ตอนที่ 4: สิ่งเล็ก ๆ ที่เรียกว่ารัก

เช้าวันใหม่กับเพจเจอร์เครื่องเดิม

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นในเช้าวันเสาร์

แสงแดดอุ่น ๆ ส่องลอดผ้าม่านสีครีมเข้ามาในห้องของนนท์

เขาลืมตาขึ้นช้า ๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบเพจเจอร์ที่วางอยู่บนหัวเตียง

และทันทีที่เห็นข้อความแจ้งเตือน หัวใจของเขาก็เต้นแรงขึ้น

“ตื่นรึยังคะ? วันนี้อย่าลืมสัญญานะ :) – อัญ”

เพียงแค่ไม่กี่คำ แต่กลับทำให้ใบหน้าของนนท์มีรอยยิ้มทันที

เขาจำได้ว่าก่อนจะกลับบ้านเมื่อคืน อัญชวนเขาไปเดินตลาดนัดที่เปิดเฉพาะวันเสาร์

เป็นตลาดที่เต็มไปด้วยของกิน ของโบราณ และดอกไม้สวย ๆ ซึ่งเป็นสิ่งที่อัญชื่นชอบมากที่สุด

นนท์ตอบกลับข้อความของอัญ...

“ตื่นแล้วครับ อีกครึ่งชั่วโมงเจอกันหน้ามหาวิทยาลัย”

หลังจากนั้น เขารีบลุกจากเตียงไปอาบน้ำแต่งตัว

แต่ก่อนจะออกจากบ้าน เขาแวะหยิบ ดอกกุหลาบสีขาว ที่ซื้อเก็บไว้ตั้งแต่เมื่อวาน

ดอกกุหลาบที่เขาตั้งใจจะมอบให้อัญในวันนี้โดยไม่บอกล่วงหน้า

บรรยากาศตลาดนัดวันเสาร์

ตลาดนัดแห่งนี้ตั้งอยู่ริมแม่น้ำ บรรยากาศครึกครื้นไปด้วยเสียงผู้คน เสียงต่อรองราคาสินค้า และกลิ่นอาหารหอมฟุ้ง

ร้านรวงเรียงรายไปด้วยเสื้อผ้ามือสอง เครื่องประดับแฮนด์เมด และดอกไม้สดหลายชนิด

อัญมาถึงก่อนเวลาเล็กน้อย เธอสวมชุดเดรสสีฟ้าอ่อนที่ทำให้ดูสดใสราวกับดอกไม้แรกแย้ม

เมื่อเห็นนนท์เดินเข้ามา เธอยกมือโบกพร้อมรอยยิ้มกว้าง

“นนท์! ทางนี้”

นนท์เดินเข้าไปหาเธอด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ

ทันทีที่มาถึง เขาส่งดอกกุหลาบสีขาวให้โดยไม่พูดอะไร

อัญเบิกตากว้างอย่างประหลาดใจ

“นี่…ให้อัญเหรอ”

นนท์พยักหน้าเล็กน้อย “อืม เห็นอัญชอบดอกไม้ เลยคิดว่าอัญคงชอบมัน”

อัญยิ้มทั้งน้ำตา “ชอบสิ…ขอบคุณนะนนท์”

เธอรับดอกไม้มากอดแน่น ความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วหัวใจ

นั่นเป็นครั้งแรกที่นนท์ให้ดอกไม้กับเธอ

และมันทำให้เธอรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบสดใสขึ้นทันตา

สิ่งเล็ก ๆ ระหว่างทาง

ทั้งคู่เดินชมตลาดด้วยกันอย่างเพลิดเพลิน

อัญแวะดูร้านดอกไม้ทุกครั้งที่ผ่าน และมักจะเล่าเรื่องเกี่ยวกับความหมายของดอกไม้ให้นนท์ฟัง

“รู้ไหมนนท์ ดอกกุหลาบสีขาวหมายถึงความบริสุทธิ์และรักที่ซื่อสัตย์นะ”

อัญพูดพร้อมถือดอกไม้ขึ้นมาสูดดมกลิ่นหอม

นนท์มองเธอแล้วหัวเราะเบา ๆ “งั้นก็ดีสิ ผมเลือกถูกแล้ว”

เธอหัวเราะตาม ก่อนจะหันไปมองร้านขายตุ๊กตาไม้เล็ก ๆ

“ว้าว…ดูสิ น่ารักจังเลย”

