ตอนที่ 1 ย้อนวันวาน

@บ้านเจ้าเอย

ย้อนกลับไปในอดีต เด็กสาว ม.ปลายวัยสิบแปดปี เจ้าเอยร้องกรี๊ดด้วยความดี แววตาลุกวาว เมื่อเธอรู้ผลสอบ ว่าเธอสอบ คณะในฝัน “นิติศาสตร์”

เธอรีบก้าวเท้า ลงมาแบบแทบวิ่งมาจากชั้นบนของบ้าน เพื่อมาแจ้งความดีใจให้กับ บิดามารดา ที่กำลังนั่งอ่าน เอกสารบางอย่าง พร้อมกระโจนเข้าหาท่านทั่งสองอย่างตื่นเต้น.

เลยถูกพิมพลอยมารดาของเธอตำหนิ ไปเล็กน้อย เรื่องของการวิ่งขึ้นลงของเธอมันเกินงาม

“เจ้าเอยลูก หนูโตแล้วนะคะ การวิ่งขึ้นลง มันไม่งามนะคะ ลูกสาวแม่

"ขอโทษค่ะ ม๊าพิมคนสวยของหนู ก็หนูดีใจนี้คะเลยรีบ พร้อมยิ้มตาหยี

“ดีใจเรื่องอะไรคะ คนสวยของป๊า" นายแพทย์ชัชวาลกล่าวขึ้น มาหลังจากได้ยินลูกสาวสุดที่รัก กล่าวออกมา เจ้าเอยหันมองหน้า

ป๊ากับม๊า แล้วโชว์ ผลสอบ พร้อมยิ้มสวย

“ป๊ากับม๊าดีใจด้วยนะคะ" ที่หนูสอบติด หนูรู้ไหมว่า สอบติดมันแค่  พื้นฐานแต่สิ่งที่หนูต้องพยายาม คือต้องเรียนให้จบ และทำงานให้ไ้ดนั้น คือผลสำเร็จนะคะลูก"

หลังจากแจ้ง เรื่องผลสอบให้ ป๊ากับม๊า เธอ ก็ขออนุญาต ไปแจ้งให้ พี่ชายข้างบ้านคนสนิทของเธอได้ รู้ ถึงผลสอบ ของเธอ.

"ป๊าขาม๊าขา หนูขอไปบอกข่าวดีให้พี่ๆนะคะ"

"ไปซิค่ะลูกสาวมี๊ แต่เดินไปนะไม่ต้อง วิ่ง เดี๋ยว จะล้มเอานะ" ม๊ากล่าวพร้อมรอยยิ้ม

“ค่ะม๊าพิม หนูไปนะคะรักป๊ารักม๊านะคะ จุ๊บๆ"

@ บ้านคีย์

เจ้าเอย ผู้ที่สามารถเข้าออก บ้านหลังนี้โดยไม่ต้อง กดกริ่ง เรียกใครเพราะได้รับ อนุญาตจากเจ้าของบ้านนั้นเอง ในช่วงจังหว่ะที่เดินเธอ เจอลุงทม คนสวนของบ้าน เธอก็กล่าวทักทาย

“สวัสดีค่ะลุงทม ทำอะไรอยู่คะนั้น"^_^

“อ้าว! คุณเจ้าเอยสวัสดีครับ ลุงกำลังจัดสวนให้ คุณพลอยจันทร์ครับ (มารดาคนสวยของคีย์กับคิณ อาชีพศัลยแพทย์หัวใจชื่อดัง)

"คุณหนูมาหานายน้อยใช่ใหม  ลุงเห็นอยู่สวนหลังบ้านนะครับ  จะให้ลุงไปตามให้ไหม"

“ไม่ต้องคะลุงเดี๋ยวเอยเดินไปเองคะ เจ้าเอยได้เดินไปตามทางเพื่อ เดินไปสู่โซนสวนหย่อมขนาดเล็ก ใกล้ๆที่พักของพี่ชาย ทั้งสองของเธอ..….ก่อนที่เธอ จะเดินถึง มุมบ้านนั้น เธอได้ยินเสียงของคนทั้งคู่ ที่กำลังกล่าวถึงเธอ...

