ตอนที่ 10 เดินทาง

“ว่าแต่นายมีที่ที่อยากไปบ้างไหม”

นาซึมะคิดก่อนที่จะนึกถึงคำพูดของแม่ก่อนกินมื้อเช้า

“ผม อยากไปมิลาน”

“…”

“ผมอยากไปดูว่าพ่อกับแม่เลือกบ้านแบบไหนให้ผมอยู่นะ แต่มันคงไม่ยากต่อการตามหาหรอกมั่ง..นะ” นาซึมะพูดออกไปด้วยความไม่มั่นใจ ทำไมนะเหรอ ก็แม่บอกแค่ว่าบ้านที่ซื้อไว้อยู่ที่มิลานแต่อยู่ตรงจุดไหนของมิลานตัวเองก็ดันลืมถามนี่นะสิ

“ถ้านายอยากรู้ เดียวฉันจะช่วยนายหาละกัน”

“จริงเหรอครับ! ดีจังเลย!” นาซึมะบอกออกไปด้วยความดีใจ เพราะไม่ต้องเหนื่อยหาเองยังไงละ ฮ่าๆ

“แต่..”

หืม

“คงต้องขอชื่อผู้ที่ลงชื่อเซ็นสัญญาซื้อขาย นายให้ได้หรือเปล่าล่ะ”

“…” นาซึมะมองคุณคาร์ตันที่หยุดยืนอยู่ที่หน้าห้องของเราและยืนรอคำตอบจากตัวเอง

ยังไงดีละ อย่าลืมสิ ก็คุณคาร์ตันทำตัวเหมือนมาเฟียซะขนาดนี้ ถ้าบอกไปมันจะเป็นอันตรายต่อครอบครัวของตัวเองหรือเปล่า ถ้าจู่ๆเขาเกิดโกรธขึ้นมาแล้วขู่จะฆ่าพ่อแม่ทิ้งล่ะ

ไม่ได้!! ก่อนที่จะเป็นแบบนั้นก็ต้องจับเขามาเป็นผัวก่อน! เพราะผัวก็ควรรู้จักชื่อ พ่อแม่ของเมียในอนาคตอยู่แล้วนี่น่า

“ได้ครับ พ่อของผมชื่อ ยูซึโกะ เรียว”

“ได้ นายเข้าไปแต่งตัวแล้วออกมาเจอฉันที่ห้องรับแขก”

“ครับ!” นาซึมะยิ้มรับอย่างสดใส ก่อนจะรีบไปจัดการตัวเองโดยไม่สนใจคนที่จะมาเป็นผัวในมโนสำนึกเลยสักนิด

คล้อยหลังของนาซึมะ คาร์ตันก็กดเบอร์ส่วนตัวโทรหาลูซทันทีพอปลายสายรับก็บอกสิ่งที่ต้องการ

“บอกทุกคนให้เตรียมตัวเราจะไปมิลานกัน ถ้าใครไม่ไปก็ช่าง”

(ครับบอส)

“อีกอย่าง ช่วยตามสืบที่อยู่ที่มีชื่อของยูซึโกะ เรียว ให้ด้วย”

(ให้ส่งคนไปที่ไหนครับบอส)

“ไม่ต้องส่งคนไป แต่ นายต้องไปด้วยตัวเอง ตอนไปถึงมิลาน”

(ครับเดียวผมจัดการให้)

หลังจากที่บอกสิ่งที่ต้องการเสร็จคาร์ตันก็เดินมาถึงห้องรับแขกทันที เพื่อรอคนที่ยังมาไม่ถึง

ใช่เวลารอไม่นานทุกคนก็มากันครบ แล้วพวกเราก็ออกเดินทางกันที

การเดินทางครั้งนี้กินเวลา14ชั่วโมง หลังจากที่ตื่นเต้นที่จะได้ไปเปิดหูเปิดตา นาซึมะก็ค่อยๆหลับและเอนหัวมาพิงไหล่ของคาร์ตันอย่างไม่ตั้งใจ

