ตอนที่ 7 ขย่มลงมา (ฉากเรท)

EP 07

"หรือว่าเปลี่ยนใจอยากตายตอนนี้...ก็ได้นะ ฉันพร้อมเสมอ" เชอร์รีนกลืนนํ้าลายเหนียวๆลงคออย่างยากลำบาก เธอกลั้นใจหลับตาคลานขึ้นบนร่างของแทนไท ท่อนแขนกำยำโอบเอวขอดเอาไว้ มือหนาจับแก่นกายจ่อใส่ร่องแคบแดงเถือก...

"กดมันลงมา แล้วขย่มจนกว่าฉันจะสั่งให้หยุด"

"ฉันทำไม่เป็น.." เชอร์รีนก้มหน้าก้มตาตอบ

"ฉันจะสอนแค่ครั้งเดียว แล้วก็ช่วยจำใส่สมองด้วย"

"อ๊ะ...จะ...เจ็บ" เอวขอดถูกแทนไทจับกดลงจนร่องแคบดูดกลืนแก่นกายมันวาวสุดโคน พอได้ที่มือหนาก็ออกแรงจับสะโพกเธอโยกบนตัวเป็นจังหวะเนิบนาบ ส่งผลให้คนบนร่างเม้มปากหลับตาแน่น เมื่อความจุกเเสบเข้าเล่นงานอีกครั้ง อยากหยุดความทรมานนี้เอาไว้ แต่เธอก็ทำได้แค่คิดแล้วข่มความเจ็บปวดนี้เอาไว้ ปล่อยร่างกายให้ถูกรังแก...

"อาาาส์....อย่าหยุด แบบนั้นแหละ" ชายหนุ่มปล่อยมือจากสะโพกกลมกลึงแล้วเชิดหน้าขึ้นพร้อมกับเสียงลมหายใจหนักๆ ยิ่งคนบนร่างแสดงสีหน้าถึงความเจ็บปวกซักเท่าไหร่ เขายิ่งพอใจ ยื่นมือไปลูบไล้แผ่นหลังเนียนแล้วซุกจมูกเข้ากับอกนิ่ม

เพี๊ยะ ! เพี๊ยะ !

"อ๊ะ...อ๊าย!!" ร่างเล็กสะดุ้งตกใจ เมื่อแก้มก้นถูกมือใหญ่ฟาดไปสองที สัญชาติญาณบ่งบอกให้เธอเร่งสะโพกเป็นจังหวะเร็วกว่าเดิม จนร่างกายสั่นคลอนอย่างบ้าคลั่ง

"อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊ะ!!" ยิ่งออกแรงขย่มมากเท่าไหร่เสียงครางไม่ได้ศัพท์ก็เล็ดรอดออกจากกรีบปากอมชมพูมากขึ้นเท่านั้น แก่นกายใหญ่ที่ชูชันดันร่องแคบไม่มีท่าทีว่าจะลดละเพิ่มความจุกแน่นให้เชอร์รีน จนคนตัวเล็กเผลอผ่อนแรง สร้างความไม่พอใจให้กับแทนไทที่อารมณ์มันกำลังดำเนินไปได้ดี..

เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!

"ฉันไม่ได้สั่งให้เธอหยุด.."

"อึก...กรี๊ดดดดด!!" เชอร์รีนกรี๊ดออกมาสุดเสียงเมื่อมือใหญ่เปลี่ยนเป็นฟาดลงแผ่นหลังเนียนพร้อมกับแก้มก้นพร้อมกัน เธอจึงเร่งจังหวะเพื่อตอบสนองความต้องการให้ชายหนุ่ม แม้ตัวเองจะทั้งจุกทั้งปวดตรงนั้นแทบขาดใจ...

"อ่าาาาส์..."

