โดนสารภาพรัก

หนึ่งอาทิตย์ของการฝึกงานผ่านไปด้วยดีพี่ๆกูดูแลผมสามคนเป็นอย่างดีจะมีก็แค่คุณคินที่บ้างครั้งอยู่ๆอารมณ์ก็เสียขึ้นมาอย่างกับคนเป็นไบโพล่ายังไงยังงั้น แต่พี่กิ๊กกับพี่ออมที่เห็อาการของคุณคินก็พากันหัวเราะชอบใจกันอยู่สองคนและชอบพูดอะไรแปลกๆขึ้นมาจนบ้างที่ผมรู้สึกเหมือนพี่กิ๊กอยากจะบอกอะไรกับผมแต่ก็ไม่บอกผมตรงๆสักที “เอ้า! เด็กๆวันนี้วันศุกร์แล้วมีใครจะไปเที่ยวใหนมั๊ยถ้าไม่มีพี่จะชวนไปแดนซ์”

“ผมขอตัวนะครับพี่กิ๊ก”

“จะไปใหนกันเหรอ คุยกันซะเสียงดังเชี่ยว”

“คุณคิน!! กิ๊กจะชวนน้องๆไปเที่ยวผับค่ะ น้องพัท” พี่กิ๊กหันมาหาผมแต่ยังไม่ทันพูดอะไรคุณคินก็พูดตัดบทพี่กิ๊กทันที “ไม่ให้ไป แล้วเราก็ช่วยเที่ยวให้เบาๆหน่อยนะทั้งคู่เลยเป็นผู้หญิงมันอันตราย พัท กลับฉันไปส่ง”

“โห ไร อะ อย่ามาพาลใส่เราสองคนสิ กิ๊กแค่จะบอกว่าพัทไม่ได้ไปด้วย ไม่รู้จักฟังให้จบ ชิ”

“ถ้าจะขนาดนี้ก็บอกน้องมันไปเลยสิเก็บไว้อยู่ได้ อารมณ์เสีย ที่เรื่องอื่นนี่เก่งนัก ชิ ไปทุกคน”

“มีอะไรจะบอกผมรึเปล่าครับ เรื่องการฝึกงานของผมรึเปล่าครับ” คุณคินไม่ตอบเอาแต่นิ่งเงียบตลอดการเดินทางแต่เอ๊ะนี่มันไม่ใช่ทางกลับคอนโดผมนี่ “คุณคินนี่ไม่ใช่ทางกลับห้องผมนี่ครับ คุณจะพาผมไปใหน คุณคิน คุณคิน”

“เดี๋ยวถึงก็รู้เองแหละ ไม่ต้องถามมาก”

ผมรู้สึกหงุดหงิดและกลัวขึ้นมายังไงบอกไม่ถูก สักพักรถก็เข้ามาจอดที่คอนโดหนึ่งแล้วประตูรถก็ถูกเปิดออก คุณคินลงจากรถแล้วบอกให้ผมลงตาม แต่ผมรู้สึกคุ้นๆคอนโดนี้จัง เหมือนผมเคยมา อ๋อ ผมจำได้แล้วคอนโดคุณคินนี่เองที่วันนั้นคุณคินพาผมมานอนตอนที่ผมเมามาก “คุณคินพาผมมาที่นี่ทำมั๊ยครับ” คุณคินไม่ตอบแต่กับเดินนำผมไปที่ลิฟต์แล้วขึ้นไปยังชั้นที่คุณคิน อยู่ พอถึงห้องคุณคินก็เปิดห้องแล้วเดินเข้าไป ข้างในห้องมีอาหารเตรียมเอาไว้เยอะแยะมาก

“คุณจัดปาร์ตี้เหรอครับ”

“เปล่า อาหารของเราสองคน”

“คุณคินคุณจะบ้าเหรอกินสองคนอาหารเต็มโต๊ะขนาดนี่ใครจะไปกินหมดแล้วทำไมคุณถึงพาผมมากินผม งง ไปหมดแล้วครับ”

