Bad love 5 ตายจากใจ

"อย่าทำพรรณเลยนะคะสงสารพรรณเถอะ" ฉันยกมือไหว้ชายฉกรรจ์ตรงหน้าทั้งสี่คน ขอร้องอ้อนวอนแต่พวกเขาไม่มีแววตาความเห็นใจใด ๆ เลย

ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อย ๆ ฉันขยับหนีจนติดข้างฝา ชายคนนั้นยื่นมาจะจับตัวฉัน ฉันหลับหูหลับตายกมือไหว้ด้วยความกลัว

“กรี๊ด! อย่าค่ะ”

พรึบ! มีบางอย่างคลุมที่ตัวฉัน เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเบา ๆ "แต่งตัวให้เรียบร้อยนะครับ เเล้วเงียบเอาไว้"

“...” ฉันลืมตามอง พวกเขาทั้งสี่ส่งยิ้มมาให้ฉัน รอยยิ้มที่เป็นมิตร

จากนั้นชายฉกรรจ์สองคนพยายามโยกกระท่อมให้เหมือนคนมีความสัมพันธ์ อีกคนส่องดูต้นทางที่ช่องประตู

"นายไปแล้ว" คนที่ส่องประตูหันมาบอก

"ขอบคุณนะคะขอบคุณมากจริง ๆ " ฉันยกมือไหว้ทั้งน้ำตา ผู้ชายหน้าดุร่างล่ำสันทั้งสี่คนเขาช่วยฉัน เขาช่วยฉันไว้ พวกเขาไม่ทำตามคำสั่งภูผา พวกเขาดีจริง ๆ ดีกว่าคนที่ฉันหลงรัก

"ไม่เป็นไรครับ ผมรู้ว่าคุณเป็นผู้บริสุทธิ์ สักวันความจริงจะเปิดเผย" ชายคนที่หนึ่งเอ่ย

"ทำไมถึงเชื่อแบบนั้นคะ" ทำไมคนอื่นถึงเชื่อ ทำไมมีแค่ภูผาที่ไม่เชื่อฉัน ความจริงต้องเป็นภูผาสิที่ต้องเชื่อฉันที่สุด

"เพราะพวกเราเคยหลับนอนกับผู้หญิงหน้าด้านคนนั้นครับ" ชายคนที่สองพูดอย่างแค้นเคือง

"ความจริงแล้วที่อีนาถมันร่ำเรียนได้เพราะพวกผมช่วยส่งครับ มันก็แค่เด็กกำพร้าที่ใจแตกร่านผู้ชาย มันหลอกให้พวกผมลุ่มหลง หลอกให้ทำงานหาเงินให้มัน มันหลอกพวกผมด้วยคำรักลวง ๆ คุณพรรณไม่น่ามาเจอเรื่องแบบนี้เลย" ชายคนที่สามอธิบายเพิ่ม ทำให้ฉันเข้าใจอะไรมากขึ้น

“ขอบคุณนะคะ ขอบคุณที่ใจดีกับพรรณ” พวกเขาใจดีมาก ใจดีมากจริง ๆ ที่ไม่ทำแบบนั้น ถ้าเกิดพวกเขาทำขึ้นมาฉันไม่รู้เลยว่าหลังจากนั้นจะมีชีวิตอยู่ได้ไหม

"ถึงอย่างนั้น แต่เนื้อตัวคุณพรรณต้องมีรอยแผลฟกช้ำนะครับ ไม่งั้นนายคงไม่เชื่อ" ชายคนที่สี่เอ่ยด้วยสีหน้าหนักใจ

"จัดการเลยค่ะพรรณทนได้" ฉันยืนนิ่งให้พวกเขาทำร้ายร่างกาย โดนทำร้ายร่างกายมันดีกว่าโดนขืนใจ แต่พวกเขากลับนิ่งเฉย

"เร็วสิคะ พรรณทนได้"

"พวกผมทำไม่ได้หรอกครับ คุณพรรณตัวเล็กบอบบางแบบนี้จะทำได้ยังไง" ชายคนที่สองก้มหน้าก้มตาพูด

