EPISODE11 [ถ้าเหนื่อยก็กลับมา]

Bad Twins เฮียแฝดอย่าร้าย

EPISODE11

[ถ้าเหนื่อยก็กลับมา]

ณ โรงเรียนเอกชนMDL

“ไอ้หยินกูดีลห้องได้แล้วนะเว้ย”

ปราบที่ปรี่เข้ามาหาเพื่อนด้วยสีหน้าดีใจ ทำให้หยินพยักหน้ารับเนือย ๆ

“ใครสอนให้มึงทุ่มทุนเพื่อผู้ชายขนาดนี้วะ” หยินถาม พลางวางกระเป๋าลงบนโต๊ะ ทำให้ปราบเบะปากใส่เพื่อน

“ทำไมวะ กูชอบพี่เขาจริง ๆ นะ อีกอย่างหล่อ ๆ แบบกูเป็นรุกเถอะ” ปราบที่ตอนนี้ตกอยู่ในห้วงอารมณ์แห่งความเพ้อฝันในรักแรกพบตอบเพื่อนด้วยสีหน้าจริงจัง

“งั้นขอให้มึงโชคดี” หยินไม่มีอะไรจะค้านอีก คงต้องปล่อยให้ไอ้ตัวดีไปเจอกับคนที่เฝ้าเพ้อหาอยู่ทุกวันเองนั่นแหละ

“เออไอ้ปราบ เดี๋ยวมึงเช็กชื่อแทนกูทีนะ กูจะออกไปปริ้นท์รายงานหน่อย” หยินพูดขึ้นก่อนจะสอดโทรศัพท์มือถือไว้ใต้สมุดในลิ้นชักโต๊ะ

“เอาดิ! เดี๋ยวกูเคลียร์ไอ้แว่นให้เอง รีบไปรีบมาแล้วกัน” ปราบรับคำเพื่อน เพราะชินชากับเรื่องที่หยินโดดคาบแล้ว นั่นทำให้อีกฝ่ายรีบออกไปทันที

หยินที่แอบออกมาจากโรงเรียนได้ก็ตรงไปที่ข้างวิทยาลัยเฉพาะช่าง ตรงมุมลับตาคนสองกำลังยืนรอเขาอยู่

“ได้ไหมวะ” เมื่อเจอหน้าเพื่อนก็ถามหาของที่ให้หาทันที

“ได้ดิ กูดัดแปลงให้แล้ว เปิดจอด้วยลายนิ้วมือมึง ถ้าไม่สแกน หน้าปัดจะไม่เปลี่ยน จับยากขอบอก” สองอธิบายพลางยื่นสมาร์ทวอชให้หยินดู

หยินที่ลองป้อนลายนิ้วมือเข้าไปและเปิดใช้งานก็ขยับยิ้ม ฝังชิปจับพิกัดในมือถือแล้วไง พวกเฮียคงคิดว่าจะตามติดเขาได้ตลอด 24 ชั่วโมงสินะ…ไม่ง่ายขนาดนั้น!

“ใช้ได้ว่ะ แล้วนี่เรื่องเว็บนั้นเฮียรันว่าไง” หยินถามพลางสวมนาฬิกาที่ภายนอกดูเหมือนนาฬิกาดิจิตอลทั่วไปกับข้อมือ

“ไม่นานหรอก ว่าแต่มึงจะมาไหม” สองว่า เพราะช่วงนี้นอกจากส่งคนไปเฝ้าพวกเด็กช่างฝั่งตะวันตกเพื่อดูความเคลื่อนไหว เฮียรันก็ยังไม่ได้สั่งอะไรอีก

“ไม่เหลือ ว่าแต่เรื่องที่มึงจะออกมาอยู่ข้างนอกเป็นไงบ้างวะ”

“ได้ห้องแล้วว่ะ ถึงแพงไปหน่อยแต่เจ้าของห้องบอกว่าแชร์ห้องได้ เขาบอกว่าหาคนแชร์ห้องกับกูได้แล้วด้วย รอพวกกูย้ายเข้าไปแค่นั้น” สองอธิบาย

“มึงจะไม่เจอรูมเมทก่อนเหรอวะ จะย้ายไปเลยเหรอ”

“ไม่อะ! เจ้าของห้องบอกว่าเป็นเด็กผู้ชายอยู่ ม.ปลาย ถ้าแค่นั้นกูไม่ต้องเจอก่อนก็ได้มั้ง ถ้ามันกวนตีนจะตบแม่งให้หัวสั่น” สองว่าท่าทางเอาเรื่อง ทำให้หยินได้แต่ยิ้มเจื่อน

