ประกาศครั้งที่สี่ รุ่นพี่สุดฮอต [3/3]

ประกาศครั้งที่สี่

รุ่นพี่สุดฮอต [3/3]

จากการคุยกันผ่านช่องแชตก็เริ่มพัฒนามาเป็นการเจอหน้าและไปไหนมาไหนด้วยกัน

ตอนเช้าหลังจากที่ม่านมุกลงจากรถเมล์ก็มักจะมีรุ่นพี่สุดฮอตมายืนรอเข้าโรงเรียนด้วยกัน พอเลิกเรียนก็เดินไปส่ง พูดคุยสนิทสนมจนสาว ๆ ที่ชื่นชอบพี่เนย์ต่างก็อิจฉาตาร้อนพี่มอห้าคนนี้ไปตาม ๆ กัน

รวมถึงน้ำตาลที่มักจะแซวเพื่อนอยู่ตลอด เพราะเธอเองก็ถือเป็นหนึ่งในคนที่แอบปลื้มรุ่นพี่คนนี้ด้วยเหมือนกัน พอรู้ว่าเพื่อนตัวเองถูกจีบก็แทบป่าวประกาศให้คนทั้งโรงเรียนได้รู้กันทีเดียว

“ขอบคุณที่เดินมาส่งนะแก ขอบคุณนะคะพี่เนย์” น้ำตาลเอ่ยบอกกับเพื่อนและรุ่นพี่สุดฮอตหลังจากที่เดินมาส่งเธอถึงหน้าประตูข้างโรงเรียน

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่สองคนนี้เดินมาส่ง แต่มันเกิดขึ้นได้เกือบหนึ่งสัปดาห์แล้วหากไม่ได้ทำให้เธอลดความประหม่าตื่นเต้นไปได้เลย

“ไม่เป็นไรครับ”

“กลับดี ๆ นะตาล บาย” ม่านมุกโบกไหวมือน้อย ๆ เมื่อรถยนต์แบรนด์ดังขับมาจอดเทียบข้างฟุตพาทในจุดที่พวกเธอยืนอยู่

มันเป็นรถของบ้านน้ำตาลที่ทุกเย็นจะให้คนขับรถมารับที่โรงเรียน

“อื้อ ไปน้ามุก บาย”

ม่านมุกรอส่งจนรถของน้ำตาลขับเคลื่อนออกไป จากนั้นเธอก็แวะซื้อน้ำอัดลมกับลูกชิ้นทอดเอาไว้ไปนั่งกินระหว่างที่รอคนข้าง ๆ เล่นบาสกับกลุ่มเพื่อนของเขา

“พี่เนย์ซื้ออะไรไหมคะ” เธอถามเมื่อซื้อของที่ตัวเองต้องการเสร็จแล้ว

“ไม่ดีกว่า พี่ค่อยไปกดตู้น้ำเอา”

หญิงสาวพยักหน้ารับเข้าใจ ปกติแล้วเวลาเล่นบาสเสร็จเขามักจะกดซื้อน้ำที่ตู้ตลอด เพราะหากซื้อไปตอนนี้ก็มีแต่จะละลายไม่ทันกิน

“วันนี้พี่เนย์เล่นนานไหมคะ คือมุกว่าจะรีบกลับไม่น่ะค่ะ พอดีว่าต้องทำการบ้านหลายวิชา” เธอถามในระหว่างที่เดินกลับเข้าโรงเรียนไปพร้อมเขา

ปกติแล้วเธอมักจะรอเขาเล่นบาสกับเพื่อนจนเสร็จ ซึ่งก็กินเวลาไปถึงห้าโมงครึ่ง จากนั้นเขาถึงไปส่งเธอขึ้นรถเมล์ บ้างก็ขี่รถมอเตอร์ไซค์ไปส่งที่หน้าหมู่บ้านเธอ แต่ด้วยความเกรงใจเธอเลยมักจะปฏิเสธอยู่บ่อย ๆ เพราะจากที่ลองถามก็รู้ว่าบ้านตัวเองกับบ้านเขาอยู่ห่างกันพอสมควร

“งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ มุกเกรงใจ”

