BAD STORM - รักร้ายนายพายุ | 5

“พี่พายุคะ ว่าแต่พี่พายุรู้ชื่อหนูหรือเปล่าคะ” ตัวน่ารำคาญถามผมขึ้นพร้อมมองผมตาแป๋วอย่างต้องการคำตอบ

“ไม่” ผมไม่ได้ใส่ใจเธอจนถึงขั้นที่ต้องรู้ชื่อของเธอ

“หนูชื่อโมจินะคะ” เธอพูดขึ้นทันทีสีหน้าไม่บ่งบอกถึงความผิดหวังอะไรแต่กลับยิ้มกว้างให้กับผม

“จำไว้แล้วเรียกด้วยนะคะ เพราะอนาคตพี่พายุจะมีแฟนชื่อโมจิ”

“เพ้อเจ้อ” ผมรีบตอบกลับทันทีเมื่อตัวน่ารำคาญพูดออกมาแบบนั้น เหอะ มีแฟนเป็นตัวน่ารำคาญนี่นะ

“หนูไม่ได้เพ้อเจ้อยังไงพี่พายุก็ต้องหวั่นไหวกับหนูบ้างแหละ”

เวร! รู้ได้ไงวะ แต่ก็แค่หวั่นไหวไม่ได้ชอบ

“เอาที่สบายใจ” ผมตอบกลับอีกครั้งเพื่อให้บทสนทนาของเราจบลงเพราะตัวน่ารำคาญเริ่มพูดเยอะจนผมรำคาญแล้วจริงๆ

“พี่พายุช่วยไปส่งหนูที่หอหน่อยได้ไหมคะ” ผมหันหน้ามองตัวน่ารำคาญนิ่งๆ พาไปหาหมอก็แล้วยังจะให้ไปส่งอีก

“ไม่เรียน” ผมถามขึ้นทันที

“บ่ายไม่มีค่ะว่าแต่พี่พายุมีเรียนไหมคะ”

“ไม่” จริงๆ บ่ายมีผมมีเรียนแต่ถ้าปล่อยให้ตัวน่ารำคาญกลับเองก็ดูไร้น้ำใจอยู่

“บอกทาง”

“ซอยแปดค่ะ” ผมขับรถไปตามทางที่ตัวน่ารำคาญบอกทันที ซอยแปดที่เธอว่านี่โคตรลึกโคตรเปลี่ยว กล้ามาอยู่ได้ไงวะ

“ข้างหน้าเลยค่ะ” ผมจอดรถลงหน้าหอพักที่เธอบอกมันเป็นหอพักเล็กๆ ที่นักศึกษาไม่อยู่กันด้วยซ้ำ

“อยู่ที่นี่” ผมถามขึ้นอีกครั้งเพราะไม่ค่อยมั่นใจว่า เธออยู่ที่นี่จริงๆ

“ที่นี่ค่ะ”

“อยู่ไปได้ไงวะ” ไม่ได้จะดูถูกหรืออะไรเพียงแต่เห็นว่าที่นี่ไม่มีความปลอดภัยอะไรเลย

“ก็หนูไม่ได้รวยอีกทั้งที่นี่ค่าเช่าก็ถูก”

“อยู่คนเดียว” ตอนนี้ในใจของผมกลับเป็นห่วงตัวน่ารำคาญแปลกๆ

“คนเดียว”

“งั้นหนูไปนะคะขอบคุณที่มาส่งค่ะ” ผมไม่ตอบอะไรเพียงมองเธอเดินขึ้นบันได

อยู่ไปได้ไง

แต่อยู่ได้ไม่ได้มันก็ไม่ใช่เรื่องของผม

“น้องเขาเป็นไงบ้าง” ไอ้เรย์ถามผมขึ้นเมื่อผมกลับมาที่คณะ

“ไม่รู้”

