EPISODE 5

ฉันจ้องมองโทรศัพท์มือถือของตัวเองอยู่ครู่ใหญ่เมื่อเห็นว่าล่ามแค่เพียงเปิดอ่านข้อความแต่ไม่ได้ตอบอะไรกลับมาฉันจึงปิดโทรศัพท์แล้ววางไว้ตรงโต๊ะหัวเตียงพลางทิ้งตัวลงนอน

"เฮ้อ" ฉันถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายเมื่อจู่ ๆ ฉันก็เผลอคิดถึงหน้าล่ามขึ้นมา ฉันไม่น่าไปชอบล่ามมันเลยเนอะว่าไหมคะเพราะยังไงเรื่องของฉันกับเขาก็ไม่มีทางเป็นไปได้อยู่ดี มีแค่ฉันที่รู้สึก มีแค่ฉันที่เจ็บอยู่ฝ่ายเดียว

เป็นความรู้สึกแย่มาก แต่แปลกที่ฉันพาตัวเองออกมาจากความรู้สึกแบบนี้ไม่ได้สักที

มัวแต่คิดเรื่องของล่ามกว่าฉันจะข่มตาหลับก็ปาไปตีสามแล้วตื่นมาอีกก็หกโมงเช้า ฉันรีบลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะออกจากห้องลงมารอล่ามที่หน้าล็อบบี้ของคอนโด ใช้เวลารอไม่นานคนตัวโตก็ขับรถมาจอดฉันจึงเดินออกมาหาเขา

ล่ามลงมาจากรถมาช่วยยกกระเป๋าฉันไปเก็บ ระหว่างรอเขาเก็บกระเป๋าฉันจึงเปิดประตูขึ้นรถมานั่งรอเขาแทน

"หิวไหม" เป็นคำทักแรกของเขาหลังจากเข้ามานั่งในรถแล้วขับรถออกไปจากคอนโด

"นิดหน่อย"

"งั้นแวะหาอะไรทานกันก่อนแล้วกัน ฉันเองก็ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย" ฉันพยักหน้ารับแบบส่ง ๆ กับคำพูดของล่าม จนล่ามแวะจอดที่ร้านข้าวต้มแห่งหนึ่งฉันกับเขาก็ลงไปนั่งกินกันล่ามเป็นคนสั่งให้ฉันเองทุกอย่าง

"ถ้วยหนึ่งไม่ใส่ขิงและพริกไทยนะครับ" ไม่ลืมที่จะบอกกับคนขายว่าไม่เอาขิง ไม่เอาพริกไทย เนื่องจากสองสิ่งนั้นเป็นสิ่งที่ฉันไม่ชอบและล่ามก็จำได้เสมอ

ฉันมองหน้าเขานิ่ง ๆ โดยไม่พูดอะไรแต่ทว่าหัวใจกลับเต้นระส่ำไม่หยุด

แค่เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เขาใส่ใจมันก็ทำให้ใจฉันฟูฟ่องแล้วค่ะ

เมื่อข้าวต้มมาเสิร์ฟฉันรีบโชยข้าวต้มเข้าปากอย่างคนหิวโหยไม่สนใจผมเผ้าที่รุงรังของตัวเองสักนิด แม้ว่าผมมันจะเข้าปากฉันก็ยังไม่สนใจทานข้าวต้มอย่างเอร็ดอร่อยต่อไปจนเหมือนล่ามจะทนกับสภาพของฉันตอนนี้ไม่ไหวเขาจึงลุกจากเก้าอี้ตัวเองเดินอ้อมมาด้านหลังของฉันก่อนจะรวบผมของฉันเป็นหางม้าแล้วใช้แมสที่เขาพกติดตัวมาถึงสองแผ่นมัดผมให้ฉันเนื่องจากไม่มีหนังยาง

