Ep5 คุณหนูปากแซ่บ

สาวทั้งสองหน้าถอดสีหน้าซีดเผือดเมื่อได้ยินประโยคคำสั่งของมาเฟียที่ไม่สามารถเลี่ยงได้

“อะ อะไรนะคะ” หนึ่งในนั้นเอ่ยเสียงสั่นตะกุตะกักมองหน้าเพื่อคนที่โดนราดแกงที่ชื่อ เยลลี่ มองเพื่อนๆ ของเธอแล้วส่ายหน้าบอกว่าจะตบตัวเองไม่ได้และห้ามทำเด็ดขาดทว่าเพื่อที่รักเธอหนักหนากลับกลัวตายมากกว่า

“จะโดนเพื่อนตบหรือจะโดนคนของฉันตบจนฟันหลุด” มาเฟียหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบนิ่งจนน่ากลัวทำให้เพื่อนของเยลลี่จำใจตบเพื่อความอยู่รอด

“ขะขอโทษนะเยลถึงพวกฉันจะรักแกแต่พวกฉันก็รักชีวิตตัวเองมากว่า” สองคนนั้นเอ่ยก่อนจะตบใบหน้าเยลลี่ตามคำสั่งของมาเฟียหนุ่มอยู่หลายครั้งทำให้ใบหน้าของเยลลี่เต็มไปด้วยรอยนิ้วมือและรอยเลือดที่แตกข้างมุมปาก

เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ

“จำเอาไว้ว่าคนที่เอาชื่อฉันไปอ้างมันจะโดนแบบไหนนี่ฉันยังเห็นแกเมียฉันที่ไม่เอาเธอกับเพื่อนเธอจนตายรวมถึงพ่อเธอด้วย” มาเฟียหนุ่มตวัดสายตาหันไปหาครูใหญ่และผู้อำนวยการมหาวิทยาลัยนี้ด้วยใบหน้าที่เกรงขาม

“ผมคงไม่เก็บคนแบบคุณไว้หรอก ไปลาออกดีๆ ก่อนจะไม่ได้ลาออกเอง” เขากล่าวแค่นั้นแล้วเดินจูงมือภรรยาสาวออกไป

“ไม่ต้องเรียนแม่งวันนี้” ขเาเอ่ยทว่าเด็กสาวขืนตัวเอาไว้อย่างกล้าๆ กลัว แล้วเอ่ยเสียงสั่นๆ ว่าเธอขอเรียนวันนี้เพราะมันเป็นสิ่งที่เธอฝันมาตลอดว่าอยากเป็นสัตวแพทย์มาตั้งแต่เด็กๆ เพราะเธอวาดฝันเอาไว้เขาทำลายความฝันอย่างอื่นเธอได้แต่เธอขอแค่การศึกษาเขาอย่าห้ามเธอก็พอเพราะเธอขอแค่นี้จริงๆ

“หนูอยากเรียนนะคะ ขอร้องแหละค่ะหนูอยากเรียนต่อคุณเองก็รู็” เธอเอ่ยเสียงสั่นเครืออ้อนวอน เพชรพลอยที่เห็นดั่งนั้นจึงจะเข้าไปขอร้องช่วยเพื่อนแต่เดวิดเอ่ยห้ามเอาไว้และดึงแขนเลี่ยงออกไปอีกทางปล่อยให้เจ้านายคุยกับภรรยาเพียงแค่สองคน

“เธออยากเป็นเหมือนสามคนนั้นก็ลองดูต่อให้เธอเป็นเพื่อนคุณพริ้งมากี่ปี่ก็ตาม” เดวิดเอ่ยเสียงราบเรียบทว่าต้องถอนหายใจออกมาอย่างรำคาญที่ปากเล็กๆ นั่นพูดเถียงเขาฉอดๆ ไม่หยุดสักทีจนอยากกัดปากเล็กๆ นั่นให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย

“ไม่ได้นะคะ เจ้านายคุรไม่มีเหตูผลอ่ะมีอย่างที่ไหนห้ามเมียตัวเองเรียนต่อ อุ๊ป อื้อ” ทว่าจังหวะนั้นปากเล็กๆ นั่นก็ถูกจูบด้วยริมฝีปากหนาของเดวิดแล้วเขาก็ขบกัดเบาๆ เพื่อให้เด็กสาวเลิกเถียงเขาสักที

“อื้อ มะมะไม่เถียงแล้วก็ได้” เพชรพลอยเอ่ยเสียงตะกุกตะกักใบหน้านวลเห่อร้อนไปทั้งแก้มเพราะคนตรงหน้าที่เธอหมายปองบทจูบเธออย่างที่เธอคาดไม่ถึง

“พูดง่ายๆ แต่ทีแลกแล้วก็จบ” เดวิดเอ่ยดวงตาคมเข็มมองเด็กสาวอย่างไม่มีความรุ็สึกอะไรเมื่อเห็นว่าเธอเขินอายเมื่อถูกเขาจูบกระทันหัน

“คุณเข้าใจหนูได้มั้ยคะหนูอยากเรียนจริงๆ คุณก็รู้ว่าหนูอยากเป็นสัตวแพทย์” เด็กสาวเริ่มเอ่ยเสียงสั่นเครือดวงตาใสแป๋วช้อนมองปฏิกิริยาของขเาว่าจะเป็นยังไงเมื่อเธอข้อร้องอ้อนวอนร้องไห้ออกมาซะขนาดนี้แต่พอมาคิดๆ ดูแล้วเขาคงไม่สงสารเธอหรอกเพราะขนาดทารุณช่วงร่างของเธอบนเตียงอย่างโหดร้ายเขาก็ไม่ได้สนใจใยดีเธออยู่แล้ว เหมือนอย่างกับตอนนี้…..

