1

ข้าคือแพน

ผู้เป็นนิรันดร์จะเหงามิได้หรอกนะ

ภายใต้แสงจันทร์คือกรอบหน้าคมเข้มราวภาพวาด

ดวงตาราวอัญมณีในความมืดดูอัศจรรย์ราวกับโลกนี้ไม่ได้สร้างขึ้นมา เส้นผมสีเดียวกับความมืดล้อมกรอบใบหน้าของชายผู้เป็นนิรันดร์ไว้

แย่จริง

ถูกเห็นจนได้

เด็กน้อยเป็นคนแรกที่ได้เห็นเขาในนิรันดร์กาลนี้!

“ข้าชื่อเซเวียร์” เด็กน้อยยิ้มกว้าง “ข้ารู้แล้วว่าทำไมท่านจึงขี้อาย เพราะท่านสง่างามมากนั่นเอง”

ที่ดอกกุหลาบมีหนามแหลมก็เพราะขี้อายใช่ไหม

“เจ้าไม่กลัวข้าหรือ”

แพนประหลาดใจเมื่อเซเวียร์ยิ้มและส่ายหน้า ก่อนถอนหายใจแผ่วอย่างอดไม่ได้ “เด็กน้อย เจ้าทำให้กฎของข้าป่นปี้หมดแล้ว แต่...หากเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆ อย่างเจ้าเห็นก็คงไม่เป็นไร”

แล้วใบหน้าแห่งความมืดถอนหายใจ ยิ้มจางออกมา ทำไมเขาจะไม่อยากมีเพื่อนตัวเล็กๆ สักคนเล่า

“หากแต่เจ้าต้องสัญญาก่อน”

ดวงตาราวมรกตในความมืดจ้องดวงตาที่กลมกว่า

“เจ้าต้องไม่มีวันบอกใครว่าเจ้าเห็นข้า ต้องไม่ให้ใครล่วงรู้ว่ามีข้าอยู่ รักษาความลับนี้ไว้ด้วยชีวิตของเจ้า จงสัญญากับข้า”

“ข้าจะไม่บอก ข้าสัญญา” นิ้วก้อยเล็กๆ ชูขึ้น “ก็จะบอกได้อย่างไรในเมื่อไม่มีใครรู้จักท่านสักหน่อย”

แพนนิ่งอึ้ง เซเวียร์พูดถูก และเด็กคนนี้ดูจะฉลาดกว่าที่เขาคิดไว้ อีกอย่างน่ารักมากเสียด้วย

ทว่านี่น่าหงุดหงิดตนเองอยู่เหมือนกันก็คือทำไมเขาถึงชอบเด็กนะ ไม่เข้าใจตัวเองเลย อาจเพราะครั้งหนึ่งเขาเคยเป็นเด็กก็ได้แม้เพียงช่วงสั้นๆ ก่อนเติบโตขึ้นสู่ร่างนี้เพื่ออยู่เป็นนิรันดร์

“พระเจ้าสร้างความมืดขึ้นมาทำไมคะแพน” เมื่อร่างสูงนั่งลงบนเตียงเด็กหญิงขยับตัวเข้าไปนั่งชิด

“ใครจะรู้” แพนตอบไปจ้องอีกฝ่ายไป เด็กตัวนี้น่ารักเหลือเกิน ราวกับตุ๊กตา “บางทีอาจเพื่อให้เด็กอย่างเจ้าได้ฟังข้าเล่านิทานก็ได้”

“ท่านมีนิทานด้วยหรือ!? งั้นถือว่าท่านสัญญาแล้วนะคะ” เด็กน้อยร้องอย่างดีใจ

นิ้วก้อยเล็กจิ๋วยื่นออกไป “เล่านิทานให้เซเวียร์ฟังทุกคืนตลอดไปนะคะ”

เรียวนิ้วที่ยาวกว่าเกี่ยวเข้ากับนิ้วก้อยอีกฝ่าย

กึกๆ

พลันเมื่อมือใหญ่ยกขึ้นหน้าต่างพร่าไอน้ำก็ขยับกึกและเปิดออกเองโดยไม่ต้องจับ เซเวียร์ตะลึง!

แพนมีมนตร์อันอัศจรรย์!?

จากนั้นแสงสว่างวูบวาบล่องลอยเข้ามา หิ่งห้อยหนึ่งตัว สองตัว...

“กาลครั้งหนึ่ง...”

