EPISODE1 | รักแรก

# ประเทศโมนาโก

เสียงสะอึกสะอื้นของหญิงสาวยังคงดังก้องไปทั่วห้อง เรือนร่างเล็กอรชรนั่งร้องไห้ฟูมฟายมุมสี่เหลี่ยมมืดๆนานกว่าชั่วโมงตั้งแต่กลับมาจากคาสิโนของชายหนุ่มที่เธอรัก มันเป็นแบบนี้วันนี้เธอโดนเขาไล่ตะเพิดกลับมาเหมือนทุกครั้งที่เธอไปเธอได้แต่กลับมาร้องไห้และบอกให้ตัวเองสู้ต่อในวันถัดไป

“ไอ้พี่เวกัส ไอ้คนใจร้าย คนใจร้ายที่สุด!!” เสียงหวานเอ่ยออกมาทั้งน้ำตา ทั้งที่เธอรักและแสดงออกชัดเจนว่ามีแค่เขาแต่ทำไมถึงไม่สนใจใยดีอะไรเธอเลย นอกจากการผลักไสไล่ส่งเธอให้ไกลตัว

“คุณหนูคะ คุณท่านให้มาเชิญไปทานมื้อเย็นกับคุณเอกราชค่ะ” วาสนาสาวใช้คนสนิทเดินเข้ามาในห้องแล้วเอื้อมมือไปเปิดไฟให้ห้องสว่าง

“ไม่ฉันไม่กิน!”

“คุณหนูคะ อย่าขัดใจคุณท่านเลยค่ะ คนที่จะเดือดร้อนคือคุณหนูเองนะคะ คุณหนูอยากโดนกักบริเวณอีกเหรอคะ ทางที่ดีพี่ว่าลงไปทานข้าวเย็นเถอะค่ะ” คำพูดของสาวใช้ทำเธอเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะหยัดตัวลุกยืนเต็มร่างแล้วเดินไปล้างหน้าล้างตา

“เดี๋ยวพี่หวีผมให้ค่ะ” ปลายฟ้านั่งประโคมแป้งลงบนใบหน้าเพื่อไม่ให้เห็นความชีดของใบหน้า สาวใช้ค่อยๆหวีผมให้เธอ

ชีวิตของเธอดุจดั่งเจ้าหญิงน้อยในคฤหาสน์หลังใหญ่ มีสาวใช้เต็มบ้าน มีบอดี้การ์ดชุดดำนับสิบนายเดินยามทั่วบ้านไม่ว่างเว้น

“อีกสามเดือนคุณท่านจะส่งคุณหนูกลับไทยนะคะ คุณหนูมานี่นานแล้วคุณแม่คิดถึงค่ะ”

“ไม่ฉันไม่กลับไทยเด็ดขาด ฉันจะอยู่ที่นี่ฉันอยากเจอพี่เวกัสทุกวันแบบนี้”

หญิงสาวตอบกลับสาวใช้ด้วยน้ำเสียงเด็ดหนักแน่นเธออุตส่าห์ดิ้นรนหาทางมาอยู่กับพ่อที่โมนาโกได้แล้ว เธอจะไม่ยอมกลับไปอยู่กับแม่แน่นอน ถ้ากลับไปอยู่กับแม่เธอก็จะไม่ได้เจอเขาอีก ซึ่งมันคงทรมานมากแน่ๆ

“แต่มันอันตรายนะคะ ถ้าคุณหนูยังอยู่ที่นี่คุณท่านก็คงจะเป็นห่วงความปลอดภัยของคุณหนูเอามากๆ มีคนมากมายคอยจ้องทำร้ายคุณหนูถ้าพวกเขารู้ว่าเป็นลูกสาวของท่านปราบยศ”

ไม่แปลกที่เธอจะมีคนคอยตามทำร้ายเพราะเธอเป็นลูกสาวคนเดียวของท่าน ปราบยศ มาเฟียลูกครึ่งไทย-ฮ่องกง เจ้าพ่อคาสิโนและเจ้าพ่อค้าอาวุธสงครามเถื่อนที่เป็นที่สนใจของมีคู่อริมากมาย

ปลายฟ้าถูกเลี้ยงดูโดยดุจดาวภรรยาลับๆที่ไม่เปิดเผยของปราบยศ เพราะเขาไม่อยากเปิดเผยตัวตนภรรยาและลูกมันอันตรายมาก ถ้าจะให้คนอื่นรู้เรื่องครอบครัวเขา เขาเลยให้ลูกสาวใช้นามสกุลของผู้เป็นแม่ที่ภายนอกแสนจะธรรมดา ไม่เป็นที่จับตาของสังคม