นํ้าเสียงแหบพร่าครางออกมาสุดเสียวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ริมฝีปากอุ่นร้อนที่กำลังหายใจหนักๆก้มงับยอดประทุมถันสีแดงระเรื่อเม็ดโตดูดเม้นเลียชิมอย่างชอบใจสลับข้างกันอย่างมูมมาม สร้างความกระสันให้คนตัวเล็กแอ่นอกรับสัมผัสเปียกชุ่มอย่างลืมตัว ในนาทีต่อมาแทนไทก็จัดการดึงเชือกออกจากข้อมือที่เกิดรอยแดง แล้วจับเรียวแขนคู่สวยมาค้องลำคอ...

"อ๊าา...อ๊ะ!!" ใบหน้าหวานเหยเก ก่อนที่เธอจะซุกหน้าเข้ากับซอกคอชายหนุ่มอย่างเผลอตัว จมูกเชิดรั้นคลอเคลียร่างหนาจนแทนไทพึงพอใจมือหนาจับเอวขอดเอาไว้แน่นแล้วเด้งเอวสวนขึ้นไปถี่ๆ

พั่บ!! พั่บ!! พั่บ!! พั่บ!!ๆๆๆๆ

พั่บ!! พั่บ!!

"อื้อ...อ๊ะ...อ๊า...อ๊า...อ๊า!!" สองร่างที่กำลังกลมกลืนกันเป็นหนึ่งเดียว กระเด้งกระดอนตามแรงจังหวะเน้นๆ ผ้าปูที่นอนรอบกายยับยู่ยี้บ่งบอกว่าทั้งสองคนบนเตียงกำลังทำกิจกรรมร่วมรักกันรุนแรงแค่ไหน

"อ๊าา...อึก!!" ร่างเล็กหยุดกลางคนพร้อมกับสะดุ้งขึ้นปลดปล่อยนํ้ากามออกมาเร้าๆ เธอซบหน้าลงบ่าแกร่งหอบหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่เมื่อตัวเองปลดปล่อยความอัดอั้นออกมา หยดนํ้าตาเม็ดโตหยดแหมะลงเปลือกตาแทบจะปิดอยู่ร่อมร่อ....

เพี๊ยะ !

"ฉันยังไม่ได้บอกให้เธอหยุด ทำต่อ"

"นะ...นายยังไม่พอใจอีกหรอ"

"ยัง ฉันต้องการมากกว่านี้"

พั่บ!! พั่บ!! พั่บ!! พั่บ!! ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแทนไทก็จัดการจับเอวขอดเอาไว้แน่นแล้วสวนเอวสอบเด้งใส่ร่องแคบบวมเป่งด้วยอารมณ์ปราถนาที่ยากจะสงบ...

ผู้หญิงคนนี้ทำให้ชายหนุ่มรู้จักคำว่าคลั่งเซ็กส์แบบสมบูรณ์แบบ...

.

.

.

ผับ See-k-no...

"ตั้งแต่นายมาที่นี้...ผมยังไม่เห็นนายหยุดมองหาใครซักคนเลย...ผู้หญิงคนนั้นรึป้าวที่ทำให้นายยังไม่อยากกลับ" ไคล์ที่กวาดสายตามองทั่วบริเวณรอบผับอยู่ตลอดเวลา ดวงตาสีฟ้าครามหันไปมองลูกน้องคนสนิทอย่างแอนดริวที่นั้งอยู่ตรงข้ามอยู่ในห้อง VIP...

"คงใช่"

"สนใจเธอรึไง?"

"หึ...แล้วคิดว่าไง" ไคล์ถามกลับพร้อมกระตุกยิ้มมุมปาก

"แต่นายไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลย"

"แค่ผู้หญิงคนเดียวคงไม่ยากเกินความสามารถมึงใช่มั้ย?"

"เรื่องแค่นี้...ผมจัดการเรียบร้อยแล้ว" แอนดริวตอบพร้อมกับยกมือถือที่ถูกเชื่อมกับกล้องที่ติดบนตัวให้ไคล์ดู สร้างความพอใจให้กับชายหนุ่มไม่น้อย "มองตานาย...ผมก็รู้แล้วว่านายต้องการเธอ"

"แล้วที่ถามตั้งแต่แรก?"