คาร์ตันเหลือบมองคนหลับเล็กน้อย ก่อนจะเอื้อมมือจัดท่านอนคนตัวเล็กดีๆ พลางมองเวลา ดีหน่อยที่รถคันนี้มีแค่ตัวเขาเอง นาซึมะ ลูคัสและ ไอซ์ ส่วนอีก2คันหลัง ก็เป็นพวกลูกน้องและลิซ่ากับโอเว่นที่อยู่ด้วยกัน

หลังจากผ่านการเดินทางมา5 ชั่วโมง คนที่หลับอยู่ข้างๆก็เริ่มรู้สึกตัวขึ้นมา

“งื้อ ถึงไหนแล้วครับ”

“ยังอีกนานเลยครับคุณนาซึมะ”

“แต่ผมหิวแล้วนะครับ”

นาซึมะหันไปมองคนข้างๆก่อนจะส่งสายตาไปให้ลูคัสที่มองผ่านกระจกมา

“งั้นเดี๋ยวจะแวะที่โรมเพื่อหาอะไรกินก่อนเดินทางก็แล้วกันครับ”

“เดียวผมหาร้านที่จะไปเองนะครับ! จู่ๆผมก็อยากกินอาหารไทยขึ้นมานะ”

“ไม่ต้องลูคัสไป Thai J ละกัน”

นาซึมะหันไปมองคุณคาร์ตันที่เลือกสถานที่ให้เองเสร็จสรรพโดยที่ยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย บ้าจริง ทำไมถึงได้รู้สึกเหมือนโดนใส่ใจยังไงก็ไม่รู้ คนบ้า!

ไม่นานเราก็มาถึงที่หมาย ภายในร้านตกแต่งแบบเรียบง่ายจุดเด่นของร้านคือตรงเคาน์เตอร์จะมีรูปปั้นยักษ์ยืนทำท่าแบกเคาน์เตอร์อยู่ประมาณห้าตน

“ยินดีต้อนรับครับ มากันกี่ท่านครับ”

“15 คน ช่วยเตรียมพื้นที่ส่วนตัวให้ด้วย ที่เหลือก็ให้เลือกกันเอง”

“ได้ครับ เชิญทุกท่านเข้ามาด้านใน”

“จู่ๆนึกยังไงถึงได้เลือกเข้าร้านอาหารไทย” เสียงพี่ลิซ่าดังขึ้นมาด้วยความสงสัย แต่ก็ยังเดินตามเข้ามา

“พอดีว่าผมอยากกินนะครับพี่ลิซ่า คุณคาร์ตันเขาเลยพามา”

“จริงอะ นี่นายใจดีขนาดนี้เลย”

“ถ้าไม่กินก็ออกไป”

“ใครบอกว่าไม่กิน!”

หลังจากได้ที่นั่งแล้วพวกเราทุกคนก็จับจองกันไป คนอื่นๆที่ตามมาก็แยกย้ายกันไปนั่งตามส่วนต่างๆของร้านที่สามารถมองพวกเราเห็นได้ชัดเจน

“ทุกคนอยากกินอะไรกันครับ” นาซึมะเงยหน้าขึ้นมาถามคนที่เหลือ

“ซึมะ เลือกก่อนเลยจ้ะ”

“งั้นผมเอา ต้มยำกุ้ง ข้าวผัดหมู ” นาซึมะบอกเสร็จก็ต่อด้วยคนอื่นๆ

“สั่งให้ฉันด้วยสิ” ก่อนจะหันหน้าไปมองคนที่ยังคงนั่งมองมาที่ตัวเองอยู่

“แล้วคุณอยากกินอะไรละครับ”

“ไม่รู้ ฉันไม่ค่อยรู้เรื่องอาหารไทยเท่าไร”