ผู้หญิงขายข้าวแกงธรรมดาๆคนหนึ่ง แต่ใครจะรู้ว่าร้านข้าวแกงเป็นเพียงร้านที่สร้างขึ้นเพื่อตบตาคนอื่น ฐานะครอบครัวของเธอค่อนข้างร่ำรวย มีบ้านหลังโตดุจคฤหาสน์ในนวนิยายมีสาวใช้สิบกว่าคนและมีบอดี้การ์ดเต็มบ้านชีวิตเธอไม่เคยได้สัมผัสกับความลำบากเลยสักนิด

“เรียบร้อยแล้วค่ะ ลงไปทานข้าวกับคุณท่านเถอะค่ะ”

“อืม” ปลายฟ้าถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่เธอไม่ชอบเลยสักนิดไม่ชอบเวลาที่ผู้เป็นพ่อพาเอกราชมาที่บ้าน เอกราชคือคู่หมั้นคู่หม้ายที่พ่อแม่เลือกไว้ให้เธอ

เอกราช คือลูกชายคนเดียวของท่านทูตของประเทศไทย มีฐานะทางสังคม ตระกูลผู้ดีเก่าแก่ พี่ชายของพ่อเอกราชคือเจ้าของกิจการหลายอย่างพวงตำแหน่งรองนายกรัฐมนตรี

“น้องปลายฟ้ามาแล้ว มานั่งสิลูกพี่เขารอนานแล้วนะ”

“สวัสดีครับน้องปลายฟ้า วันนี้พี่ซื้อของมาฝากนะครับ เป็นเสื้อขนสัตว์ชนิดพิเศษครับ น่าจะเหมาะกับหนูนะ” เอกราชยื่นถุงแบรนด์เนมราคาแพงให้หญิงสาวเบื้องหน้าก่อนจะฉีกยิ้มหวานให้เธอ

“ขอบคุณนะคะ แต่คราวหลังไม่ต้องซื้ออะไรติดไม้ติดมือมานะคะของที่พี่ให้ปลายให้สาวใช้ที่บ้านจนหมดค่ะ ต่อไปอย่าลำบากซื้อมาอีกเลย”

คำพูดของลูกสาวทำเอาปราบยศโมโหอย่างหนัก ที่กล้าปฎิเสธน้ำใจของเอกราชคนที่เขาหมายหมั้นให้เธอ แถมยังเอาพวกของมีค่าที่เอกราชให้ไปให้สาวใช้อีก

“….”

“ยัยปลายฟ้า แกพูดอะไรออกมารู้รึเปล่า!”

“ปลายพูดความจริงค่ะพ่อ ปลายทำแบบนั้นจริงๆ นี่เสื้อตัวที่พี่ให้เมื่อสองวันก่อนไงคะ จำได้ไหมคะพี่เอกราช” ปลายฟ้าชี้ไปที่เสื้อของสาวใช้ที่ยืนก้มหน้าก้มตานิ่งเงียบด้วยความกลัว

“น้องปลายชอบอะไรเป็นพิเศษไหมครับ? น้องปลายอาจจะไม่ชอบพวกเสื้อผ้า เอาพวกเครื่องประดับไหมครับ?เดี๋ยวพี่ซื้อมาฝาก”

“ไม่ค่ะ ปลายไม่ชอบอะไรถ้าปลายอยากได้อะไรปลายขอซื้อเองค่ะ ไม่จำเป็นต้องให้พี่ซื้อให้!ปลายมีเงินค่ะ”

ปึง!!! ผู้เป็นพ่อทนฟังสิ่งที่ลูกสาวเอ่ยออกมาไม่ไหวเขาทุบมือลงที่โต๊ะอย่างแรงจนเธอสดุ้ง

“ปลายฟ้าขอโทษพี่เขาซะ แล้วต่อไปนี้ห้ามทำมันอีก นี่คือคำสั่งของพ่อเพราะแกกำลังทำตัวเป็นเด็กมีปัญหา ไม่น่ารักเลยแกเป็นเด็กที่เอาแต่ใจตน!!”

“ไม่เป็นไรครับคุณลุง ผมไม่ถือสาในคำพูดของน้องปลายครับ ทานข้าวกันต่อเถอะครับ” เอกราชหันไปยิ้มให้ปราบยศเพื่อให้เขาใจเย็นแต่ยิ่งมองลูกสาวที่ชักสีหน้าไม่พอใจความโกรธของเขายิ่งพุ่งปรี๊ดเข้าไปใหญ่

“…….”

