ตอนที่ 5 เจ้าหญิงที่หลับใหล...

-อากิโตะ-

ผมกับเซยะมาส่งผู้หญิงที่น่ารำคาญคนนั้นถึงห้องพัก ทว่าคนคอพับไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิด สลบตั้งแต่ต้นทาง บางทีคออ่อนเกินขนาดนี้โรงแรมน่าจะมีสิทธิ์ไล่กลับบ้านไปตามกฎหมาย

อย่าห่วง โรงแรมเครือฮาระบริการลูกค้าราวกับพระเจ้าทุกคน ยกเว้นเธอคนนี้ที่ผมต้องหาทางไล่ไปให้ไกล คงดีถ้าจะขู่ให้เธอวิ่งหนีกลับบ้าน แต่จะด้วยวิธีไหนผมต้องคิดต่อไป

หลังจากรูดคีย์การ์ดและเปิดเข้าห้องเธอก็ถูกวางลงบนเตียง ก่อนที่เซยะจะกุลีกุจอหาผ้าขนหนูชุบน้ำมาให้ มือใหญ่เคลื่อนผ้าเปียกหมาดแตะใบหน้าคนหมดสติ

“จะทำอะไร” ผมเบรค

“เช็ดหน้ากับคออย่างไรล่ะ เป็นเจ้าของโรงแรมทำลูกค้าเมาแบบนี้จะไม่รับผิดชอบอะไรเลยใช่ไหม?” คำก่นด่าของมันทำให้ผมนิ่ง ห้ามไม่ลงเมื่อเซยะเช็ดหน้าและลำคอให้เธอก่อนเคลื่อนต่ำเลยลำคอลงไป

ผมขวางมือของมันให้หยุดอยู่แค่นั้น “ฉันรับผิดชอบเอง นายไปได้แล้ว”

อย่างน้อยเซยะก็เชื่อฟังผมและเดินออกไป ประตูปิดลง ในความเงียบของห้องผมลากสายตามองร่างไร้สตินั้นอย่างช่วยไม่ได้

บ้าชะมัด ผมต้องมารับผิดชอบลูกค้าคออ่อนที่ทำให้ดริ้งค์พิเศษของโรงแรมเสียชื่อทำไม...?

มือของผมเคลื่อนผ้าชนหนูเช็ดข้างแก้มของร่างในบิกินี่ที่หายใจแรงขึ้นลง ใบหน้าสวยหวานราวกับวาด กด...ก่อนเคลื่อนต่ำลงไป...

“อือ...” ร่างที่หลับตาครางเมื่อผ้าเย็นสัมผัสผิวบางเหนือลำคอ.. ขยับ ผมผละมือชั่วครู่ หากแต่เธอไม่ตื่น ผมเคลื่อนผ้าขนหนูเช็ดใบหน้าเธออีกครั้ง เริ่มใหม่

ทำไมผมต้องเช็ดหน้าเช็ดคอให้เธอด้วย ไม่ทำก็ได้ใช่ไหม...?

เหนือหัวใจของร่างบางในบิกินี่...เนินเนื้อสีขาวที่แทบไร้สิ่งปกปิดสะท้อนขึ้นลงตามจังหวะหายใจ...ทำไมนะหัวใจของผมถึงเต้นผิดจังหวะชั่วครู่ มันทำให้ผมหงุดหงิดตนเองจนต้องโยนผ้าทิ้ง

หากแต่มันก็แค่ปฏิกิริยาของผู้ชาย โดยเฉพาะเวลานี้ที่ผมนึกไปถึงว่าเซยะเมื่ออยู่ข้างเธอจะเหมือนตกลงสู่กับดักแสนหวานแค่ไหน ไม่ว่าเจ้าของเรือนร่างนี้จะรับรู้หรือไม่...

บ้าชะมัด...

