Chapter 3 : คุณหมอ (2)

ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ใจกลางกรุงโตเกียว

ดวงตาคู่เรียวของหมอหนุ่มที่จ้องมองหน้าจอโทรศัพท์ แฝงไปด้วยความกังวลใจลึกๆ แต่ในตอนนี้เขาไม่สามารถทำอะไรได้นอกจาก…

"คืนนี้นายออกเวรนี่"

เพื่อนหมอแผนกเดียวกันเอ่ยขึ้น เมื่อเดินสวนกับเขาตรงทางเดิน

"ไปดื่มกันหน่อยไหม"

เขาส่ายหน้าและเก็บโทรศัพท์มือถือ ลงในกระเป๋าเสื้อกาวน์สีขาวของตน

"ไม่ได้หรอก... มีรุ่นพี่ที่แผนกต้องไปต่างจังหวัดกะทันหันเลยขอแลกเวรไว้"

"อ้าว...แล้วกัน"

"แล้วช่วงนี้ก็ต้องเก็บเงินด้วย"

"ฉันว่าละ… แต่งรถจนช็อตเลยเหรอ เพลาๆ ลงบ้างนะเดี๋ยวก็ได้กินแกลบพอดี"

เขาส่ายหน้า และตีแฟ้มลงบนหลังของเพื่อนเบาๆ

"เก็บไว้เป็นค่าเทอมลูกต่างหาก"

หมอหนุ่มร่างสูงบางงุนงง และทำได้เพียงมองตามแผ่นหลังของเซริซาว่า ไค ที่เดินจากไป ในตอนนี้เขาได้แต่ภาวนาขอให้สิ่งที่ได้ยินจากปากของเพื่อน เป็นเพียงแค่เรื่องเข้าใจผิด

…หรือแค่หูฝาดเท่านั้น

ในช่วงเวลาเดียวกัน

บนตึกสูงไม่ไกลจากโรงพยาบาล

รองเท้าที่เสียดสีกับพื้นห้องซ้อม ยังคงดังต่อเนื่องนานกว่าครึ่งชั่วโมง ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเป็นเวลาสามทุ่มกว่าแล้ว แต่ไฟในห้องก็ยังคงเปิดสว่างโล่ง

ร่างบอบบางของมิซารุซ้อมเต้นอย่างขะมักเขม้น ยิ่งเวลาคัดเลือกทีมเมนแดนซ์ใกล้เข้ามาเมื่อไหร่ ก็ดูเหมือนว่าเขาจะเห็นข้อบกพร่องของตัวเองมากขึ้นเท่านั้น และอยากจะใช้ทุกวินาทีอย่างคุ้มค่า เพื่อฝึกฝนตัวเองให้การแสดงมีความสมบูรณ์มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

"มิซารุคุง ยังไม่กลับอีกเหรอ?"

ชายหนุ่มร่างสูงบางเอ่ยทักเขา ขณะที่เดินเข้ามาภายในห้อง ก่อนจะทิ้งตัวนั่งพิงกระจกบานใหญ่

"วันนี้เป็นยังไงบ้าง?"

"ก็เหมือนเดิมมีแค่ถ่ายแบบ ส่วนการสัมภาษณ์ก็ถูกเลื่อนเลย กลับมานอนพักตั้งแต่ตอนบ่ายแล้ว"

การมาของมาดาโอะทำให้เขาได้มีโอกาสหยุดพัก เดินมาทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ และยื่นมือไปรับเครื่องดื่มเกลือแร่กระป๋องเล็กจากเขา

"แล้วนายล่ะ ซ้อมไปถึงไหนแล้ว?"

"ก็ดีนะ เก็บรายละเอียดได้เยอะแล้วล่ะ"

"อย่าหักโหมล่ะ ที่เหลือก็แค่รอวันจริงอย่าทำพลาดก็พอ"

เขาพยักหน้าและยกกระป๋องขึ้นดื่ม

"ทำไมยังไม่กลับหออีก...เป็นห่วงฉันขนาดนั้นเลยเหรอ?"

มิซารุมองร่างสูงข้างกายด้วยรอยยิ้ม และแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่างออกมาชัดเจนโดยไม่ปิดบัง

"ไม่ได้เป็นห่วง"

"..."

"แค่แวะดูมาเฉยๆ"

"เหรอ~"

มิซารุแกล้งทำเสียงแหย่ด้วยน้ำเสียงกวนประสาท จนมาดาโอะหมั่นไส้หยิกแก้มเขาไปหนึ่งที

"แล้วนี่จะกลับหอเมื่อไหร่...หรือรอกลับพร้อมกัน?"