หิ่งห้อยนับร้อยเริงระบำเป็นภาพตามเรื่องเล่าของแพน บินว่อนเปลี่ยนรูปไปมา นิทานของแพนช่างอัศจรรย์

เซเวียร์ไม่อาจลืมคืนนั้น และหากเธอมีชีวิตนิรันดร์ก็จะจำไว้ตลอดกาล

เมื่อเรื่องเล่าจบหิ่งห้อยบินจากไป

เด็กน้อยว้าเหว่อีกครั้ง “มืดอีกแล้ว ข้าไม่ชอบเลย”

“แต่ในความมืดเท่านั้นที่เราจะฝันได้ หลับตาสิ แล้วเจ้าจะฝันดี”

“จริงหรือ...”

ทว่าเสียงแพนอบอุ่นจนเธอรู้สึกราวกับล่องลอยไป

บางทีความมืดอาจเป็นเพื่อนที่ดีก็ได้

“งั้นท่านนอนกับข้าสิคะ” แขนเล็กๆ ขยับกอดแขนแพน ทว่าร่างสูงนิ่งเกร็ง หยุดหายใจชั่วขณะ

เขาไม่เคยถูกกอดและไม่เคยกอดใคร

“ข้าไม่นอนหรอกนะ”

เมื่อถูกกอดเขารู้สึกไม่ค่อยสบาย แต่ก็รู้สึกดีอย่างแปลกๆ ด้วยเหมือนกัน

อีกอย่างแพนคิดว่าเด็กน้อยช่างไม่รู้อะไรเลย ไม่ได้รู้ว่าสำหรับแพนนอกจากมีเวลาเป็นนิรันดร์แล้วยังไม่หลับไม่ได้ไม่ว่าจะกลางวันหรือกลางคืน

เขาตื่นตลอดเวลาและตลอดไป

ดังนั้นเขาจึงไม่เคยฝัน และอาจเพราะเหตุนั้นแพนจึงเห็นว่าการเป็นมนุษย์ที่หลับได้นั้นน่าสนใจกว่าการมีชีวิตนิรันดร์เป็นไหนๆ

“นะคะ นอนเป็นเพื่อนข้าเถอะ ไม่งั้นข้าต้องนอนไม่หลับแน่ๆ”

เซเวียร์ทำท่าจะร้องไห้ น้ำตาหยาดใสหยดจากดวงตากลมหยดหนึ่ง สีหน้าแพนนิ่งทว่าแอบตกใจ

“อย่าร้องไห้นะ ข้ายอมนอนเป็นเพื่อนเจ้าก็ได้”

เด็กน้อยทำกฎของเขาป่นปี้อีกแล้ว ทว่าทำไมนะเขาถึงไม่อาจปฏิเสธดวงตาวิงวอนนั้น

เอาเถอะ นอนก็นอน ถึงจะไม่หลับก็ตามที และทั้งที่ไม่เคยตามใจใคร จะว่าไปแล้วลูกมนุษย์นี่เลี้ยงยากเหมือนกัน

นิ้วเรียวยาวเคลื่อนเช็ดน้ำตาจากดวงตาเด็กน้อย เขาจะไม่ปล่อยให้เซเวียร์ร้องไห้อีก วินาทีนั้นเขาสัญญากับตัวเองเช่นนั้น

“เจ้าต้องไม่ร้องไห้อีก สัญญากับข้าได้ไหม”

“ค่ะ” ร่างเล็กโผกอดแพน ร่างสูงเกร็งและนิ่งงันอีกครั้ง

การกอดเป็นสัมผัสที่แปลก

แต่ก็ดีเหมือนกัน

แล้วผู้เป็นนิรันดร์นอนลงเคียงข้างเซเวียร์

“กอดข้าสิคะ”

กอดตอบเช่นนั้นหรือ

อะไรกัน แค่ถูกกอดก็ยากพอแล้ว

ทว่าแล้วแขนยาวเคลื่อนกอดเพื่อนใหม่ที่ตัวเล็กเหมือนตุ๊กตาตัวนั้น และเขารู้สึกอบอุ่น

เขากอดเธอจนแน่ใจว่าดวงตาของเธอไม่เปิดขึ้นอีกและหายใจลึกยาว เด็กน้อยหลับสนิทแล้ว

น่าแปลกที่เวลาอันเป็นนิรันดร์ของแพนคล้ายหยุดลงชั่วขณะ ทว่าเพราะอะไร

เพราะความอบอุ่นและสัมผัสอ่อนโยนจากเด็กน้อยคนนี้เช่นนั้นหรือ

บางทีคืนนี้อาจเป็นคืนแรกที่แพนได้รู้ว่าเหตุใดเขาจึงมีเวลาเป็นนิรันดร์

อาจเพื่อว่าหากมีความสุข ความสุขนั้นจะคงอยู่ตลอดกาล

ท่ามกลางสายลมที่พัดผ่านไปแพนคิดว่าคงจะเป็นเช่นนั้น

วิ้ว...