ตอนที่ 20 อาสาไปส่ง

EP20 อาสาไปส่ง

เกิดความเงียบขึ้นบนโต๊ะเมื่อมิเกลได้ตอบออกไปแล้วมีเพียงเสียงเพลงของนักร้องวงใหม่ที่กำลังบันเลงแทนเสียงดีเจเปิด มิเกลนิ่งเธอก้มหน้าหลบสายตาของทุกคนไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตนเองต้องมาตอบคำถามอะไรแบบนี้ทั้งที่มันเป็นเรื่องส่วนตัว

“แล้วมึงไปเอามาจากไหนวะฟีฟ่า ว่าน้องมีแฟนแล้ว” เป็นไวท์ที่พูดแทรกเสียงเพลงดังขึ้นมา ทำให้มิเกลเงยหน้ามองฟีฟ่า ไม่รู้ว่าแสงไฟภายในผับมันสลัวหรือสายตาฟีฟ่ามันเป็นแบบนั้นจริงๆ กันแน่ สายตาคู่นั้นสื่อออกมาว่าไม่พอใจ แต่มิเกลก็คิดว่าตัวเองคงคิดไปเองไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาจะไม่พอใจและเขาก็ไม่มีสิทธิ์นั้นอยู่แล้ว

“ก็แล้วแต่ แค่เตือนด้วยความหวังดี” ฟีฟ่าตอบแบบนั้นก็ลุกพรวดพราดขึ้นจากเก้าอี้ด้วยความงุนงงของทุกคนโดยเฉพาะจีน่า เธอไม่รอช้ารีบลุกขึ้นตามฟีฟ่าไปส่วนสามคนที่เหลือได้แต่มองตามสามคนนั้นไป

“เอ้ไอ้นี้มันเป็นห่าเหวอะไรของมันว่าไหมไอ้ธาม” พูดจบก็หันมาถามธามที่นั่งเงียบซึ่งเขาก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป

เกิดความเงียบขึ้นภายในโต๊ะจนกระทั่งเวลาผ่านไปเกือบห้านาทีธามก็ชวนมิเกลคุยเพราะตอนนี้ไวท์ได้ลุกไปเข้าห้องนํ้าแล้ว

“เราอยู่ปีหนึ่งหรอ” เสียงนั้นทำให้มิเกลเงยหน้าขึ้นสบตากับธาม ก่อนจะเอ่ยตอบออกไป

“ค่ะ”

“ดูไม่ค่อยพูดนะ” ธามที่สังเกตพฤติกรรมของคนตัวเล็กข้างกายเอ่ยขึ้น เขาสังเกตุเธอมาสักระยะแล้ว มิเกลเอาแต่ยกแก้วดื่มอย่างเดียวจนหมดไปหลายแก้วแล้ว

“ฉันไม่รู้จะพูดอะไร”

“งั้นก็ดื่มให้คุ้ม” ชายหนุ่มบอกแบบนั้นแล้วจ้องมองใบหน้าจิ้มลิ้มก่อนจะชงเครื่องดื่มแก้วใหม่ให้มิเกลแบบอ่อนๆ แล้วเลื่อนไปตรงหน้าหญิงสาว สายตาเหลือบมองเวลาบนหน้าจอมือถือตอนนี้ฟีฟ่าและจีน่ายังไม่กลับมาของก็ไม่ได้อยู่บนโต๊ะแล้ว ส่วนไวท์ก็ไปเข้าห้องนํ้าและคงเดินทักทายคนในร้านราวกับ สส.คงไม่กลับโต๊ะมาง่าย

“เพื่อนพี่ไปไหนหรอ” รอไปสักพักก็ไม่เห็นวี่แววของคนที่จะกลับมาโต๊ะเลยมิเกลเลยถามขึ้นเพราะเครื่องดื่มยังดื่มไปไม่ถึงครึ่งเลย เธอกลัวจะกินกันสองคนแล้วไม่หมด

“มันเดินทั่วร้านปกติของมัน”

“แล้วสองคนนั้น…”

“คงกลับไปแล้ว”