"ไม่อ่ะ…วันนี้พี่เคนโตะมีเรื่องจะคุยด้วย เห็นว่าเป็นเรื่องสำคัญ"

"พี่เคนโตะ... นักแสดงน่ะหรอ?"

"ใช่ ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องอะไรเห็นพูดว่าสำคัญมาก"

แววตาของมาดาโอะแฝงไปด้วยความกังวลใจ มิซารุเอื้อมมือไปโอบบ่ากว้างเอาไว้ด้วยความเป็นห่วง เพราะเขารู้ดีว่าในปีนี้มาดาโอะกำลังจะหมดสัญญากับค่าย โดยที่ไม่รู้เลยว่าชะตากรรมของตัวเองจะเป็นยังไงต่อไป

ถ้ามาดาโอะได้ต่อสัญญาก็ดีไป แต่ถ้าไม่...โปรไฟล์ที่เขาได้สะสมเอาไว้ตั้งแต่เข้าวงการ ก็คงพอจะช่วยให้เขาสามารถเดินในเส้นทางสายบันเทิงต่อไปได้ แต่ก็ต้องมาลุ้นว่าทางค่ายใหม่จะเอ็นดู และผลักดันเขามากขนาดไหน หรือจะปล่อยปละละเลย และดองงานเอาไว้เหมือนกับศิลปินคนอื่นๆ ที่มีความสามารถดีฐานแฟนคลับแน่น แต่ค่ายกลับไม่มีการดูแลหรือบริหารจัดการที่ดี จนทำให้ศิลปินคนนั้นแทบจะถูกกลืนหาย ไปกับคลื่นลูกใหม่ในวงการที่เกิดขึ้นในทุกๆ วัน

"อย่าคิดมากเลย คนเก่งๆ แบบนายต้องมีคนเห็นแววอยากได้ตัวไปอยู่ด้วยแน่ๆ"

"ขอบใจนะ"

มิซารุลูบผมของมาดาโอะเบาๆ ในฐานะเพื่อนสนิทเขาคงทำได้เพียงแค่ให้กำลังใจอยู่ข้างๆ อย่างในตอนนี้เท่านั้น

ในตอนค่ำของวันต่อมา

ณ หมู่บ้านชานเมืองโตเกียวที่เงียบสงบ

ในตอนค่ำหลังจากเลิกงานมิคาสะก็แบกร่างของตัวเอง ที่พึ่งอาบน้ำเสร็จขึ้นมายังห้องนอนชั้นสอง และทิ้งตัวลงบนเตียงด้วยความอ่อนล้า ในตอนนี้ร่างกายของเธอแทบจะชัตดาวน์ตัวเองตลอดเวลา

~♩♪♫

แต่เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นเสียก่อน

'หมอ ไค'

เพียงแค่เห็นชื่อเธอก็แทบอยากจะปาโทรศัพท์ทิ้ง หลังจากวันที่แลกเบอร์กัน ชีวิตของเธอก็เปลี่ยนไปตลอดกาล

"ค่าาา"

[...เป็นยังไงบ้าง...]

"เหนื่อย"

[...เหนื่อยกว่าปกติหรือเปล่า...]

"เหนื่อยกว่าเมื่อวานค่ะ ช่วงนี้ต้องรีบเคลียร์งานใกล้สิ้นปีแล้ว"

[...เข้ามาตรวจหน่อยไหม ถ้าไม่อยากรอนานแวะมาหาผมที่แผนกกระดูกก็ได้ เดี๋ยวผมวัดความดันและจ่ายยาให้...]

"ไม่เป็นไรค่ะ"

[...อย่าฝืน...]

"ฉันไหว"

[...คุณนี่มัน...]

เสียงของเขาถูกกลืนหายไป ราวกับพยายามข่มอารมณ์ตัวเองไว้อย่างเต็มที่

[...แล้วตอนนี้ คุณเลิกงานหรือยัง? ...]

"เลิกแล้วค่ะ กลับบ้านแล้ว ...หัวถึงหมอนแล้ว"

[...โอเคดีมาก...อย่าลืมกินวิตามินก่อนนอนด้วยนะ ถ้าจะนอนแล้วก็ฝันดีครับ...]