“เอ้า…ไอ้เวรมึงพาน้องเขาไปหาหมอก็น่าจะรู้บ้าง” ไอ้คิมหันต์พูดขึ้นต่อทันที

“ไม่ได้ใส่ใจ” จริงๆ ก็รู้แหละแต่ไม่อยากจะเสวนาอะไรกับพวกมันมากเพราะพวกมันดูเป็นห่วงตัวน่ารำคาญออกนอกหน้า

“คืนนี้ไปร้านใหม่กันไหม V CUB” ไอ้ติณณ์พูดขึ้นทันที

“ไป”

“ไป”

“มึงเลี้ยงกูก็ไป” ผมพูดขึ้นอีกครั้ง

“เอาดิวะคืนนี้ไอ้เรย์เลี้ยง” ไอ้ติณณ์พูดขึ้นต่อพร้อมโบ้ยไปทางไอ้เรย์

จริงๆ ไม่ได้อะไรหรอกพวกผมก็แค่แกล้งมันเท่านั้น

“อะไรวะ ทำตัวเป็นไส้แห้งแต่ละตัวก็มีจะแดกไม่ต่างจากกู” ไอ้เรย์คนที่ถูกโบ้ยพูดขึ้นต่อทันที

“กี่โมง” ผมถามขึ้นอีกครั้ง บอกแล้วไม่อยากจะคุยอะไรกับพวกมันหาสาระไม่ได้

“สักสามทุ่ม”

“เออ งั้นกูไปละ” ผมพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับแยกตัวออกมาทันที

V CUB

“มึงข้างล่าง” เสียงของไอ้คิมหันต์ดังขึ้นพร้อมกับชี้ให้พวกผมมองไปยังด้านล่างของร้าน

ตัวน่ารำคาญ มาทำอะไรที่นี่วะ

“น้องคนนั้นนี่หว่า” ไอ้เรย์พูดขึ้นทันที

“กลางวันไปเรียนกลางคืนทำงานเห็นแล้วกูอยากรับเลี้ยง” ไอ้ติณณ์พูดขึ้นพร้อมหันหน้ามามองผม

เลี้ยงที่ตีนกูนี่ไอ้เพื่อนเหี้ย

“ไม่สนใจรับน้องเขาไปเลี้ยงดูหรอไอ้พายุ”

“ไม่” เพราะไม่ใช่ธุระกงการอะไรของผมที่ต้องมาเลี้ยงใคร

“น้องเขาไม่เจ็บเท้าหรอวะ” ตัวน่ารำคาญไม่เจ็บเท้าแล้วหรือไงถึงได้มาทำงานแบบนี้

“แต่ยังเดินกะเผลกอยู่เลย” แล้วมาทำงานทำไมวะ?

“น้องครับ พี่อยากได้เด็กคนนั้นมานั่งคุยด้วย” ไอ้คิมหันต์บอกกับพนักงานทันทีพร้อมกับชี้ลงไปทางตัวน่ารำคาญ

“น้องคนนั้นเป็นพนักงานเสิร์ฟอย่างเดียวครับ”

ก็ดีที่ทำแค่เสิร์ฟเพราะถ้าเธอทำมากกว่าเสิร์ฟผมไม่ชอบใจแน่

“กูลงไปทักทายน้องเขาดีกว่า” ไอ้เรย์พูดขึ้นอีกครั้ง

“ว่าแต่น้องเขาชื่อไรมึงรู้ไหม” ไอ้เรย์หันมาถามผมขึ้นอีกครั้ง

“โมจิ”

“ชื่อน่ากินเหมือนตัวเลยวะ” ไอ้ติณณ์พูดขึ้นทันทีแน่นอนว่าคำพูดของมันทำผมหงุดหงิดไม่น้อย

กินตีนกูนี่ ไอ้พวกเวร

เอ๊ะ...แต่ทำไมผมต้องหงุดหงิดด้วยผมไม่ได้ชอบตัวน่ารำคาญนี่สักหน่อย

“กูว่าเหมือนเขามีปัญหากันนะ” ผมหันไปตามเสียงไอ้คิมหันต์พร้อมมองลงไปด้านล่างทันที

ตอนนี้ตัวน่ารำคาญกำลังถูกกระชากแขนดูก็รู้ว่าไม่เต็มใจ

“เข้าไปเสือกดีไหม”