“ค่ะ” มิเกลพยักหน้าตอบ สองคนนั้นกลับไปแล้วก็ดีเหมือนกันเธอเกลียดสายตาฟีฟ่าที่มองมาเขามองมาราวกับว่าเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเธอยังไงยังงั้นแถมยังพูดจาในเรื่องที่ไม่ควรพูดซึ่งมันทำให้มิเกลไม่โอเค อยู่กันสามคนบนโต๊ะก็ดีเหมือนกัน

“ไปรู้จักฟีฟ่าได้ยังไง” ด้วยความที่นั่งอยู่ด้วยกันสองคนธามเลยชวนคุยต่อเพราะรู้ดีว่ามิเกลคงไม่เริ่มชวนคุยก่อน

“สมัยเรียนมัธยมปลายค่ะ” มิเกลตอบออกไปตามความจริงแต่สิ่งที่เธอไม่ได้บอกหมดคือทั้งสองเคยเป็นแฟนกัน

“พี่พึ่งเคยเห็นผู้หญิงคนแรกที่มันรู้จักในฐานะพี่น้อง”

“ทำไมคะ”

“เหลือผู้หญิงคนไหนบ้างที่มันยังไม่ล่าแต้ม” พอได้ยินคำตอบเท่านั้นแหละมิเกลก็เข้าใจได้เป็นอย่างดี สมัยมัธยมเป็นยังไงขึ้นมหาลัยมาคงหนักกว่านั้นหลายเท่าความมั่วของเขาทำให้เธอเริ่มอยากหยุดความสัมพันธ์แบบนี้เต็มทนแล้ว รู้สึกขยะแขยงตนเองแต่ติดตรงที่หัวใจไม่รักดีที่ยังไม่ลืมสักที

“เข้าใจแล้วค่ะ” มิเกลตอบแล้วรับเครื่องดื่มที่พึ่งถูกชงขึ้นมาจรดริมฝีปากสีชมพู การกระทำของเธอมีสายตาของธามคอยมองอยู่ก่อนที่ชายหนุ่มจะถามขึ้นมา

“พี่ขออะไรหน่อยได้มั้ย”

“ค่ะ” มิเกลครุ่นคิดเพียงครู่ก่อนจะตอบออกไปเพราะเธอคิดว่าธามไม่ได้สนใจตนเองเลยสักนิดเหมือนผู้ชายคนอื่นที่ไม่ได้สนใจเธอเหมือนกัน ด้วยความที่คิดแบบนั้นเลยตอบตกลงอย่างง่ายดาย และธามก็เคยตอบไปแล้วด้วยว่าไม่ได้คิดอะไรตอนฟีฟ่าถาม

“ขอดูหน้าชัดๆ ได้รึป่าว”

“หน้าฉัน มัน…แปลกหรอ”

“แค่อยากดู”

“…” พอธามตอบออกมาแบบนั้นมิเกลเลยพยักหน้าตอบเล็กน้อยก่อนจะวางแก้วเหล้าลงแล้วยกมือจับขาแว่นแล้วถอดออกจากใบหน้า ดวงตาคู่สวยจ้องมองธามในขณะที่เขาก็จ้องมองเธออยู่ก่อนแล้ว

ธามมองใบหน้าน่ารักของคนข้างกายราวกับคนที่ถูกต้องมนต์สะกด ใบหน้ารูปไข่ ริมฝีปากจิ้มลิ้มเป็นกระจับ จมูกเชิดรั้นโด่งรับใบหน้า ดวงตากลมขนตาแพงอนโดยธรรมชาติบนใบหน้านั้นแทบจะใช้เครื่องสำอางไม่กี่ชิ้น ขนาดถอดแค่แว่นออกความสวยยังทำให้เขาตกอยู่ในภวังขนาดนี้ แล้วถ้าเธอแต่งตัวขึ้นมาละ เขาคงจะไม่แค่มองอยู่เฉยๆ แน่ ธามไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนที่หน้าค้นหามากขนาดนี้มาก่อน

“อะแฮ่มม” และในตอนนั้นเองเสียงกระเอมในลำคอก็ดังขึ้น เป็นไวท์ที่เดินกลับโต๊ะในมือของเขามือแก้วเหล้าที่ถือมาจากโต๊ะอื่น ทำให้ธามหลุดจากภวังแล้วมองไปที่ไวท์

