BAD OLD LOVE - ทวงรักเก่า

ใครจะคิดล่ะว่าเปิดเรียนวันแรกของฉัน ฉันจะเจอกับคนที่ฉันอยากเจอที่สุด ใช่ค่ะ ทุกคนฟังไม่ผิดหรอก ฉันได้เจอกับคนที่ฉันอยากเจอมากที่สุดหลังจากเวลาผ่านมาถึงสองปีที่เราไม่ได้เจอกัน

แต่….

การกลับมาเจอกันระหว่างฉันกับเขาในครั้งนี้ มันไม่เหมือนครั้งไหนๆเพราะเรื่องราวในอดีตของเรามันจบกันไม่ดีจากตัวของฉันเอง ถ้าวันนั้นฉันเลือกที่จะไม่เชื่อ หนักแน่นและไม่ทำตาม ตอนนี้ฉันกับเขาอาจจะมีความสุขกันไปแล้ว

ตลอดระยะเวลาหนึ่งปีที่ผ่านมาหลังจากที่ฉันเจอกับเขา ฉันต้องทนทุกข์ทรมานอยู่มากเพราะเขาไม่เคยให้ฉันได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเลย

หนึ่งปีที่แล้ว

“อีโมจิ มึงเลิกอ่านนิยายแล้วเลิกร้องสักที” ฉันพูดขึ้นทันทีเมื่อเห็นเพื่อนสาวคนสนิทอย่างโมจิอ่านนิยายทั้งน้ำตา

“ก็เนื้อเรื่องมันเหมือนกู” โมจิตอบกลับมา ส่วนฉันเองก็พอรู้อยู่บ้างว่านิยายเรื่องนี้เหมือนโมจิตรงไหน

“เหมือนที่ไหนนางเอกเรื่องนี้เขาเรียบร้อย ไม่เหมือนมึงกล้าไปหมดทุกอย่างเหมือนม้าดีดกะโหลกตลอดเวลา” ฉันพูดขึ้นอีกครั้งทำเอาอิโมจิที่นั่งอยู่ถึงกลับปิดโทรศัพท์

“เหมือนตรงที่กูก็แอบชอบพี่เขาไงล่ะ” พูดแบบนี้มาร้อยรอบแล้ว ฉันกับน้ำขิงเพื่อนสนิทอีกคนรู้ว่าโมจิชอบพี่พายุ มันก็เอาแต่บอกว่าชอบแต่ไม่เคยไปบอกชอบพี่เขาสักที

“อีโม มึงเอาแต่แอบชอบไปแบบนี้ก็ไม่ได้ไหม ถ้าอยากได้มาเป็นแฟนก็ไปบอกชอบเขาซะ” น้ำขิงพูดขึ้นทันทีและแน่นอนว่าฉันเห็นด้วยที่สุด

“จะไปบอกได้ไงกูไม่กล้าหรอก”

“กล้าทุกเรื่องยกเว้นเรื่องนี้” ฉันพูดขึ้นอีกครั้งเพราะโมจิมันกล้าไปหมดทุกเรื่อง ให้ทำอะไรบ้าๆก็ทำหมดแต่เรื่องนี้มันกลับไม่กล้า

“ระวังเถ๊อะระวังหมาจะคาบไปแดก” น้ำขิงพูดขึ้นอีกครั้งและมันถูกใจฉันมากกับประโยคนี้

“แล้วกูทำอะไรได้ล่ะ จะให้ไปบอกพี่เขาเลยแบบนี้ก็ยังไงอยู่” โมจิพูดขึ้นอีกครั้ง ส่วนฉันที่เหลือบสายตาไปเห็นคนที่โมจิชอบกำลังเดินมาทางนี้และด้วยความไวของปาก ฉันไม่รอช้าที่จะเรียกพี่เขา

“พี่พายุคะ พี่พายุ พี่พายุคะ” เสียงของฉันดังขึ้น ทำเอาพี่เขาหันมาและกำลังตรงมาทางนี้เพราะเสียงเรียกของฉัน แต่อีเพื่อนตัวดีของฉันมันดันเหม่อตอนที่ผู้ชายที่มันชอบกำลังเดินมาเข้ามา

