ตอนที่1 ตัวทดลอง

เสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นพร้อมกับเสียงบิดประตู ทำให้หญิงสาวรีบวิ่งไปหลบยังใต้โต๊ะทำงานที่ตั้งอยู่ภายในห้องทันที

“ช่วงนี้คลับมึงไม่มีเด็กสาวสดๆ บ้างเหรอวะ กูมองตั้งแต่เข้ามาเจอแต่หน้าเดิมๆ กินจนเบื่อ” นาวาเอ่ยกับเพื่อนสนิทของเขาขึ้นหลังจากทั้งสองเข้ามานั่งที่โซฟาภายในห้อง

“ช่วงนี้ตำรวจออกตรวจบ่อย กูเลยป้องกันไว้ก่อน” คามิน เจ้าของคลับเอ่ยตอบเพื่อนออกไป

“คงหาเหยื่อยาก” ธันเดอร์เอ่ยขึ้นสั้นๆ

“เออดิ ช่วงนี้พวกแม่งอยากได้อายุต่ำกว่ายี่สิบอีก กูแม่งไม่รู้จะไปหาให้แม่งที่ไหน”

บทสนทนาที่ดังขึ้นทำให้หญิงสาวในห้องรับรู้ได้ทันทีว่าภายในมีอยู่อย่างน้อยสามคน และเธอก็รับรู้สิ่งที่พวกเขาพูดกันหมดทุกอย่าง และจับใจความสิ่งที่พวกเขาพูดได้พอสมควร

“อย่างมึงกลัวตำรวจด้วยเหรอวะ” นาวาเอ่ยขึ้น

“แค่ขี้เกียจมีปัญหา” และใช่ คนอย่างเขาไม่เคยกลัวตำรวจ ต่อให้ยศใหญ่แค่ไหนเขาก็ไม่กลัว

เพราะว่าเขา...

แต่ที่เขาเลือกจะป้องกันเพราะว่าเขาไม่อยากเสียเวลามาคอยแก้ปัญหาเรื่องเล็กๆ น้อยๆ มันน่ารำคาญใจมาก

“แต่ถ้าเด็กมันสมยอมก็ช่วยไม่ได้ไม่ใช่เหรอวะ...” นาวาเอ่ยขึ้นอย่างร้ายกาจ ก่อนจะหยิบขวดใสขนาดเล็กออกจากกระเป๋าเสื้อเชิ๊ตตัวเองวางตรงหน้าเพื่อนสนิท

“นี่ยาตัวใหม่ที่กูพึ่งผสมเสร็จสดๆ ร้อนๆ อาการข้างเคียงไม่เหมือนยาตัวเก่าๆ ที่มีอาการร้อนรุ่ม เหงื่อชุ่ม...”

“แต่ยาตัวนี้จะค่อยๆ มีอารมณ์เหมือนถูกกระตุ้นจุดสำคัญ ยังมีสติรับรู้ทุกอย่าง แต่ก็ไม่สามารถยับยั้งความต้องการได้เหมือนเดิม”

“งั้นมึงคงต้องเอามาเพิ่มแล้วว่ะ เพราะกูต้องเริ่มหาเหยื่อแล้ว”

“เออ เรื่องนั้นไม่ใช่ปัญหา...” ยังไม่ทันที่นาวาจะเอ่ยจบ ธันเดอร์ก็ยกมือห้ามเขาไว้ก่อนจะมองไปยังมุมหนึ่งของห้อง นั่นทำให้พวกเขารู้กันทันที

“วันนี้พวกกูกลับล่ะ จะมาหาของเล่นสักหน่อยก็ไม่ได้” นาวาเอ่ยขึ้น

“เออ กูก็จะกลับเลยเหมือนกัน” คามินพูดก่อนเขาจะหันไปส่งสัญญาณให้กับธีระมือขวาของเขา เดินออกจากห้องพร้อมกับปิดประตูห้องเสียงดังทันที

หลังจากสิ้นเสียงพูดคุยเสียงเปิดและปิดประตูก็ดังขึ้น ภายในห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ นั่นทำให้หญิงสาวที่กำลังแอบอยู่ใต้โต๊ะรู้สึกโล่งใจอย่างมากที่คนในห้องออกไปแล้ว และเธอก็ไม่ได้ถูกจับได้

หญิงสาวพาตัวเองออกจากใต้โต๊ะเพื่อจะกลับออกจากไปจากที่นี่ เพียงแต่สิ่งที่ทำให้เธอต้องชะงักด้วยความตกใจก็คือ...

