บทที่ 4 จูบของฉันทำเธอหมดแรงเลยหรอ (1)

บทที่ 4 จูบของฉันทำเธอหมดแรงเลยหรอ (1)

ฉันนั่งรออยู่ที่ห้องรับรองของบริษัทพีเจสปอร์ตเพียงลำพังเนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ทำให้พนักงานและคนอื่นก็หยุดไปด้วย แต่ยกเว้นฉัน! คุณภาคินนัดฉันให้มาสัมภาษณ์เขาวันนี้เขาให้เหตุผลว่าวันอื่นไม่มีคิวว่างแล้วและที่สำคัญเตอร์เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของฉันไม่มาด้วยนี่สิ เตอร์มีนัดกับครอบครัวทำให้เลี่ยงไม่ได้ แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก ฉันต้องทำได้ ต้องทำให้ได้!!

แกร๊ก!

เสียงประตูเปิดออกทำให้ฉันหันไปยังต้นเสียงก็พบว่าเป็นพี่ผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมกับภูรินักแข่งชื่อดังซึ่งเขาเองก็เป็นเพื่อนของคุณภาคินเช่นกัน

"อ้าว เธอนักศึกษาฝึกงานไม่ใช่หรอ" ผู้หญิงคนนั้นที่ว่าเขาก็คือรุ่นพี่ที่ทำงานของฉันเอง เขาชื่อพี่ปิ่นทำงานในสายกีฬาเหมือนกันแล้วที่สำคัญเขาก็คือคนที่ดูถูกฉันกับเตอร์ด้วย

"สวัสดีค่ะพี่ปิ่น พี่มีสัมภาษณ์คุณภูริหรอคะ"

"เห็นแล้วยังจะถามอีก" ฉันเงียบและก้มหน้าลงเพราะไม่รู้จะตอบอะไร

"ไอ้คินมันให้สัมภาษณ์คนอื่นอยู่ แต่น่าจะเสร็จแล้วมั้ง เธอลองเดินไปดูที่ห้องมันสิ เดินตรงไปเลี้ยวขวา"

"ละแล้วห้องนี้ล่ะคะ" ฉันถามเสียงตะกุกตะกัก ถ้าจะบอกว่าฉันไม่ไว้ใจก็ได้คนอย่างเขาน่าไว้ใจที่ไหนล่ะ

"ทีมงานจองห้องนี้ไว้ให้ฉัน ส่วนไอ้คินไปที่ห้องมัน" เขาตอบด้วยเสียงเรียบนิ่ง

"จะถามอะไรนักหนา! รีบๆออกไปได้แล้ว ฉันจะสัมภาษณ์คุณภูริ!" พี่ปิ่นพูดเสียงดังทำให้ฉันรีบเก็บของและอุปกรณ์อื่นๆก่อนจะเดินออกจากห้องรับรองไป

ฉันกำชับสิ่งของไว้ที่อ้อมแขนและสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อเตรียมรับมือกับเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ ยังไงแล้วฉันต้องทำให้มันสำเร็จให้ได้!!

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

ฉันเคาะประตูห้องส่วนตัวของคุณภาคินหลังจากที่หยุดยืนทำใจนานสองนาน มันเป็นห้องพักสำหรับนักแข่งรถโดยเฉพาะซึ่งจะมีป้ายชื่อของแต่ละคนติดไว้ที่ประตู

เงียบ...

ไม่มีเสียงตอบรับอะไรกลับมา...

แกร๊ก!

แต่ทว่าประตูก็เปิดออกตามด้วยผู้หญิงใบหน้าสวยเดินออกมาจากห้องด้วยสภาพที่ยังจัดการเสื้อผ้าไม่ดีนัก กระดุมสองเม็ดบนถูกปลดออกและทรงผมที่เจ้าตัวกำลังจัดลวกๆ เธอมองฉันด้วยสายตาหงุดหงิดก่อนจะเดินผ้านออกไปในที่สุด

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นเกิดอะไรขึ้น ฉันไม่ได้โลกสวยหรือใสซื่อเกินที่จะไม่รู้ว่าเขาทำอะไรกัน แล้วข่าวคราวเรื่องของนักแข่งที่ชื่อภาคินนั้นพี่จอยก็บอกฉันมาเยอะเหมือนกันว่าเขาชอบ 'แอบกิน' นักข่าวอยู่บ่อยๆ

"เข้ามา" เสียงเข้มด้านในห้องตะโกนออกมาทำให้ฉันสะดุ้งหลุดจากภวังค์

ฉันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องนั้นแม้ว่าจะกลัวแค่ไหนแต่ยังไงฉันก็จะไม่ยอมแพ้ แล้วที่สำคัญฉันไม่มีทางทำเรื่องแบบนั้นเด็ดขาด!!