“ไอ้คีย์ กูถามจริงตกลงระหว่างมึงกะเจ้าเอย ว่างัย"

"ก็ไม่ยังไง มึงถามกูทำไมไอ้คิณ"

"ก็ถ้าไม่มึงไม่คิดยังไงกับน้องกูก็อยากจะบอกว่ากูขอได้เปล่า! กูชอบน้องเจ้าเอยว่ะ กะว่าถ้าเจ้าเอย ครบสิบแปดจะขอคบน้องเป็นแฟน"

"__"

"เงียบทำไมว่ะถ้าไม่คิดอะไรกับน้องมัน ก็ปล่อยน้องมาให้กูซะดีๆ"

เจ้าเอยเม้มริมฝีปาก หัวใจดวงน้อยสั่นระรัว รอฟังว่า พี่คีย์ พี่ชายที่เธอแอบรักจะตอบกลับอย่างไร คาดหวังไว้เล็กๆ คือพี่คีย์ปฎิเสธ แต่ทว่า  "ก็เอาดิ ถ้ามึงชอบน้องจริง อย่าทำให้น้องเสียใจหล่ะ"

"แน่ใจนะเว้ย ว่ามึงไม่คิดอะไร กูถึงถามมึงก่อนงัย"

“เออ กูพูดจริง กูไม่ได้คิดอะไรกับเจ้าเอย

กูเห็นเจ้าเอยเป็นแค่น้องสาวคนหนึ่งเท่านั้น "

คีย์ตอบเสียงราบเรียบเหมือนไม่คิดอะไร แต่สิ่งที่คิณไม่เห็นคือแววตาของคีย์เมื่อเอ่ยถึงเจ้าเอย ทำไมคีย์จะไม่รู้สึก แต่เพราะคิณเป็นน้อง และเขาเป็นพี่ชาย ลองน้องขอมาแบบนี้มีหรือจะกล้าขัด

มีคนเจ็บไปแล้วหนึ่งคือ คีย์ ที่ยอมถอยให้น้องชาย ชายหนุ่มหารู้ไม่ว่าคนที่ยืนแอบฟังอยู่อย่าง เจ้าเอยก็เจ็บไปด้วยอีกหนึ่งคนเช่นกัน

หลังจากที่เธอได้ยินนั้น เธอเดินถอยหลังออก แล้วจากออกมาแบบเงียบๆ

เมื่อ 2พี่น้องเดินกลับเข้ามาใน บ้าน เจอลุงทม

คนสวนกำลังจัดสวนให้ มารดาสุดสวยของเขาทั้ง2 ลุงทมเหลือบเห็นเงา คน ก็เลยหันไปมองดูว่าใครเจอนายน้อยทั้ง2ยืนอยู่  ทักถามหาสาวน้อย

“คุณเจ้าเอยล่ะครับนายน้อย ไม่อยู่ด้วยกันหรือครับ"

คีตะพัฒน์เกิดอาการ ฉงนใจ หน้านิ่วคิ้วขมวดทันที

“น้องเอยก็อยู่บ้านน้องซิครับลุง จะมาอยู่บ้านเราทำไม ข้างในบ้านก็มีแค่ผมก็เจ้าคิณนะครับ!ป๊ากับม๊าไปโรงพยาบาลแต่เช้าแล้วนี้ครับ"

เมื่อนายน้อยตอบกลับ ทำให้ลุงทมทำหน้าแบบ งงๆ แต่ก็โต้กลับทันที!

“นายน้อยไม่เจอคุณหนูเจ้าเอยเหรอครับ"

"ก็เมื่อ 1ชั่วโมงที่แล้ว คุณหนูเจ้าเอยมาหานายน้อยนะครับ"

ทั้ง2ถึงขั้นตกใจ คีตะพัฒน์ สถบออกมาเสียงดัง ชิปหายแล้ว! ใจเขาร่วงหล่น ลงไปตามแรงโน้มถ่วงเลย ก็ว่าได้ เขาต่อสายถึง น้องทันที แต่ปลายทางกับบล๊อค เขา พร้อมข้อความ แจ้งเข้ามา

“ขอบคุณสำหรับ ทุกอย่างที่พี่ทำให้หนู แต่หนูไม่ใช่สิ่งของ ที่พี่จะยกให้ใครก็ได้ไม่ว่าคนๆนั้นจะเป็นน้องชายของพี่เองก็ตาม"

"ลืมไปค่ะ หนูสอบติดคณะนิติศาสตร์แล้วนะคะ ถ้าพี่คีย์เห็นข้อความนี้ก็หมายถึง เอยได้บินไปเชียงใหม่แล้ว ไม่ต้องตามมา ไม่ต้องพยายามตามหานะคะ"