แค่ขยับก็ผิดแล้วมิกะ ผมจะเรียกเธอว่ามิกะนับตั้งแต่นี้ ไม่ใช่เพราะสนิทหรือคุ้นเคยกว่าเมื่อชั่วโมงก่อน หากแต่เพราะการเรียกว่า ‘ผู้หญิงคนนั้น’ มันยาวไปสำหรับคนไม่ขยัน เพราะบางทีคนอย่างผมชอบเลือกวิธีที่ง่าย

ดวงตาของผมยังคงมองร่างที่ราวกับเจ้าหญิงนิทรา

ไม่ชอบเลย...เกลียดด้วยซ้ำ

แล้วคำถามเดิมวกเข้ามาในห้วงความคิดของผมอีกครั้ง

อยู่ใกล้ผู้หญิงคนนี้เซยะจะรอดไหม...?

-,มิกะ-

วันรุ่งขึ้น

...:ซ่า...

ท่ามกลางคลื่นน้ำสีฟ้าริมชายหาดฉันเล่นน้ำกับฮานาเอะอย่างสนุกสนาน จนกระทั่งเสียงหนึ่งดังขึ้น

“สวัสดีครับ มาเล่นน้ำด้วยกันไหม”

“ชินจินั่นเอง....!” ฮานาเอะกระโดดอย่างตื่นเต้น “ว้าว มากันครบทีมเลย สวัสดีอากิโตะ เซยะ เมื่อคืนหลับสบายหรือเปล่า เอ๊ะ...แต่เรนะหายไปไหน...?”

“ขึ้นเครื่องไฟลท์ดึกไปเมื่อคืนแล้ว แม่ไม่สบาย มาทางนี้สิฮานาเอะ มิกะ” ชินจิชวน

ฉันหน้าบูดไม่ต่างจากดื่มนมหมดอายุ ไม่เห็นอยากเจอสักนิด ฉันไม่ได้หมายถึงชินจิที่นิสัยอ่อนโยนทว่าหมายถึงอากิโตะกับเซยะต่างหาก เพราะคนหนึ่งชอบข่มขู่และหาเรื่องฉัน ส่วนอีกคนก็คือสาเหตุที่ทำให้ฉันต้องโดนขู่แบบนั้น

ฉันก้าวเดินจะไปเล่นน้ำคนเดียวไกลๆ หากแต่แล้วกลับถูกฮานาเอะดึงมือจนแทบล้มหงาย

หมับ...!

“จะหนีไปไหนมิกะ มาอยู่เป็นเพื่อนกันเลยนะ...!” ฮานาเอะออกคำสั่งเสียงเข้ม แน่นอนว่าเธองง เธอยังไม่รู้ว่าฉันกำลังหนีอะไร

ทันใดนั้นฮานาเอะปล่อยมือจากฉันและกรีดร้อง นั่นเพราะชินจิคว้าตัวเธอและอุ้มเข้าหาคลื่นยักษ์ก่อนจะโยนเข้าไป

“กรี๊ด!! ฮะๆ สนุกจัง” ฮานาเอะหันมาชวนฉันหลังคลื่นสาดจนลอยกลับมาปะทะร่างชินจิ “มิกะลองบ้างไหม?”

“ไม่ล่ะ” ฉันยังปวดหัวนิดๆ อยู่เลยจากฤทธิ์แอลกอฮอล์เมื่อคืน ยิ่งเมื่อคืนฮานาเอะบอกว่าทั้งเซยะและอากิโตะมาส่งฉันด้วยกันก็ยิ่งทำให้ฉันขยาดเข้าไปใหญ่

อากิโตะไม่มีทางมาส่งฉันเพราะหวังดีอยู่แล้ว เขาแค่มาจับผิดและกันท่า ทั้งที่เซยะคงไม่ได้คิดอะไรในเมื่อเขามีคู่รักแสนสวยที่กำลังจะหมั้นกันอยู่แล้ว ถึงอย่างนั้นเขาก็ใจดีที่ช่วยคนถูกเพื่อนทิ้งอย่างฉันไม่ใช่หรืออย่างไร