“งื้ม ถ้าอย่างนั้นเอาเป็น ข้าวผัดกะเพราหมู ยำวุ้นเส้นแล้วกันครับ”

“โอเค ฉันเอานี่ละกัน นายจ่ายนะคาร์ตัน ผัดเปรี้ยวหวานแล้ว..” หลังจากที่สั่งกันเสร็จเสียงโทรศัพท์ของนาซึมะก็ดังขึ้นมา แต่พอมองดูก็เห็นว่าเป็นเบอร์ไม่คุ้นเคยเพื่อเป็นการที่ไม่เสียมารยาทเลยเลือดที่จะกดรับสาย

“ฮัลโหลครับ” นาซึมะกรอกเสียงถามเป็นภาษาไทยไปหา

(ไง นี่ฉันเองนะ ฟ้า จำได้ไหม โยชิไงคนดี)

นาซึมะตัดสายไปทันทีที่ได้ยินชื่อนั้น พลางคิดอย่าร้อนใจว่ามันเอาเบอร์ของตัวเองมาได้ยังไง

หลังจากที่เสียงโทรศัพท์ของนาซึมะดังขึ้น คาร์ตันก็ลอบสังเกตท่าทางของเขาทันที จู่ๆก็พบอาการแปลกๆหลังจากที่กดวางสายไป

“เป็นอะไร”

“อะ เปล่าครับ” ปากบอกเปล่า แต่น้ำเสียงอึกอักนั้นคืออะไร

“ฉันอยากรู้ ว่าทำไมถึงเลือกสั่งข้าวผัดกะเพราหมู” คาร์ตันชักชวนคุยเพื่อให้คนตัวเล็กผ่อนคลาย จากเรื่องเมื่อสักครู่

“อ้อ ก็ผมไม่รู้ว่าคุณชอบอะไร ผมก็เลยสั่งที่ผมชอบมาให้คุณไง”

ไม่นานพวกเราก็ออกเดินทางอีกครั้ง แต่ว่าคาร์ตันกลับรู้สึกแปลกๆร้อนรนและหงุดหงิด อาการนี้พึ่งจะเริ่มเป็นเมื่อไม่นานมานี้ ตั้งแต่การวางสายของนาซึมะในตอนนั้น

“นี่คุณ”

“…”

“ที่บอกว่าจะช่วยผมตามหาบ้านที่พ่อผมซื้อไว้ให้นะ คุณจะหาได้จริงๆเหรอ”

คาร์ตันหันไปสบสายตากับนาซึมะที่จ้องมองมาที่ตัวเองด้วยสายตาที่กังวล

“นายไม่เชื่อ”

“มะ ไม่ใช่นะ! ผมต้องเชื่ออยู่แล้วสิ!”

โควาเซ่

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นภายในห้องที่มีเสียงครางเป็นจังหวะของร่างสองร่างที่กำลังโจนทะยานเข้าหากันไม่มีหยุด ร่างสูงถอยกายห่างออกมาพลางหยิบโทรศัพท์ที่กรีดร้องขึ้นมากดรับ

(นายครับ คาร์ตันมันกำลังเดินทางไปที่มิลานให้ทำยังไงครับ)

“ถ้าอย่างนั้นเราควรส่งลูกน้องออกไปต้อนรับสักหน่อย”

(ครับนาย)

“อีกเรื่อง อย่าให้พวกโบนันวาจับความเคลื่อนไหวของเราได้ละ”

(ผมจะระวังตัวครับ)

หลังจากวางสายร่างสูงก็หันกายกลับไปหาร่างที่นอนรอบนเตียงต่อเพื่อสานสิ่งที่ค้างคากันทันทีและแล้วเสียงแห่งความสุขสมก็ดังขึ้นนับครั้งไม่ถ้วน บ่งบอกให้รับรู้ว่าคนทั้งสองต่างมีความสุขเพียงใดในเวลานี้