#"เราเลิกกันเถอะ ไม่ใช่ซิ! เราไม่เคยเป็นอะไรกันเลย!"#

เจ้าเอยหลังจาก เดินออกมาจากบ้านคนใจร้าย! กลั้นน้ำตาสุดเท่าที่เธอจะทำได้ในเวลานั้น เธอต่อสายถึงเพื่อนรักของเธอ ว่าขอไปอยู่ด้วย ซักพักก่อนบิน แล้วเธอได้กล่าวกับ ป๊าและม๊า ว่านัดเพื่อนเที่ยวทะเลก่อนบินไปเรียนต่อ พร้อมขออนุญาติไปนอน บ้านเจ้าขา กับนาราเพื่อสะดวก เดินทางในวันรุ่งขึ้น.

@บ้านเจ้าเอย

หลังจาก อ่านข้อความของน้อง คีตะพัฒน์ได้ เดินข้าม ไปทางบ้าน ของน้องสาว เจอน้าพิมแม่ของน้อง ที่เป็นเพื่อนของแม่เขาเช่นกัน

“สวัสดีครับน้าพิมน้องเอยล่ะครับอยู่ใหม ทำไมบ้านเงียบจัง"

"สวัสดีครับพี่คีย์ อ้าว!!ไม่เจอกันหรือ พี่คีย์เห็นน้องบอกว่าจะไปหาพี่คีย์นี้ครับ"

“ไม่เจอกันครับน้าพิม น้องคงไปตอนที่ผมไม่อยู่มั้งครับ" เขาแก้ตัวไป แบบนั้นแต่ในใจแทบหวิว

“น้องไม่อยู่ค่ะ ขอไปนอนบ้านเพื่อน เพื่อไปเที่ยวแต่ไม่บอกน้า ว่าที่ไหนบอกแค่ว่า จะตกลงกับเพื่อนก่อนเดียวถ้า ลงตัวจะโทรบอกค่ะ"

"ส่วนอาชัชไปเข้าเวรแล้วครับ"

“อ๋อ ครับถ้ารู้ว่าน้องไปที่ไหนบอกผมด้วยนะครับ เพื่อบังเอิญไปที่เดียวกัน"

"ได้ครับ เดี่ยวได้เรื่องยังไง น้าบอกพี่อีกที่นะครับ พี่คีย์"

@คอนโดพิมนารา

ฝั่งเจ้าเอยเมื่อตกลงกับเพื่อนแล้ว กดโทรศัพท์เพื่อแจ้งม๊าทราบ ว่าไปที่ไหนกัน เมื่อปลายสายกดเสียงใสๆ ก็แว๊วตามสายมา

"สวัสดีค่ะ ม๊าพิมคนสวยของหนู"

แล้วเมื่อปลายสายได้ยินเสียงของลูกสาวม๊าพิมก็บอกว่า

"ว่างัยค่ะคนสวยของมี๊"

“ม๊าขาตกลงกันว่า จะไปสมุยค่ะ ไปหาทะเลเพื่อให้ทะเลให้กำลังใจค่ะ ^_^"

“ลูกสาวค่ะ เมื่อวานพี่คีย์มาถามหาหนูค่ะลูก" หนูไปบ้านโน้นไม่เจอกันเหรอคะ  แล้วที่โทรมานี้คือสรุปได้ที่เที่ยวแล้ว  จะให้ม๊าบอกพี่ใหมว่า หนูไปที่ไหนไหมคะ"

“ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวเอยบอกพี่คีย์เองค่ะม๊า รักม๊านะคะ แต่เธอก็ไม่ได้บอกตามที่บอกม๊าไป" และเธอก็ได้ ทำการเลื่อนตั๋วบินไปเชียงใหม่ ในวันที่หลังจากกลับมาจากสมุย ทั้งๆที่ตอนแรกแค่ไปพักผ่อน.

ก่อนจะเจอการเรียนที่หนักหนา กลายเป็น พักใจซะงั้น!. "__"

เมื่อถึงวันที่เธอจะบิน เธอบินไป กลับเพื่อนๆ พร้อมอ้างเหตุผล กับป๊าม๊าว่าจะไปดูที่พัก พร้อมเพื่อน เพราะถ้ารอเวลากระชั้นชิดจะไม่ที่พักใกล้ มหาวิทยาลัย ป๊าม๊าไม่ได้ทักท้วงอะไร เห็นว่าไปกัน 3คน แม้จะ อยู่คน ล่ะคณะก็ตาม แต่พวกเขาไว้ใจเด็กๆ.