บทที่ 1

“ทำแบบนี้ทำไมหิน ฮึกกก” ชนัญชิดาเปิดประตูรถยนต์และก้าวเท้าออกไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าฉัตรฉาย เสียงสั่นเครือของหญิงสาวร่างบอบบางก็ถามขึ้น

หญิงสาวเจ้าของรถยนต์คันหรูหันไปมองหน้าคนที่ถามประโยคสิ้นคิดนั้นด้วยแววตาว่างเปล่า

“ฉันถามเธอหรือไงถึงได้กล้าอ้าปากของเธอมาพูดกับฉัน?” ชนัญชิดาพูดกับนีรนาท แต่ดวงตากลับมองหน้าฉัตรฉายแทน

“อย่าไปลงกับคนอื่น มีอะไรก็คุยกับพี่” ชนัญชิดาเงยหน้าขึ้นไปมองฉัตรฉาย ก่อนที่เธอจะใช้ปลายรองเท้าส้นสูงรุ่นใหม่ล่าสุดเตะประตูรถให้ปิดกลับไปดังเดิม

“พี่คิดว่าหินโง่เหรอ?” ดวงตาเฉยชาไม่ได้แสดงอาการขุ่นเคืองโกรธแค้นเหมือนกับการกระทำก่อนหน้านี้ แต่ฉัตรฉายรู้ว่าชนัญชิดาในตอนนี้เธอสามารถทำลายได้ทุกอย่าง

“ฮึ ไม่ตอบ…แน่นอนว่าพี่ไม่มีคำตอบให้หินหรอก เรามันก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว”

ชนัญชิดาเปิดกระเป๋าครัชใบเท่าฝ่ามือก่อนจะกรีดปลายนิ้วหยิบเช็คเงินสดและยื่นไปทางนีรนาท

“ฉันไม่ได้รับการ์ดเชิญงานแต่ง แต่ก็ไม่ได้ไม่มีน้ำใจขนาดที่จะไม่ใส่ซองให้กับอดีตเพื่อนเก่าอย่างเธอหรอก รับไว้สิ เธอกับพี่สาวชอบเงินนักไม่ใช่เหรอ”

“หิน…” ชนัญชิดาไม่ได้สนใจฉัตรฉายที่เรียกชื่อเธอเสียงแข็ง

“สิบล้านเลยนะมีใครหน้าไหนเขาใส่ซองงานแต่งสิบล้านกันนอกจากคนรวย ๆ อย่างฉัน” ชนัญชิดาเหยียดยิ้มก่อนจะโบกเช็คในมือไปมาตรงหน้าฉัตรฉาย ยิ่งเห็นชายหนุ่มขบกรามจนเส้นเลือดที่ขมับปูดนูนออกมาเธอก็ยิ่งสาแก่ใจ

“หรือไม่ใช่แค่เธอกับพี่สาวกันนะ ที่ชอบเงิน…” ท้ายประโยคชนัญชิดาเค้นคำใส่หน้าฉัตรฉาย

คำพูดของชนัญชิดาทำให้ฉัตรฉายหน้าตึง เขาขบสันกรามแน่นมองหน้าน้องน้อยในวันวานตรงหน้าด้วยดวงตาวาวโรจน์

ตั้งแต่ชนัญชิดาไปเรียนต่อที่เมืองนอกเธอก็เปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน

“อย่ามาดูถูกพี่นะหิน” ถ้อยคำที่หลุดจากปากของชนัญชิดากระแทกใจฉัตรฉายอย่างแรง แต่แล้วยังไงเธอควรถนอมน้ำใจผู้ชายคนนี้อยู่อีกเหรอ? คำตอบคือไม่!

“ที่ผ่านมาหินอาจจะดูพี่ผิดไป แต่ตอนนี้หินก็ดูถูกต้องแล้วนี่ หรือว่าไม่จริง?” ชนัญชิดาพูดและมองหน้าฉัตรฉายไปด้วย สายตาของเธอยั่วเย้าให้เขาโกรธ น้ำคำของชนัญชิดานั่นยิ่งกว่าดูถูกเสียอีก เพราะมันไม่ผิดตรงไหนเลย ฉัตรฉายกลั้นลมหายใจและยังไม่ทันจะพูดอะไรออกไปคนข้างกายก็พูดขึ้นมาแทน

“เราแค่รักกัน ฮึกกก เราไม่ได้อยากจะหลอกลวงหินเลย เราขอโทษสำหรับทุกอย่างนะหิน” นีรนาทสะอึกสะอื้นน้ำตาไหลรินออกจากดวงตาคู่สวยเป็นทาง และมันยังไม่จบเท่านั้นนีรนาททำท่าจะเดินไปหาชนัญชิดาเพื่อคุกเข่าขอโทษ และก็นั่นแหละพระเอกก็ต้องขี่ม้าขาวมาช่วย...ฉัตรฉายห้ามไม่ให้นีรนาททำเช่นนั้น

“นีรนาท…ฉันรู้จักเธอดี พอ ๆ กับรู้จักผู้ชายคนนี้นั่นแหละ สองปีที่ฉันไม่ได้อยู่ที่นี่เธอเสวยสุขด้วยการแทงข้างหลังฉันจนยับแล้วนี่ แต่ก็เอาเถอะฉันไม่อยากจะถือสาเพราะถือว่าได้ทำบุญ รับเงินนี่ไว้ซะเพราะฉันไม่อยากจะเวทนาเธอหลังจากนี้…”

นีรนาทไม่เข้าใจในสิ่งที่ชนัญชิดาต้องการจะบอก ในตอนนั้นผิดชอบชั่วดีมันบังตาไปหมด นีรนาทจะสนใจเรื่องอื่นทำไมในเมื่อเธอจะได้เป็นภรรยาของ ‘ฉัตรฉาย โรจน์วรนิช’ เจ้าของธุรกิจโรงโม่หินที่ยิ่งใหญ่ระดับจังหวัดในอีกไม่กี่วันนี้แล้ว!