ดูสิขนาดคนหน้าโหด ๆ เขายังใจดีกว่าคนหน้าตาดีบางคนเสียด้วยซ้ำ โดยเฉพาะคนที่ฉันเฝ้ารักเฝ้าถนอมมาหลายปีอย่างภูผาเพื่อนสนิทของฉัน ผู้ชายที่เป็นคนสั่งการให้คนพวกนี้มาจัดการฉัน

"ถ้าพวกพี่ไม่ทำ เขาก็ต้องรู้สิคะว่าพวกพี่ไม่ได้ข่มขืนพรรณ ลงมือเถอะค่ะพรรณทนได้ มันคงจะดีกว่าการถูกข่มขืนแน่นอนค่ะ" ส่งยิ้มบางให้คนตรงหน้าทั้งสี่ พวกเขากำลังยืนมองหน้ากันด้วยความลังเล ฉันควรย้ำอีกรอบ "ลงมือเถอะค่ะก่อนที่เขาจะกลับมาดูผลงานที่เขาสั่ง ถึงตอนนั้นเราจะแย่กันทั้งหมด"

"ขอโทษนะครับ" ผู้ชายคนที่หนึ่งยกมือไหว้ฉัน

เพี้ยะ เพี้ยะ!

มือหนาตบที่หน้าฉันสองที และอีกคนดึงกระชากแขนฉันบีบขยำเต็มแรงเพื่อให้รอยช้ำเขียว สีหน้าพวกเขาดูลำบากใจ

"ผมว่าพอแล้วมั้งครับ" ผู้ชายคนที่สามเอ่ย

"พวกพี่มือหนักมาก ว่าแต่เหมือนหรือยังคะ" ฉันถามชายทั้งสี่ที่ยืนก้มหน้าสำนึกผิด

"พวกผมขอโทษนะครับ คุณพรรณคงจะเจ็บมาก" พวกเขาทั้งหมดยกมือไหว้ฉัน

"พรรณต่างหากที่ต้องขอบคุณพวกพี่ที่ไม่บ้าจี้ทำตามคำสั่งนาย" ฉันยกมือไหว้ชายทั้งสี่

"พวกผมขอตัวก่อนนะครับ"

พวกเขาทั้งสี่ทยอยออกไปทีละคน เหลือฉันคนเดียวในกระท่อมเก่าผุพัง ถ้าชายทั้งสี่ที่ภูผาสั่งลงมือข่มขืนฉันจริง ๆ ทุกอย่างคงแย่มาก หมดแล้วความรัก ถึงเวลาที่ฉันต้องหาทางหนีให้ตัวเองแล้ว

แต่ว่าจะหนียังไงดี ไม่มีใครให้ฉันยืมโทรศัพท์สักคน พวกเขาไม่กล้าขัดคำสั่งภูผา

ถ้าให้เดินออกจากไร่ฉันคิดว่าฉันคงหนีไม่พ้นสายตาภูผา ไม่แคล้วถูกตามจับมา ทางเดียวที่จะหนีพ้นคือฉันต้องติดต่อให้คนในครอบครัวมารับ

"ไง สภาพดูดีกว่าที่กูคิดไว้นะ" เสียงภูผาดังขึ้นในตอนเช้าที่หน้ากระท่อม ฉันกำลังจะเอาผ้าไปซักที่ลำธาร ผู้ชายใจทรามยืนมองร่างกายของฉันด้วยสายตาสมเพช ฉันเลือกที่จะไม่สนใจ เดินหอบเสื้อผ้ามาซักที่ลำธาร

รอให้ฉันหาโอกาสก่อนได้เถอะ ฉันจะไม่เจอหน้าคนใจร้ายอย่างนายอีกเลยภูผา

ทว่าโอกาสมันไม่ได้หาง่ายขนาดนั้น วันเวลาล่วงเลยเข้าเดือนที่สองที่ฉันอาศัยกระท่อมเก่า ๆ หลับนอน ตั้งแต่เหตุการณ์เลวร้ายวันนั้น ฉันไม่สนใจที่จะมองภูผาอีก

