Dangerous Game ยัยวายร้าย ล่อลวงรัก

บทนำ

จุดเกิดเหตุ

แสงไฟหลากสีท่ามกลางบรรยากาศสลัวๆ บวกกับเสียงเพลงดังสนั่นจนจังหวะหัวใจเต้นขยับตาม ไหนจะผู้คนมากมายซึ่งกำลังโยกย้ายเรือนร่างอยู่กลางฟลอร์ ไม่อาจเรียกความสนใจจาก ‘นิทาน’ หรือ นิวาริน นันทพิวัฒน์ได้

เธอยังคงนั่งยกแก้วแอลกอฮอล์ขึ้นดื่มอย่างต่อเนื่อง แก้วแล้วแก้วเล่าตั้งแต่มาถึง ไม่แลเหลียวหนุ่มๆ ที่พยายามเข้ามาขายขนมจีบให้หลายต่อหลายคน

ใบหน้ารูปไข่แต่งแต้มไปด้วยเครื่องสำอางราคาแพง จนสะสวยไร้ที่ติ แต่กลับหมองหม่นเพราะความรู้สึกภายในใจ ซึ่งพยายามแทรกซึมออกมาแสดงบนสีหน้า ริมฝีปากอิ่มเบะคว่ำแทบจะตลอดเวลา ดวงตากลมโตแดงกร่ำมีหยาดน้ำตาคลอหน่วย

“อกหักมาเหรอครับ ผมนั่งเป็นเพื่อนฟังคุณระบายดีไหม?”

ถ้าลองนับดูแล้ว ผู้ชายคนนี้คงเป็นคนที่สิบสองซึ่งเข้ามาทักทาย พยายามจะทำความรู้จักและสานต่อความสัมพันธ์กับนิทาน

ทว่าอีกครั้งที่เธอเปิดโหมดพระจันทร์ใส่ นั่งนิ่งเงียบเฉยไร้ความสนใจ ประหนึ่งหนุ่มหล่อด้านข้างเป็นเพียงธาตุอากาศบางเบา จนท้ายที่สุดผู้ชายคนนั้นไม่อาจหน้าด้านทนอยู่ต่อได้ ลุกเดินจากไปเงียบๆ ด้วยความเสียดาย

ปกตินิทานไม่ใช่ผู้หญิงที่ฝักใฝ่ จะคว้าผู้ชายในผับบาร์กลับไปนอนกกอยู่แล้ว เธอมาที่นี่ก็ต่อเมื่อมีเรื่องให้เครียดจัดๆ จนไม่สามารถใช้วิธีอื่นจัดการได้นอกจากเหล้า แล้วบังเอิญเรื่องบ้าบอพวกนั้น ดันมักมีมากวนอารมณ์เธอแทบทุกวัน

และต้องเป็นสถานที่ที่ผู้คนพลุกพล่านเท่านั้น การนั่งดื่มคนเดียวเงียบๆ มันทำให้เธอฟุ้งซ่านกว่าเดิม บรรยากาศครึกครื้นผู้คนเพ่นพ่าน เป็นตัวช่วยชั้นดีที่ทำให้จิตใจสงบลง

นิทานมาใช้บริการผับแห่งนี้จนกลายเป็นลูกค้าวีวีไอพี เหล่าบริกรและบาร์เทนเดอร์ต่างจำหน้าเธอได้ เก้าอี้บาร์ตัวนี้จะเว้นว่างเอาไว้เพื่อเธอเสมอ

และเพียงเธอหย่อนสะโพกนั่งลง ไม่จำเป็นต้องอ้าปากสั่งให้เปลืองน้ำลาย แอลกอฮอล์ในแก้วทรงสวยที่เธอมักชอบดื่มอยู่ประจำ จะถูกนำมาวางเสิร์ฟให้ตรงหน้า และมันจะถูกเติมเต็มอยู่ทุกครั้ง ที่ของเหลวในแก้วนั้นพร่องลง จนกว่าร่างระหงจะลุกเดินจากไป

