ตอนที่ 4

“พริ้ม ไหนว่าเจอกันตอนเย็นไงครับ” ไวท์ฉีกยิ้มเมื่อเห็นหน้าแฟนสาวที่ช่วงนี้ห่างหายไป

“พริ้มแพ้ขนหมาขนแมวขอคุยตรงนี้นะคะ”

“มีอะไรหรือเปล่าครับ”

“ไวท์ไม่ต้องพยายามติดต่อพริ้มแล้วนะคะ แค่พริ้มห่างเหินไปไวท์น่าจะรู้แล้วว่าพริ้มรู้สึกยังไง พริ้มไม่อยากหลอกไวท์ พริ้มอยากให้ไวท์พบเจอคนที่ดี เราเลิกกันนะคะ” คำพูดเรียบง่ายของเธอทำให้ไวท์อึ้งไปชั่วขณะแต่คนที่ยืนยิ้มกลับเป็นคนที่ยืนอยู่ด้านหลังไวท์แล้วส่ายหน้าไปมาให้กับสิ่งที่หมอหนุ่มกำลังเผชิญ

“คุณพูดเล่นใช่ไหม ผมไม่เข้าใจ ผมทำอะไรผิด” ไวท์พยายามซักไซ้ถามถึงเหตุผลพร้อมเดินตามพริ้มพยายามรั้งแขนเธอไว้ “พริ้ม ฟังผมก่อน”

“พริ้มแพ้ขนหมาขนแมวแล้วคุณทำงานแบบนี้ จะอยู่ด้วยกันยังไง ธุรกิจไวท์ก็มีจะมาลำบากวุ่นวายกับสัตว์พวกนี้ทำไม พริ้มต้องการเวลาจากไวท์ ไวท์มีให้พริ้มได้ไหม วันๆ ไวท์เอาแต่หมกมุ่นกับหมาแมวแล้วพริ้มละ ไวท์ไม่เห็นจะดูแลเลย เดือนหนึ่งทานข้าวด้วยกันครั้งหนึ่งนี่เรียกว่าแฟนกันเหรอไวท์ พริ้มต้องการคนที่มีเวลามากกว่านี้ ไวท์ไม่ใช่คนนั้น” พริ้มสะบัดมือไวท์ออกอย่างแรงแล้วเดินเข้าไปหาชายที่ยืนเขี่ยเท้ารออยู่ข้างรถหรูที่เพิ่งออกหมาดๆ เงยหน้าพ่นซิการ์สวนทางไวท์ที่ก้าวถอยหลังมองพริ้มเข้าไปควงแขนชายผมเขียว

“พริ้ม คุณจะทิ้งเวลาที่เราคบกันง่ายแบบนี้เลยหรือครับ”

“ไวท์อยู่กับสิ่งที่ไวท์รักไปเถอะ พริ้มมีคนที่พร้อมให้เวลาพริ้มแล้ว”

“โทษทีนะหมอ ผู้หญิงไม่เอาทำใจหน่อยแล้วกัน” เพชรกระตุกยิ้มโอบเอวพริ้มพาขึ้นรถ

“พริ้ม ให้โอกาสผมหน่อยได้ไหม” คำอ้อนวอนของไวท์พร้อมเข้าไปรั้งแขนพริ้มยื้อไว้อย่างปวดใจจนมีคนเข้ามากระชากแขนไวท์อีกข้างดึงแยกออกห่าง สายตาคมดุมองเพชรที่ลอบกลืนน้ำลายลงคอเบี่ยงหน้าไม่สบตาเธอ

“ผู้หญิงดีๆ เขาไม่ทิ้งผู้ชายที่มีอนาคตไปหาผู้ชายที่มีแต่เงินไม่มีสมองและไม่รู้ด้วยว่าจะมีอนาคตหรือเปล่า ในเมื่อขี้มันกระเด็นหลุดออกไปแล้ว หมอจะโง่ไปกำมันขึ้นมาให้เลอะมือทำไม” คำพูดเสียดแทงของกรีนทำเพชรกลืนน้ำลายลงคอโอบเอวพริ้มไว้แน่นเมื่อรู้สึกถึงพลังหญิงคนละขั้วเริ่มต้านกัน

“เธอว่าใคร”

“ไปเถอะพริ้ม อย่าต่อปากต่อคำเลย ผมจองร้านอาหารไว้แล้วเราไปสวีทหวานให้กับความรักของเราหน่อยดีไหม” เพชรแทรกขึ้นไม่ให้เกิดศึกฝีปากเพราะรู้เลยว่าฝ่ายไหนจะชนะ

“ค่ะ พริ้มไม่สนใจพวกหมากระเป๋าข้างทางหรอกค่ะ”

“เหอะ หมากระเป๋าโถ่หลังอานที่น่าสงสาร ปล่อยหมอไปแล้วอย่าคลานกลับมาละเพราะฉันจะจีบหมอ” กรีนคว้าแขนไวท์ดึงเข้ามากอดแล้วซบยักคิ้วยิ้มเยาะพริ้มที่ถูกพาขึ้นรถ เพชรมองกรีนจ้องเขม็งเขาจึงรีบขับรถออกไปทันที เมื่อรถพ้นสายตากรีนปล่อยมือออกทันทีหันข้างมองหน้าไวท์ที่ยืนยกมือจับหน้าผากสีหน้าเคร่งเครียดน้ำตาตกในไม่อาจให้มันไหลออกมาได้