ฉันเริ่มเบื่อกับสิ่งที่พบเจอ อยากจะหาโอกาสหนี แต่ว่าไม่มีโอกาสเลย ฉันเคยขอโทรศัพท์คนงานที่สนิทกัน แต่คนงานตอบกลับมาว่า ‘ไม่ได้ นายภูไม่อนุญาต ถ้าจับได้จะไล่ออกจากไร่’

และตอนนี้ฉันกำลังเครียดที่ประจำเดือนไม่มา ซึ่งมันหายไปหลายเดือนแล้ว ท้องฉันเริ่มนูนป่องจนผิดแปลกทั้งที่ร่างกายฉันผอมแห้งเหมือนคนขาดสารอาหาร มีเพียงท้องเท่านั้นที่กำลังโต สิ่งที่ฉันชอบกินคือมะม่วงจิ้มพริกเกลือ ฉันสามารถกินได้ทุกวันทั้งวันไม่มีเบื่อ

หากตั้งท้องจริง ๆ จะต้องหาทางหนีด้วยวิธีอื่น ต้องหนีให้ไวก่อนที่ลูกในท้องจะได้รับอันตราย ต่อให้เขาไม่ได้เกิดจากความรัก ไม่ได้เกิดจากความตั้งใจ ไม่ว่ายังไงเขาก็คือลูกฉัน

แต่จะหนีแบบไหนดี ต้องทำยังไงถึงจะออกไปจากที่นี่ได้ ฉันต้องหนีไปจากที่นี่ ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ ทิ้งชีวิตชมพูพรรณซะ

ผลัก ตุบ ปัก!

จู่ ๆ ร่างของฉันก็ดิ่งลงน้ำตกที่ไหลซัด เกิดจากแรงผลักของใครบางคน เขาคนนั้นผลักฉันจากทางด้านหลัง ฉันรู้สึกได้ว่าหน้าท้องกระทบกับโขดหินอย่างแรงก่อนที่ร่างกายจะจมลง ฉันพยายามดันตัวว่ายขึ้นให้เหนือน้ำแต่ท้องของฉันก็ปวดมากมายเหลือเกิน จุก จุกมากเหลือเกิน

ไม่นานฉันก็ฝืนจนโผล่หัวขึ้นเหนือน้ำมาได้ มองไปยังจุดที่ฉันยืนอยู่ก่อนที่จะตกลงมา ฉันมองเห็นภาพชายคนรัก ที่ฉันเคยรักนักหนายืนยิ้มสะใจที่เห็นฉันตะเกียกตะกายแหวกว่ายในน้ำ

ภาพที่เขายืนนิ่งไม่คิดช่วยเหลือ คงเป็นเขาที่ผลักฉัน เขาต้องการให้ฉันตาย

หมดแรงที่จะยื้อเพราะปวดที่ท้องมากเกินจะทน จำยอมต้องปล่อยมือที่แหวกว่ายกุมท้องตัวเอง ฉันคงต้องตายอยู่ที่นี่

จบลงแล้วชีวิตชมพูพรรณ

ภาพความทรงจำย้อนเข้ามาในหัวของฉัน ภาพรอยยิ้มที่เรามีให้กัน ภาพที่เขาทำเพื่อฉัน ภาพที่ฉันเคยเป็นที่หนึ่งและภาพที่เขาทำร้ายฉัน ภาพทุกอย่างชัดเหลือเกิน

และภาพสุดท้ายคือภาพของป๊าม้าและคนในครอบครัว ขอโทษนะคะ ป๊า มี้ หนูรักทุกคนนะคะ

ได้แต่ขอโทษในใจและจมดิ่งลงสู่น้ำที่กำลังดึงร่างฉันไว้ให้จองจำอยู่ที่นี่

ตายแล้วจริง ๆ ผู้ชายชื่อภูผาได้ตายไปจากใจพร้อมร่างกายและจิตวิญญาณของฉัน ผู้หญิงที่ชื่อชมพูพรรณ

ตายจากกัน นี่คงเป็นการหนีที่ดีที่สุดแล้วมั้ง