มิคาสะรีบกดวางสาย และโยนโทรศัพท์ไปที่ปลายเตียงก่อนจะหลับตาลง แต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่สามารถข่มใจให้หลับลงได้

เมื่อตอนนี้เธอรู้สึกว่าตัวเองเหมือนมีพ่อ 2 คน คนหนึ่งเป็นหมอ อีกคนเป็นอดีตทหารเจ้าระเบียบ แต่มีสิ่งหนึ่งที่พวกเขาเหมือนกันก็คือ

...ความขี้บ่น

ตลอดระยะเวลากว่าสองสัปดาห์ที่ผ่านมา หมอไคไม่ได้เพียงแค่โทรมาเช้าเย็นเพื่อให้เธอรายงานตัว แต่เขาเริ่มบุกมาถึงเมสเสจของเธอ ซึ่งตอนนี้มันเต็มไปด้วยบทความ

'คุณแม่และการดูแลครรภ์ในระยะแรก'

ที่ส่งเข้ามาให้อ่านแทบทุกวัน ในตอนแรกเธอทำเมินเฉยและลบทิ้งเพราะคิดว่าคงไม่มีอะไร

แต่กลับกลายเป็นว่า...

[...ผัก ผลไม้อะไรบ้างที่มีโฟเลสช่วยกระตุ้นน้ำนม...]

"คะ!!!?"

[...นี่คุณไม่ได้อ่านที่ผมส่งไปให้เลยเหรอ? ...]

"อะ...อ่านสิทำไมจะไม่..."

[...แล้วทำไมตอบไม่ได้ รู้ไหมมันดีต่อตัวคุณทั้งนั้นเลยนะ...]

"รู้ๆๆ ก็มีสับปะรด ผักโขม"

[...ถูกแล้วอะไรอีก? ...]

"เอ่อ..."

[...คุณไม่ได้อ่านจริงๆ ด้วย...]

"ก็ฉัน..."

[...คุณรู้ไหมว่าโฟเลตมีประโยชน์ต่อผู้หญิงมากขนาดไหน แล้วมันก็เป็นตัวกระตุ้นสร้างน้ำน...]

"นี่คุณ!!!"

[...!? ...]

"ฉันไม่ได้เป็นนักเรียนในคลาสสุขศึกษานะ แล้วคุณก็ไม่ใช่อาจารย์หมอของฉันด้วย เพราะงั้นเลิกส่งเลิกถามอะไรพวกนี้ได้แล้ว...ฉันจะทำงาน!!"

[...ทำงาน? นี่มันจะสามทุ่มอยู่แล้วนะ เวลานี้คุณควรพักผ่อนได้แล้ว…รู้ไหมว่ามันมีผลกับพัฒนาการของลูก...]

'เฮ้ย'

'นี่มันพึ่ง 20.23 น. จะให้รีบนอนไปไหน!!?'

อารมณ์ที่พุ่งสูงปรี๊ดไม่ว่าจะด้วยฮอร์โมน หรือเพราะคุณหมอไคที่ยังคงสอนวิชา 'การเติบโตของลูกน้อย' ไม่เลิก แต่เธอก็ต้องพยายามสงบบสติอารมณ์ตัวเองเอาไว้ ด้วยการสะกดจิตที่มักจะได้ผลอย่างดีเยี่ยม

'ไม่ได้ ไม่ได้ เธอกำลังท้องนะห้ามโมโห..'

'ใจเย็นเข้าไว้ (หยางอี้ฟงเคยสัมภาษณ์ไว้ว่าชอบผู้หญิงใจเย็น) ...'

[...นอนดึกทำให้เขาโตช้า นี่ยังไม่รวมถึงพัฒนาการด้านสมองอีกนะ...]

'ยัง... ยังไม่หยุดอีก'

'ตอนอยู่ที่โรงพยาบาลคงจะงานเยอะสินะ หมอนี่ถึงได้ดูเก็บกด'

.

.

'หรือไม่ก็...คงไม่มีใครอยากคุยด้วยถึงได้มาลงกับฉันเป็นชุดขนาดนี้!!!'

'ดะ…เดี๋ยวนะ'

'นี่ฉันโมโหอีกแล้วเหรอเนี่ย!!?'

[...โรคที่จะตามมาอีกตั้งเยอะแยะ คุณอยากให้เขาโตมาไม่สมบูรณ์หรือไง...]

'แย่ล่ะ!!!...'

'สมองเหรอ... อืม เข้าใจแล้ว ถ้าเครียดจะมีผลต่อสมองของลูกด้วยนี่นะ'

.

.

'เอาล่ะ…ยิ้มต้องยิ้มเอาไว้รู้ไหม (หยางอี้ฟงเขาชอบผู้หญิงใจเย็นนะ!) '

[...พัฒนาการของเด็กเริ่มตั้งแต่อยู่ในท้องนะ ถ้าคุณยังทำอะไรไม่รักตัวเองแบบนี้ละก็...]

'ขอโทษนะ...'

[...ถ้าเขาเป็นอะไรขึ้นมาผมจะขึ้นศาล ฟ้องร้องลูกมาจากคุณให้ได้เลยคอยดู...]

.

.

'แต่...'