นนท์ยื่นมือไปหยิบตุ๊กตารูปคู่ตายายที่นั่งจับมือกัน

“อัญชอบคู่นี้ไหม”

อัญพยักหน้า “ชอบสิ มันดูอบอุ่นดี เหมือนคู่รักที่อยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่าเลย”

นนท์ยื่นเงินจ่ายให้แม่ค้าทันที

“งั้นถือว่าเป็นของที่ระลึกของวันนี้ก็แล้วกัน”

อัญมองเขาด้วยสายตาประทับใจ

“เขาเป็นคนที่ใส่ใจในรายละเอียดจริง ๆ”

ช่วงเวลาพักเหนื่อย

หลังจากเดินกันมานาน ทั้งคู่แวะนั่งพักที่ม้านั่งริมน้ำ

ลมเย็นพัดผ่าน ทำให้บรรยากาศผ่อนคลาย

อัญนั่งกอดดอกกุหลาบในมือ เธอเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดเสียงแผ่ว

“นนท์…ถ้าสักวันหนึ่งอัญไม่อยู่ตรงนี้แล้ว นนท์จะทำยังไง”

นนท์หันมามองด้วยความตกใจ

“พูดอะไรแบบนั้นล่ะอัญ อยู่ ๆ ทำไมถึงถาม”

อัญฝืนยิ้ม “ก็แค่…เผื่อไว้เท่านั้นเอง”

นนท์ขมวดคิ้วแน่น “เราไม่อยากคิดถึงวันที่อัญไม่อยู่ เพราะเราอยากให้อัญอยู่ข้าง ๆ แบบนี้ตลอดไป”

คำตอบนั้นทำให้อัญน้ำตาคลอ

แต่เธอรีบหันหน้าไปทางแม่น้ำเพื่อซ่อนมัน

“เราอยากอยู่ข้างเขาตลอดไปเหมือนกัน…แต่ร่างกายเราอาจไม่ยอมให้เป็นแบบนั้น”

รินกับความสงสัยที่มากขึ้น

ในวันจันทร์ รินสังเกตเห็นว่าอัญดูเหนื่อยล้ามากกว่าปกติ

ขณะที่กำลังทำรายงานด้วยกัน เธอสังเกตเห็นมือของอัญสั่นเล็กน้อย

“อัญ แกไม่เป็นไรใช่ไหม” รินถามด้วยความเป็นห่วง

อัญฝืนยิ้ม “ไม่เป็นไรหรอก แค่พักผ่อนไม่เพียงพอ”

รินจ้องหน้าเพื่อนอย่างไม่เชื่อสนิท

“ช่วงนี้แกดูซ่อนอะไรไว้ตลอดเลยนะอัญ มีอะไรเล่าให้ฉันฟังได้ไหม”

อัญส่ายหน้า “ไม่มีจริง ๆ ริน…ขอเถอะนะ อย่าถามเลย”

รินเม้มปากแน่น แม้จะอยากคาดคั้น แต่เธอเลือกจะเงียบ

เพราะเข้าใจว่าเพื่อนสนิทคงยังไม่พร้อมพูด

เหตุการณ์วันฝนตก

เย็นวันหนึ่ง ขณะทั้งคู่กำลังเดินกลับจากห้องสมุด

ฝนก็ตกลงมาอย่างไม่ทันตั้งตัว

นนท์รีบถอดเสื้อคลุมของตัวเองคลุมให้อัญ

“มานี่สิ เดี๋ยวจะเปียก”

อัญมองเขาด้วยหัวใจที่อบอุ่น

“แล้วนนท์ล่ะ จะไม่เปียกเหรอ”

“ไม่เป็นไรหรอก เราทนได้” นนท์ยิ้ม

ทั้งคู่วิ่งไปหลบฝนใต้ชายคาร้านกาแฟเล็ก ๆ

เสียงฝนตกกระทบหลังคาดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ

อัญนั่งมองสายฝนเงียบ ๆ ก่อนจะพูดเบา ๆ

“อัญชอบเสียงฝนนะ มันทำให้รู้สึกสงบ”

นนท์หันมามองเธอ “เราก็ชอบเหมือนกัน…โดยเฉพาะเวลานั่งฟังกับอัญ”

ทั้งสองสบตากันในความเงียบ

หัวใจของอัญเต้นแรงจนแทบระเบิด

ทันใดนั้น เสียงเพจเจอร์ของนนท์ก็ดังขึ้น

เขาหยิบขึ้นมาดูแล้วพบว่าเป็นข้อความจากตรี

“ไอ้นนท์ อย่าลืมงานกลุ่มคืนนี้นะโว้ย!”