"สวัสดีค่ะคุณภาคิน" ฉันยกมือไหว้คนตรงหน้าตามมารยาทซึ่งเขาเองก็พยักหน้ากลับมานิ่งๆ

เขาในตอนนี้อยู่ในสภาพที่เปลือยท่อนบนทั้งยังมีร่องรอยขีดข่วนบนตัวของเขาอีก

เหอะ! คนลามก!

"ฉันขอเวลาเพียงแค่ยี่สิบนาทีเท่านั้นค่ะ เป็นคำถามเกี่ยวกับการลงแข่งในแมตช์สำคัญที่จะถึงนี้ รบกวนคุณภาคินติดไมค์ด้วยนะคะ" ฉันนั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามเขาก่อนจะเริ่มทำการอธิบายเกี่ยวกับการสัมภาษณ์ในครั้งนี้พร้อมกับส่งไมค์ให้เขาไป

"ฉันไม่ทำ" เขาตอบกลับมาพร้อมกับจ้องหน้าฉันนิ่ง

"คะ?" ฉันทวนอีกครั้ง เมื่อกี้เขาว่ายังไงนะ?

"ฉันบอกว่าฉันจะไม่ให้เธอสัมภาษณ์" เขากอดอกมองหน้าฉันอย่างไม่ลดละ

"ทำไมล่ะคะ เมื่อวานที่สนามแข่งคุณบอกให้ฉันมาสัมภาษณ์คุณวันนี้ไม่ใช่หรอคะ" ฉันพยายามปรับอารมณ์ไม่ให้ความโมโหครอบงำ

"มันต้องมีข้อแลกเปลี่ยน"

"ทางบริษัทฉันติดต่อเรื่องเรทค่าตัวการให้สัมภาษณ์และโอนเงินเรียบร้อยแล้วค่ะ คุณได้เงินส่วนบริษัทฉันได้งาน นี่คือข้อแลกเปลี่ยนไม่ใช่หรอคะ"

"พี่จอยโทรมาบอกฉันว่าเธอกับเพื่อนกำลังทำผลงานอยู่ไม่ใช่หรอ ถ้าเธอทำสำเร็จก็จะไม่มีใครหน้าไหนมาดูถูกเธอได้" ฉันกำมือแน่นนี่เขารู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไง!

"พะ...พี่จอย...พี่จอยบอกคุณหรอคะ"

"เขาโทรมาขอร้องให้ฉันให้ความร่วมมือกับเด็กฝึกงานอย่างเธอ พี่จอยนี่เอ็นดูเธอใช่ย่อยนะ" พี่จอยคอยช่วยเหลือฉันกับเตอร์ทุกอย่างแถมยังมอบหมายงานให้ฉันทำตลอดแล้วนี่เขายังโทรมาขอร้องภาคินให้อีก

"ถ้าอยากได้ผลงาน ก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน"

"อะ อะไร" ฉันมองคนตรงหน้าอย่างไม่ไว้ใจ

"ถอดเสื้อผ้าออกสิ" รอยยิ้มร้ายผุดขึ้นพร้อมกับส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาทางฉัน

นี่เขาจะทำเรื่องแบบนั้นกับฉันจริงๆ!!

"เลว!" ฉันไม่มีคำไหนที่จะด่าเขาได้เท่าคำนี้อีกแล้ว

"เธอว่าไงนะ?" สายตาแข็งกร้าวเงยหน้ามองฉันพร้อมกับลุกขึ้นเดินเข้ามาหาฉัน

"สารเลว!!" ฉันตอกกลับไปอย่างไม่ลดละ คนอย่างเขามันเลวจริงๆ

หมับ!

