บทที่7 เตือน

“อีน้ำตาล!”

“นึกว่าเนียนกว่ารองพื้นสามรอบบนหน้าเหรอถึงได้มั่นขนาดนี้กัน” ถ้าไม่โง่ก็คงมองออกอ่ะว่าอีเนียร์มันคิดอะไรอยู่แล้วใช่ฉันคือหนึ่งในนั้นที่มองออก จะเข้ามาไม้ไหนก็มองออก“ระวังนะอีมีนจะไม่เลี้ยงแกไว้”

“...”

“เพราะอสรพิษยังไงมันก็คืออสรพิษเลี้ยงไม่เชื่องหรอก”

“อย่ามาขู่หลอกให้ยากเลย หล่อนมันก็แค่หนึ่งในผู้หญิงของสายฟ้าก็แค่นั้น”

“ใช่ อันนี้ไม่เถียงหรอก” เถียงทำไมเพราะมันคือความจริง ฉันฉีกยิ้มส่งออกไปให้อีเนียร์กะปั่นประสาทมันก่อนทำท่าคิด “ผู้หญิงที่คนบางคนอยากเป็นให้ตายก็ทำไม่ได้เลยได้แต่คอยเห่าไง”

“...”

“โอ๊ะโอ๋... คงไม่ใช่แค่แกที่อิจฉานะ ขนาดอีมีนเพื่อนรักแกมันยังได้ไม่เท่าฉันเลย”

“อีน้ำตาล อี...”

“เขาเรียกกันว่าอะไรนะ ได้ไม่เท่าก็อย่าเห่าได้ป่ะ แบบนี้หรือเปล่านะสงสัยจัง”

ก็ไม่ได้เป็นคนเรื่องมากอะไรขนาดนั้นถึงแม้ว่าจะมีหมู่มารเข้ามาไซโคด้วยเรื่องราวต่างๆ ความหนักแน่นของฉันมันมีน้อยซะเมื่อไหร่บอกไว้เลยไม่น้อยไปว่าอีเนียร์แน่ๆ รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้งคำนี้มักใช้ได้เสมอถ้าเราอยู่ให้เป็นแล้วเย็นให้พอ ชีวิตของฉันผ่านอะไรมามากมายนับภาษาอะไรจะมาอ่อนหัดในเรื่องแบบนี้

“ก็ได้จะถือว่ามาเผื่อแผ่บุญให้”

“อย่าลืมแผ่ให้เพื่อนรักอย่างอีมีนแล้วก็ตัวเองด้วยเผื่อบุญของชาติที่แล้วมันกำลังจะหมดลง”

“...”

“คราวนี้ใครหน้าไหนก็ช่วยไม่ได้นะ”

สายฟ้า รัตติกาล อักษรสิทธิ : TALK

บนโลกนี้มีความสัมพันธ์หลายประเภท

บนโลกนี้มีอะไรแปลกเยอะแยะ

และบนโลกนี้ก็ไม่มีใครเหมือนใคร

“สายฟ้าคะ” คนที่เดินตามมาด้านหลังผมก็เหมือนกันไม่มีใครเหมือนแล้วก็ไม่เหมือนใครหรอก อย่าเอาไปเปรียบเทียบกับใครทั้งนั้นมันเป็นไปไม่ได้ ผมเดินมาหยุดตรงทางเดินที่ด้านหน้าเป็นระเบียงมองออกไปเป็นสวนดอกไม้เยื้องกันก็มีบันใดลงไปทางลานจอดรถแต่ผมเลือกหยุดตรงนั้นแล้วหันกลับไปก็มีรอยยิ้มส่งมาให้ “ไปฉลองปีใหม่ด้วยกันนะคะ นะคะ มีนอยากให้สายฟ้าไปด้วยกัน”

“ที่ไหน”

“ดาดฟ้าโรงแรมค่ะ มีนอยากไปที่แบบนั้นจัง”

“งั้นเหรอ”

เธอมีชื่อมีน มีนา โชติภพลา หนึ่งในผู้หญิงที่ใครก็บอกว่าเป็นเด็กผมทั้งที่มันเป็นแค่อดีต มีนเป็นผู้หญิงที่ถ้ามองด้วยสายตาเพียงแค่ครั้งหนึ่งไม่เกินนาทีทุกคนมักบอกว่าหยิ่ง โคตรหยิ่งและผู้หญิงแบบนี้มักร้ายเพราะพอไม่ได้อะไรดั่งใจมักโวยวายจ้องคิดทำร้ายโดยไม่สนใจใครและมักปักใจกับเรื่องนั้นจนกว่าจะได้คำว่าชัยชนะ

