ตอนที่4(ชีวิตในรั้วมหาลัยวันแรก)

"ว้าวววววววววว"ฉันมองไปรอบๆพี้อมกับร้องออกมาว่า ว้าวอย่างไม่หยุดปาก เมื่อสานตาสาดส่องไปยังตึกตะหว่านหลายหลังตาวหน้าของฉัน

และพื้นอนาเขตของรั้วมหาลัยวิทยาลัยที่ฉันได้สมัครเข้ามาเรียนที่นี้

มัรทำให้ฉันหยุดร้องว่า

"ว้าววววววววว"ไม่ได้สักที

"ไม่ต้องทำหน้าเหมือนเด็กบ้านนอกเพิ่วเข้าเมืองกรุงแบบนั้ยก็ได้วันใส"

"อายเขา"เสียงกระซิบพร้อมกับแรงจับที่แขนฉันจากพี่ชายของฉันเอ่ยขึ้น

ทำให้ฉันหยุดเดินและหันไปเขสหาอย่สงเอาเรื่อง

"ไม่หยุด!!"

"มีอะไรไหมคะพี่วันใหม่!!!"ฉันเอ่ยถามพี่ชายฉันไปเสียวเข้มพลางจ่องเขาตาโต

พี่วันใหม่กฌมีสีหน้าที่หวาดกบัวฉันนิดๆ

เพราะเขามีความผิดติดตัวอยํ่น่ะสิ

ที่ไม่รับสายน้องวาวอย่างฉัน

ที่โทรหาเพื่อขอความช่วยเหลือเมื่อวันก่อน

ดีนะ ฉันฉลาดจึงหาทางออกมาจากโรงแรมม่านรูดบ้านั้น

และฉันขอสาบานต่อหน้าต้นหญ้าเม็ดทรายเม็ดดินตรวนี้เลยว่า

ฉันจะไม่มีวันไปเหยียถนนเส้านั้นเด้โขทก

เพระาฉันไปเสริฟในเน็ตมา เขาบอกว่าถนนเส้นนั้น

จะมีผู้หญิงขายบริการไปยืนอยํ้เต็มไปหมดเพื่อรอให้คนไปซื้อไปเลือกพวกเะฮ

ฉันจึงเข้าใจเลยว่าไอ้พี่บ้านั้น มันนึกว่าฉันขายคะวภึงได้กล้าพาฉันไปหมายจะปํ้ยี้ปู้นำฉัน

แต่ไม่รู้สะแล้วว่าฉันน่ะ เตะต่อยเป้นนะจ๊ะ

โดยไปนาวมเลยฮ้าๆๆ

"มะไม่มีจ้า"พี่สันใหม่เ่นตอบหลัวมาพลางทำหน้าแหยๆให้ฉัน

ฉันก็กอดยกเชิดหน้าใส่เขส

"ไหนล่ะตึกวิศะน่ะ?"ฉันเอ่ยถามพี่วันใหม่ไปแทบจะทันที เพราะฉันอมงไปทางไหนกฌไม่เห็นมีตกึที่เขียนว่า คณะวิศวกรรมศาสตร์เลย

"ก็นี้ไง....ตึกสามสี่ตึกนี้เป็นของคณะวิศวกรรมศาสตร์ทั้งหมด"

"ไม่จริงอ่ะ?"ฉันว่าเถียวพี่วันใหาไปอย่สงไม่อยากเชื่อ

"พี่ตะโกหกเราทำไม?"เขาถามฉันพลทงเบิอกคิ้วมองหน้าฉัน

ฉันก็ทำหน้างอใส่เขสก่อนจะหันไปมองรอบๆ

ก็พบกับป้ายขนาดใหย่ที่ตั้งอยํ่ในกลาวของตึกสี่ตึก

มันเขียนว่า

คณะวิศวกรรมศาสตร์

"จริงด้วย....."

"ส่วนเรา....ไปเข้าเรียนที่จึกสองสามโมงเย็นมาเข้าเชียร์ที่ลานเกียร์ด้วย"

"ลานเกียร์อยู่ไหนอ่ะ?"

"กฌนี้ไงลานเกียร์"พี่วันใมห่ว่าพบางชี้มือไปรอบๆลานกว้างใต้ตึกห้าชั้นหลังนี้ ซึ่งมันกส้างมากจริงนะ

"อ้อ"ฉ้นก็อมงไปริบๆพลทงพยักนห้ารับคำพี่วัรใหม่พลางสอดส่องสาสตาอมงไปรอบๆ

ที่ฉันไม่ทันสังเกตว่าตึกพววกนี้เป็นตึกขิงวิศวะเพราะ ฉันมากับพี่วันใหม่ โดนมารถยนึปับเขา

เพื่อวันแรก ฉันจะได้มาอย่สงไม่หลงทางน่ะ

พี่วันใหม่เบยให้ฉันมาด้วย

โดยที่ตอนเช้าเชาไม่มีเรียนแต่ก็ใจดีมาส่งฉันที่คุณะ

"งั้นพี่ไปก่อนนะ....ไว้สงสัยอะไรค่อยโทรหาพี่"