“ใครส่งเธอมา!” เสียงเข้มของคามินที่นั่งอยู่บนโซฟาจ้องมองมาที่หญิงสาวด้วยสายตาดุดัน พร้อมกับเอ่ยถามขึ้น

พวกเขาไม่ได้โง่พอที่จะพากันออกไปทั้งที่รู้ว่ามีคนอื่นอยู่ภายในห้องนี้ และแน่นอนว่าเขาจะต้องจัดการกับปลายแถวพวกนี้ให้หมด

แต่เขาก็ไม่คิดเหมือนกันว่ารอบนี้ศัตรูของเขาจะส่งหญิงสาวน่าตาสะสวยแบบนี้มาให้ แล้วยังมาได้ถูกเวลาอีกซะด้วย

“สะ...ส่งอะไรคะ” น้ำเสียงสั่นเครือเอ่ยถามกับสิ่งที่คามินถามออกมา

สำหรับเธอแล้วตอนนี้ผู้ชายสามคนตรงหน้าน่ากลัวมาก จนทำให้เธอทำอะไรไม่ถูก โดยเฉพาะคนถาม ผู้ชายที่มีรอยสักตรงคอยิ่งทำให้เขาดูโหดร้ายเพียงแค่อยู่เฉยๆ

“คิดว่าฉันโง่?” ร่างสูงของคามินเลิกคิ้วถามอย่างไม่เชื่อกับสิ่งที่หญิงสาวตอบ เพราะเขาเจอพวกรนหาที่ตายแบบนี้บ่อยๆ และเจอคำโกหกมามากมายจนเขาเบื่อจะฟังแล้ว

“คุ...คุณพูดเรื่องอะไร”

“คิดว่าเข้ามาที่นี่แล้ว จะคาบข่าวออกไปบอกเจ้านายของเธอได้จริงๆ เหรอ” คามินพูดพร้อมกับลุกขึ้นไปยังหญิงสาวที่ยืนตัวสั่นอยู่

ปึก! แผ่นหลังบางของเธอชนเข้ากับผนังห้องจนไม่สามารถถอยหนีต่อได้ ก่อนที่ร่างสูงจะมาหยุดตรงหน้าเธอเพียงไม่กี่ก้าวและมองสำรวจร่างบางตรงหน้า

“ฉันไม่เข้าใจที่คุณพูด ฉะ...ฉันแค่เข้ามาหลบคนที่จะทำร้ายฉัน กะ..ก็แค่นั้น” เธอเอ่ยบอกคามินออกไปให้เขาได้เข้าใจ

“หลบ? หึ! นี่คือที่ให้เธอใช้เล่นซ่อนหาอย่างนั้นเหรอ?” แต่เหตุผลแบบนี้ก็ไม่สามารถทำให้คามินเชื่อได้เลยสักนิด

“ฉันรู้ว่ามันไม่ถูก ตะ...แต่ตอนแรกฉันอยู่ชั้นสอง ละ...แล้วผู้หญิงพวกนั้นก็ขึ้นมาพอดี ถ้าจะให้ฉันวิ่งลงไปข้างล่างก็จะสวนกับพวกเธอ...”

“ฉะ...ฉันก็เลยวิ่งมาข้างบน แล้วเห็นว่าห้องนี้เปิดได้ก็แค่เข้ามาหลบแค่นั้นเองนะคะ” หญิงสาวรีบอธิบายให้คามินได้เข้าใจว่าเธอเข้ามาทำอะไรที่ห้องนี้

“งั้นเหรอ” น้ำเสียงและสีหน้าเรียบเฉยไม่รู้ร้อนรู้หนาว ทำให้เธอไม่สามารถรับรู้ได้เลยว่าเขาคิดยังไงกับสิ่งที่เธอพูด

