ตอนที่ 2 เสือก็คือเสือ(1)

    ในช่วงเช้าตรู่ของวันถัดมาหลังจากที่การผ่าตัดผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ตอนนี้วงศกรได้ถูกย้ายเข้ามาอยู่ในห้องพักชั้น VIP ของทางโรงพยาบาลเรียบร้อยแล้วอีกทั้งนทีและอิฐก็พักรักษาตัวอยู่ที่ห้องข้างกัน

" ตื่นแล้วหรอลูกมัมใจคอไม่ดีเลยนะรู้ไหม "

    มาร์กี้ผู้เป็นมารดาน้ำตาเอ่อคลอเหมือนจะไหลอยู่ตลอดเวลารีบพุ่งตัวเข้ามาหาลูกชายทันทีที่ลูกชายของเธอลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

" มัม แด๊ด พี่เวย์ พี่เวียร์ เจ้าไวซ์ เจ้าวิค "

    วินซ์เอ่ยชื่อทุกคนในครอบครัวได้อย่างแม่นยำนั่นแปลว่าเขายังจำทุกคนได้ซึ่งทำให้ทุกคนในครอบครัวเบาใจ เพราะอาการข้างเคียงหลังจากผ่าตัดคุณหมอเองก็ยังคอนเฟิร์มไม่ได้ว่าจะออกมาในรูปแบบไหน แต่เมื่อได้ยินวงศกรพูดออกมาแบบนี้ก็เรียกรอยยิ้มจากพี่น้องทุกคนได้อย่างง่ายดาย

    หลังจากที่วงศกรรู้สึกตัวเวกัสก็ได้เรียกคุณหมอให้มาดูอาการของน้องชายซึ่งวงศกรก็มองไปรอบๆ ก็ไม่เห็นคุณหมอสาวสวยคนนั้นแล้ว

" มองหาใครอยู่เหรอลูก "

    มาร์กี้ผู้เป็นมารดาเอ่ยถามขึ้นเมื่อสังเกตุอาการของลูกชายที่ดูเหมือนว่ากำลังมองหาใครบางคนอยู่

" เปล่าครับมัม หมอเจ้าของไข้ของผมเป็นคนนี้หรอครับ ผมนึกว่าจะเป็นคนเมื่อคืน "

    วงศกรเลือกที่จะพูดออกไปตรงๆเพราะเมื่อคืนเขาจำได้ว่าคนที่ช่วยเขาเป็นผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเขายังจดจำใบหน้าแสนหวานของเธอได้เป็นอย่างดีแม้ว่าจะเห็นเพียงแค่ไม่กี่วินาทีแล้วเขาก็หลับไปก็ตาม

" คนไข้คงจะหมายถึง Extern แซนดี้น่ะครับ เมื่อคืนเธอเป็นคนลงภาคสนามและได้ช่วยชีวิตของคุณวงศกรเอาไว้ แต่เธอไม่ได้เป็นหมอเจ้าของไข้เพราะเธอยังไม่ได้เป็นหมอจริงๆครับ แต่อีกไม่กี่เดือนเธอก็จะได้เป็นคุณหมอเต็มตัวแล้วไว้ใจได้เลยครับความสามารถของเธอไว้ใจได้แน่นอน "

    คุณหมอเจ้าของไข้เอ่ยบอกพร้อมกับใบหน้ายิ้มแย้มนั่นเป็นเพราะว่าวงศกรคือลูกชายของคุณเวลตันซึ่งเป็นผู้บริจาคลำดับต้นๆของโรงพยาบาลในทุกๆปี หมอทุกคนจึงรู้จักและเกรงใจครอบครัวนี้ และเมื่อคืนถ้ารู้ว่าคนที่จะต้องไปช่วยเป็นบุคคลสำคัญคงไม่ปล่อยให้ Extern เป็นคนไปช่วยแน่ ทางโรงพยาบาลคงจะต้องส่งคุณหมอเก่งๆไปแทนอย่างแน่นอน