ชัยชนะแบบที่ทำให้อีกฝ่ายแค้นกลับ

ชัยชนะที่บอกเลยว่ามันไม่มีคำว่าภูมิใจ

ความมั่นใจของมีนไม่มีใครลบล้างได้ถ้ามันไม่มากพอ

นัยน์ตาคมต่างจดจ้องมองมาที่ผมเป็นจุดเดียวจากที่ยืนธรรมดา ผมต้องเอาสองมือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้าง พลางประเมินสายตาแบบนั้นไปด้วย

“แต่พวกเราไม่เคยฉลองด้วยกันเลยนิมีน”

นี่คือความจริงผมไม่เคยฉลองกับเธอเลยแม้สักครั้งเดียวก็เหอะ ไม่มีความทรงจำใดๆ ด้วยกันทั้งนั้น ความจริงในตอนนี้ก็เหมือนแค่บุคคลร่วมโลกเท่านั้น

แต่มีนเธอไม่คิดเช่นเดียวกับผม

“ครั้งนี้ไงคะ”

“อืม...”

“นะคะ” มีนเข้ามาใกล้ผมอีกนิดหนึ่งพร้อมกับส่งสายตาออดอ้อนตามประสาเวลาผู้หญิงชอบทำเพื่อให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ และส่วนมากผู้ชายจะใจอ่อน “ดาดฟ้าโรงแรมมีพลุด้วย”

“อ่า” คำนี้ไม่ใช่การยอมรับในคำชวนหรือและก็ไม่ใช่การปฏิเสธเมื่อเป็นแบบนั้นมีนก็เข้ามาคล้องแขนผมแล้วดึงให้เดินตามไปยังลานจอดรถกระทั่งถึงรถของเธอผมก็ยั้งตัวเองเอาไว้ “ยังไม่ได้ตกลงมีน”

“แต่สายฟ้าก็ยอมเดินตามมานะคะ” เธอเปิดประตูรถทางด้านที่นั่งข้างคนขับแล้วเข้าไปนั่งส่วนผมนั้นยังยืนอยู่ด้านนอกใช้แขนท้าวกับประตูรถส่วนอีกข้างนั้นล้วงไว้ในกระเป๋ากางเกง

“เพราะอะไรถึงอยากไป” ผมตั้งคำถามเพิ่มเพื่อมองดูปฏิกิริยาของคนตรงหน้าไม่ปล่อย มีนเป็นคนมองประเมินจากสายตาแล้วไม่พลาดหรอกกับเรื่องจุดมุ่งหมายของเธอ ดาดฟ้าโรงแรมงั้นเหรอเดาได้ไม่ยากหรอกเพราะมันเคยเป็นที่ประจำของลูกหมาน่ารักตัวหนึ่งในทุกปีใหม่ต้องได้ไปนั่งยิ้มแฉ่งอวดฟันสวย “อยากให้ใครคลั่ง?”

“สายฟ้าคิดแบบนั้นเหรอ”

“ใช่และมันก็ถูกต้องใช่มั้ย เลิกปั่นได้แล้ว”

“มีนอยากไปต่างหากค่ะ ไม่ได้อยากทำให้ใครคลั่ง”

“โอเคงั้นก็ไปเถอะ”

“เดี๋ยวค่ะสายฟ้า” พอผมจะเดินกลับก็มีมือหนึ่งเกี่ยวรั้งแขนเอาไว้ “กับอี... กับน้ำตาลจะอะไรนักหนาคะ”

“แล้วเธอจะอะไรนักหนา ตอนนี้คนที่เป็นฝ่ายคลั่งคือตัวเอง รู้ตัวมั้ยหรือยังไง?”

“เหอะ สายฟ้าไม่จำเป็นต้องทำหน้าที่ดูแลขนาดนั้นก็ได้ค่ะ พ่อยังไม่สนใจมันเลย” หน้าที่ ความรับผิดชอบ ความสงสาร การจำใจหรือว่าจะเป็นการเกรงใจผู้ใหญ่ทั้งหมดมันไม่ได้อยู่ในขณะนี้ไม่เกี่ยวข้องกันสักนิด ไม่เกี่ยวข้องกับช่วงวัย ไม่เกี่ยวข้องใดๆ ทั้งสิ้น ทุกสิ่งอย่างที่เกิดขึ้นล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่ผมนั้นยอมเองทั้งนั้น “ทิ้งไปได้แล้วน้ำตาลอ่ะ”

“พูดดีๆ นะมีน อย่าทำให้โมโหเป็นครั้งที่สี่”