“อีโม อีโม อีโมจิ” ฉันกับน้ำขิงตะโกนเรียกมันขึ้นทันทีเพราะตอนนี้พี่เขายืนอยู่ตรงหน้าแล้ว

“พอดีเพื่อนหนูมีเรื่องอยากบอกพี่ค่ะ” ฉันพูดขึ้นพร้อมกับผลักโมจิให้ขึ้นไปด้านหน้าเพื่อเผชิญหน้ากับพี่พายุคนที่มันชอบ

แต่สายตาของฉันดันเหลือบไปเห็นคนที่ยืนอยู่ไม่ห่างจากพี่พายุ เขาคือพี่เรย์รักแรกของฉัน คนที่ฉันเฝ้าตามหา ตามสืบมาตลอดว่าเขาเรียนที่ไหน อยู่ที่ไหน เป็นอย่างไรและตอนนี้เขากำลังยืนอยู่ตรงหน้าของฉัน

ฉันที่กำลังจะคลี่ยิ้มออกไปให้เขาก็ต้องหุบลงเพราะความทรงจำเก่าๆมันย้อนกลับเข้ามา

“เราเลิกกันเถอะพี่เรย์” ฉันเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นๆเพราะฉันไม่ได้อยากทำแบบนี้

“พี่ทำอะไรผิดแพรถึงบอกเลิกพี่” ไม่เลยสักนิด พี่เรย์ของฉันไม่ผิดเลยแต่มันเป็นฉันตั้งหากที่ผิด

“แพรแค่อยากเลิก ไม่มีเหตุผลอะไรทั้งนั้น” ฉันไม่ได้อยากเลิก ไม่เลย ไม่อยากเลิกเลย

“หลังจากนี้ก็อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีกแล้วกัน” พี่เรย์พูดเพียงแค่นั้นก็หันหลังเดินออกไปทันที

ฉันไม่รู้เลยว่าพี่เรย์เห็นฉันแล้วรู้สึกยังไงเพราะตอนนี้เขาคงเกลียดฉันเข้าไส้ไปแล้ว ฉันมองตามแผ่นหลังของเขาที่กำลังเดินออกไป

ในที่สุดฉันก็ได้เจอเขาสักทีแต่มันไม่ผิดหรอกที่สายตาของเขามองฉันด้วยความว่างเปล่าเพราะเรื่องของเราทั้งหมดมันพังลงเพราะฉัน

“อ๊ะ…โอ๊ยย” ฉันร้องขึ้นทันทีเมื่อมีคนมากระชากแขนของฉันและแรงจากการกระชากไม่ใช่น้อยๆ

“พี่เรย์” ฉันเอ่ยปากเรียกเขาขึ้นอย่างไม่เชื่อสายตาของตัวเองเพราะคนตรงหน้าของฉันคือพี่เรย์

“โผล่หน้ามาให้ฉันเห็นอีกทำไม” เสียงของพี่เรย์ดังขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ แววตาแข็งกร้าวของเขามองมาที่ฉันอย่างไม่วางตา

“ถ้าหนูรู้ว่าพี่เรียนที่นี่หนูไม่เข้าที่นี่หรอก” ที่ฉันตอบกลับแบบนี้เพราะดูจากอาการคนตรงหน้าแล้ว เขาไม่ยินดีเลยสักนิดที่เจอกันแต่ก็นะฉันทำเขาเจ็บซะขนาดนั้น เขาก็คงจะยินดีอยู่หรอก

“เธอไม่รู้จริงๆหรือแกล้งไม่รู้กันแน่” สรรพนามที่เปลี่ยนไปถูกเอ่ยขึ้น

เหอะ ตลกสิ้นดี ทั้งๆที่ฉันทำมันพังแต่ฉันยังแอบคิดว่าเขาจะเหมือนเดิมกับฉัน

“หนูไม่รู้ว่าพี่เรย์เรียนที่นี่จริงๆ” ฉันตอบกลับอีกครั้งเพื่อยืนยันว่าฉันไม่รู้จริงๆ

“คนอย่างเธอมันมีอะไรให้น่าเชื่อบ้าง ตั้งแต่บอกเลิกฉันทั้งๆที่ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด”

“หนูขอโทษ”

“เก็บคำขอโทษของเธอไว้”

“เพราะหลังจากนี้เธอเจอฉันแน่”

“อ๊ะ”

❤️