    วินซ์ครุ่นคิดกับตัวเองอยู่พักหนึ่งพร้อมกับรอยยิ้มมุมปากตามแบบฉบับของเสือร้ายก็ได้เผยขึ้นมาให้คนที่โตมาด้วยกันทุกคนได้เห็น พี่น้องทุกคนจึงรู้ได้ทันทีว่าสาวน้อยเมื่อคืนคงจะมีอิทธิพลต่อจิตใจของวงศกรไม่น้อยเพราะไม่อย่างนั้นวงศกรคงไม่ถามหาด้วยตัวเองแบบนี้

" แล้วนทีกับอิฐล่ะครับเป็นยังไงบ้าง "

วินซ์ถามขึ้นมาทันทีเมื่อคุณหมอออกไปแล้ว

" นอนอยู่ห้องข้างกันนี่แหละลูกไม่เป็นอะไรมากแล้วเพราะทั้งสองคนมีเข็มขัดนิรภัยช่วยไว้มีลูกนี่แหละที่ไม่ได้ใส่ พูดมาแล้วก็น่าตีจริงๆเลยเจ้าลูกคนนี้ คุณหมอบอกอีก 3 วันนทีและอิฐก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วลูกนั่นแหละต้องอยู่ที่นี่อีกนานและพวกเราจะอยู่เฝ้าลูกจนกว่าสองคนนั้นจะหายดี "

    มาร์กี้พูดขึ้นมาทันทีด้วยความเป็นห่วงลูกชาย ถึงแม้ว่าพรุ่งนี้เธอจะมีธุระสำคัญกับสามีก็ตามทีก็คงต้องเลื่อนไปก่อน สำหรับเธอและสามีลูกๆต้องมาก่อน

" อย่าลำบากเลยครับมัม เดี๋ยวจ้างพยาบาลมาดูแลผมก็ได้ ที่โรงพยาบาลอะไรๆก็ไม่สะดวกสบายผมเป็นห่วงครับ "

    เวลตันมองหน้าภรรยาและลูกๆ ซึ่งก็ได้รับการพยักหน้าจากลูกๆทุกคนว่าพวกเขาทั้งสองคนควรกลับไปพักผ่อนเพราะหลังจากที่เดินทางมาถึงก็ยังไม่ได้พักผ่อนกันเลยแม้แต่นิดเดียว

" เอาอย่างนั้นก็ได้เดี๋ยวแด๊ดจะให้พยาบาลมาดูแล แด๊ดกับมัมยังมีธุระต่ออีก ยังไงจะให้พี่ชายกับน้องชายของลูกอยู่เฝ้ากันต่อที่นี่แล้วกันนะ "

" ครับแด๊ด ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมดูแลตัวเองได้ อีกไม่กี่วันก็กลับไทยแล้วครับเพราะธุรกิจที่นี่คุยเสร็จแล้ว "

    เมื่อพูดถึงเรื่องนี้วงศกรก็ถึงกับดวงตาวาวโรจน์ขึ้นมาอีกครั้งเพราะเขารู้อยู่แล้วว่าใครเป็นคนทำและเขาจะไม่ปล่อยให้มันลอยนวลเด็ดขาด มันกล้ามาทำกับเขาขนาดนี้แสดงว่ามันต้องการเปิดศึกกับเขาอย่างแน่นอน

" แล้วคนที่มันทำร้ายลูกเป็นใครกัน "

" ก็คงพวกลอบกัดเหมือนเดิมล่ะครับแด๊ด ขัดผลประโยชน์ก็แบบนี้ล่ะครับ ไม่เป็นไรครับแค่นี้ผมจัดการเองได้ "

" มัมเป็นห่วงลูกจริงๆนะ เลิกได้ไหมไอ้ธุรกิจสีเทาเนี่ย ตั้งแต่ตาเวย์แล้วทำมัมเป็นห่วงแล้วยังจะมาวินซ์อีก หัวอกของคนเป็นแม่ใจจะขาดอยู่แล้วนะรู้ไหม "

    มาร์กี้บ่นลูกชายไปชุดใหญ่เพราะเธอเป็นห่วงเหลือเกิน เดินทางสายนี้มีแต่จะสร้างศัตรู

" อ่าว มัมครับ ไหนทัวร์มาลงที่ผมได้ "

