บทที่ 2 มาร

“ประสาทอยู่เหรอ?”

“จริงอยู่ฉันอาจประสาทแล้วเพราะว่า...”

“นี่แก!”

“จุ๊ๆ อย่าพึ่งบ้า มันไม่จบแค่นี้”

“...”

“เอ้... หรือว่าจะเทคโอเวอร์โรง’บาลแห่งนี้ดีไหม” ไม่พูดเปล่าบัตรสี่เหลี่ยมผืนผ้าสีดำใบมือที่ฉันพึ่งนำออกจากกระเป๋าใบเล็กข้างกายก็ถูกพัดวีไปมาในอากาศ บัตร World elite หรือเรียกกันติดปากว่าการ์ดดำวงเงินไม่กำจัด มันทำให้อีกคนตาร้อนอยู่ไม่สุขเหมือนเดิม “คิดไม่ออกอยากได้เยอะแยะไปหมด ยิ่งเจ้าของบัตรตามใจก็ยิ่งอยากช็อปให้กระจุยกระจายซะวันนี้เดี๋ยวนี้”

“อีตาล!”

“หูย... เมื่อวานพอป่วยนะคนที่อุ้มพาส่งโรง’บาลหน้าซีดยิ่งกว่าไก่ถูกต้ม แค่ทำหน้าง้อหรืองอนนิดหน่อยอยากได้อะไรครึ่งชั่วโมงต่อมาของที่อยากได้มาวางตรงหน้าหมด โน้นๆ ดีสิตรงมุมห้อง” นิ้วชี้ตรงไปยังโต๊ะขนาดกลางที่ของบนโต๊ะนั้นมีแต่ของราคาแพงทั้งหมดทุกอย่างหลักหมื่นขึ้นทั้งนั้นส่วนมากเป็นของต่างประเทศ “กระเป๋า เสื้อผ้าจาก Chanel เสื้อลายสก็อตจาก Burberry รองเท้าของ Hermes ชุดเดรสสวยจาก Gucci เครื่องสำอางของ Dior ละลานตามากเลย”

“...”

ถึงกับไปไม่เป็นเลยเหรอ

ยัง มันยังไม่หมดแค่นี้แน่ๆ จะจัดให้ชุดใหญ่เลย

“ฟ้าใจดีจัง รักฟ้าที่สุด”

“อีหน้าด้าน!”

“ไม่เจ็บจ้ะเพราะน้อยกว่าใครบางคน”

นึกว่าจะยอมเหมือนแม่เหรอ คิดว่าจะโง่งมอดเถียงไม่มีทางจะเจ็บเจียนตายแค่ไหนคนที่ฉันไม่มีทางยอมแบบหัวเด็ดตีนขาดก็คืออีมีนกับครอบครัวมัน

โลกนี้ไม่มีใครเป็นที่รองมือรองตีนให้ใคร

“เอาบัตรมาอีตาล”

“ด้านไว้กว่าที่คิดนะ ขอดื้อๆ”

“กูบอกให้เอามา!” ร่างของอีมีนเข้ามาหาฉันที่เตียงแต่แม่ก็เข้ามาขวางเอาไว้ทัน “ออกไป ถ้าไม่อยากโดนตบ กูบอกให้มึงออกไปอีเมียน้อยจะสั่งสอนมึง!”

“ไม่คิดว่าคนอย่างอีมีนจะไม่มีใครสั่งสอนเหมือนกัน”

สิ้นสุดเสียงฉันจบเสียงเปิดประตูเข้ามาของพยาบาลก็ทำให้อีมันมันชะงักระงับอารมณ์เอาไว้เต็มที่เพื่อภาพลักษณ์ที่สายตาฉันมันไม่เหลืออะไรให้ทำแล้ว

พยาบาลเข้ามาวางยาหลังอาหารให้กับฉันเสร็จแล้วก็เดินออกไป แม่เห็นทุกอย่างเข้าสู้เหตุการณ์ปกติจึงยื่นยาให้กับฉันส่วนอีมีนก็ยืนนิ่งใกล้เตียง

“แดกให้ตายไปซะ”

เสียงของมันส่งมาในขนาดที่ฉันเอายาเข้าปากไม่พอมันคว้าแก้วน้ำไปไว้ในมือไม่ให้ฉันดื่มตามยา ได้ใครมันจะแพ้ก็ลองดูแต่ตอนนี้ฉัน... อื้อ รสชาติมันขมปี๋แทรกซึมเข้าไปทั่วด้านในปาก

