ตอนที่ 8 เรียกฉันว่าพี่คาร์ตันสิ

เฮ้อ ให้ตายสิ! คุณคาร์ตันเล่นอะไรของเขากันแน่เนี่ย

หลังจากที่นาซึมะเป็นอิสระจากคาร์ตันที่ยอมปล่อยตัวแล้วยอมไปอาบน้ำแต่โดยดี ตัวเขาก็ต้องมานั่งสงบสติอารมณ์ตัวเอง นั่งท่อง ยุบหนอ พองหนอ อยู่ในใจ

แต่ ให้ตายสิ! ถึงใจจะสงบแต่อย่างอื่นมันไม่ยอมสงบตามใจเลยอะ Y_Y ไม่คิดเลยว่าคุณคาร์ตันจะเป็นคนแบบนี้ ภายนอกต่อหน้าคนอื่นดูเป็นคนเย็นชา ดุๆจนไม่น่าเข้าใกล้ แต่นี่มันอะไรกันเหรอครับ? ทำไมเวลาอยู่กับตัวเองแล้วคุณคาร์ตันถึงได้กลายร่างเป็นคนขี้แกล้งแบบนี้ไปได้ล่ะ งื้อ _นาซึมะตัดสินใจลุกจากที่นอนแล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า แล้วเลือกหยิบชุดที่จะใส่นอนคืนนี้ขึ้นมาถือไว้ในมือ พร้อมผ้าเช็ดตัว ว่าแต่เหมือนจะลืมอะไรไปหรือเปล่านะ งื้ม ยืนคิดแป๊บนึ่ง

“._.?”

“…”

“O[]O!!!”

ใช่แล้ว! ลืมหยิบสมุดที่เขียนนิยายเรื่องใหม่วันนี้มานี่น่า! สงสัยจะลืมไว้บนโต๊ะ ในห้องอาหารแน่ๆเลย แต่ โอ๊ย โชคดีนะที่เขียนทุกอย่างเป็นภาษาไทยนะ ถ้าเป็นภาษาอังกฤษ ทุกคนคงจะรู้แน่ๆเลย _ ว่าแล้ว ต้องรีบไปหามาเก็บไว้ก่อนจะดีกว่า!

นาซึมะรีบเอาเสื้อผ้าที่อยู่ในมือเอาไปวางไว้บนเตียงนอนก่อนรีบหันหลังเพื่อก้าวเดินไปทางประตูห้องนอน แต่ดูเหมือนโชคจะไม่เข้าข้างนาซึมะสำหรับเวลานี้

เพราะแค่กำลังจะเดินตรงไปที่ประตูห้องนอน จู่ๆประตูห้องน้ำก็ดันเปิดขึ้นมา แล้วร่างที่มีหยดน้ำที่เกาะแพรวพราวก็ได้ปรากฏตัวขึ้นมาอยู่ต่อหน้าต่อตาของนาซึมะ

ว้าวว *O* ดูนั่นสิ! ทุกค๊นนน เอ๊ย! ไม่ใช่!

“นั่นนายจะไปไหน”

“อะ เอ่อ ผมลืมของไว้ที่ห้องอาหารนะครับ พอดีพึ่งนึกออก ก็เลย..”

“จะไปเอาสินะ”

“คะ ครับ”

ตามองตา สายตาก็จ้องมองกัน แล้วเพียงสบตาเท่านั้น ฉันก็อบอุ่นหัวจายยยย

ม่ายช่ายแร้ววว

ในที่สุดนาซึมะก็เลือกที่จะไม่สนใจรูปร่างอันเปล่งประกายนั่นของคุณคาร์ตัน เลยเลือกที่จะหันหลังแล้วเดินตรงไปที่ประตูทันที

“ใครอนุญาตให้นายไป”

“นี่คุณ! ผมแค่จะออกไปเอาของแล้ว ก็กลับมานะครับ ไม่ได้คิดจะหนีสักหน่อย” ถึงก่อนหน้าหน้านี้จะคิดก็เถอะ

“มันก็ไม่แน่หรอก นายไปอาบน้ำเถอะเดียวฉันไปเอาให้”

“แต่!”

“…”

“โอเค ครับ”

ก้มหน้ายอมรับชะตากรรมแต่โดยดี พอคิดอีกด้านมันก็ดีเหมือนกันนะ

‘เขาไปเอาของให้ ส่วนผมก็จะได้ช่วย..’