“เก็บเงินของเธอกลับไป” ฉัตรฉายบอกชนัญชิดาเสียงเข้ม สรรพนามที่ใช้เรียกชนัญชิดาเปลี่ยนไป เจ้าของชื่อไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดแต่มองหน้าเขาและหัวเราะออกมาแทน

“หรือว่าสิบล้านมันน้อยไป พี่ฉายต้องการสักร้อยล้านไหมหินจะเอามากองให้ตรงหน้าพี่”

“ชนัญชิดา!”

“ฉัตรฉาย…คุณควรรู้ว่าตัวคุณมีค่ามากกว่าเงินร้อยล้านพวกนั้น”

“...”

“สำหรับคุณแล้วมากกว่านั้นฉันก็ให้ได้...คุณบอกเองว่าฉันเรียนจบกลับมาแล้วจะมาแต่งงานกันไง”

“แต่พี่ไม่ได้รักเธอ ไม่เคยรัก”

คำตอบของฉัตรฉายไม่เพียงแค่เข้าไปในหูของชนัญชิดาเท่านั้น แต่มันกลับกระแทกเข้าไปกลางหัวใจเธอ

ชนัญชิดายิ้มก่อนจะหัวเราะในลำคอเบา ๆ เธอยกมือที่ประดับแหวนเพชรเม็ดชูขนาดพอดีที่ไม่ได้เล็กและใหญ่จนเกินไป เพชรน้ำงามเม็ดนี้ที่ผู้ชายตรงหน้าบอกว่าเป็นของมารดาที่เสียชีวิตไปแล้วของเขา เธอใส่ติดนิ้วมาหลายปีแล้ว และไม่เคยคิดจะถอดออกแม้สักครั้ง…

ไม่รัก… ชนัญชิดารู้อยู่แล้วว่าฉัตรฉายไม่เคยรักเธอ แต่เพียงไม่คาดคิดว่าคนที่เขากล้าอาจหาญจะเลือกใช้ทั้งหมดของชีวิตที่เธอให้ค่านี้ด้วยการเลือกผู้หญิงคนนี้…นีรนาท

“เวลาเราทำธุรกิจ เราต้องมองจุดที่คุ้มทุนเสมอ และอย่าเพิ่งมองไปถึงกำไร…แม่ของหินสอนไว้เสมอ”

ชนัญชิดาก้าวเท้าเดินมาเผชิญหน้ากับฉัตรฉายที่นีรนาทโอบกอดเขาไว้แนบแน่น ยิ่งได้ยินเสียงนีรนาทร้องไห้สมองของเธอก็เหมือนจะโล่งเสียอย่างนั้น

“ที่จริงหินไม่ได้สนใจหรอกว่าพี่จะรักหรือไม่รักหิน เพราะหินก็รักและรอพี่มาตลอด”

แน่นอนว่าชนัญชิดารักฉัตรฉายมาตั้งแต่แรก แต่รักของเธอก็ไม่ใช่การครอบครองเขาไว้ เธอเพียงต้องการให้เขามีความสุข ชนัญชิดารักฉัตรฉายไม่ว่าใครในโลกนี้ก็รู้ รวมถึงผู้หญิงที่เขากำลังจะแต่งงานด้วยยิ่งรู้ดี

ดวงตาคมอ่อนแสงลงก่อนจะหลุบต่ำไม่กล้าสบตาชนัญชิดา

“หินเกลียดการหักหลัง…ยิ่งจากคนที่รักและเคารพก็ยิ่งเกลียด” เธอกวาดสายตามองไปรอบ ๆ เพื่อนของฉัตรฉายหลายคนเธอก็คุ้นเคยเป็นอย่างดี

ปัจจุบันชนัญชิดาอายุยี่สิบสามปี ฉัตรฉายอายุห่างกับเธอห้าปี พวกเรารู้จักกันมาตั้งแต่สิบขวบ ยิ่งกว่าพี่น้อง ยิ่งกว่าครอบครัว แต่ดูคนพวกนี้ทำกับเธอสิ…ใจร้ายกันเกินไปแล้ว

“เรื่องนาทพี่ผิดเอง ทุกคนไม่เกี่ยวด้วย” ฉัตรฉายเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงมั่นคง แววตาของเขาที่มองเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เขาทำทุกอย่างระหว่างเราพังทลายไม่เหลือชิ้นดี

“แน่นอนว่าเรื่องนี้พี่ฉายผิดกับหินจริง ๆ” ชนัญชิดาพับเช็คเงินสดในมือสอดใส่กระเป๋าเสื้อเขา

“พี่รู้ว่าถ้าวันนี้เจ้าสาวของพี่เป็นคนอื่น หินจะไม่มีวันลดตัวลงมาแย่งพี่กับใครหรอก หินก็ยอมรับได้นะ…แต่พอเป็นนีรนาทแล้ว บอกตามตรงว่าพี่กับมันจะไม่มีวันสมหวังหรอก และต่อให้เราต้องอยู่กันอย่างเกลียดชัง หินก็จะไม่มีวันปล่อยพี่ไปมีความสุขกับคนที่ทำลายครอบครัวหินแน่นอน!”