'ฉันเย็นไม่ไหวแล้วหยางอี้ฟง!!!!'

"หยุด!!!"

[...!!? ...]

"ฉันจะไปนอนแล้ว ไม่ทำแล้วงง งาน จะ-นอน-เดี๋ยว-นี้-เลย...เพราะงั้นเลิกบ่นได้แล้ว!!!"

และนี่เป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น ยังมีอีกมากมายที่ไม่สามารถบรรยายได้หมดภายในตอนเดียว อาทิเช่น…

[...บินไปจีน ไปนานแค่ไหน? ...]

"สามวัน"

[...แล้วไปกันกี่คน…]

"ไป…"

[…เมืองที่จะไปอยู่ติดชายแดนหรือเปล่า ระวังนะมันจะมีโรคท้องถิ่นที่เป็นอันตรายต่อครรภ์ แล้วต้องฉีดวัคซีนไข้เหลืองหรือโรคอะไรไหม? ...]

"เอ่อ..."

[...อาหาร!! ใช่…อาหารเป็นพิษต้องระวังให้ดีจะกินอะไรต้องดูดีๆ ...]

"...!?"

[...อย่างเผลอไปกินของดิบเข้าล่ะ เพราะเดี๋ยวจะติดเชื้อในกระแสเลือด แล้วก็...]

"โอ๊ย!!"

[...คุณมิคาสะเป็นอะไร!? ...]

"ฉันท้อง...ไม่ใช่ผู้ป่วยวิกฤติไม่ต้องตามจี้ขนาดนี้ก็ได้!"

[...ก็ผมเป็นห่วง...]

"??!"

คำพูดของเขาทำให้เธอนิ่งอึ้งไปพักใหญ่ ได้แต่กะพริบตาปริบๆ รู้สึกร้อนผ่าวที่แก้มแปลกๆ เหมือนถูกตาหมอคนนี้ใส่ใจเป็นพิเศษ

'ใช่ที่ไหนล่ะ!!?'

.

.

'ห่วง...'

'เขา…หมายถึงลูกในท้องต่างหากเล่า!!'

มิคาสะดีดนิ้วเรียกสติของตัวเองกลับคืนมา และอดไม่ได้จนเผลอพูดแหย่เขาด้วยความหมั่นไส้

"ห่วงขนาดนี้ ก็ย้ายมาตามบ่นที่บ้านเลยไหม?"

[...ส่งที่อยู่มาสิ...]

ใช่แล้ว...นั่นคือคำตอบของเขา

เล่นเอาเธออึ้งไปเกือบนาที จากบุคลิกภายนอกก็พอจะเดาได้ว่าเขาเป็นคนเถรตรง และพูดจริงทำจริงมากขนาดไหน …แต่ไม่นึกว่าจะมากขนาดที่ไม่รู้ว่าอันไหนเธอพูดจริง หรือประชด

[...ว่าไง…จะให้ผมไปหาหรือเปล่า? ...]

"ฉันประชด ไม่ต้องมาเลยนะ!!"

[...ถ้ามีอะไรผิดปกติรีบโทรหาผมเลยนะ ถ้าไม่มีคนรับหรือผมผ่าตัดอยู่ มันจะโอนสายเข้าเบอร์ฉุกเฉินของโรงพยาบาลทันที...]

"..."

[...ห้ามดื้อ และเชื่อฟังคุณหมอเข้าใจไหมครับ คุณโคบายาชิ มิคาสะ...]

และสายของเขาก็ตัดไป นั่นทำให้มิคาสะได้แต่กำหมัดแน่น นานวันเข้าความหมั่นไส้ในตัวผู้ชายคนนี้ก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ และทุกครั้งที่เริ่มหงุดหงิดจากเขา เธอก็ต้องคอยสะกดจิตตัวด้วยประโยคเดิมๆ

'เพื่อลูก...'

.

.

'ใจเย็นๆ ไว้'

ติ๊ง!!

(ข้อความใหม่จาก : คุณหมอไค)

'อย่าลืมดื่มนม งดของหวานหลังสี่ทุ่ม และแปรงฟันก่อนนอนด้วย'

ผึงงง!!!

'เย็นไม่ไหวแล้วเว้ย!!!'

"หมอหรือพ่อวะเนี่ย เรื่องเยอะชะมัด!!"

มิคาสะโวยวายเสียงดัง ในตอนนี้สิ่งที่เธอปรารถนามากที่สุดเป็นอันดับที่ 2 รองลงมาจากการมีลูก นั่นก็คือ...

ขอให้ 'คุณหมอเซริซาว่า ไค' ออกไปจากชีวิตของเธอโดยเร็วที่สุด!!