นี่ไง! เพื่อนเขามันเกรี้ยวกราดแบบนี้ไง น่ารักอะไรของไอ้ปราบเถอะ ไอ้สองมันลุคแมวน้อยแต่จริง ๆ สายพันธุ์ล็อตไวเลอร์ชัด ๆ

“เออ! ก็ดีมึง แล้วนี่เงินที่มึงแฮ็กไปหมดยังวะ” หยินได้แต่ยิ้มแห้ง แล้วถามถึงเรื่องสำคัญ

“หมดแล้วดิ เงินร้อนแบบนั้นกูไม่เก็บไว้เป็นความอัปมงคลในชีวิตหรอก มึงเดือดร้อนเหรอวะ กูมีเงินเก็บอยู่นะ ถ้ามึงจะเอาก่อน” สองถามกลับด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เปล่า ๆ เงินที่ทำพาร์ทไทม์กูพอมีใช้อยู่ กูแค่ไม่อยากให้มึงเที่ยวแฮ็กบัญชีใครไปทั่ว ถ้าพลาดโดนจับได้ เฮียรันจะมีปัญหาเอา” หยินเตือน สีหน้าที่บ่งบอกว่ากังวลแค่ไหน ทำให้สองเดินมากอดคอเพื่อนรัก

“เออ! กูรู้น่า ที่แฮ็กไอ้เว็บเหี้ยนั่น เพราะกูหมั่นไส้มันเฉย ๆ หรอก กูก็ไม่ได้ขัดสนขนาดนั้นไหมวะ ขืนแฮ็กบ่อยเฮียคิลได้กระทืบกูตายคาตีนแน่”

สองรับปากจริงจัง ชีวิตของเขาตอนนี้มันโอเคดีแล้ว ต่อให้ไม่แฮ็กบัญชี เขาก็ไม่ได้เดือดร้อนเงินขนาดนั้น

หยินได้ฟังก็รู้สึกโล่งใจขึ้น ขอเพียงเฮียแฝดไม่รู้ว่าใครเอาเงินไป เพื่อนเขาก็ปลอดภัยแล้ว

“เว็บนั้นเกี่ยวกับคนเขตดาวน์ทาวน์ มึงสืบแล้วเหรอวะ ใครเป็นหุ้นรู้ไหม” เมื่อพูดมาขนาดนี้แล้ว หยินเลยหยั่งเชิงเพื่อนอีกคำ

“สืบแล้วดิ” สองว่า สีหน้ามีแววกังวลขึ้นมา

“ใครวะ” หยินที่ลุ้นกับคำตอบของเพื่อนได้แต่รอฟัง

“เป็นพี่น้องฝาแฝดชื่อเพลิงกับอะไรสักอย่างกูลืมว่ะ ท่าทางจะใหญ่คับเขตน่าดู แต่มึงไม่ต้องห่วงหรอก กูเคลียร์บัญชีปลายทางไปหมดแล้ว ต่อให้พวกมันสืบก็ไม่รู้หรอกว่าเงินวิ่งเข้ากระเป๋ากู”

สองมั่นใจในฝีมือตัวเองอยู่ไม่น้อย แค่บัญชีเว็บใต้ดินที่แจ้งความจับใครไม่ได้แบบนั้น มันไม่ได้คณามือเขานักหรอก

“ก็ดีเพื่อน” หยินรับคำ ทำให้สองมองสบตาเพื่อนนิ่ง

“...”

“มองอะไรวะ”

“ถ้าอยู่ข้างนอกมันเหนื่อย มึงกลับมาได้ตลอดนะเว้ย เงินที่มึงส่งให้เฮียหยก มันล้นบัญชีแล้วมั้ง”

สองพูดขึ้นแกมหยอก เพราะรู้ว่าหยินอยากตอบแทนที่เฮียหยกชุบเลี้ยงมา แต่การออกไปดิ้นรนทั้ง ๆ ที่ยังเรียนแค่ ม.ปลาย มันดูสู้ชีวิตเกินไป อีกอย่างเฮียหยกก็ไม่ได้คิดเยอะขนาดนั้น

“เออ! ไว้กูขึ้นปี 1 ก่อน อาจจะมาช่วยน้าหยกที่อู่แทน เผื่อน้าหยกอยากหาเมียกูจะได้สมัครเป็นผู้จัดการอู่แทนไปเลย ดีไหมวะ!” หยินว่าติดขำ ๆ ทั้ง ๆ ที่ตอนนี้ในใจเขามันขำไม่ออกเท่าไหร่เลย

“กูว่าถ้าแบบนั้น เฮียหยกคงได้ไล่เตะมึงทิ้งแหละ” สองว่าเสียงกลั้วหัวเราะ แล้วขยี้หัวเพื่อนเล่นอย่างหมั่นไส้