    เวกัสถึงกับตัดพ้อแบบไม่จริงจังนักเพราะบรรดาลูกชายทั้ง 5 คน มีเขาและเจ้าวินซ์ที่ใช้ชีวิตน่าเป็นห่วงมากที่สุดจริงๆ

" ก็มันจริงนี่ "

" เอาล่ะคุณ ลูกๆเขาก็มีทางเดินชีวิตเป็นของตัวเอง พวกเราแก่แล้วไปพักกันเถอะผมว่าปล่อยให้เด็กๆ เขาจัดการกันไปดีกว่า "

    เวลตันหลังจากที่เฝ้าลูกชายมาทั้งคืนแล้วจึงได้พาภรรยากลับไปพักผ่อนเพราะคืนนี้ก็ต้องเตรียมตัวบินกลับไทยอีก เหลือไว้แค่บรรดาพี่น้องให้ดูแลกันเอง

" เดี๋ยวผมไปทำเรื่องขอพยาบาลพิเศษมาให้พี่วินซ์นะครับ "

    วิคเตอร์น้องชายคนสุดท้องเอ่ยอาสาทันทีที่แด๊ดกับมัมกลับออกไปแล้ว

" เอาแซนดี้นะ ผู้หญิงคนเมื่อคืน "

    วิคเตอร์ถึงกับชะงักเท้าเมื่อได้ยินแบบนั้นพร้อมกับหันหลังกลับมาหาผู้เป็นพี่ชาย

" อะไรกันพี่วินซ์ทำไมต้องเจาะจงเป็นเธอคนนั้นด้วยล่ะ หรือว่าพี่กับเธอมีซัมติงกัน นี่เธอยังเรียนไม่จบเลยไม่ใช่หรอไหนบอกว่า Extern "

" ไม่ใช่แบบที่แกคิดเจ้าวิค หยุดความคิดบ้าๆของแกไปเลย ฉันแค่รู้สึกถูกชะตากับเธอคนนั้นก็เลยจะให้มาดูแล แกก็รู้ว่าพี่ไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายในเวลาส่วนตัวเอาเธอนั่นแหละ หรือว่าแกจะเป็นคนมาดูแลพี่ พี่รู้นะว่าที่อยู่กันทุกคนเนี่ยมีเหตุผลอย่างอื่นด้วยใช่ไหม "

    วงศกรรู้ทันบรรดาพี่น้องของตัวเอง มาเฝ้าเขาก็จริงแต่พอตกดึกก็คงกลายเป็นเสือกลางคืนกันหมดยกเว้นพี่เวย์ที่มีภรรยาเป็นตัวเป็นตนแล้ว แล้วก็พี่เวียร์ที่ตอนนี้ไม่ใช่เสือผู้หญิงเหมือนแต่ก่อนแล้ว ถ้าเดาไม่ผิดคงกำลังซุ่มปลูกต้นรักอยู่กับใครสักคนแน่ๆ

" โถ่ เกลียดจังคนรู้ทัน ก็ได้ๆครับ เดี๋ยวผมเจาะจงสาวสวยแซนดี้เพียงคนเดียวเลยแล้วกัน ยังไงซะแด๊ดก็เป็นผู้บริจาครายใหญ่ของที่นี่ คงไม่มีใครปฏิเสธความต้องการของคุณวงศกรได้หรอกครับ "

    วิคเตอร์พูดประชดประชันเล็กน้อยพร้อมกับยกยิ้มมุมปากให้กับพี่ชาย ส่วนวงศกรก็ยิ้มร้ายออกมาอย่างรู้กัน

" พักผ่อนบ้างนะ ยังไงซะแกก็ยังป่วยอยู่แล้วน้องเขาก็ยังเรียนไม่จบ งั้นพวกพี่กลับไปพักผ่อนก่อนแล้วกันพรุ่งนี้เช้าจะรีบมาเยี่ยมแกแต่เช้า "

    เวกัสบอกกับน้องชายพร้อมกับที่วิคเตอร์กลับเข้ามาพอดีแล้วทุกคนก็ออกไปจากห้องเหลือไว้เพียงแค่วงศกรที่ยังรอพยาบาลพิเศษมาดูแล