ตอนนี้เป็นเวลาที่ค่อนข้างดึกมากแล้ว ที่สำคัญความสามารถในการรับแอลกอฮอล์เข้าสู่ร่างกายเริ่มเสื่อมถอย มันถึงเวลาที่เธอควรพอกับสถานที่แห่งนี้เสียที และกลับไปยังบ้านซึ่งคนอื่นอาจมองว่าเป็นสถานที่ปลอดภัย อบอุ่น อยู่แล้วสบายใจที่สุด

แต่สำหรับนิทานแล้ว... มันตรงกันข้ามทั้งหมด

ร่างระหงในชุดเดรสเกาะอกรัดรูปสีเทาอ่อน อวดสัดส่วนเว้าโค้งราวกับพระเจ้าบรรจงปั้น หยัดกายลุกจากเก้าอี้บาร์ เดินโซเซตรงไปยังแคชเชียร์เพื่อจ่ายเงิน

แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้ล้วงหยิบเครดิตการ์ดในกระเป๋าออกมา กลับมีมือปริศนายื่นวิสดอมการ์ดวงเงินสิบล้าน ให้กับพนักงานตัดหน้านิทาน พร้อมเอ่ยประโยคสั้นๆ ด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำกระชากใจ

“ผมเลี้ยง”

ดวงตากลมโตกรีดอายไลเนอร์จนคมเฉี่ยว ค่อยๆ ลากสายตาจากบัตรเครดิตขึ้นไปยังใบหน้าผู้เป็นเจ้าของ ก่อนเลื่อนมองตั้งแต่ศีรษะจรดปลายรองเท้าหนัง

ต้องยอมรับว่าผู้ชายคนนี้หล่อเหลาอย่างไร้ที่ติ การแต่งกายดูสุภาพผู้ดีมีอันจะกินสุดๆ แบรนด์เนมทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้า แม้เสื้อผ้าเครื่องแต่งกายจะประโคมใส่มาน้อยชิ้น ทว่าแต่ละชิ้นราคาสามารถซื้อบ้านซื้อรถได้

รูปร่างสูงโปร่งไม่ต่ำว่าหนึ่งร้อยแปดสิบห้า หุ่นก้านภายนอกดูคล้ายจะค่อนไปทางผอม แต่การที่เขาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเม็ดที่สามออก ทำให้นิทานมองเห็นและเดาได้ ว่าภายใต้ร่มผ้านั้นซุกซ่อนบางสิ่งเอาไว้

ผู้ชายไฮคลาสหยิบยื่นไมตรี เอ่ยปากเสนอเลี้ยงเหล้าทั้งที มีหรือที่ผู้หญิงอยากเอ่ยคำปฏิเสธ แต่นั่น... ไม่ใช่ผู้หญิงที่ได้ชื่อว่า ‘นิทาน’

“ไม่ต้อง! พ่อฉันรวย”

แบล็คการ์ดวงเงินไม่จำกัด ถูกล้วงหยิบออกมายื่นให้แคชเชียร์ พร้อมกับประโยคตัดจบอย่างไร้เยื่อใย

ผู้ชายคนนั้นถึงกับหน้าเสียที่ถูกหักหน้า เขามองจ้องนิทานด้วยแววตาแข็งกร้าวไม่พอใจ ริมฝีปากเม้มแน่น สองมือกำหมัดจนเห็นเส้นเลือดปูดโปน

แต่ที่นี่คือผับไฮคลาส ที่เหล่าคนมีหน้ามีตาในสังคมมาดื่มกินสังสรรค์ มีปาปารัสซี่จำนวนไม่ใช่น้อยต่างมารอทำข่าวฉาวโฉ่ การทะเลาะวิวาทไม่ใช่เรื่องที่ควรทำ กับผู้หญิงด้วยยิ่งแล้วใหญ่ นั่นจึงทำให้ผู้ชายคนนั้น เลือกที่จะเดินจากไปด้วยอาการปั้นปึ่ง