“ปลายฟ้า ได้ยินที่พ่อพูดรึเปล่า!” ปราบยศกรอกเสียงเข้มอีกรอบเมื่อเห็นลูกสาวยังยืนนิ่งพิกเฉยต่อคำสั่งเขา

“…….”

“คุณหนูคะ ตอบคุณพ่อสิคะอย่าเงียบแบบนี้เลยค่ะ เดี๋ยวคุณพ่อโกรธนะคะ” สาวใช้พยายามเรียกสติหญิงสาวที่ยังคงนิ่ง เธอรู้ว่าปราบยศน่ากลัวแค่ไหน

“อย่าให้เป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โตเลยนะครับ ผมไม่โกรธและไม่เคยถือโทษโกรธน้องเลย คุณลุงอย่าดุอย่าว่าน้องปลายเลยครับ ผมผิดเองครับที่ชอบยัดเยียดอะไรให้น้อง”

“ใช่ค่ะพี่ผิด ปลายไม่ขอโทษ ปลายไม่ผิด ปลายมีสิทธิ์ปฎิเสธสิ่งที่ปลายไม่ได้ต้องการ พ่อมะ…”

//เผียะ// ฝ่ามือหนาสากฟาดลงที่ใบหน้าของลูกสาวอย่างแรงด้วยความโมโห จนเธอเซล้มลงกับพื้น น้ำตาหยดใสๆรินไหลอาบสองข้างแก้มด้วยความเจ็บปวดภายในหัวใจ

“ออกไปให้พ้นหน้าฉันปลายฟ้า ออกไปสำนึกในสิ่งที่ตัวเองทำ ถ้ายังสำนึกไม่ได้ฉันจะให้แกกลับไปสำนึกที่ไทยภายในคืนนี้ นับวันแกยิ่งแข็งข้อสู้คนเป็นพ่อไม่เคยเห็นหัวฉันเลยสักนิด”

“…” ปลายฟ้าไม่ได้ตอบกลับอะไรนอกจากวิ่งร้องไห้ออกไปหน้าบ้าน มันเจ็บทั้งตัวและเจ็บที่หัวใจพ่อของเธอมักจะใช้อารมณ์เป็นประจำเวลาที่เธอไม่ได้ดั่งใจ

“พาฉันไปคาสิโนเดี๋ยวนี้ ฉันอยากไปเจอเขา”

“คงไปไม่ได้ครับ คุณท่านสั่งห้ามให้พวกผมพาคุณหนูไปที่นั่นนะครับ คุณหนูไปที่อื่นเถอะครับ เดี๋ยวพวกผมพาไป” ชายชุดดำไม่ยอมเปิดประตูรถให้หญิงสาวเพราะไม่กล้าพากันขัดคำสั่งนายใหญ่อย่างปราบยศ

“แต่นี่คือคำสั่งของฉัน พวกนายเลือกเอาระหว่างไปส่งฉันหรืออยากโดนฉันยิงตายตรงนี้ ถ้ารักชีวิตก็ขึ้นรถแล้วออกไปส่งฉัน”

ปลายฟ้ายกกระบอกปืนสีดำเงาขึ้นขู่ ด้วยสายตาที่เรียบนิ่ง ทุกคนรู้ว่าปลายฟ้ายิงปืนได้และค่อนข้างยิงแม่นเลยพากันยอมทำตามคำสั่งของเธอ ตลอดทางเธอเอาแต่นั่งร้องห่มร้องไห้เสียใจกับการกระทำของพ่อที่ทำกับเธอแบบนี้ หลายต่อหลายครั้งที่เธอโดนผู้เป็นพ่อตบเพราะเธอปฏิเสธ ขัดใจในสิ่งที่เขามอบให้เธอ

“ฮึก~ฮือ~พี่เวกัส ปลายจะไม่ยอมแต่งงานกับใครนอกจากพี่ เพราะผู้ชายคือคนเดียวที่ปลายรัก”

หญิงสาวเอาแต่ร้องไห้พึมพำออกมาเบาๆ เวกัสเป็นรักแรกของเธอเขาคือผู้ชายที่คอยดูแลเธอในวัยที่เธอยังเด็ก เขาคอยเอาใจใส่เธอเพราะเธอเป็นเด็กขี้โรคป่วยบ่อยมาก

ในช่วงเวลานั้นก็มีแต่เวกัสที่คอยหายาให้ทานคอยดูแลเธออยู่ไม่ห่างและสัญญากับเธอว่าจะดูแลเธอตลอดไป ตุ๊กตาหมีตัวนั่นที่เขาให้เธอเมื่อหลายปีก่อนมันก็ยังอยู่กับเธอ เธอเก็บมันไว้อย่างดี เพราะมันคือของมีค่าทางจิตใจมหาศาลของเธอ