Ep 5 อึดอัด

“คุณจะพาปรางไปที่ไหนคะ?”

นี่เขาคิดว่าตัวเองช่วยหล่อน มิหนำซ้ำยังเป็นถึงเจ้านายแล้วจะกล้ามาทำอะไรแบบนี้กับเธอได้เชียวหรอ คนตัวโตไม่พูดอะไร ก่อนจะเปิดประตูรถหรูนั่นแล้วโยนเธอไปยังเบาะข้าง ๆ อย่างแรง

คนตัวเล็กที่ตั้งสติได้ก็เปิดประตูจะวิ่งออก แต่มือใหญ่ที่ไวกว่าก็คว้าร่างบางโยนกลับเข้าไปอีกรอบ แต่ว่ารอบนี้เขากดรีโมทล็อกไว้ได้ทัน คนตัวเล็กที่ดิ้นขลุกขลักพยายามจะเปิดประตูแต่ก็ไม่เป็นผล เขาเข้ามายังด้านคนขับ และก็ขับรถหรูออกไปอย่างเร็ว

บรื้นนนน…..

คนตัวเล็กที่หลังติดเบาะอย่างอัติโนมัติเมื่อเขาขับกระชากรถ ตอนนี้เธอเองไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาทำแบบนี้ทำไม

“ปล่อยปรางลงนะคะ?” เธอพูดเสียงสั่งเคล้าน้ำตา นี่บ้านเมืองที่นี่เธอแทบจะไม่รู้จักใครที่ไหน ถ้าแม้นว่าเขาปล่อยเธอลงจริง ๆ ก็คงได้หลงและหาทางกลับวุ่นวายแน่

“ปล่อยปราง ไม่งั้นปรางจะกระโดดจริง ๆ ด้วย!!”

“เอาสิ ถ้าเธอกล้า” เขาพูดเสียงรอดไรฟัน ขบกรามไว้แน่น มือที่จับพวงมาลัยจนแน่นจนคนตัวเล็กจับสังเกตุได้ ก่อนที่เจ้าหล่อนจะเสียงอ่อยถามเขา

“ปรางไปทำอะไรให้คุณไม่พอใจอย่างนั้นหรือคะ?” เพราะเธอก็ไม่รู้ถึงต้นสายปลายเหตุจริง ๆ ว่าเพราะอะไร

คนตัวโตที่เอาแต่ขบกรามแน่น ไม่พูด ก็เขาจะพูดได้อย่างไรล่ะ ว่าครอบครัวเธอทำอะไรกับครอบครัวเขามาบ้าง แล้วอีกอย่างตอนนี้เขาก็ไม่ใช่คนธรรมดาที่เจ้าหล่อนเคยรู้จัก แต่ทว่าเป็นถึงทายาทคนเดียวของตระกูลใหญ่นั่น

“ก็ไม่มีอะไร ทำไม?”

“ก็แล้วถ้าไม่มีอะไร ทำไมถึงทำกับปรางแบบนี้คะ?” เธอยังคงน้ำตาคลอเสียงสั่น เธอกลัวความเร็วเป็นไหน ๆ เพราะเหตุการณ์ร้าย ๆ ที่จำฝังใจ ก็มาจากอุบัติเหตุนั่น!!

“ขอร้องให้ปรางลง จอดค่ะ!!” เธอกระชากสุดเสียงด้วยความตกใจ

เอี้ยดดดด… ครึ้ก….

คนตัวน้อยที่ลงรถมาทั้งขาสั่น คนใจร้ายนี่นอกจากหน้าตาดีแล้ว นอกนั้นไม่มีอะไรดีเลย เธอมองรถหรูที่ขับจากไป ตอนนี้ก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองอยู่ที่ไหน คนที่นี่เวลากลางคืนแทบจะไม่สัญจรไปมา ทั้งเงียบ ทั้งมืด

“ยัยปรางมันหายไปไหนตั้งนาน ถ้าเข้าห้องน้ำก็ควรจะออกมาได้แล้วนะ?” ลิลลี่ที่อดสงสัยและอดเป็นห่วงเพื่อนไม่ได้

“ฉันว่าฉันเดินไปตามมันดีกว่า?” แพทตี้พูดขึ้น ดูสิเนี่ยโทรศัพท์กับกระเป๋าก็ยังอยู่นี่

“มีอะไรกันหรอครับสาว ๆ ” ลีโอที่เห็นท่าทีของพวกหล่อนเหมือนเป็นกังวลอะไร

“ยุ่ง!!” ลิลลี่ตอบ ก่อนที่แพทตี้จะเล่าให้ลีโอฟังว่าเพื่อนของเธอหายไปข้างนอกนานสองนาน นี่ยังไม่กลับสักที ก่อนที่ลีโอจะนึกได้

(คนนี้ฉันเอา ใครก็ห้ามยุ่ง!!)