นิทานไม่แยแสกับท่าทางกระฟัดกระเฟียด และสายตาอาฆาตเมื่อครู่ เธอเลือกที่จะรับบัตรเครดิตพร้อมใบเสร็จจากพนักงาน เก็บกลับใส่กระเป๋าสะพายก่อนเดินออกจากผับ มุ่งตรงสู่รถสปอร์ตของตัวเองซึ่งจอดอยู่ในลานจอดวีวีไอพี

ขณะกำลังง้างเปิดประตู กระแสลมเย็นๆ ลูกหนึ่งได้พัดมาปะทะร่างกาย นิทานหยุดชะงักการกระทำที่ตั้งใจไว้ เกิดความคิดพิสดารไม่อยากขับรถกลับบ้าน และเปลี่ยนเป็นเดินเท้าไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมายแทน

เธอตัดสินใจทิ้งรถราคาสามสิบล้านไว้ที่นี่ ออกตัวเดินทอดน่องตากสายลมยามค่ำคืน ผ่านตรอกซอยและถนนซึ่งมีรถวิ่งพลุกพล่าน จนในที่สุดมาหยุดยืนอยู่บนสะพาน ที่ด้านหลังมีรถจำนวนมาก กำลังประสบปัญหาการจราจรติดขัด เพราะตรงกลางดันเกิดอุบัติเหตุ

ร้อยแปดพันเรื่องที่เกิดขึ้นรอบตัว ไม่มีเรื่องใดสามารถฉุดนิทานออกจากความเศร้าสร้อยได้ ปัญหาที่เธอเพิ่งประสบมาในวันนี้ มันเกินกว่าที่ผู้หญิงบอบบางคนหนึ่งจะรับไหว

แม้พ่อจะยังมีชีวิตอยู่ แต่นั่นไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมา เธอไม่สามารถปรึกษา ระบาย หรือพึ่งพาเขาได้เหมือนลูกสาวบ้านอื่นๆ เพราะที่นิทานต้องตกอยู่ในสภาพนี้ ก็เป็นฝีมือของพ่อเธอนั่นแหละ

ชีวิตของเธอเคยมีความสุข ทุกวันเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและรอยยิ้ม บ้านของเธออบอุ่นน่าอยู่ ครอบครัวเคยเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ จนกระทั่งนิทานอายุได้หกขวบทุกอย่างก็เปลี่ยนไป

พ่อของเธอพาผู้หญิงอีกคนเข้ามาในบ้าน ด้วยสภาพท้องโย้ใกล้คลอดเต็มที่ คุกเข่าขอโทษแม่ของเธอทั้งน้ำตา และขอให้ผู้หญิงคนนั้นอยู่ในบ้านหลังนี้ด้วย

แต่ใครมันจะไปยอมล่ะ ไม่มีผู้หญิงที่ไหนปรารถนาให้ผัวตัวเองมีเมียน้อย ยิ่งเอาเข้าบ้านมาหยามน้ำหน้ากันถึงที่ แน่นอนว่าแม่ของเธอโวยวายปฏิเสธ ขับไล่ไสส่งหญิงโฉดชายชั่วออกไป

พ่อของเธอจำต้องพาเมียน้อยกลับ และอาศัยอยู่ด้วยกันโดยทิ้งเมียหลวงให้อยู่กับลูกตามลำพัง

สองปีผ่านไปที่แม่ของนิทานต้องทนอยู่กับน้ำตา ร้องไห้ทุกวันจนกลายเป็นโรคซึมเศร้า สุดท้ายจบลงด้วยการคิดสั้นปลิดชีวิตตัวเอง ปล่อยลูกสาวเพียงคนเดียวให้เผชิญโลกอันโหดร้าย