“มือโปรหน่อยหมอหมา เรื่องส่วนตัวกับเรื่องงาน” เสียงของเธอฉุดให้ไวท์ต้องตั้งสติเดินกลับเข้าไปด้านในก่อนที่เธอจะหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปนิ้วกลางตัวเองแล้วส่งให้เพื่อนชายหัวเขียวแล้วเดินเข้าไปด้านใน ผิงมองไวท์เดินคอตกผ่านหน้าไปเข้าห้องเพื่อตั้งสติเรียกสมาธิทำงานต่อหยิบเข็มฉีดยาหันมองสุนัขที่ยืนรออยู่บนโต๊ะก่อนวางเข็มไว้ในถาดอย่างทำใจไม่ได้ก้มหน้าปล่อยให้น้ำตาไหลลงต่อหน้าสัตว์ดีกว่าต่อหน้าคน กรีนยืนกอดอกอยู่ที่ประตูอย่างเงียบๆ ก่อนเอื้อมมือปิดประตู

“บางครั้งความรักอาจเป็นอารมณ์ในช่วงเวลาหนึ่ง ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนมีเงื่อนไข ฉันควรรักใครดีไหม คำว่าตลอดไปก็เหมือนกับปราสาททรายที่พังทลายอย่างง่ายดายแม้เป็นคลื่นลมเล็กๆ” กรีนตะโกนร้องเพลงเข้าไปในห้องพร้อมยืนโยกไหล่เริ่มสนุกสนานอยู่คนเดียวก่อนยื่นมือไปขอมือผิงมาเต้นรำในขณะที่ไม่มีคนรอเคส ไวท์ยกมือปาดน้ำตาเหล่มองคนหน้าห้อง “เธอเข้ามาหลอกใช้ฉันได้นั่นก็เพราะฉันเองที่ต้องการ...”

แม้จะเป็นคำแดกดันแต่ก็ทำให้ชายหนุ่มหลุดยิ้มส่ายหน้าไปมาทำสมาธิจัดการสิ่งที่อยู่ตรงหน้าโดยมีเสียงกรีนร้องเพลงเต้นรำขบขันอยู่กับผิงจนมีคนเดินเข้ามาทำให้กรีนแยกกับผิงไปนั่งเปิดหนังสือสัตว์โลกน่ารักอ่านอยู่ที่เก้าอี้ก่อนเลิกคิ้วกระตุกยิ้มวางหนังสือลงไว้ที่ชั้นหนังสือเล็กๆ ลุกขึ้นเดินออกไปหยิบมือถือมากดโทรหาใครสักคน

“(ไม่ว่างได้เปล่า) เหอะ ยังไม่ได้ใช้อะไรเลย ปากไวจริงนะไอ้ฟู (รู้เรื่องจากไอ้คุณชายเพชรแล้วไง มีแผนอะไรร้อยวันพันล้านปีไม่เคยโทรมาหา) แกประกาศทางเว็บเกี่ยวกับทำหมันหมาแมวฟรีดิ อาสาพัฒนาชีวิตสัตว์น้อยน่ารัก (ชุดใหญ่เลยว่างั้น) เออ จัดให้ลืมไปเลย (จัดให้ครับผม)” ว่าจบก็เก็บมือถือเดินเข้าไปด้านในมองผู้เข้ามาใช้บริการยืนคุยกับไวท์ที่เอียงหน้ามองเล็กน้อยก่อนรีบหันกลับไปสนใจสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

หลังจากกลับมาอาบน้ำเสร็จกรีนโน้มตัวลงนอนบนเตียงได้ไม่ถึงสิบนาทีต้องเด้งตัวไปเปิดคอมเพื่อเปิดรายงานทำบางอย่างเพื่อความสมจริงจนเสียงเคาะประตูดังขึ้นหน้าห้องทำให้เธอรู้ทันทีว่าใครเป็นคนเคาะ

“ไม่ได้ล็อก เข้ามาได้เลยอา” กรีนบอกพร้อมเท้าคางมองหน้าหญิงวัยกลางคนเปิดประตูเข้ามานั่งลงบนเตียงยกขาไขว่ห้างลูบขาฉีกยิ้ม สายตาเจ้าเล่ห์ของบุษบาทำให้กรีนละสายตาหันกลับไปจดจ่อทำตารางแล้วส่งเมล์ให้เพื่อนชาย

“นี่ สนใจกันหน่อยสิ อาเหงานะหลานไม่สนใจ” บุษบายกเท้าเขี่ยเก้าอี้ก่อนยื่นมือจับพนักวางแขนหมุนเก้าอี้ที่กรีนนั่งอยู่ให้หันมามองตนเองพร้อมทำตาปริบๆ จนกรีนเริ่มหงุดหงิด