“กลับบ้านไปฉันจัดการเธอแน่” เขาเอ่ยเสียงราบเรียบแล้วเกินออกไปโดยไมาสนใจเธอแม้แต่น้อยจนเธอโล่งใจที่เขาไม่ลากเธอกลับบ้านด้วยแต่ก็ต้องหนักใจเพราะกลับบ้านไปเธอก็ต้องทำหน้าที่เมียบำเรอของเขาอย่างจำใจในคืนนี้เพราะดูท่าแล้วสามีซาตานของเธอคงไม่พอใจเป็นแน่

“ยัยพริ้งๆ” เพชรพลอยเอ่ยเรียกมาแต่ไกลๆ หลังจากที่สามีซาตานออกเธอเดินออกไปแล้วแต่ก็ต้องขมวดคิ้วเพราะคำพูดที่เธอไม่คาดคิดว่าจะได้ยิน

“ไปเรียนได้แล้วแก ตะแต่แกก็ต้องอึดอัดหน่อยนะเพราะสามีแกกับคุณเดวิดจะมานั่งเฝ้าแกเรียนด้วย” นั่นแหละจากที่โล่งใจก็เปลี่ยนเป็นอึดอัดใจจริงๆ แล้วในตอนนี้

“เฮ้อ สามีแกนี่ร้ายจอมบงการจริงๆ เลย” เพชรพลอยเอ่ยและอึดอัดใจไม่ต่างจากกันกับเพื่อนเพราะพวกเธอสองคนก็ต้องตกเป็นเป้าสายตาทุกคนในคลาสแน่นอนเพราะในโรงอาหารก็รอบนึงไปแล้ว

นั่นแหละเป็นไปตามที่คิดไว้แล้วเพระาตั้งแต่เข้ามานั่งเรียนทุกคนในห้องให้ความสนใจหนุ่มหล่ออยู่ตรงนี้จนแทบไม่สนใจการเรียนด้วยซ้ำ

“นี่น่ะหรอภรรยาอธิการบดีที่เขาว่ามันก็สวยอย่างที่เขาว่าแหละแต่ฉันว่าแอ๊บใสๆ แน่นอนก็คงจะไปอ่อยจนได้เขามาทั้งที่อายุแค่สิบเก้าปีเอง” เสียงซุบซิบจากเพื่อนร่วมคลาสของเธอแต่เธอก็ไม่สนใจหรอก

“เด็กสมัยนี้หวังรวยทางลัด” เป็นเพชรพลอยเอ่ยอีกครั้งเพราะหมดความอดทนมากแล้วจริงๆ

“แล้วไงคะคุณผู้ใหญ่สมัยใหม่ แหม พูดให้คนอื่นคิดว่าตัวเองดีมากมั้งพูดให้คนอื่นไม่ดูตัวเองเลยนะคะสาวทำไมหรอเห็นคนอื่นเขาได้ดีไม่ได้เลยว่างั้น ก่อนจะว่าคนอื่นหัดดูสันดานตัวเองบ้างนะคะเห็นเพื่อนฉันวาสนาดีหน่อยไม่ได้เลยว่างั้น?” หมดแล้วจริง ๆ ความอดทนเป็นอะไรมากมั้ยมาดิเธอจะเป็นลุกคุณหนูปากแซ่บให้ดูด่ามาด่ากลับไม่โกง

“พอแล้วแก อย่ามีเรื่องอีกเลย” เธอห้ามเพื่อเมื่อเห็นสายตาของผู้เป็ฯสามีที่วาวโรจน์เธอเกรงว่าระเบิดจะลงอีกครั้งแล้วแน่ๆ

พริ้งพราวที่เฆ้นดังนั้นจึงรีบเอ่ยปรามเพื่อนสนิทที่เริ่มจะเป็นเรื่องขึ้นมาอีกครั้งแล้วจริงๆ ทว่าเสียงน่าเกรงขามของสามีที่พูดกับเดวิดทำให้ทุกคนเงียบโดยเฉพาะสองสาวนั่นที่เงียบเพราะกำลังกลัวในคำพูดของมาเฟีย

“เดวิด คนที่มันพูดมากนายคิดว่าฉันควรจะจัดการยังไงดีโดยที่ให้มันไม่มีปากได้พูดออกมาอีกเลย” เขาเอ่ยเสียงเรียบนิ่งจนเธอเริ่มกลัวแทนสองคนนั้น

“ตัดลิ้นมันครับ แต่ถ้าไม่อยากเห็นหน้ามัน มันก็ไม่สมควรที่จะอยู่บนโลกนี้ต่อไป”