เมื่อแม่ตายนิทานจำต้องย้ายไปอยู่กับพ่อ และเมียน้อยคนนั้นได้กลายเป็นแม่เลี้ยงของเธอไปโดยปริยาย มีครอบครัวใหม่โดยไม่เต็มใจ ถูกยัดเยียดสถานะพี่สาวให้ อาศัยอยู่ในบ้านหลังนั้นโดยไม่มีความสุข

แม่เลี้ยงไม่ได้กลั่นแกล้งรังแกเธอเหมือนในละครหลังข่าว น้องสาวต่างแม่ก็ไม่ได้ใส่ร้ายให้พ่อเกลียดเธอ มีแต่นิทานที่ทำตัวมีปัญหาเข้ากับทั้งคู่ไม่ได้

ใครมันจะไปทำใจญาติดี กับคนที่เป็นต้นเหตุให้แม่ของเธอต้องตายได้ล่ะ รู้ทั้งรู้ว่าผู้ชายเขามีลูกเมียอยู่ก่อนแล้ว ยังยัดเยียดตัวเองเข้ามาแทรกตรงกลางระหว่างครอบครัวคนอื่น ต่อให้พยายามทำตัวดีกับเธอแค่ไหน นิทานก็ไม่คิดจะนับญาติกับแม่ลูกคู่นี้

ทุกครั้งที่มีการทะเลาะเบาะแว้งเกิดขึ้นในบ้าน พ่อจึงมักเข้าข้างสองแม่ลูกนั่นอยู่เสมอ ทั้งๆ ที่บางครั้งบางเรื่อง ไม่ใช่เธอที่เป็นฝ่ายเริ่มก่อน

แม่เลี้ยงชอบเข้ามาวุ่นวายในชีวิต พยายามทำตัวเป็นแม่ผู้ให้กำเนิด จุ้นจ้านไม่เข้าเรื่อง ขณะที่น้องสาวต่างแม่รู้ทั้งรู้ว่าเธอไม่ชอบขี้หน้า ยังจะชอบเสนอหน้าเข้ามาใกล้ วนเวียนอยู่รอบๆ ตัวจนเกิดความรู้สึกรำคาญ สุดท้ายนิทานก็อดไม่ได้ที่จะเหวี่ยงวีนใส่

ในเมื่อสถานการณ์มันบีบบังคับ ให้เธอเป็นได้แค่ลูกเลี้ยงตัวร้าย พี่สาวใจดำ นิทานจึงตัดสินใจรับบทบาทนั้น เป็นทุกอย่างแบบที่พ่อของเธอกล่าวหา ทำทุกเรื่องที่พ่อของเธอไม่ปรารถนาจะให้ทำ

วันๆ สร้างแต่ปัญหา หาเรื่องทะเลาะกับแม่เลี้ยงและน้องสาว ไม่มีวันไหนที่พ่อของเธอจะรู้สึกสบายใจเมื่อต้องอยู่บ้าน คอยอยู่เป็นเสี้ยนหนามทิ่มแทงคนในครอบครัว ทั้งๆ ที่ความจริงเธอจะย้ายออกมาอยู่คอนโดก็ได้ แต่นิทานเลือกที่จะไม่ทำ

การปั่นประสาทคนในบ้านไปวันๆ คือแรงผลักดันในนิทานอยากมีชีวิตอยู่ จนกระทั่งวันนี้...

มันเป็นการทะเลาะกันตามปกติระหว่างนิทานกับแม่เลี้ยง แต่ที่มันพิเศษกว่าเดิม คือวันนี้หล่อนพลั้งปากพาดพิงถึงมารดาผู้ให้กำเนิด นั่นจึงทำให้เกิดการปะทะอย่างรุนแรง

จากที่ไม่เคยถึงเนื้อถึงตัว เพียงแค่ตีฝีปากตอบโต้และปั่นประสาทกันเฉยๆ วันนี้นิทานควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ เธอตบแม่เลี้ยงร่วงบันไดขาหัก ผลักน้องสาวซึ่งวิ่งเข้ามาห้ามไปกระแทกกำแพงจนหัวแตก