เอิ่ม หมายถึงปลดปล่อยตัวเองในตอนที่เขาไม่อยู่ได้อย่างสะดวกนะครับ แฮะๆ

นาซึมะเดินกลับไปหยิบเสื้อผ้า แล้วเดินตรงเข้าห้องน้ำไปทันที โดยที่ไม่ได้นึกจะสนใจร่างสูงอีก เพราะยิ่งสนก็ยิ่งมีอารมณ์ เป็นอะไรที่น่าอับอายมากสำหรับตัวนาซึมะเอง พูดแล้วอยากจะร้องไห้เลย

หลังจากที่นาซึมะเดินลับหายเข้าห้องน้ำไปแล้ว คาร์ตันก็จัดการแต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วเดินตรงไปที่โทรศัพท์ที่ตั้งไว้ในห้อง สงสัยกันใช่ไหมทำไมไม่ใช้โทรศัพท์ส่วนตัวโทรไปหา นั่นก็เพราะที่นี่คือบ้านไม่ใช่ข้างนอก เพราะฉะนั้นใช้โทรศัพท์โทรเข้าไปที่ส่วนห้องครัวก็พอแล้ว

ตู๊ด ตู๊ด

เสียงรอสายดังอยู่ไม่นานปลายสายก็กดรับแล้วกรอกเสียงลงมา

(เรเน่รับสายค่ะ)

“เรเน่ เธอเห็นของที่คาดว่าจะเป็นของนาซึมะ ตั้งลืมไว้ที่ห้องอาหารบ้างหรือเปล่า”

(คิดว่ามีคะบอส เป็นสมุดหนึ่งเล่มกับกระเป๋าดินสอนะคะ)

“อืม เดียวฉันออกไปเอา เธอเอามาตั้งไว้ที่ห้องรับแขกให้หน่อยละกัน”

คาร์ตันวางหูโทรศัพท์ลงแล้วหันไปมองทางประตูห้องน้ำก่อนจะเดินออกจากห้องไป ใช้เวลาไม่นานคาร์ตันก็ได้ของที่นาซึมะลืมเอาไว้ก่อนจะตรงกลับห้องทันที

ตอนนี้คาร์ตันเริ่มสงสัยตัวเองแล้วสิว่าทำไมต้องออกมาเอาให้ด้วย ธุระก็ไม่ใช่สักหน่อย

คาร์ตันส่ายหัวให้กับการกระทำแปลกๆของตัวเอง แล้วเปิดประตูเดินเข้าห้องไป เอาสิ่งที่ถืออยู่ไปวางไว้บนโต๊ะให้ แล้วเดินไปทิ้งตัวลงบนเตียงนอนอย่างเหนื่อยอ่อน

“อ๊ะ อ๊า!”

หืมม O_o? เสียงเมื่อกี้มันอะไรนะ

คาร์ตันหันไปมองทางที่มาของเสียงทันที ไม่ใช่ที่ไหนหรอกครับภายในห้องน้ำนั่นคงจะมีมหกรรมความเสียวด้วยตัวเองอยู่เป็นแน่

คาร์ตันกระตุกยิ้มขึ้นมาที่มุมปากทันทีกับสิ่งที่ได้ยิน ทุกคนคงคิดว่าคนอย่างคาร์ตันคงไม่มีอารมณ์ร่วมไปกับผู้ชายหรอกเพราะที่ผ่านๆมาก็ฟันผู้หญิงมาตลอด

แต่แล้วยังไงไม่อยากจะบอกเลยว่ากับนาซึมะ ดูเหมือนจะเป็นข้อยกเว้นเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น เพราะไม่ว่าจะเป็นเสียง กลิ่นกายหอมๆของนาซึมะมันมีผลกับร่างกายอย่างไม่เคยเจอมาก่อนเลย อ่า จะว่าไปแล้ว

ชักอยากจะตะครุบนาซึมะมากินซะเดียวนี้เลยแฮะ ว่าแล้วก็ปิดไฟพลางนอนรอเหยื่อดีกว่า ถึงร่างกายจะเหนื่อยและต้องการพักผ่อนแต่ปากท้องก็ต้องมาก่อนสิจริงไหม ?