“กินข้าวก่อน แล้วค่อยคุย”

ผมเดินไปนั่งแล้วก็เริ่มกินอาหารที่จัดไว้จนอิ่มแล้วอยู่ๆคุณคินก็ลุกขึ้นมาแล้วคุกเข่าต่อหน้าผม

“เป็นแฟนกับฉันนะ ฉันชอบนายตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอที่ผับแล้ว และฉันก็ทนเห็นนายกับเพื่อนนายคนนั้นสนิทกันมากไปกว่าฉันไม่ได้”

“นี่แสดงว่าที่คุณอารมณ์เสียทุกครั้งที่เห็นผมอยู่กับเพื่อนผมหรือไปใหนกับเพื่อนผมคือคุณ”

“ใช่ หึง และ หึงมากด้วย ทีนี่เข้าใจแล้วใช่มั๊ย”

“ผมปฏิเสธได้มั๊ย ผมว่าเราสองคนต่างกันมาก เราไม่เหมาะสมกันเลยสักนิด”

“อะไรคือความเหมาะสม และอะไรคือไม่เหมาะสม อธิบายมาสิ ถ้าฟังแล้วมันดีฉันจะยอม”

“ฐานะเราต่างกัน และที่สำคัญ ผมเป็นผู้ชายและคุณก็เป็นผู้ชาย”

“ฉันไม่ได้เลือกคบใครที่ฐานะ และอีกอย่างเรื่องเพศ ตอนนี้มันไม่สำคัญแล้วหละว่าเราจะเพศใหนมันสำคัญแค่ว่าเรารักกันมั๊ยแค่นั้น นายตอบฉันมาสิว่านายไม่ได้คิดอะไรกับฉัน”

“เอ่อ เอ่อ เอ่อ ผม ผม เอ่อ ผม”

“ผม อะไร ผม ผม ผม ฉันไม่รู้เรื่องหรอก”

“ผมรู้สึกดีกับคุณคินครับ”

“ก็แค่นั้นแหละ ในเมื่อเราสองคนมีความรู้สึกตรงกันแล้วทำไมเราจะคบกันไม่ได้ ฉันคิดถึงนายนะพัท ตั้งแต่วันนั้นฉันก็ไม่สามารถตัดใจจากนายได้อีกเลยไม่มีเวลาใหนที่ฉันไม่คิดถึงนายเลย”

“และนี่คือสิ่งที่คุณทำให้พวกผมได้เข้าฝึกงานใช่มั๊ย”

“ใช่ แล้วน้องสาวทั้งสองของฉันก็รู้เรื่องนี้ทั้งสองคนและเค้าทั้งสองคนก็โอเคกับนายมากๆด้วย”

“แล้วถ้าพี่ๆเค้าไม่โอเค คุณจะทำยังไง”

“ก็ต้องหาวิธีทำให้น้องสาวสุดที่รักทั้งสองพอใจนายให้ได้ แต่นี้นายกับได้ใจน้องฉันโดยที่นายไม่ต้องทำอะไรเลย”

“เอาแต่ใจดีเนอะ สมกับการเป็นคุณจริงๆ”

“สรุปนายยอมคบกับฉันมั๊ย”

“ขอเวลาได้มั๊ย”

“นานมั๊ย ถ้านานไม่ให้”

“จะบ้าเหรอนี่คุณกำลังบังคับผมแล้วนะ”

“ฉันไม่เคยคิดจริงจังกับใคร นายก็น่าจะรู้ดีนะ”

“ผมกลัว กลัวพวกเด็กๆในสต็อกของคุณ ผมกลัวการเสียใจ ผมกลัว อุ๊บ!!” ผมยังไม่ทันจะพูดจบคุณคินก็เอาปากมาประกบกับปากของผมแล้วจูบที่ปากผม จนผมตกใจ