“ปละ...ปล่อยฉันไปเถอะนะคะ ฉะ...ฉันไม่ได้มีเจตนาไม่ดีจริงๆ ” เธอเอ่ยขอร้องเขาขึ้นด้วยความกลัว และก็หวังว่าเขาจะเห็นใจผู้หญิงตัวคนเดียวอย่างเธอ

“หึ! หน้าตาฉันดูใจดีมากเลยเหรอสาวน้อย” คามินเอ่ยขึ้นพร้อมกับขยับเข้ามาใกล้หญิงสาวอีกนิด จนเธอและเขาห่างกันไม่ถึงก้าว

มือหนายกขึ้นไล้กรอบหน้าหญิงสาวอย่างแผ่วเบา แต่มันไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีหรือหายกลัวเขาขึ้นมาได้เลย ท่าทางของเขามันดูน่ากลัวกว่าคนปกติมาก ถึงแม้ว่าใบหน้าจะหล่อเหลาอย่างหาไม่ได้ง่ายๆ แต่มันกลับไม่สามารถมองข้ามความโหดร้ายในสายตาของเขาไปได้เลยจริงๆ

“ยะ...อย่าทำอะไรฉันเลยนะคะ ฉันกลัวแล้ว” หญิงสาวพยายามฝืนตัวถอยหลัง ทั้งที่มันถอยไม่ได้เลยสักนิดเพื่อเอ่ยขอร้องเขาออกไป

หมับ!

“อึก!” แรงบีบที่ลำคอของหญิงสาวทำให้เธอรู้สึกหายใจไม่ออกทันที

“คิดว่าที่นี่เป็นสนามเด็กเล่น ที่ใครจะให้เธอเข้ามาเล่นซ่อนหาอย่างนั้นเหรอ!” น้ำเสียงเยือกเย็นลอดไรฟันเอ่ยออกมาอย่างน่ากลัว

“ฉะ...ฉันพูด จริงๆ ” เธอพยายามเอ่ยบอกเขาออกไปอย่างยากลำบาก

“ทุกคนที่มันรนหาที่ พอถูกจับได้มันก็มีเหตุผลร้อยแปดเหมือนกันทั้งนั้น...”

“แล้วทุกคนก็ไม่มีใคร ได้กลับออกไปจากที่นี่”

“ฉะ...ฉันกลัวแล้ว อย่าทำอะไร ฉันเลย นะ” ไม่ว่าเธอจะพยายามดึงมือเขาออกจากคอแค่ไหน แต่เขาก็ยิ่งพยายามบีบมันแน่นขึ้นมากเท่านั้น

“มึงก็อย่ารุนแรงกับสาวน้อยมากสิวะ สวยๆ แบบนี้ทะนุถนอมหน่อย” นาวาเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มหลังจากนั่งมองเพื่อนตัวเองเล่นกับสาวน้อยเคราะห์ร้ายตรงหน้า

“หึ! ไม่ต้องกลัว ฉันใจดีมากนะรู้ไหม” สีหน้าเหมือนคนโรคจิตของคามินเอ่ยขึ้น แต่เธอก็ไม่สามารถสัมผัสได้ถึงความใจดีของเขาเลยแม้แต่น้อย

“ฮึก! ฉัน หะ...หายใจ ไม่ออก”

“งั้นเหรอ” เขาพูดขึ้นก่อนจะยกบางอย่างที่ถืออยู่ในมืออีกข้างตั้งแต่แรกขึ้นมา

ขวดใสขนาดเล็กที่มีน้ำใสๆ อยู่ในนั้นถูกดีดจุกออกด้วยมือข้างเดียวของเขา

และ...

“อื้ออ!!!” น้ำใสๆ ไร้กลิ่นไร้รสชาติถูกกรอกใส่ปากของหญิงสาว และมันก็ทำให้เธอต้องกลืนลงไปอย่างปฏิเสธไม่ได้ ก่อนที่มือหนาจะปล่อยมืออกจากลำคอระหง

“ไหนๆ เธอก็เข้ามาในที่ของฉันโดยไม่ได้รับอนุญาตแล้ว...”

“งั้นก็มาเป็นตัวทดลองให้ฉันหน่อยแล้วกัน”