"ผมก็แค่แกล้งถามไปงั้นแหละ...เหมือนที่นายแกล้งตอบทั้งๆที่รู้คำตอบ"

"ไม่เลวเลยนะ" ไคล์เอ่ยชมลูกน้องคนสนิท มือหนาแกว่งแก้วเหล้าในมือไปมา ในสมองคิดภาพของหญิงสาวคนนั้น ที่ตราตรึงตาตั้งแต่แรกพบ "เลื่อนเวลากลับอังกฤษให้กูด้วย.."

"แล้วถ้าคานอสถาม.."

"บอกว่ากูเจอตัวมันแล้ว"

"ทั้งๆที่นายยังไม่เจออย่างที่พูด?"

"สายสืบที่กูส่งมาบอกว่ามันอยู่ที่นี้...แต่มันจะอยู่ในบทบาทไหนก็เท่านั้นแหละคือเรื่องที่เราต้องหาคำตอบต่อไป.."

"หวังว่าครั้งนี้จะไม่พลาดเหมือนทุกครั้งนะ"

"ไม่แน่...คนอย่างไอ้มาคัสมันไม่ได้ตายง่ายๆไม่อย่างนั้นมันคงไม่ปิดความลับเอาตัวรอดมาได้หลายปีขนาดนี้"

ไคล์ตอบ ตลอดเวลาที่ผ่านมาคานอสผู้เป็นบิดาของชายหนุ่มเคยส่งสายสืบคนสนิทมาลงมือเองแต่กลับพลาดท่าโดนแทนไทสับขาหลอกฆ่าตาย เขาจึงส่งตัวไคล์ลูกชายเพียงคนเดียวมาจัดการถึงเมืองไทยแทน ส่วนเหตุผลที่ทั้งสองตระกูลไม่ถูกกันหน่ะหรอ มันก็มาจากเรื่องผลประโยช์นล้วนๆ...

"ไม่คิดเลยว่า มิสเตอร์เจคจะฉลาดส่งตัวลูกชายมาไทย"

"คนอย่างพวกมันยังมีอีกหลายอย่างที่เราคาดเดาไม่ได้.."

"...."

"โดยเฉพาะไอ้มาร์ค...มาคัส" พูดชื่อบุคคลที่สามจบ ไคล์ก็ยกเหล้าชั้นดีกระดกเข้าปาก ใครๆก็รู้ว่าลูกชายของ เจค เจเค ฉลาดเหนือมนุษย์และถูกฝึกให้เอาตัวรอดมาอย่างดีตั้งแต่เด็กการที่จะปิดชีวิตของตระกูลเจค...จึงเป็นเรื่องยากสำหรับคนที่คิดจะเป็นศัตรูด้วย..

01.00 AM.

ร่างหนาที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวพันท่อนร่างไว้แค่ผืนเดียวเหลือบมองร่างกายบอบชํ้าบนสภาพเตียงยับเยินด้วยสายตาพึงพอใจ ชายหนุ่มเสพสมร่างกายเธอจนเชอร์รีนอ่อนเพลียหลับหมดสติกลางคัน และตอนนี้เธอก็หลับมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว

สายตาคมกริบมองควันบุหรี่สีขาวขุ่นที่ลอยคละคลุ้งไปทั่วห้องก่อนจะทิ้งมันลงถาดเขี่ยแล้วเดินไปหย่อยตัวนั้งลงบนเตียงข้างร่างไร้สติ ชายหนุ่มเหลือบมองคราบเลือดบริสุทธิ์บนเตียงสลับกับใบหน้านวลไล่ตั้งแต่หน้าผากมนลงมาถึงเปลือกตาคู่สวย จมูกเชิดรั้น ริมฝีปากบางหน้าจูบ ผู้หญิงตรงหน้าเขาไม่ได้สวยกว่าผู้หญิงคนอื่นๆที่ชายหนุ่มเคยมีอะไรด้วย แต่เธอคนนี้กลับดึงดูดเขาจนอยากเป็นเจ้าของเธอแค่คนเดียว...

