บทที่ 3 ลำบากใจ (2)

บทที่ 3 ลำบากใจ (2)

"ฉันว่างค่ะ เป็นพรุ่งนี้ก็ได้" เนปจูนเอ่ยออกไปเมื่อตัดสินใจเด็ดขาดคนเดียว เธอสามารถทำงานคนเดียวได้หากไม่มีเตอร์ เพราะเธอเองก็อยากให้งานมันเสร็จสมบูรณ์เสียทีเธอจะได้ไม่ต้องมาเจอกับเขาอีก

"ไอ้จูน! แกบ้าปะวะ! แกจะไปคนเดียวรึไง"

"อืม ฉันไปคนเดียวได้" เนปจูนพยักหน้าตอบด้วยสีหน้ามุ่งมั่น แม้ว่าในใจเธอจะขยะแขยงและไม่อยากเข้าใกล้เขาแค่ไหนแต่ในเมื่อเป็นงานเธอก็ต้องทำให้สำเร็จ

"ก็ดี" ภาคินแสยะยิ้มเมื่อได้รับคำตอบที่พึงพอใจก่อนจะหันไปยังร่างสูงอีกคนที่ยืนมองพวกเขาอยู่เงียบๆ

"ไปกันเถอะเตอร์"

"อย่าเพิ่งรีบกลับสิจูน ไม่เก็บภาพตอนที่พี่แข่งหน่อยหรอแมตช์สำคัญเลยนะพี่ว่าหัวหน้าเราต้องชอบแน่ๆ" เลย์เดินมาหยุดที่ด้านหน้าของเนปจูนเพื่อขวางไม่ให้เธอเดินออกไป ซึ่งทำให้เตอร์เข้ามากันเพื่อนสนิทให้ออกห่างให้มากที่สุด

"อย่ามายุ่งกับเพื่อนผม!"

"มึงนี่เสือกดีจริงๆเลยนะ!"

"พอเถอะค่ะพี่เลย์!" เนปจูนเหลืออดแล้วเอ่ยออกไปพร้อมกับถอนหายใจออกมาแค่เธอเห็นหน้าเขาในวันนี้มันก็ทำให้เธออึดอัดอย่างบอกไม่ถูกมากพอแล้ว

"ถ้าอยากให้พี่เลิกยุ่งงั้นก็อยู่ดูพี่แข่งจนจบก่อน โอเคไหม" ไม่ว่าเปล่ามือหนาลูบที่เรือนผมของเนปจูนเบาๆทำให้เธอรีบขยับตัวออก

"อย่าทำแบบนี้ค่ะ"

"ทำไมล่ะจูน เมื่อก่อนจูนขอบให้พี่ลูบหัวบ่อยๆไม่ใช่หรอ"

"นั่นมันเมื่อก่อนค่ะ แต่ตอนนี้เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว เราเลิกกันมาสองปีแล้วนะคะพี่เลย์" ร่างบางเงยหน้ามองคนตัวโตอย่างไม่ลดละ

เธอลำบากใจที่ต้องเห็นเขาทำดีกับเธอแบบนี้ตลอดทั้งๆที่เขาเป็นฝ่ายไปจากเธอด้วยเหตุผลแค่คำว่า 'เบื่อ' เธอยอมรับว่าเธอยังไม่ลืมเขาเพราะเขาเป็นแฟนคนแรกของเธอ

เลย์ยังคงทักมาหาเธออยู่เป็นครั้งคราบ้างก็ขอนัดเจอแต่เธอก็ขอเลี่ยงในทุกครั้ง เธอรู้ดีว่าเขาแค่เหงาหรือแค่อยากให้ความหวังเด็กน้อยไร้เดียงสาเรื่องความรักอย่างเธอเท่านั้นไม่ได้คิดจริงจัง เธอเลยเลือกที่จะเมินเฉยกับข้อความของเขาตลอด

แต่พอในวันนี้กลับมาเจอเขาต่อหน้าเธอกลับรู้สึกอึดอัดและลำบากใจอย่างบอกไม่ถูก เธอไม่รู้ว่าจะทำตัวเช่นไรในเมื่อเขายังคงทำตัวปกติกับเธอแบบนี้

"เรายังโกรธพี่อยู่อีกหรอ พี่ก็แค่เป็นห่วงในฐานะพี่ชายเท่านั้น" น้ำเสียงอ่อนโยนคำนั้นทำให้คนตัวเล็กสั่นไหว

หมับ!

อยู่ๆภาคินก็ต้องเข้าไปกระชากข้อมือของเนปจูนเข้ามาที่ข้างกายของเขาโดยไม่ทันตั้งตัว ก่อนที่เขาจะผลักเลย์ให้ออกห่าง

"ก็เห็นอยู่ว่าเขาลำบากใจที่เห็นหน้ามึงก็ยังจะหน้าด้านอยู่ได้!"