“เชี่ยละ ไอ้ไรอัน!!” เขาสบถ

“มีอะไรทำท่าตกอกตกใจ?” อีวานถามเพื่อนชายของเขา ก่อนจะได้คำตอบว่าแม่สาวคนตัวเล็กที่ไรอันหมายตาไว้หายไปพร้อม ๆ กับไอ้ร่างยักษ์นั่น

“โทรไปหาเธอสิ บอกเพื่อนเธอโทร?” อีวานเสนอ

“โทรบ้าอะไร ทั้งโทรศัพท์ทั้งกระเป๋าก็อยู่นี่!”

ไม่ทันที่จะเอ่ยเสร็จธามไทที่เห็นว่าข้างนอกดูวุ่นวายจึงได้ถามจนรู้เรื่อง เขาพยายามติดต่อเพื่อนแต่มันก็ดันไม่รับ ไม่ช้าอีวานก็ขับรถออกไปหาเธอ

ตู้ด…………

ตู้ด…………

ระหว่างทางเขาทั้งโทรหาไรอัน ทั้งขับรถมองหาเธอ

ไรอันก็ไม่ยอมรับสายสักที มันทำบ้าอะไรอยู่วะเนี่ย อย่าบอกนะว่าจะกินเจ้าคนตัวน้อยนั่นเข้าไปแล้ว

ถึงแม้ในกลุ่มต่างจะเป็นคาสโนว่า แต่พวกเขาไม่เคยบังคับใคร และทุกคนที่มาล้วนเต็มใจและเสนอตัวเองล้วน ๆ

ครื้กก…… อีวานเบรครถอย่างไว เมื่อเห็นร่างน้อยที่ยืนอยู่ริมทางกอดอกเดินหลังค่อม ดูท่าแล้วเธอน่าจะกำลังร้องไห้ เขารู้สึกแปลบใจแปลก ๆ จริง ๆ เอาน่าจะแอบชอบเธอตั้งแต่เมื่อวันที่สัมภาษณ์

“คุณเฌอปรางค์ เขาเรียกเธอ” ก่อนที่คนตัวเล็กจะร้องไห้กว่าเดิมจนตัวโยกสั่น เธอดีใจมากที่ยังมีคนมาตามหา เพราะนี่เธอแทบไม่รู้เลยว่าจะกลับยังไง โทรศัพท์ก็ไม่ได้พกมาด้วยอีก ร่างเล็กที่เหลือบมองคนเป็นเจ้านายก็มีรอยยิ้มน้อย ๆ คละน้ำตา ก่อนที่อีวานจะพูดขึ้นมาแทนเพื่อนว่า

“ไรอันให้ผมมารับคุณ” นั่นยิ่งทำให้เธอร้องไห้หนักเข้าไปอีก เขาโกหกเธอแทนเพื่อนเพราะไม่อยากให้เธอมองไอ้คนตัวโตนั่นแย่ไปกว่านี้ ตอนนี้คนตัวเล็กที่เอาแต่นั่งตัวสั่นร้องไห้จนเขาก็ไม่รู้ว่าต้องปลอบเธออย่างไร

ทางด้านไรอันที่พอนึกอะไรขึ้นได้ ก็รีบกลับรถและขับมายังทางที่เขาปล่อยเธอลงอย่างกระทันหัน สบถกับตัวเองอย่างหัวเสีย

“โว้ย!!” มือกำพวงมาลัยแน่นเหยียบคันเร่งแทบสุด

ฟิ้วว…… รถที่สวนทางไปเมื่อครู่นั่นมันของอีวาน เดาแล้วแหละว่าเจ้าหล่อนต้องโทรให้ใครมาช่วยแน่ ๆ เขาไปถึงแถว ๆ ที่ให้คนตัวเล็กลงจากรถ เมื่อไม่เห็นร่างบางก็มั่นใจแล้วว่าอีวานมาพาเธอไป ทันทีที่เหลือบมองโทรศัพท์เพราะจะโทรหาเพื่อนก็ยิ่งมั่นใจเข้าไปอีกว่าเป็นมันแน่ ๆ

ตู้ด…..

ตู้ด…

“ทำไมไม่รับสายวะ” ร่างใหญ่สบถอย่างหัวเสียที่เพื่อนไม่รับโทรศัพท์ อย่าให้รู้นะมึงว่าคิดจะยุ่งของของกู!!

“คุณเฌอปรางค์โอเคมั้ยครับ?” อีวานถามเฌอปรางค์อย่างนึกอดห่วงไม่ได้ เพราะคนข้าง ๆ เอาแต่ตัวสั่นงันงก ไหนจะร้องไห้สะอึกสะอื้นนั่นอีก แม้ว่าตอนนี้เจ้าตัวจะร้องเบาลงบ้างแล้ว แต่ก็ยังคงร้องไม่หยุด เธอคงจะขวัญเสียมาก

อีวานที่ลอบมองคนตัวน้อยข้างหน้าอย่างอดเป็นห่วงไม่ได้ เขารู้สึกยังไงกันนะ นี่มันคนที่ไอ้เจ้าไรอันหมายตา เขาที่พยายามบอกกับตัวเองว่า เธอคือคนของใคร