เมื่อพ่อทราบเรื่องเข้า แทนที่จะถามไถ่เธอถึงสาเหตุก่อน กลับกลายเป็นว่าเขาลงโทษด้วยการตบตี อีกทั้งยังไล่นิทานออกจากบ้านในทันที ซึ่งแน่นอนว่าเธอไม่คิดจะทำตาม

แต่จะให้ฝืนทนอยู่ต่อก็ไม่ไหว จึงตัดสินใจออกมาสงบสติอารมณ์ที่ผับประจำ และคิดหาหนทางสร้างปัญหา ให้พ่อของเธอปวดหัวเพิ่มขึ้น

ร่างเล็กยืนหันหลังให้กับถนนซึ่งมีการจราจรติดขัด หันหน้าออกนอกสะพาน ทอดสายตามองเหม่อไปยังพื้นน้ำด้านล่าง มันนิ่งสงบไร้เกลียวคลื่น แม้ลมด้านบนจะพัดกระหน่ำอย่างรุนแรง จนเส้นผมสีน้ำตาลคาราเมลพลิ้วไสว ทว่ากลับไม่สามารถทำให้ผิวน้ำสั่นสะเทือนได้

ความคิดพิสดารเกิดขึ้นอีกครั้ง นิทานถอดรองเท้าส้นเข็มออก ค่อยๆ ปีนขึ้นไปยืนท้ากระแสลมอยู่บนขอบสะพาน หลับตาพริ้มพร้อมกางมือโต้แรงลม ร่างเล็กโอนเอนเล็กน้อยดูน่าหวาดเสียว

ทว่ากลับไม่มีใครสังเกตุเห็นนิทาน เพราะผู้คนต่างให้ความสนใจกับอุบัติเหตุกลางสะพานกันอยู่ รถบรรทุกทุเรียนเต็มคันรถเกิดการพลิกคว่ำ ผลไม้ที่ขนมาทั้งหมดกลิ้งกระจัดกระจายเต็มท้องถนน

ตามประสามนุษย์มักมีความเห็นแก่ตัว ประชาชนส่วนมาก ต่างพากันลงจากรถไปหยิบฉวยทุเรียนมาครอบครอง ส่วนน้อยที่ให้ความช่วยเหลือคนขับ ซึ่งยังคงติดอยู่ในตัวห้องโดยสาร

แต่ในขณะนั้นกลับมีสายตาคู่หนึ่ง ที่ละจากอุบัติเหตุตรงหน้า หันมาเห็นนิทานพอดิบพอดี

ดวงตาคมชั้นเดียวเบิกโพลงด้วยความตื่นตกใจ แทบไม่ต้องคิดตรึกตรองให้เสียเวลา มือหนารีบเปิดประตูวิ่งลงจากรถตรงดิ่งไปยังร่างเล็ก คว้าข้อมือบอบบางฉุดรั้งลงมาด้านล่าง

นิทานร่วงหล่นสู่อ้อมอกแกร่ง ดวงหน้าสวยเงยขึ้นเตรียมวีนใส่ผู้หวังดี แต่ทันทีที่ดวงตาของทั้งคู่สบกัน ราวกับทุกอย่างรอบกายหยุดนิ่ง เสียงจอกแจกจอแจพลันเงียบสงัด หูอื้อตาลายทว่าใบหน้าของต่างฝ่ายต่างเด่นชัด

จังหวะหัวใจสองดวงกระหน่ำเต้นขึ้นพร้อมกัน ลมหายใจติดขัด ลำคอแห้งผากอย่างไร้สาเหตุ เลือดลมสูบฉีดจนรู้สึกร้อนระอุบริเวณพวงแก้มทั้งสองข้าง

มันเป็นอาการที่นิยามได้ว่า... รักแรกพบ