“ไปนานไอ้สัส”

“ทักทายคนรู้จักหน่อย แล้วทำไรกันอยู่วะ กูมาขัดจังหวะอะไรป่าวว” ไวท์เอ่ยแซวแล้วทิ้งตัวนั่งลงที่เดิม สายตาของเขามองไปที่นั่งของฟีฟ่าและจีน่า

“เปล่า”

“แล้วแม่งไอ้เหี้ยนี้ชวนมาทั้งทีหายหัวกลับไปแล้วหรอวะ ถ้ามันจะรีบเอาขนาดนั้นจะมาทำควยไร” ชายหนุ่มสบถออกมาแล้วหันหน้าไปทางอื่น ถ้าไม่ติดว่าฟีฟ่าเลี้ยงเขาจะสาปแช่งให้หนักกว่าเดิม

“แล้วพวกพี่จะกลับตอนไหนคะ” มิเกลถามแล้วสวมแว่นเหมือนเดิม

“เหล้าหมดก็คงกลับแล้ว” เป็นไวท์ที่เอ่ยตอบมิเกลจึงพยักหน้าตอบ แล้วหลังจากนั้นบรรยากาศภายในโต๊ะก็เริ่มดำเนินไปเรื่อยๆ ไวท์กลับมาที่โต๊ะบ้างและไปที่โต๊ะอื่นบ้าง ทำให้เวลาส่วนมากมิเกลและธามอยู่ด้วยกันบนโต๊ะจนกระทั่งเวลาก็ล่วงเลยผ่านไปเกือบสองชั่วโมง…

00 : 35 น.

“ไหวมั้ย” ตอนนี้มิเกลแทบจะไม่ได้สติแล้วเธอดื่มไปเยอะและเป็นคนที่คออ่อนเลยทำให้เมาง่าย เมาจนนั่งทรงตัวแทบจะไม่อยู่ทำให้ธามต้องเข้าไปโอบร่างเล็กเอาไว้เพราะกลัวว่ามิเกลจะตกเก้าอี้เอา ทางด้านมุกดาที่กำลังหนักหัวอึ้งพยายามควบคุมสติตนเองแต่เธอดันเป็นประเภทที่ได้ดื่มแล้วจะดื่มไม่หยุด

“ไหวค่ะ ยังดื่มได้” ปากเอ่ยตอบแบบนั้นก็คว้าแก้วของธามขึ้นมากระดกเข้าปากร่างกายโอนเอนไปมาจะล้มอยู่ตลอดเวลา ธามที่เห็นแบบนั้นเลยถอดแว่นออกให้แล้วเก็บไว้ใส่กรอบแว่นให้เธอ คนตัวโตยื้อแย่งแก้วออกมาจากมือเล็ก

“พี่ว่าไม่ไหวแล้ว”

“อื้อออ เกลไหว” มิเกลดื้อด้านเธอแย่งแก้วกับธามอยู่แบบนั้นจนแก้วเหล้าหกใส่เสื้อสีขาว ทำให้ธามต้องถอนหายใจออกมากับความดื้อด้านของเธอ

“อย่าดื้อ กลับ” เธอยอมปล่อยแก้วในมือเมื่อธามเริ่มทำเสียงดุ ตอนนี้ไวท์ก็ไปอยู่ที่โต๊ะอื่นเรียบร้อยแล้วและธามเองก็ไม่กล้าที่จะปล่อยมิเกลกลับเองเลยอาสาที่จะไปส่ง

“ร้านยังไม่ปิดเลยค่ะ อยู่ต่อก่อนได้มั้ย~” มิเกลไม่เป็นตัวของตัวเองเธอซบหน้าลงบนอกแกร่งและเสื้อสีขาวที่สวมอยู่ก็เปื้อนคราบเหล้าจนเห็นไปถึงซับใน ธามเลยแก้ปัญหาด้วยการหยิบแจ็กเก็ตของตนเองมาสวมทับให้เธอ

“ร้านจะปิดแล้ว กลับเลย” พูดจบก็หยิบกระเป๋าสะพายมิเกลขึ้นมาสะพายบนบ่าตนเองก่อนจะตวัดแขนช้อนร่างเล็กขึ้นมาในท่าเจ้าสาว ทำให้คนถูกอุ้มตกใจเล็กน้อย

หมับ!