"ทำอย่างกับพร่จะรับ"ฉันพํดบอยๆๆปแตาพี่สันหม่กละบได้ยิน

"คราวนี้พี่รับแน่นอนครับ"

"ถ้าไม่รับเค้าจะงอน"

"ครับถ้าพี่ไม่นับคาางยี้ให้ฟ้องแม่ได้เลย"

"หึๆๆอย้าขู่นะน้องเอาจาิง"ฉันว่าเป้รสำเนียงใต้ก่อนจะยกยิ้มที่มุมปากอย่สงผุ้มรชัย

พี่วันใหม่ก็ไหวไหลเล็ดน้อยก่อนจะยกใือโบกให้ฉัน

ฉันก็แกล้วทำหน้าบเข้มใส่เขาและไม่ยอมโบกมือเขากลับ กลับหันหลังเดินมาเบน

และเดินไปยังตึกที่อยู่ถัดไป

ซึ่งมีป้ายติดตะหว่านว่า

ตึก2

ฉันที่พอรู้คร่างหว่าวิชาแรกที่ฉันจะต่องเรียนอยู่นึกไหนและชั้รไหน

ฉัรก็ไม่รอช้ารีบเดินไปยังตึกนั้นเข้าลิฟท์แบะไผยังชั้นที่ตั้งใจทันที

ผู้คนก็เริ่มมาอย่างคึกคัก

โดยที่ฉันก็ไมไ่ด้เป็นจุดสนใจของใครหลายคนคน

เพราะรู้ๆดันอยู่ว่าในรั้วมหาลัยมีแต่ความเร่งรีบในเวลาที่มีเรียนเช้าแบบนี้

พํดแล้วง่วงชะมัด

12:30น.

โรงอาหารคณะวิศวะ

"เห้อ.....หิวขาวชะมัด"ฉันบ่นออกมาอย่สงหมดแรงเพราะหิวข้าว

ฝครจะไปรู้ว่าอาจารย์จะสอนร่ายยาวสามชั่งโมงเต็มแบบนี้ล่ะครับ

ผมก็หิวแย่เลยสิ

ข้าวเช้าก็ไม่ได้กิน

น้ำสักหยดกฺไม่ได้กิน

"โชคดีที่แถวไมายาวแหะ^-^"และเหมือนสวรรค์จะเห็นในฉัน เมื่อฉัรมาถึงโรงอาหารของคณะวิศวกรรมศาสตร์กฺพบว่าผู้คนไม่เยอเเท้าไหร่

ทำให้ร้านค้าในโรงอาหารนี้ไม่มีคนต่อแถว ฉัรนียวิ่งอย่สงไวเพื่อไปซื้อข้าว

ซื้อข้าวเสร็จก็ซท้อก๋วยเตี๋ยวต่อ ต่อด้มยซื้อน้ำจ้า

พรึ่บ พรึบ พรึบ

ของสามอย่สงถูกว่วลงบนโต๊ะสแตนเลสที่ถูกเช็ดจนเงาวับ

ตามด้วยก้นวอนฟลองฉันที่หย่นลงตาม

ก่อนจะที่ฉันจะมองอาหารตางน้สด้วยความกระหาย

ฉัรไม่ไม่รอช้ารีบจัดการอาหารตางหน้าอย่างไว

โดยไม่สนใจสาวตาอบงคนรอบข้างที่อใงมายังฉัน

ที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตากินอย่างมูมมาม

ก็ไม่นะ ฉันก็กินเรียบร้อย

กินก๋วยเตี๋ยวหนึ่งชามกับข้างผัดกระเพราไข่ดาวอีกหนึ่งตานหมดเกลี้ยงภายในสิบนาที

เหมือนจะไมาอิ่มแหะ

พรึ่บ

ฉะนลึกขึ้นอีกครั้งเพื่อจะไปซื้อขนทหงานมากิน

ไม่ต้อวสนสันนะ ฉันกินจุแบบนี้อยู้ปบอว เป็นประจำ

ฉันเดินมุ่งหปยังร้านขนมมหวานที่มีน้ำแข็งใสและขนมขบเคี้ยวมากมาย

"มันอยู่นั้นใช่ป่ะ?"

"ใช่....."

"จัดดิ"

"เออ!!"แบะเสียวของผู้หญิงสี่คนก็ทำให้ฉันได้นินโดยนบังเอิญเพราะพวกเธอเดินผ่านหลังธแนไปในขณะทึ่ฉัร กำลังยืนเลือกขนมอยู่

ฉันทำปากจู๋นิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรพงกเธอ

เดินตรงไปเพื่อจะจ่ายเงิน โดยมาขนมพะรุงพะรัง

"หนึ่วร้อยบาทพอดีจ๊ะ"

"นี่ค่ะ....ขอบตนะคะ"ฉันส่าพร้อมกับส่งเงินหนึ่งร้อยบาทให้พี่แม่ค้าร้านน่ำแขฺวใสกับขสทดขบเคั้ยวไป เขาก็จัดการใส่ขนมคบเคี้ยวใส่ถุบฝห้ฌน ฉันก็หิ้วถุงขนมมาและอีกมือกฌถืถ้สยน้ำแข็งใสที่เป้นบิงชูมา

และเดินกลับไปยังโต๊ะที่ฉันเพิ่งจะมา

ซ่าาาาาาาา

และก่อนที่ฉัรจะเกินถึงโต๊ะ ก็มีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้น

นั่นคือมีผู้หญิงคนหนึ่ง เทน้ำใส่หัวของผู้หญิงที่สวมใส่แว่นตาที่เธอกำลังนั่งกินข้าวอยู่

แบะห็มีเสียงหัวเราะเยาะตามมา

"ฮ่าๆๆเป้นยังไง....อร่อยไหม?"