“อ๊ะ...!?” หากแต่ฉันกลับถูกเซยะอุ้มโดยไม่ทันตั้งตัวทั้งที่เดินออกมาห่างมากแล้ว

วืด...! เขาแข็งแรงมากทีเดียว แล้วโดยที่ราวกับไม่รับรู้ถึงน้ำหนักของฉันเขาพาฉันเข้าปะทะคลื่นใหญ่

ซ่า...! เกลียวคลื่นยักษ์ซัดผ่านร่างของฉัน หากแต่ฉันยังยืนได้ หายใจสะดุดเมื่อรู้ว่าเพราะเซยะยังคงยึดร่างของฉันไว้

“ป...ปล่อยนะ ฉันไม่ชอบเล่นแบบนี้...!”

“สนุกออกมิกะ ระวัง...!” ฉันไม่ทันได้ดิ้นเมื่อเซยะโยนฉันเข้าไปในคลื่นที่ยกตัวสูงอีกครั้ง แรงน้ำปะทะร่างจนกระเด็น ร่างของฉันลอยกลับเข้ามาเพื่อที่เขาจะคว้าร่างของฉันไว้อีก “เซยะ...ไม่เอาน่า...!”

ซ่า...!

หากแต่ฉันถูกโยนเข้าปะทะคลื่นแรงลูกใหม่ ชินจิเล่นอย่างเดียวกันกับฮานาเอะ โยนร่างของเธอเข้าไป รายนั้นทั้งกรีดร้องและหัวเราะลั่น ต่างจากฉัน

“เซยะ...อ๊ะ....” เขาไม่ยอมให้ฉันค้านหรือตั้งตัวสักนิด จริงอยู่การเล่นแบบนี้สนุกมากแต่เขาเข้าถึงเนื้อถึงตัวฉันมากไปไหม...? แขนและมือร้อนสัมผัสเอวและหน้าท้องเปลือยเปล่าของฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า สลับกับน้ำที่สาดแรงจนฉันร้าวไปทั้งร่างกาย แผ่นหลังถูกเบียดชิดร่างกำยำ เสียดสีด้วยซ้ำ แต่เขาเอาแต่สนุกเหรอถึงได้ไม่รู้สึกอะไร...?

และว่าที่จริงฉันคงไม่รู้สึกเหมือนกันหากอากิโตะไม่ขู่ไว้เมื่อคืน แต่ฉันไม่ได้ให้ท่าเซยะ และเขาก็แค่เล่นสนุกๆ กับเพื่อนไม่ใช่หรือ...?

“แฮ่ก...” เหนื่อยเป็นบ้าเลย แต่ในที่สุดฉันก็หนีออกมาจากอ้อมแขนของเซยะได้สำเร็จ ทรุดร่างลงนอนหงายหมดเรี่ยวแรงบนชายหาด ทิ้งฮานาเอะที่กรีดร้องและเรียกให้ชินจิโยนเธอใส่คลื่นซ้ำอย่างบ้าคลั่งไว้เบื้องหลัง เมื่อยร่างราวกับเพิ่งเสร็จจากวิ่งทางไกล

“เหนื่อยไหม” เซยะที่เลิกเล่นคลื่นแล้วเดินมานั่งเคียงข้างฉัน ดวงตาสีน้ำตาลอมแดงทอดมองเพื่อนๆ ที่ยังเล่นน้ำต่อไป เซยะนี่ชอบคุยกับฉันจริงๆ แต่เขาคงไม่ได้คิดอะไรหรอก ก็แค่เฟรนด์ลี่

“เหนื่อยสิ” ฉันหลับตา นอนหอบหายใจ

“มิกะน่ารักดีนะ...” เสียงของเซยะทำให้ฉันลืมตา เพื่อจะพบว่าดวงตาสีราวท้องฟ้าสนธยากำลังมองฉันอยู่ “สวยแบบนี้ไม่มีแฟนเหรอ...?”

เขาถามทำไม...?