หลังจากที่ใช้เวลาอาบน้ำและโลกสวยด้วยมือเราไปแล้ว นาซึมะก็แต่งตัวแล้วเดินออกจากห้องน้ำทันที

“หืม”

นาซึมะยืนนิ่งอยู่กับที่เนื่องจากที่เปิดประตูแล้วก็ดันมาปะทะกับความมืดภายในห้องพร้อมแอร์ที่เย็นฉ่ำจนร่างกายต้องสั่นสะท้านเฮือกๆในทันที

นาซึมะมองฝ่าความมืดที่ปกคลุมห้องอยู่สักพัก จนสายตาปรับให้ชินกับความมืดสลัวๆ แต่ก็ใช่ว่ามันจะมืดอะไรขนาดนั้น เพราะแสงสว่างจากพระจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างที่มีผ้าม่านปิดเอาไว้ แต่ก็ยังพอมีแสงหลุดลอดเข้ามานำทางให้อยู่ดี

นาซึมะปิดประตูปิดไฟห้องน้ำแล้วเดินช้าๆเข้าไปที่เตียงนอน แถมยังต้องเดินอ้อมขึ้นไปนอนอีกฝั่งหนึ่งของเตียงแทน เพราะทางฝั่งที่ใกล้ที่สุดโดนร่างสูงของเขายึดไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

นาซึมะค่อยๆดึงผ้าห่มขึ้นเบาๆแล้วสอดตัวเองเข้าไปใต้ผ้าห่มอย่างช้าๆ เพราะเกรงว่าจะไปปลุกคุณคาร์ตันอย่างไม่ตั้งใจ พอหัวถึงหมอนได้ก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

หมับ!

“อะ อุ๊บส์!” นาซึมะยกมือขึ้นมาปิดปากทันทีเพราะจู่ๆก็มีวงแขนมาคว้าหมับแล้วดึงตัวเข้าไปกอด อย่างไม่ทันตั้งตัวจนเผลอหลุดเสียงออกมา บ้าจริง!

นาซึมะพยายามสงบสติของตัวเอง แล้วดึงแขนเขาออกช้าๆ บอกเลยว่า ตอนนี้ทำอะไรไม่ถูกจริงๆเอาง่ายๆคือไม่ชิน -////-

“อ๊ะ!! อื้ออ!” แต่คราวนี้สะดุ้งสุดตัวเลยครับ เมื่อคนที่คิดว่าหลับไปแล้วในตอนนี้เขากำลังกอบกุมส่วนล่างของเอาไว้ โอ้ ไม่นะ! มันพึ่งจะสงบลงไปเองนะเว้ยย!

“หอมจัง ชักจะหิวแล้วสิ” เสียงกระซิบแผ่วเบาดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง พร้อมสัมผัสอันเปียกชื้นที่แตะลงบนหลังคอให้ขนลุกเล่นอีก

“คะ คุณ”

“เรียกฉันว่าพี่คาร์ตันสิ”

“เอ๊ะ? ” นาซึมะพลิกตัวหันไปหาคุณคาร์ตัน เพราะสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างจากน้ำเสียงและคำพูดนั้นของเขา

เรามองสบตากันท่ามกลางความมืด ฝ่ามือหนาเลื่อนมาบีบขยำที่สะโพกอย่างแรงเพื่อเรียกสติ

“อะ อื้ออ”

“เรียกสิ”

นะ นี่มันบรรยากาศอะไรเนี่ยยย มันชวนเสียตัวสุดๆเลยไม่ใช่เหรอ! งื้ออออ เดียวก็จับกินซะหรอกครับ!

“พะ อื้มม” พอนาซึมะกำลังจะพูด ริมฝีปากที่ร้อนผ่าวก็แนบลงมาทันที ปลายลิ้นร้อนสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากแล้วกวาดต้อนลิ้นเล็กน่าเอ็นดูไปมาแล้วพลิกร่างกายขึ้นมาคร่อมร่างของนาซึมะเอาไว้ทันที ก่อนจะ ผละ ริมฝีปากออกอย่างช้าๆ

“เรียกสิ”

“พะ พี่คาร์ตัน “หึ เด็กดี”

“อ๊าส์!!” ให้ตาย! คุณคาร์ตันกัดคอลงมาเต็มแรงเลยอะ!