ณ มหาวิทยาลัยDTU

ที่ตึกคณะบริหารธุรกิจ สองแฝดที่เพิ่งมาถึงห้องในคาบที่สามพากันทิ้งตัวลงนั่งที่โต๊ะประจำเงียบ ๆ ทำให้ซ่งและเฉินได้แต่มองเพื่อนรักด้วยความสงสัย

“เป็นไรวะไอ้แฝด ทำหน้าเหมือนหมาที่บ้านท้องผูก” ซ่งถามขึ้นแกมอยากหยอก

“มึงอยากท้องผูกตามหมากูด้วย?” ไฟย้อนถามเสียงเรียบราวคนอารมณ์ไม่ดี ทำให้ซ่งยิ้มใส่จนตาหยี

“แปลว่าไม่เป็นไรมาก ตกลงเป็นไรวะเพื่อน ไหนเล่า”

“เปล่า กูก็…” ยังไม่ทันที่ไฟจะพูดจบ ก็มีเสียงหนึ่งแทรกขึ้นมาเสียก่อน

“สวัสดีค่ะเฮียไฟ หมวยมารอเฮียนานแล้ว คิดว่าเฮียไม่มาเรียนซะอีก” หญิงสาวเจ้าของดวงหน้าสวยจัดที่เข้ามาทัก ทำให้ไฟช้อนสายตาขึ้นมองสบตาคนพูด

“ทำไม?” ไฟย้อนถามเสียงเนือย บอกเลยว่าตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์จะคุยกับใคร

“คือว่าวันนี้เป็นวันเกิดเพื่อนหมวย พวกเราเลยอยากถามค่ะว่าที่คลับของพวกเฮียมีโซนให้จัดปาร์ตี้ไหมคะ”

หญิงสาวบอกจุดประสงค์ที่มาหาเขา ทำให้ไฟได้แต่แค่นเสียงในลำคอกับมุกของเธอ ถ้าเรื่องแค่นี้โทรถามผู้จัดการคลับก็ได้มั้ง

“เอาดิ ไปกี่คนดีลไอ้เฉินได้เลย” ไฟว่า แล้วพยักพเยิดหน้าไปทางเฉินที่นั่งฟังอยู่เงียบ ๆ

คำพูดบอกปัดของชายหนุ่มที่เธอตั้งใจหาข้ออ้างมาคุยด้วย ทำให้หมวยได้แต่หน้าเจื่อนไป ไหนเพื่อนเธอว่าพวกเฮียแฝดชอบผู้หญิงสไตล์แบบเธอไงล่ะ ตั้งแต่มาถึงแฝดพี่ของเขาแทบไม่ปรายตามามองเธอด้วยซ้ำ

“โทรแจ้งผู้จัดการคลับได้เลย” เฉินยื่นนามบัตรคลับให้เธอ เพราะการหาโต๊ะไม่ใช่หน้าที่หุ้นส่วนอย่างเขาเหมือนกัน

“ขอบคุณค่ะ ว่าแต่พวกเฮียว่างไหมคะคืนนี้ มาร่วมสนุกกับพวกเราไหมคะ เพื่อนหมวยอยากรู้จักพวกเฮียกันทั้งนั้น ยังไงเราก็เรียนคณะเดียวกันด้วย”

หมวยยังไม่คิดยอมแพ้ เธอส่งสายตาเชื้อเชิญให้ไฟเต็มที่ ทว่าแววตาที่ฉายเพียงความนิ่งเรียบของเขา ก็ทำให้เธอหวั่นใจไม่น้อย

ครืด!

จังหวะนั้นเพลิงที่ไม่พูดจาอะไรมาตั้งแต่ต้นก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ชายหนุ่มเจ้าของสีผมแดงเพลิงหันมาจ้องหน้าเธอเล็กน้อยราวรำคาญ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปทันที

“ไอ้เพลิง! จะไปไหนวะ” ไฟร้องถาม แต่เพลิงไม่คิดจะหันกลับมาตอบใครทั้งนั้น

ท่าทางอวดดีราวไม่เห็นหัวใครที่เพลิงทำใส่หมวย ทำให้หญิงสาวได้แต่กรีดร้องในใจอย่างโมโห เธอเป็นสาวฮอตประจำปี 1 เชียวนะ ใคร ๆ ต่างก็อยากรู้จักสนิทสนมกับเธอทั้งนั้น การที่เขาทำแบบนี้มันเป็นการหักหน้าเธอชัด ๆ คอยดูเถอะเธอจะทำให้พวกเขาพี่น้องต้องมาสยบแทบเท้าเธอให้ได้