นนท์หัวเราะแห้ง ๆ “ลืมไปเลยว่ามีนัดกับเพื่อน”

อัญยิ้มบาง ๆ “งั้นไปเถอะ อย่าให้เพื่อนรอนาน”

“แล้วอัญล่ะ…กลับบ้านเองได้ไหม” นนท์ถามอย่างเป็นห่วง

อัญพยักหน้า “ได้สิ ไม่ต้องห่วงหรอก”

ก่อนจะแยกกัน นนท์ยื่นมือไปจับมืออัญแน่น

“ระวังตัวด้วยนะอัญ”

อัญมองมือเขาแล้วพยักหน้าเบา ๆ

“อืม…นนท์ก็เหมือนกันนะ”

มุมมองของอัญ — ความลับที่เก็บซ่อน

คืนนั้น อัญนั่งอยู่บนเตียงในห้องของตัวเอง

บนโต๊ะข้างเตียงมียารักษาโรคจำนวนหนึ่งวางเรียงราย

เธอหยิบสมุดไดอารี่ขึ้นมาเขียนข้อความสั้น ๆ

“วันนี้เรามีความสุขมาก แต่ทุกครั้งที่หัวเราะหรือยิ้มกับนนท์

ใจเราก็กลัวว่า…วันหนึ่งเขาจะต้องร้องไห้เพราะเรา”

น้ำตาหยดลงบนหน้ากระดาษ

เธอรีบปาดมันออกก่อนจะปิดสมุดและซ่อนมันไว้ในลิ้นชักลึกสุด

เหตุการณ์พิเศษในมหาวิทยาลัย

วันต่อมา มหาวิทยาลัยจัดงานประจำปี

มีการออกร้านขายของและการแสดงบนเวที

อัญกับรินรับหน้าที่ขายดอกไม้เพื่อนำรายได้ไปบริจาค

นนท์และเพื่อน ๆ มาช่วยงานตั้งแต่เช้า

เขายืนมองอัญที่กำลังยื่นดอกไม้ให้ลูกค้าด้วยรอยยิ้ม

“อัญดูสดใสเหมือนดอกไม้พวกนั้นจริง ๆ”

ตรีแซวทันที “เฮ้ย ไอ้นนท์ อย่ามัวแต่ยืนมองสิ ไปช่วยขนของโน่น!”

นนท์หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเดินไปช่วยงาน

ระหว่างนั้น เขาแอบซื้อดอกทิวลิปหนึ่งดอกจากร้านของอัญ

เมื่อมีจังหวะที่เธอว่าง เขาก็ยื่นมันให้เธอโดยไม่พูดอะไร

อัญรับดอกไม้มาอย่างประหลาดใจ

“นี่…ให้อัญอีกแล้วเหรอ”

นนท์ยิ้มบาง ๆ “แค่อยากเห็นอัญยิ้มก็เท่านั้น”

อัญยืนยิ้มทั้งน้ำตา เธอเริ่มรู้แล้วว่า

ความรักของเขาไม่ได้อยู่แค่ในคำพูด แต่ซ่อนอยู่ใน สิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เขาทำเพื่อเธอเสมอ

คำสัญญาใต้แสงจันทร์

หลังงานเลิก อัญกับนนท์เดินเล่นรอบมหาวิทยาลัย

ท้องฟ้ามีเพียงแสงจันทร์ส่องสว่าง

อัญหยุดเดินแล้วหันไปมองเขา

“นนท์…สัญญากับอัญได้ไหม”

“สัญญาอะไรเหรอ” นนท์ถามอย่างงง ๆ

“สัญญาว่า…ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น นนท์จะไม่ลืมอัญ”

นนท์มองตาเธออย่างแน่วแน่

“เราสัญญาอัญ ไม่ว่าจะกี่ปีผ่านไป เราก็จะจำอัญได้ตลอดชีวิต”

อัญยิ้มทั้งน้ำตา

เธอไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร แต่คำสัญญานี้ทำให้เธอมีแรงสู้ต่อไป