"ถามได้ลิลบี่ส่าอร่อยไหม.....ข้าวเปล่าก้บน้ำพริกอะไรไม่ณุ้เหม็นเน่ามาก"

"ก็น่าจะอร่อยสำหรับมัน"

"ฮ้าๆๆใช่"เสียวหัวเราะคิกคักดังออกมา แต่ผู้หญงิคนที่โดนเทน้ำใส่กลับนั่งนิ่งง

เธอไม่ตอบโต้อัไรพวกเขาเลย

และพวกเธอสี่ึนไม่ได้หยุดแค่นั้น

เธอหยิบข้าวที่เธอคนนั่นกินอยํ้ขึ้นมาแบะละเลงไปบสหะวของผั้หญิงคนนั้นอย่างไม่ปราณี

เหตุการณ์แบบนี้ทำหใ้็แนยอไม่ได้

"กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆ"

"อะไรเนี่ย!!??"เสียงกรีดร้องออกมาอย่างตกใจ ทำให้ฉันยิ้มเยาะออกมา

"อุ๊ยขอโทษทีพอดีเราลื่นน่ะ"ฉันเ่นออกไปด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยหน้าตาสะใสพร้อมกัวมองผลงานตัวเอง

ที่ฉันจงใจสาดน้ำแข็งใสบิงชําหน้าสตอเบอรี่น้ำแดงใส่เสื้อผ้าของสี่คนนั้น

"อีบ้า!!!"

"แกเป็นมครมาเสือกอะไรด้วย!!!"ผู้หญิงที่ร้องกรีดกราดที่โดนสาดน้ำแข็งใสหนักกว่าเพื่อนเดินทาหยุดตรงหน้าฉัน

พร้อมกับทำน้ำเสียวไม่พอใจใส่ฉัน

หน้าตาอบงเธอบ่งบอกว่าเธอกำลังโกรธฉันมาก

ฉันก็เงยหน้ามองเธอกลับไปอย่างไมทเกรงกบัว

เพราะฉันไม่เคยกลัวใครอยู่แล้ว

ยิ่งเห็นคนแกล้งคนที่ไมามีทางสํ้แบบนี้แล้วด้วย

ฉันไม่ปล่อยไว้เฉยๆแน่

"อยาก!!!....เสือก!!!"ฉันก็ยื่หน้าเข้าไปใกล้เธอคนนั้นที่แต่งหน้าจัดเต็ม และเอ่ยเน้นทีละคำออกไป

พร้อมกับยิ้มหวานให้เธอไปด้วยอย่างกวนเบื้องล่างน่ะ

"หึยอี!!"เธอคนนั้นยืนกระทืบเท้าและใช้มือชี้หน้าฉัน ท่ทางของเธอไม่พอใจฉันเป็นอย่างมาก

เพื่อนของเธอเองก็เช่นกัน

"อีนี่มันเป็นใคร....ทำตัวกร่าง"

"ระวังจะอยู่ไม่เป็นสุข"

"ไม่เป็นสุขแบ้วไง....พอดีฉันมาเรียน..."

"ไม่ได้มาหาชีวิตที่สงบสุข"ฉันเอ่ยบอยหน้าลอยตาตอบพวกเธอไป

นั่นยิ่งทำให้ฉันได้รับเสียงกรีดร้องจากเธอทั้งสี่คนได้อีกครั้ง

จนแก้วหูฉันจะแตก

"จะกรี๊ดทำไม.....กลัวคนอื่นเขาไม่รู้นิสัยของพวกเธอหรือไง?"ฉันส่าไปหลังตากที่ใช้มือทั้งสองข้างของตัวเองแบะตรงเราหกคนก็เป็รที่สนใตของผู้คนที่อยู่ในโรงอาการวิศวะแห่งนี้

โดยเสียงซุบซิบนินทาพวกนั้นดังจอแจไปหมด

แต่นั้นไม่ได้ให้ความสนใจฉัน

ความสนใจของฉันคือตรงหน้าฉัรนั่นคือ

ฝ่ามือที่มีเล็บยาวสวยกำลังง้างขึ้นพร้อมที่จะประทับลงบนหน้าฉันอย่างเต็มที่

แต่ฉันเองก็ไม่ได้เกรงกลัวอะไร เพราะฉันเตรียมรับแรงสวนจากเธออยู่แล้ว

ขอให้ตบให้สุดแรงที่มีละกัน เพราะฉันก็จะสวนกลับอย่างสุดแรงเช่นกันจ๊ะ

เพลี๊ย!!!!!