BAD STORM - รักร้ายนายพายุ | 6

“ทำไมมึงเป็นผัวมันหรือไง” ตาแก่อ้วนพุงพลุ้ยพูดขึ้นอีกครั้ง

“เออกูเป็นผัว มึงปล่อยเมียกูได้ยังไอ้แก่” และด้วยความที่ผมทนไม่ไหวผมจึงพูดออกไปแบบไม่คิด

“หึ มีผัวแล้วสิดีกูชอบ” แต่เหมือนตาแก่อ้วนนี่มันจะไม่รู้สึกรู้สาอะไร ผมจึงใช้ตีนถีบพุงย้วยๆ ของมัน

ผลัก !

ตุบ !

“มึง...ไอ้สัส” ตาแก่อ้วนที่นอนล้มคะมำไปกับพื้นชี้หน้าผมขึ้นทันที

“อย่ายุ่งกับคนของกู” ผมพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมคว้าข้อมือตัวน่ารำคาญออกมา

“ขะ…ขอบคุณค่ะ” ตัวน่ารำคาญพูดขึ้นเมื่อเราทั้งคู่เดินมาถึงนอกร้าน

“ทำยังไงมันถึงอยากได้ตัวเธอขนาดนั้น” ผมถามขึ้นอย่างหงุดหงิด

ไม่รู้เหมือนกันว่าหงุดหงิดอะไรแต่แค่คิดมันก็หงุดหงิดแล้ว

“หนูเปล่าหนูไม่ได้ทำอะไร”

“เหอะ” ผมไม่ตอบอะไรเพียงแค่ยืนเฉยๆ ปล่อยให้เธอสงบสติอารมณ์ตัวเอง ไม่มีการปลอบหรือให้กำลังใจใดๆ เพราะการที่เธอเลือกมาทำงานแบบนี้เธอต้องเตรียมใจมาแล้วบ้าง

“ขาเจ็บจะมาทำงานเพื่ออะไร” ผมถามออกไปอีกครั้งไม่รู้ตัวน่ารำคาญคิดอะไรอยู่ถึงต้องมาทำงาน

“เป็นห่วงหรอคะ” เออ ! เป็นห่วง

ผมไม่ตอบเพียงแต่มองหน้าตัวน่ารำคาญนิ่งๆ เป็นการบ่งบอกว่าผมไม่เล่นแต่ผมจริงจัง

“หนูสมัครไว้ตั้งแต่ก่อนร้านจะเปิด วันนี้เปิดวันแรกยังไงก็ต้องมา เอ๊ะ...พูดถึงทำงานหนูต้องกลับเข้าไป” ตัวน่ารำคาญพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมทำท่าจะหันตัวกลับไป

ผมจึงคว้าข้อมือเธอไว้ทันที

“ลาออก” ไม่รู้อะไรดลใจให้พูดออกไป

“ลาออกแล้วหนูจะเอาอะไรกิน” สุดท้ายผมก็ปล่อยมือเธอออกแต่ในหัวยังมีความคิดที่จะทำให้ตัวน่ารำคาญลาออกจากงาน

“มึงชอบน้องเขาหรอวะ ถึงขั้นจะให้น้องเขาลาออกจากงาน” ผมหันหน้าไปตามเสียงของไอ้เรย์ที่ทักขึ้น

มันตามผมออกมาหรอวะ

“เปล่า” ผมตอบกลับไปทันที

ผมเคยบอกแล้วว่าผมไม่เชื่อเรื่องความรัก ไม่คิดอยากจะมีความรักแล้วทำไมผมต้องชอบตัวน่ารำคาญ

“แต่การกระทำมึงมันบอกว่าชอบ” ไอ้เรย์พูดขึ้นอีกครั้ง

“อย่ามารู้ดีกว่าตัวกู” พูดจบผมก็เดินกลับเข้าไปในร้านไม่รู้ว่าตัวน่ารำคาญเข้าไปจะโดนอะไรไหมตาแก่อ้วนนั่นก็ยังอยู่

“ห่วงขนาดนี้ชอบก็บอกว่าชอบเหอะวะ” ไอ้เรย์ที่เดินเข้ามาพูดขึ้นอีกครั้ง

ไอ้เวรนี่แม่มันให้กินเผือกหรือไงวะ

“อย่าเสือก” ผมพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมมองไปด้านล่าง ที่ตัวน่ารำคาญกำลังคุยกับใครสักคน