"เธอคิดผิดแล้วเชอร์รีน...ที่เอาตัวเข้าแลก" แทนไทยกยิ้มมุมปาก แล้วยื่นมือลูบไล้ตามกรอบหน้ารูปใข่ลงมาถึงเนินอกอวบอิ่มที่หวานเกินห้ามใจ ก่อนจะโน้มตัวลงไปคลอเคลียร์ไล่ปลายจมูกสูดดมกลิ่นกายสาวเจ้าแล้วหยุดที่ข้างใบหูขาวสะอาด "ยอมตายไปตั้งแต่แรกก็จบเรื่อง.."

กระซิบบอกร่างไร้สติจบร่างหนาก็เอี้ยวตัวขึ้นแล้วเดินหายเข้าไปในห้องนํ้าเพื่อชำระร่างกายตัวเอง ก่อนจะออกมาในเวลาไม่กี่นาที พอทุกอย่างเสร็จสิ้นก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่หญิงสาวบนเตียงรู้สึกตัวขึ้นมา เชอร์รีนกวาดสายตามองรอบๆก็สบตาเข้ากับสายตาเรียบนิ่ง..

"หมดหน้าที่ของเธอก็รีบไสหัวกลับไป"

"...." เธอนิ่งเงียบ ร่างเล็กพยายามพาร่างตัวเองลงจากเตียงแต่มันกลับไม่เป็นผลเมื่อร่างเธอเซพับเข่าลงกับพื้นแบบไม่ทันตั้งตัว "โอ๊ย..."

"ฉันนับหนึ่งถึงสิบก่อนที่เธอจะไม่มีโอกาส"

"...มะ...มันลุกไม่ไหว...ฉันขอกลับพรุ่งนี้ได้มั้ย"

"คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงกล้าออกคำสั่ง"

"ถ้านายยังมีความเป็นมนุษย์อยู่บ้าง...ก็ควรจะรู้ตัวว่าที่ตัวเองทำมันเลวทรามขนาดไหน"

"แล้วไง?"

"นายก็ควรมีความเป็นคนอยู่บ้าง" คนตัวเล็กชันเข่าขึ้นกอดตัวเองเอาไว้ ความหนาวจากเครื่องปรับอากาศในห้องทำให้ร่างกายเธอสั่นเทาราวกับลูกนกพยายามจะฝืนตัวลุกขึ้นแต่ก็ทำไม่ได้เพราะแรงปวดตรงจุดกลางกลายมันทรมานเกินไป

"จะให้ฉันคอยดูแลเอาใจเธอ?"

"...."

"เสียใจด้วยนะ คนที่จะได้รับการกระทำแบบนั้นมันเกิดขึ้นกับผู้หญิงที่ฉันรักเท่านั้น ซึ่งมันไม่มีวันเกิดขึ้นกับเธอ" พูดจบชายหนุ่มก็ย่างกรายเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ ปลายท้าวเขี่ยที่เรียวขาเธอเป็นเชิงไล่ให้ออกไป เหมือนหญิงสาวไม่มีความรู้สึก การกระทำของชายหนุ่มทำให้เธอแทบอยากจะลุกขึ้นไปตบหน้าเข้าให้ซักฉาด แต่ติดตรงที่ว่าร่างกายมันอ่อนแอเกินไป..

"ฉันไม่ได้ขอให้นายมารัก ที่ฉันขอคือความเป็นมนุษย์ต่างหาก นายก็เห็นไม่ใช่หรอแม้แต่แรงจะลุกฉันก็แทบจะไม่มีนายควรเห็นใจฉันบ้าง แม้นี้มันจะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่มันจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น.."

"....ครั้งสุดท้าย?"

"ใช่ ถือว่าเราจบกันและอีกอย่างที่ฉันอยากให้นายรู้ ฉันก็ไม่มีวันรักนายเหมือนกัน"

"เสียใจด้วยนะเชอร์รีน...เธอพลาดแล้วที่เลือกวิธีนี้"

"?"

"เพราะหลังจากนี้...ฉันคือคนตัดสินชีวิตเธอ"

.

.

.

น้องมันพลาดหรือแกติดใจน้องกันแน่

Next...

"รีนขอโทษ...รีนไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้..."