“เกรงใจอีกแล้ว พี่เต็มใจน่า ให้พี่ไปส่งเถอะนะ เดี๋ยวพี่ขอเล่นบาสกับเพื่อนแป๊บเดียวเดี๋ยวเรากลับพร้อมกันนะครับ” บอกพลางวางมือลงบนเรือนผมนุ่มของหญิงสาว จังหวะนั้นม่านมุกเหมือนถูกดึงให้หลุดเข้าไปอยู่ในห้วงภวังค์ที่มีเพียงสองคน

และคนที่หลงใหลในเสน่ห์คนหล่ออย่างเธอจะปฏิเสธความหวังดีได้ยังไง มีแต่พยักหน้ารับหงึก ๆ และเดินตามเขาต้อย ๆ เหมือนหมาเชื่อง ๆ แสนรู้ตัวหนึ่งเท่านั้น

“ก็ได้ค่ะ”

“น่ารักมาก ป้ะ...ไปกัน พี่จะรีบเล่นแล้วก็จะรีบพาเรากลับ”

มอเตอร์ไซค์พีซีเอ็กซ์ขับไปตามหนทางด้วยความเร็วปกติ แต่สิ่งที่ไม่ปกติก็เห็นจะเป็นคำพูดโต้ลมที่ได้ยินผ่านหู แม้ว่ามันจะไม่ชัดเจนแต่ก็ทำให้คนฟังถึงกับหน้าเห่อร้อนแดงซ่าน

“เราจะคบกันได้ยังอะมุก” เสียงเข้มเอ่ยด้วยรอยยิ้มที่ประดับ เขามองผ่านกระจกข้างฝั่งซ้ายมือก็เห็นว่าคนซ้อนเบิกตากว้างตกใจไปแล้ว

“พี่เนย์...”

“นี่มุกรู้ใช่ไหมว่าพี่จีบอยู่ พี่ไม่ได้คุยเฉย ๆ นะ” เขาพูดพลางกลั้วหัวเราะ

“มุกรู้” หญิงสาวมุ่นคิ้วมองคนตัวโต เธอไม่ได้ใสซื่อที่จะไม่รู้ว่าผู้ชายกับผู้หญิงที่สนิทกันแบบนี้นั้นคือความสัมพันธ์แบบไหน

ถึงจะไม่เคยมีแฟนแต่ก็เข้าใจวิธีการจีบ แล้วเธอก็ไม่ได้อยากจะคุยกับเขาเฉย ๆ เหมือนกันด้วย

“แล้วว่าไงครับ เราจะคบกันได้ยัง” เมื่อมั่นใจว่าคนตัวเล็กเข้าใจก็ถามถึงสถานะที่จะเลื่อนขั้นทันที

“ก็...ได้ค่ะ” หญิงสาวให้คำตอบบางเบาแต่ก็ทำให้คนด้านหน้าได้ยินชัดเจน แม้ว่าจะอยู่บนรถมอเตอร์ไซค์ที่มีแรงลมปะทะและเสียงรถรารอบข้างดังสนั่น แต่ระยะห่างของสองคนที่นั่งด้วยกันนั้นเรียกได้ว่าแทบตัวติดกันก็ว่าได้

“งั้นตอนนี้เราเป็นแฟนกันแล้วนะ”

“ค่ะ” ม่านมุกตอบรับพลางก้มหน้างุด แต่มือใหญ่ที่เคลื่อนมาจับข้อมือและดึงรั้งให้เธอโอบที่เอวของเขาหลวม ๆ เป็นการกอดก็ยิ่งทำให้เธอขวยเขินมากขึ้นไปใหญ่

หัวใจดวงน้อยเต้นกระหน่ำไม่เป็นจังหวะ อุณหภูมิในร่างกายก็เหมือนจะพุ่งสูงขึ้นเกินควบคุม

นี่ใช่ไหมความรู้สึกของการมีแฟน ม่านมุกเพิ่งเข้าใจก็ตอนนี้นี่เองว่ามันเหมือนกับโลกทั้งใบถูกย้อมด้วยสีชมพู