“น้องเขากำลังคุยกับเจ้าของร้าน”

“เรื่อง”

“มีเรื่องไง มีเรื่องตั้งแต่ร้านเปิดวันแรก”

“ไม่ลงไปคุยหน่อยหรอมึงตัวเปิดเลยนะ”

สุดท้ายผมก็ลุกจากโซฟาตัวยาวลงไปด้านล่างทันที

“จะเอายังไงเสี่ยพิชัยเป็นผู้ถือหุ้นที่นี่ สร้างเรื่องตั้งแต่วันแรกเลยนะ” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นดังจนผมได้ยิน

“หนูขอโทษค่ะแต่เขาจะซื้อหนูนะคะ หนูไม่ได้ขายตัว” ตัวน่ารำคาญยกมือไหว้พร้อมพูดอย่างรนๆ

“ถ้ายอมเสี่ยพิชัยไปมันจะเป็นอะไร ที่มาทำงานเพราะต้องการเงินไม่ใช่หรอ แล้วยังทำร้ายเสี่ยพิชัยอีก จะเอายังไงรับผิดชอบยังไงพูดมา”

“ผมรับผิดชอบเอง” ผมพูดขึ้นทันทีเพราะทนฟังต่อไปไม่ได้แล้ว ตัวน่ารำคาญไม่ได้ผิดแต่ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงพยายามยัดเยียดความผิดให้เพียงเพราะตาแก่นั่นถือหุ้นที่นี่

“มึงมีปัญญารับผิดชอบกูหรือไงไอ้เด็กเมื่อวานซืน” ตาแก่พูดขึ้นอีกครั้งจากที่นั่งเงียบอยู่นาน

“ถ้าอยากแก่ตายก็หุบปากเน่าๆ ของมึง” ผมพูดขึ้น พร้อมหันไปมองหน้าตาแก่อ้วนนิ่งๆ

“ผมจะจ่ายค่าเสียหายทุกบาททุกสตางค์” ผมพูด พร้อมกับส่งนามบัตรให้กับผู้หญิงคนที่ดูท่าจะเป็นเจ้าของร้าน

“อย่างมึงจะมีปัญญาอะไรรับผิดชอบ”

“ระวังปากหน่อยก็ดี ไม่งั้นธุรกิจซ่องเน่าๆ ของมึงจะไม่เหลืออะไร” ผมพอรู้มาบ้างว่าธุรกิจเหี้ยๆ ของมันคืออะไร คนในวงการนี้มันรู้กันครับแต่ใช่ว่าผมจะทำแบบมันนะครับผมก็แค่รู้

“มึง” มันกำหนัดแน่นพร้อมหันมามองหน้า

“แล้วอย่าหาว่ากูไม่เตือน”

“กลับ” ผมพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับคว้าข้อมือตัวน่ารำคาญ

“กลับแล้วใครจะทำงานคิดว่าจะรับผิดชอบแล้วทุกอย่างมันจะโอเคหรือไง” ผู้หญิงคนนั้นพูดขึ้นต่อ

“งั้นก็ลาออกแล้วเรื่องเงินอยากได้เท่าไหร่ก็ติดต่อมา แล้วช่วยพูดดีๆ ด้วยเพราะผมสามารถปิดคลับคุณได้” ผมพูดอีกครั้งพร้อมลากตัวน่ารำคาญออกมาทันที

“พี่พายุปล่อยหนู” ตัวน่ารำคาญขัดขืนกับการกระทำของผมเธอพยายามแกะมือผมออก

“จะกลับเข้าไปให้มันเอาเปรียบหรือไง” ผมพูดขึ้นอย่างเหลืออดนี่ผมช่วยแท้ๆ

“หนูต้องทำงานถ้าไม่ทำงานหนูก็ไม่มีเงิน”

“ไปหาทำที่อื่น”

“คิดว่างานหาง่ายหรอคะกว่าหนูจะได้งานนี้มันไม่ง่ายนะคะ”

“ก็ดีกว่าทำที่นี่แล้วกัน” ทำไมผมต้องดูเป็นคนผิด ทั้งๆ ที่ผมช่วยยัยนี่ไว้ด้วย

เหอะ กูเคยทำอะไรกับผู้หญิงคนไหนแบบนี้วะ

ก็ไม่เคย

❤️