อี๋... ขม

แค่ไหนก็เป็นยา

ใครว่าหวานสบายเวลากินก็ช่างเขาแต่ไม่ใช่กับฉันที่ยอมทนก้ำกลืนกินเข้าไปโดยปราศจากการโวยวายการงอแงก็เพื่อทำหวังผลต่างหาก คิดเหรอว่าการที่ต้องนั่งป่วยพิงบนเตียงในห้องพิเศษของโรงพยาบาลมันน่าสนุกแถมยังมีสายน้ำเกลือติดหลังมือแบบนี้มันน่าภูมิใจยิ่งแล้วใหญ่เมื่อตอนนี้มีศัตรูเบอร์หนึ่งเข้ามาร่วมห้อง

“ถุย!” สุดท้ายเม็ดก้อนกลมๆ ในปากสองเม็ดก็ถูกพ่นออกไปเฉียดฉิวกับใบหน้าผู้ดีเก่าที่ก่อนหน้านั่งเชิดงูลำคอเกร็งเหลือเกิน มันโวยวายทันทีก่อนถอยหลังออกไปพร้อมกับมือที่ควานหาทิชชู่ “ยาอยู่กับคนประสาทเหมาะกันดี”

“อีตาล!”

“หยุดเห่าหยุดหอนอีเสนียด”

“คนสกปรกอย่างแกไม่ไม่ต่างจากแม่แกนักหรอก เป็นได้แค่เมียน้อยเชื้อไม่ทิ้งแถว!”

“ปั้นหน้าบอกว่าเป็นเมียเขา เขาเคยบอกหรือเปล่าว่าเป็นไหม มั่นหน้ามั่นโหนกจังเลยทั้งที่ไม่ได้แต่งงานสักนิด คำว่าเมียมันต้องออกจากปากเขาเท่านั้น”

ยิ่งเป็นผู้ชายแบบสายฟ้ายิ่งยาก

“คิดว่าสายฟ้าง่ายนักเหรออีตาล”

“มันจะไปยากอะไรแค่ผัวเก่าแกมาอยู่กับฉันแล้วตอนนี้”

‘ผัวเก่า’ ศัพท์นี้ควรทำความเข้าใจด้วย ไอ้คำว่า ‘เก่า’ หมายถึง การเคยอยู่ในสถานะใดสถานะหนึ่งมาก่อน ฉะนั้นผัวเก่าในความคิดของฉันที่มีต่ออีมีนก็คือ อดีตที่ไม่มีผลส่งต่อมาถึงปัจจุบันถึงแม้จะทำตัวเข้ามาระรานไม่เลิกยังไงก็ไม่สามารถทำอะไรได้สักนิดมีแต่ชวนให้ปวดหัวมากไปกว่านั้นก็มีบ้างเพราะบางครั้งโดนแม่ด่ากับการไม่ยอมคนของฉัน

“อย่างน้อยก็มาก่อนอีตัวแบบแก”

ตรรกะป่วยๆ ของคนประสาทแดกมันเป็นแบบนี้เอง

“ถ้าคนมาก่อนมันดีจะมีคนใหม่ทำไม คิดสิอย่าสักแต่จะพูดควายๆ”

“สายฟ้าเห็นเป็นควายเลยหลอกสิไม่ว่า”

“อืม... ก็น่าคิดแฮะ” ฉันรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ ใบหน้าเหยียดยิ้มออกมาในรูปแบบไหนถ้าเปรียบเป็นละครนางร้ายตัวอิจฉาแน่ๆ แต่ใครเขาสนกัน “ขนาดเห็นเป็นควายยังถวายการ์ดดำ ถ้าเลื่อนขั้นเป็นเมียจดทะเบียนไอ้อีแถวนี้ไม่เป็นหมาหัวเน่าอยู่ในถุงขยะสีดำพร้อมมัดปากถุงเตรียมทิ้งไปไกลๆ เลยเหรอ”

เห็นนะใบหน้าแบบนั้น

เห็นนะกับการทำอะไรไม่ถูก

เห็นนะใบหน้าที่กร่ำแดงด้วยความโกรธ

ก็ไม่คิดว่าจะสะใจมากขนาดนี้แบบนี้สินะที่เรียกว่าเหนือกว่า รู้สึกสวยนางพญามากถึงแม้จะสวมชุดของโรงพยาบาลก็ตามแต่ไม่มีอะไรมาทำลายได้ พอเหมาะโอกาสฉันจึงเหยียดยิ้มส่งออกไปทับถมมันอีกชั้นหนึ่งโดยสายตาจับจ้องท้าทายแบบนั้น