ทุกอย่างนิ่งงันมือที่กำลังจะตักข้าวเข้าปากหยุดชะงักฉันอึ้งกับการกระทำของล่ามมาก ๆ เนื่องจากการกระทำของเขาครั้งนี้มันเป็นสิ่งแปลกใหม่ที่เขายังไม่เคยทำให้ฉัน ปกติฉันรวบผมตัวเองดีทุกครั้งแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวที่ฉันรีบมากไปหน่อยจนลืมจัดการสภาพตัวเองให้เรียบร้อย

จนเมื่อล่ามเดินกลับมานั่งที่เดิมสติที่หลุดลอยไปไกลของฉันถึงกลับมา ฉันมองหน้าล่ามด้วยความรู้สึกหลากหลายรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนผ่าวคล้ายกับกำลังเขินอายล่ามอยู่ยังไงยังงั้น

"ขอบคุณนะ" ฉันกล่าวขอบคุณเขาเสียงแผ่ว

"เห็นแล้วมันเกะกะลูกตา" ล่ามว่าพลันไหวไหล่อย่างไม่แยแสกับคำพูดของตัวเองก่อนจะก้มหน้าทานข้ามต้มของตัวเองต่อโดยมีฉันคอยลอบมองเสี้ยวหน้าของเขาเป็นระยะระยะพลางอมยิ้มให้กับความน่ารักของเขาเมื่อกี้เบา ๆ "ยิ้มอะไร" ฉันสะดุ้งเมื่อจู่ ๆ ล่ามก็เงยหน้าขึ้นมามองหน้าฉัน

"เอ่อ ออ" เห็นดังนั้นฉันเลิกลั่กทำอะไรไม่ถูก "เปล๊า" ก่อนจะตอบเขากลับเสียงสูงหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดูดกลบเกลื่อนพิรุธของตัวเอง

"หึ" ล่ามเค้นหัวเราะในลำคอก่อนจะส่ายหน้าให้ฉันอย่างเอือมระอา

เมื่อทานข้าวเสร็จฉันกับล่ามก็ออกเดินทางกันต่อ วันนี้เรามาคุยงานกันที่เกาะเสม็ด คุุณอาคีท่านจะซื้อธุรกิจโรงแรมต่อจากเจ้าของเดิมที่ดูแลไม่ไหวท่านเลยให้ฉันกับล่ามมาดูหน้างานและพูดคุยเจรจากับคนขาย

ซึ่งพอมาถึงที่หมายฉันว้าวมากเลยค่ะโรงแรมที่ว่าน่ะสวยมากแถมยังติดกับทะเลอีกด้วย ภายในบริเวณของโรงแรมก็มีสระว่ายน้ำขนาดใหญ่เหมาะแก่การว่ายน้ำมากจนฉันรู้สึกตื่นเต้นไปหมด

"ทำตัวเป็นนางบ้านนอกไปได้" แต่ก็ไม่วายที่ฉันจะโดนล่ามกระแนะกระแหน

"ไม่ใช่แบบไหนสักหน่อย" ฉันหันไปยู่ปากใส่เขา ฉันไม่ได้บ้านนอกแบบที่เขาว่าสักหน่อยแต่เพราะตั้งแต่เรียนจบมาฉันก็เอาแต่ทำงานไม่มีเวลาได้ไปไหนพอได้มาสถานที่แบบนี้ที่บำบัดจิตใจได้ดีเลยทำให้ฉันตื่นเต้นเป็นธรรมดา

"เอากระเป๋าไปเก็บสิ เดี๋ยวฉันจะพาไปซื้อชุดว่ายน้ำอยากว่ายน้ำไม่ใช่เหรอเห็นมองสระน้ำตาเป็นประกายเชียว"

"จริงเหรอ" ฉันถลาเข้าไปเกาะแขนล่ามอย่างลืมตัวพลางเอ่ยถามเขาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นปนดีใจ

"อือ"

"เย่ ล่ามน่ะน่ารักที่สุดเลย" ด้วยความดีใจมากไปหน่อยทำให้ฉันเผลอเอามือจับแก้มล่ามทั้งสองข้างส่ายไปมาอย่างลืมตัว