ตัวรถมอเตอร์ไซค์ขับมาจอดหน้าตัวบ้านของม่านมุก โดยปกติแล้วเธอมักจะให้เขาส่งแค่หน้าหมู่บ้านบริเวณป้อมรปภ.เท่านั้น แต่วันนี้เขาขอที่จะเข้ามาส่งข้างในซึ่งยกสถานะเป็นแฟนขึ้นมา แล้วมีหรือที่คนอ่อนระทวยอย่างเธอจะปฏิเสธได้

“ขอบคุณพี่เนย์ที่มาส่งนะคะ เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ” หญิงสาวลงจากรถและไม่วายบอกลาเขาก่อนเดินเข้าบ้าน

“ครับ คืนนี้พี่โทรหานะ”

“ค่ะ ขับดี ๆ นะ ถึงบ้านแล้วทักบอกมุกด้วย” เสียงเล็กกล่าวย้ำกระทั่งอีกฝ่ายขับเคลื่อนมันออกไป แม้ว่าจะลับสายตาแล้วแต่เธอก็ยังทอดสายตามองไปยังหนทางที่เขาลาจาก ใบหน้ายังคงประดับด้วยรอยยิ้มและความขัดเขินที่แสดงออกอย่างเห็นได้ชัด

“ยิ้มอะไรขนาดนั้น ปากจะฉีกแล้วมั้งน่ะ!” เสียงเข้มแทรกขึ้นจากทางด้านหลังส่งผลให้ม่านมุกสะดุ้งตัวโยนด้วยความตกใจ พอหันไปก็เห็นว่าเป็นเพื่อนน้องชายที่กำลังยืนกอดอกอยู่ตรงรั้วบ้าน แถมยังส่งสายตาแสดงสีหน้าหงุดหงิดมาให้กันอีก

“ติณณ์! ตกใจหมดเลย มายืนตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย” เธอพูดเชิงตำหนิอย่างไม่จริงจังนัก ไม่ได้แปลกใจเท่าไหร่ที่เห็นติณณ์อยู่ในบ้านเพราะปกติแล้วเขามักจะมานั่งเล่นเกมกับน้องชายเธออยู่บ่อย ๆ

“มาทันได้ยินตอนที่เธอพูดเสียงหวาน ๆ กับไอ้นั่นแล้วกัน อะไรจะขนาดนั้น ทีพูดกับติณณ์ไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย”

“แล้วมางอแงใส่ทำไมเนี่ย พูดกับน้องมันก็ไม่เหมือนกับแฟนไหมล่ะ” เธอบอกและเดินผ่านตัวเขาไปด้านใน

“แฟน!? คบกับมันแล้วเหรอ”

“อื้อ พี่เนย์เขาเพิ่งขอเมื่อกี้เอง” พยักหน้ารัวเร็วทั้งที่หน้าเห่อร้อน แต่เรื่องแบบนี้เธอจะเก็บไว้คนเดียวได้ไง เรื่องน่ายินดีแบบนี้เธอควรขยายให้คนอื่นรู้ว่าเธอเป็นแฟนกับพี่เนย์ที่เป็นขวัญใจของสาว ๆ ในโรงเรียน

“ทำไมคบกันเร็วจังอะ เพิ่งคุยกันไม่ใช่เหรอ”

“จะเร็วจะช้ามันก็ไม่เกี่ยวอะไรสักหน่อย ถอยไปได้แล้วติณณ์ พี่จะเข้าบ้าน”

“ก็ไม่อยากยุ่งหรอกน่า แต่ก็อยากเตือนไว้ไง พี่เขาหล่อจะตาย สาว ๆ อาจจะเยอะก็ได้ ระวังไว้ก็ดี” ติณณ์ตะโกนไล่หลังส่งคำเตือนด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

เขาเหมือนถูกกีดกันว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้เพราะเห็นว่ารุ่นพี่คนนั้นมีแต่คนอยากเข้าหา

ม่านมุกเองได้ยินคำเตือนของเพื่อนน้องชายเต็มสองหู แต่เธอกลับไม่คิดสนใจ แถมยังยักคิ้วยียวนกวน ๆ ส่งไปให้เขาอีกต่างหาก

“ผมนี่อยู่ส่วนไหนของคุณอะครับ ส่วนหัวหรือว่าส่วนเกิน อ้าวเฮ้ยมุก! เดินหนีเลยเหรอ ใจร้ายมากนะ!”