มือหนาตรงเข้ามากระชากร่างของฉันให้ลุกขึ้นพร้อมกับบีบที่ไหล่ของฉันอย่างแรง ในตอนนี้ใบหน้าของฉันอยู่ห่างเขาใบหน้าเขาเพียงแค่คืบเดียวเท่านั้น

"อ๊ะ! ปล่อยฉันนะคุณภาคิน!"

"อย่าทำตัวแอ๊บ มันน่ารำคาญ!"

"คุณพูดอะไร ฉันไม่เข้าใจ!"

"อย่าโง่หน่อยเลย คิดว่าเข้ามาในห้องผู้ชายแบบนี้มันจะเกิดอะไรขึ้น"

"ฉันมาทำงาน! ปล่อยฉันนะ!!" ฉันพยายามผลักเขาออกแต่ก็ไม่เป็นผลเนื่องจากแรงอันน้อยนิดของฉันสู้อะไรกับตัวเขาไม่ได้เลย

"เธอก็เห็นแล้วนี่ว่าคนเมื่อกี้ทำยังไง"

"แต่ฉันไม่ใช่เขา! ฉันมาทำงานไม่ได้มาทำเรื่องอย่างว่ากับคุณ!!" ฉันตะคอกกลับไปอย่างเหลืออด ฉันว่าวันนี้คงคุยกับเขาไม่รู้เรื่องแล้วล่ะ

"อยากได้งานก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน ถ้าไม่ยอมขึ้นเตียงก็กลับไป!"

"ตะแต่ ฉันมาสัมภาษณ์คุณนะ! ไม่ได้มาทำเรื่องแบบนั้น!"

"งั้นก็กลับไป แล้วอย่าหวังว่าฉันจะให้สัมภาษณ์กับบริษัทเธออีก!!"

"ฉันไม่คิดเลยว่าคนอย่างคุณมันจะเลวได้ขนาดนี้! ฉันไม่เหมือนคนก่อนๆที่คุณเจอ ฉันเป็นนักศึกษา ฉันมาทำงาน!"

หมับ!

"อ๊ะ...ฉะฉันเจ็บนะ!" คนตรงหน้าออกแรงบีบที่ไหล่ฉันอย่างแรงจนฉันเบ้หน้าด้วยความเจ็บ

"อวดดี! จองหอง!"

"ปะปล่อยฉัน!"

พลั่ก!

ร่างสูงผลักฉันให้ล้มลงที่โซฟาก่อนจะหันหน้าหนี เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบก่อนจะเดินไปสวมเสื้อผ้าและหยิบกุญแจรถไว้ในมือ

"นี่คุณจะไม่ให้ฉันสัมภาษณ์จริงๆใช่ไหม!"

"ถ้าอยากได้งานก็แก้ผ้าแล้วขึ้นไปบนเตียง!"

"เลิกพูดเรื่องไร้สาระสักที ฉันรู้ว่าคุณกระหายเซ็กส์แต่ช่วยเว้นฉันคนหนึ่งไม่ได้หรอคะ" ฉันพยายามเอ่ยด้วยน้ำเสียงใจเย็นและหว่านล้อมเขา งานนี้สำคัญกับฉันจริงๆถ้าฉันทำมันไม่สำเร็จการฝึกงานของฉันจบเห่แน่!

"..." เขาไม่ตอบอะไรได้แต่ยืนจ้องหน้าฉันอยู่แบบนั้น

"ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าคุณยังยืนยันที่จะทำเรื่องแบบนั้นฉันก็คงต้องขอตัวก่อน" ฉันเบือนหน้าหนีก่อนจะก้มลงเก็บของทั้งหมด

"ฉันให้เวลาแค่ยี่สิบนาที จะถามอะไรก็ถามมา" คนตัวโตผ่อนลมหายใจออกมาพร้อมกับนั่งลงที่โซฟาฝั่งตรงข้ามฉัน

แปลว่าเขายอมให้ฉันสัมภาษณ์แล้วใช่ไหม!?!

"ดะ ได้ค่ะ! ยี่สิบนาทีไม่เกินแน่นอนค่ะ!"