Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บทย่อ
โลกแห่งนี้แบ่งออกเป็นสามทวีป อันได้แก่ ทวีปตะวันออก ทวีปตะวันตกและทวีปกลางทวีปกลางนั้นมีขนาดเล็กกว่าสองทวีปที่เหลือ แต่เป็นทวีปที่เชื่อมทวีปทั้งสองเข้าด้วย และทวีปกลางก็เป็นสถานที่อยู่อาศัยของเหล่าผู้มีอำนาจในระดับต้นๆ ของทั้งสองทวีปด้วยตระกูลบาเรสเทียร์ก็เป็นหนึ่งในผู้มีอิทธิพลที่มาอาศัยอยู่ในทวีปกลางด้วยเช่นกัน และทายาทสายตรงเพียงหนึ่งเดียวที่เป็นที่เลื่องลือไปทั่วถึงความหล่อเหลาและสติปัญญาที่ดีพร้อมนั่นต่างเป็นที่หมายปองของผู้หญิงมากมาย...แต่ทายาทคนที่ว่ามานั้นไม่ได้อยากเป็นที่หมายปองของผู้หญิงเพราะเธอเองก็เป็นผู้หญิงเหมือนกันเข้าใจไหม!ถึงจะหล่อและรวยมาก แต่ ริซูเลเนท บาเรสเทียร์ คนนี้ก็ชอบผู้ชายนะ โอเค๊!?
บทนำ
เสียงกระซิบแผ่วเบาในห้วงอนธการ เสียงนั้นคุ้นหูเป็นอย่างยิ่ง หากแต่ดวงตาไม่อาจมองเห็นสิ่งใด ไม่อาจมองว่าใครเป็นผู้เอื้อนเอ่ย แต่น้ำคำนั้นช่างเต็มไปด้วยความเศร้าโศกเสียใจอย่างล้ำลึก
ชีวิตใหม่ในอนาคตของข้า... หากสวรรค์ยังเมตตา ข้าก็ขออธิษฐาน...
ข้าไม่ปรารถนาการต่อสู้อีกแล้ว ไม่ปรารถนาจะทำร้ายใครอีกแล้ว และ... ไม่ปรารถนาจะมีหัวใจรักให้ผู้ใด... ไม่อีกแล้ว...
โครม!
ร่างสูงในชุดนอนสีน้ำเงินเข้มกลิ้งตกเตียงเสียงดังสนั่น ความเจ็บปวดที่ได้รับทำให้คนตกเตียงลืมตาขึ้น นัยน์ตาสีน้ำเงินกะพริบตา ปริบ ๆ มองเพดานห้องอย่างงุนงง
"ฝัน... หรอกเหรอ?" ร่างสูงตะกายขึ้นเตียงไปอย่างเชื่องช้าพลางถอนหายใจยาว "นี่เรานอนดิ้นขนาดตกเตียงเลยเหรอเนี่ย..." ดวงตา ปรือ ๆ เหลือบมองนาฬิกาดิจิตอลที่หัวเตียงแวบหนึ่งแล้วถอนหายใจอีกครั้ง
"อะไรกัน เพิ่งหกโมงครึ่งเอง... นอนต่อดีกะ..."
"ตื่นได้แล้วค่ะคุณชาย! เช้าแล้ว!!" เสียงร้องแหลมสูงดังขึ้นจากหน้าประตูพร้อมกับร่างของสาวใช้คนหนึ่งที่เปิดประตูเข้ามาอย่างไม่เกรงอกเกรงใจเจ้าของห้องเลยสักนิด
"โอ๊ย เรนเน่ บอกกี่ครั้งกี่หนแล้วฮะ..."
"ว่าให้เคาะประตูก่อนเปิดใช่ไหมคะ ดิฉันจำได้..."
"เปล่า ใครให้เธอเรียกคุณชาย ฉันผู้หญิงเฟ้ย! บอกกี่ครั้งกี่หนแล้วว่าให้เรียกคุณหนูน่ะ" ดวงตาสีน้ำเงินเฉื่อยชามองหน้าสาวใช้อย่างเบื่อหน่าย พลางแยกเขี้ยวใส่คนไม่รู้จักจำ
"แหม มีคุณหนูที่ไหนจะหล่อเหลา สูงยาวขาวตี๋ได้แบบนี้บ้างคะ เรียกคุณชายสิถึงจะเหมาะสม" สาวใช้ส่งสีหน้าละเหี่ยใจ มองหน้า 'คุณหนู' ของเธอที่กำลังลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางเอื่อยเฉื่อย ร่างสูงโปร่งสมส่วนประหนึ่งนายแบบชายระดับโลกจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย มือข้างหนึ่งเสยผมสีดำขลับปรกหน้าขึ้นเผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาเกินกว่าจะบอกได้อย่างเต็มปากเต็มคำว่าเป็น 'ผู้หญิง'
ร่างสูงเลิกคิ้วมองสาวใช้แล้วเหยียดยิ้มออกมาอย่างเบาบางแต่กลับดูดีมากจนสาวใช้แก้มแดงระเรื่อ หญิงสาวผู้หล่อเหลาตอบกลับมา ช้า ๆ ชัด ๆ ว่า
"ก็ฉันนี่ไง ผู้หญิงที่หล่อและรวยมาก! เพราะงั้นเรียกคุณหนูซะ ดี ๆ"
ยังจะบอกออกมาได้อย่างมั่นใจว่าตัวเองหล่อและรวยมากอีก แล้วอย่างนี้ใครยังจะกล้าเรียกคุณหนูกัน!
สาวใช้อยากจะตะโกนบอกคุณหนูของเธอเหลือเกิน บางทีกระจกแค่บานเดียวภายในห้องคงไม่เพียงพอให้คุณหนูรับรู้ถึงรูปร่างของตัวเองที่หล่อทะลุเพศที่แท้จริงก็เป็นได้ เธอคิดอยากจะเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาแม่บ้านใหญ่เพื่อให้มาติดตั้งกระจกในห้องนอนคุณหนูเพิ่มจริง ๆ
"เธอก็ออกไปได้แล้วล่ะ ยังไงฉันก็ตื่นแล้ว เตรียมมื้อเช้าให้ด้วยนะ" คุณหนูโบกมือไล่ก่อนจะอ้าปากหาวอย่างไม่รักษามาดผู้ดีเลยสักนิด เรนเน่โค้งตัวลงรับคำสั่ง
"ค่ะ คุณชายริงซี่"
"ยังจะเรียกคุณชายอีก..." คุณหนูผู้หล่อเหลาเขม้นมอง แต่ ดูเหมือนสาวใช้คนสนิทจะไม่ได้สนใจสายตาของเธอเลยสักนิด เดินลอยหน้าลอยตาออกจากห้องไปแล้ว
เจ้าของห้องหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ ปลดกระดุมเสื้อออกพลางเดินไปหยิบผ้าขนหนู มือยกขึ้นขยี้ผมสีดำสั้นไปมา ขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิดเข้าหากันเล็กน้อยอย่างติดใจสงสัย
"เอ... ว่าแต่เมื่อเช้าเราฝันถึงอะไรกันนะ?"