“ดูเหมือนจะไม่มีใครช่วยน้องเขาเลย”

ผมไม่สนใจพวกเวรสามตัวที่กำลังนั่งอยู่และกำลังคาดเดาสถานการณ์ ผมลุกจากโซฟาตัวยาวสาวเท้ายาวๆ ลงมาด้านล่างทันที

“ปะ…ปล่อยนะ ไอ้แก่บ้าน้ำลาย” ปากแซ่บไม่เบา

“พูดกับเสี่ยให้ดีๆ หน่อยนังหนู ยอมเสี่ยมาเถอะ สบายไปทั้งชีวิตเลยนะ” ตาแก่อ้วนพุงพลุ้ยพูดขึ้นทันที

“ปล่อย บอกว่าไม่ขายไง” ตัวน่ารำคาญพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับพยายามแกะมือตาแก่อ้วนออก

“ปล่อยมือ” ผมเดินเข้าไปพร้อมพูดทันที

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมต้องมาสนใจตัวน่ารำคาญแบบนี้ด้วย

“มึงเป็นใครวะ”

“ปล่อย” ผมพูดพร้อมกับจับข้อมือตาแก่อ้วนแน่น จนมันขบฟันเพราะความเจ็บ

“พี่พายุช่วยหนูด้วย” ตัวน่ารำคาญเมื่อเห็นผมก็ตั้งสติได้ร้องเรียกผมให้ช่วยทันที

ก็ช่วยอยู่ไง ไม่เห็นหรือไง

“มันจะช่วยอะไรเอ็งได้นังหนู มาเป็นเด็กเสี่ยดีกว่า” ตาแก่อ้วนพูดขึ้นต่อโดนไม่สนใจคำพูดของผม

“กูบอกให้ปล่อยมือจากคนของกู” สุดท้ายอารมณ์ความโกรธภายในตัวของผมก็ถูกปล่อยออกมา

“กูไม่ปล่อยมึงจะทำไมหรืออยากได้อีกคน” ตาแก่อ้วนพูดขึ้นต่ออีกครั้ง

“แบ่งๆ กันได้ กูไม่ถือ”

“ฮึก....พี่พายุช่วยหนูด้วย” ตัวน่ารำคาญเริ่มมีเสียงสะอื้นกับน้ำตาที่ไหลลงมา

ดูก็รู้ว่ากลัว

ไอ้แก่นี่มีสิทธิ์อะไรมาทำให้ตัวน่ารำคาญร้องไห้

“ปล่อยมือถ้ายังอยากแก่ตาย” ผมพูดอีกครั้งตอนนี้แม่งไม่สนอะไรแล้ว

“ไอ้เด็กนี่ปากมึงดีแท้” มันพูดขึ้นแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือจากตัวน่ารำคาญ

“ปล่อยมือคนของกู” ผมพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับบีบข้อมือตาแก่อ้วนแน่นๆ อีกครั้ง

แก่จะลงโลงอยู่แล้วยังไม่เจียม

“อะ..โอ้ยยย กูเจ็บนะโว้ย”

“กูบอกให้มึงปล่อยมือคนของกูไงวะ” ผมพูดขึ้นอย่างเหลืออด

ถ้ากำแน่นกว่านี้กระดูกในมือตาแก่อ้วนนี่แตกคามือผมแน่

“ทำไมมึงเป็นผัวมันหรือไง"

“เออกูเป็นผัว มึงปล่อยเมียกูได้ยังไอ้แก่”

“หึ มีผัวแล้วสิดีกูชอบ”

ผลัก !

ตุบ !

❤️

ออกอาการเป็นห่วง

ออกอาการไม่ชอบใจ ออกอาการไม่พอใจ