"แล้วมึงเสือกอะไรวะ!" เลย์เข้ามาผลักอกของภาคินอย่างแรงทำให้ผู้คนรอบๆเริ่มให้ความสนใจกับพวกเขาทั้งสอง

"ปะ ปล่อยนะ" คนตัวเล็กพยายามแกะมือออกแต่ก็ไม่เป็นผลยิ่งเธอผลักไสเขาก็ยิ่งบีบข้อมือเธอแรงมากขึ้นเท่านั้น

"อยากกลับไปหาแฟนเก่าอย่างมันนักรึไง!" ภาคินเค้นเสียงรอดไรฟันเมื่อเห็นท่าทีของคนตัวเล็กที่พยายามแกะมือออกจากเขาอย่างนึกรังเกียจราวกับเป็นตัวประหลาด

ไม่ว่าเธอจะหันไปทางไหนมันก็เหมือนปากเหวทั้งคู่ นี่รึเปล่าที่เขาเรียกว่า 'หนีเสือปะจระเข้'

"รบกวนปล่อยเพื่อนผมด้วยครับคุณภาคิน"

"เห้ยไอ้คิน มีเรื่องอะไรกันวะ" ภูผาและภูริเดินเข้ามาเมื่อเขาเห็นสถานการณ์เริ่มย่ำแย่เพราะในตอนนี้พวกเขาต่างเป็นจุดสนใจของคนในสนาม แล้วเขาก็เป็นถึงนักแข่งชื่อดังที่กำลังเป็นที่จับตาของสื่อแล้วด้วยอาจจะส่งผลต่อภาพลักษณ์ได้

"จูนจะไปกับมันหรอ" เลย์เอ่ยถามเสียงเรียบ

"ไม่!"

"เธอจะกลับไปหาไอ้แฟนเก่าของเธอรึไง!"

"ปล่อยฉันสักที! ฉันจะกลับบ้าน!"

"นี่เธอไปกับพวกเราก่อนเถอะ ดีกว่าไปอยู่กับพวกไอ้เลย์นะ" ภูผาเอ่ยเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กเริ่มหมดความอดทน

"ทำไมเพื่อนผมต้องไปกับพวกคุณด้วย พวกเราจะกลับ!"

"แล้วคิดว่ามันจะให้กลับง่ายๆรึไงวะ"

"เชื่อฉันเถอะ มากับฉันก่อน" ภูผาพยายามโน้มน้าวทั้งสองคน

พรึ่บ!

"ตามมา!" ไม่ทันที่คนตัวเล็กจะเอ่ยอะไรภาคินก็ออกแรงกระชากข้อมือเล็กให้เดินตามเข้าไปที่อัฒจันทร์ส่วนตัวของพวกเขาโดยมีเตอร์เพื่อนสนิทเดินตามมาติดๆด้วยความเป็นห่วง

พลั่ก!

ร่างสูงเหวี่ยงคนตัวเล็กให้นั่งลงด้วยความหงุดหงิดก่อนจะปล่อยข้อมือเธอให้เป็นอิสระ

"ฉันจะกลับ!"

"เออ อยากกลับก็กลับไปเลยไป! คนอุตส่าห์ช่วย"

"แต่ฉันไม่ได้ขอ!"

"Damn!!!" ภาคินสบถออกมาเมื่อคนตัวเล็กยังคงเถียงเขาไม่เลิก

"ใจเย็น" ภูริเอ่ยขึ้นแทรกเมื่อเห็นท่าทีของเพื่อนสนิท

"ไปเถอะเตอร์เราเสียเวลามามากแล้ว!"

"อืม กลับกันเถอะ"

"กลับก่อนนะคะ" เนปจูนเอ่ยลากับภูผาและภูริด้วยรอยยิ้มกว้างก่อนจะเดินออกไปโดยมีสายตาของภาคินมองตามเธออยู่

เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อคนตัวเล็กพยศใส่เขาไม่เลิก เขาตั้งใจจะช่วยเธอจากแฟนเก่าแท้ๆแต่เธอมีท่าทีเหมือนรังเกียจเขายิ่งกว่าตุ๊กแกที่เธอเกลียดที่สุดเสียอีก

"มึงหงุดหงิดอะไรวะ"

"มึงไม่เห็นยัยนั่นหรอวะ แม่งมองกูเหมือนเป็นตัวประหลาด"

"ไม่แปลกปะวะก็มึงน่ากลัวขนาดนั้น"

"ก็ไม่เท่าไอ้เชี่ยเลย์ปะวะ!"

"กูถึงถามเนี่ยว่ามึงหงุดหงิดอะไร แค่น้องเขาไม่อยากอยู่ใกล้มึงอะนะ?"

"แล้วทำไมถึงไม่อยากอยู่ใกล้กู!" ภาคินหันขวับเมื่อได้ยินคำนั้น

"แล้วมึงจะหัวร้อนทำไม ไปเสือกอะไรเรื่องของเขา"

"วันนั้นมันจูบน้องเขา" ภูริเอ่ยขึ้นเนื่องจากเขาเห็นสถานการณ์ทุกอย่าง

"ไอ้คิน!! ไอ้เพื่อนเวร! กูก็ว่าทำไมน้องเขากลัวมึง"

"..." ภาคินเงียบไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเขาหยิบกระป๋องขึ้นมาดื่มอย่างนึกรำคาญ

เขาไม่ปฏิเสธว่าเด็กฝึกงานคนนั้นน่าตาน่ารักและน่าสนใจไม่น้อย แต่พอเขาเห็นความเล่นตัวและความใสซื่อของเธอมันทำให้เขารู้สึกหงุดหงิด เขาแปลกใจมากเพราะผู้หญิงทุกคนที่สัมภาษณ์ดับเจาแล้วล้วนแต่ต้องการที่จะขึ้นเตียงกับเขาทั้งนั้น แต่นี่เธอกลับกลัวและไม่อยากอยู่ใกล้เขาจนออกอาการทำยังมีท่าทีเมินเฉยใส่เขาอีก

แล้ววันนี้เขารู้ว่าเธอกับคู่อริของเขารู้จักดันเขาก็ยิ่งอยากเอาชนะแต่เธอกลับต่อต้านและพยายามออกห่างเขามันยิ่งทำเขาโมโหกับการกระทำของเธอ

เขาอยากจะเอาชนะผู้หญิงหยิ่งยโสอย่างเธอให้หลาบจำว่าคนอย่างภาคินอยากได้อะไรก็ต้องได้!