“อ๊ะ! เกลเดินเองได้” มิเกลพูดจาฟังไม่รู้เรื่องก่อนที่เธอจะซบหน้าเข้าที่อกแกร่ง ภาพที่ธามอุ้มคนตัวเล็กออกมาจากร้านทำให้ทุกคนที่เห็นต่างกรี๊ดและเขินแทนกันใหญ่ เพราะธามเองก็หล่อจนสาวๆ อยากจะเป็นคนที่ถูกอุ้มเอง

“เดี๋ยวพี่ไปส่ง พักอยู่ไหน” ในขณะที่อุ้มร่างมิเกลมาที่จอดรถก็ถามออกมาด้วย

“หอโกลเด้นท์วิวค่ะ ห้องสองหนึ่งสี่” มิเกลตอบออกไปก่อนจะถูกยัดร่างเข้าไปที่รถคันหรู ถึงจะเมาแต่หญิงสาวก็ตอบโต้ได้ทุกอย่างแค่ทรงตัวไม่อยู่แล้วเหมือนจะล้มตลอดเวลาเท่านั้นเอง

“ทีหลังอย่าเมาหนักแบบนี้นะ” ธามเดินอ้อมมาฝั่งคนขับพร้อมกับปิดประตูรถลง ก่อนจะเคลื่อนรถออกไปจากโรงรถก็ไม่ลืมบอกคนข้างกายที่เมาจนยืนทรงตัวไม่อยู่

“เกลไม่เคยดื่มมม”

“พี่รู้แล้ว นอนนะ ถึงแล้วจะปลุก”

“ได้ค่ะ” มิเกลพยักหน้าตอบหงึกๆ แล้วหลับตาลง ธามจึงเลี้ยวรถออกมาถนนใหญ่แล้วพาเธอกลับไปส่งที่หอพักของตนเอง โดยที่ระหว่างทางการกลับก็เกิดความเงียบมาตลอด มิเกลหลับทั้งทาง พอมาถึงธามก็จอดรถเอาไว้แล้วหันไปปลุกคนข้างกาย

“เกลถึงแล้ว” มือหนาตบเข้าที่แก้มแดงระเรื่อเบาๆ ตบไปสองสามครั้งมิเกลก็รู้สึกตัวเธอปรือตาขึ้นมองแล้วพยายามตั้งสติ

“ถึงแล้วหรอคะ”

“ถึงแล้ว ขึ้นไปไหวไหม”

“ไม่ค่ะ” ใบหน้าแดงระเรื่อพร้อมกับสายตาปรือส่ายไปมา

“เดี๋ยวพี่ไปส่ง” พูดแล้วก็เปิดประตูรถลงมาแล้วเดินอ้อมมาเปิดฝั่งมิเกลก่อนจะอุ้มขึ้นในท่าเดิมและพาไปยังห้องของมิเกลที่อยู่บนชั้นสอง ธามค้นหากุญแจในกระเป๋าสะพายก่อนจะไขเข้าไปข้างใน ชายหนุ่มพยุงร่างคนตัวเล็กไปที่นอนและค่อยๆ ทิ้งตัวมิเกลลงพร้อมกับวางกระเป๋าไว้ให้ก่อนจะถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อย เขาจัดการเปลี่ยนเสื้อให้แล้วห่มผ้าก่อนจะเปิดแอร์ให้เรียบร้อย

“พี่กลับก่อนนะ”

“…ขอบคุณนะคะ” มิเกลตอบงัวเงียออกไปแล้วธามก็เดินออกไปจากห้อง เธอเลยปิดเปลือกตาลงแต่ห้านาทีต่อมาก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกรอบ มิเกลที่คิดว่าธามลืมของเลยลุกขึ้นจากเตียงไปเปิดประตูด้วยความไม่ลังเล

“พี่ธาม…” แต่พอเปิดออกมาคนตรงหน้ากลับไม่ใช่ธาม…

_______________________________

วันอาทิตย์ไรท์ไม่ได้อัปน๊าาา เค้าแจ้งล่วงหน้าคั้บบบบ 

แล้วเจอกันวันจันทร์ค่าาาา???