ตอนที่ 7 ออดอ้อน

“พี่พีท”

“อือ” เจ้าของผับขานรับอย่างไม่ใส่ใจนัก

“พี่พีทคุยธุระกับคุณเดียร์น่าก่อนก็ได้นะคะ โบว์ลิ่งรอได้” เสียงหวานออดอ้อนในจังหวะที่กำลังเดินไปอีกห้องหนึ่ง

“ไม่เป็นไร”

“จะดีเหรอคะ” โบว์ลิ่งยังคงเซ้าซี้ไม่เลิก

“ไม่ต้องห่วง เดียร์น่ารอได้” พีรภัทรหันมาพูดด้วยท่าทีปกติ

“อย่างนั้นก็ได้ค่ะ แล้วคืนนี้พี่พีทไม่ไปค้างกับโบว์ลิ่งเหรอคะ” ร่างแบบบางโน้มมาซบอกพร้อมส่งแววตาน่ารักน่าเอ็นดู

นานแล้วที่ร่างสูงไม่ได้ไปค้างกับเธอที่คอนโด อย่าว่าแต่ค้างเลยขนาดโทรหายังนับครั้งได้

“โบว์ลิ่งขอโทษนะคะที่เอาแต่ใจจนทำให้เราต้องทะเลาะกัน” โบว์ลิ่งยังคงไม่ลดละความพยายาม เธอรู้ว่าเธอคิดผิดที่คิดจะแข็งข้อใส่ผู้ชายคนนี้

“…” มือหนาเลื่อนมาโอบเอวบางแล้วพาเข้าห้องไม่ได้พูดอะไรกลับไป

“พี่พีทอย่าเบื่อโบว์ลิ่งนะคะ”

ร่างสูงนิ่งเงียบไป หาคำตอบให้กับหญิงสาวอย่างสุภาพที่สุด “ถ้าเราไม่ดื้อ ทุกอย่างยังเหมือนเดิม”

ฟอดดด~ โบว์ลิ่งโน้มไปหอมแก้มร่างสูง

“ค่ะ โบว์ลิ่งจะไม่ดื้อ”

“ดื่มไหม” เขาถามพร้อมแกะมือเล็กที่เกาะแขนอยู่

“ไปดื่มห้องของเราได้ไหมคะ” เพราะโบว์ลิ่งไม่ได้ต้องการแค่ดื่ม แต่เธอต้องการมากกว่านั้น ไม่มีใครเติมเต็มเรื่องบนเตียงได้ดีเหมือนเจ้าของผับคนนี้อีกแล้ว แต่เธอไม่ได้ต้องการแค่เซ็กซ์จากเขา ทว่าทุกอย่างที่เป็นพีรภัทรต้องเป็นของเธอคนเดียว ถึงวันนั้นแล้วเธอจะเปิดตัวให้ทุกคนรู้ว่านางเอกซีรีส์ที่ใคร ๆ อยากมีชีวิตแบบเธอมีคู่ควงที่เพียบพร้อมที่น่าอิจฉาพอ ๆ กับชีวิตของเธอ

ถึงจะไม่ใช่ลูกผู้ดีเก่าแก่ แต่เป็นนักธุรกิจรุ่นใหม่ที่ร้อนแรงมากพอที่จะทำให้ใครหลาย ๆ คนอิจฉาได้

“เพื่อนพี่รออยู่” ร่างสูงไม่ได้ปฏิเสธออกไปตรง ๆ

“งั้นพี่พีทออกไปคุยธุระก่อน เสร็จแล้วเราค่อยออกไปพร้อมกัน”

ในแววตาร่างสูงมีความโลเลฉายให้ได้เห็น แต่แล้วคำตอบก็สามารถเรียกรอยยิ้มให้นางเอกซีรีส์ได้ไม่น้อย

“โบว์ลิ่งกลับไปก่อน เดี๋ยวพี่ตามไป”

“ไม่เป็นไรค่ะ โบว์ลิ่งนั่งรอในห้องนี้ได้” เธอยังคงเอ่ยเอาใจ

“ไหนบอกว่าจะไม่ดื้อไง” พีรภัทรใช้น้ำเสียงดุเล็กน้อย แต่ไม่ได้จริงจังนัก

“ก็โบว์ลิ่งอยากกลับพร้อมพี่พีท”

“เรากำลังมีซีรีส์ไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวจะโดนจับตาเปล่า ๆ เชื่อพี่ไปรถคนละคันน่ะดีแล้ว”

“พี่พีทชอบหลอกตลอด บอกจะมาแต่ก็ไม่มา” โบว์ลิ่งต้องการคำตอบที่แน่ชัดกว่าคืนนี้เธอจะได้ผู้ชายคนนี้ร่วมเตียง

“พี่รับปากแล้วว่าจะไปค้างคอนโดเรา พี่ไม่ผิดคำพูดตัวเองหรอก” ใบหน้าหล่อเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

“ก็ได้ค่ะ โบว์ลิ่งกลับก่อนก็ได้”

…

พีรภัทรส่งโบว์ลิ่งกับบอดี้การ์ดส่วนตัวเสร็จเรียบร้อย เขาก็ก้มมองนาฬิกาที่บอกเวลาว่าเขาใช้เวลาไปกับโบว์ลิ่งไม่ถึงสิบห้านาที ก่อนจะเดินตรงไปหาเด็กในผับที่เดินนำไปหลังร้าน เป็นทางลับพื้นที่ส่วนตัวที่ไม่มีใครสามารถเข้าไปได้ ถ้าไม่ได้รับอนุญาตก่อน

“เรียบร้อยไหม”

“เอ่อ…เสี่ยรีบเข้าไปในห้องดีกว่าครับ คุณเดียร์น่าอาละวาดใหญ่แล้ว”

ร่างสูงแสยะยิ้มในทันทีที่การ์ดของร้านรายงานจบเพราะเขารู้ทันความคิดเดียร์น่าทุกอย่าง ผู้หญิงดื้อรั้นแบบนั้นไม่มีทางจะฟังคำสั่งจากเขาง่าย ๆ

“ช่วยไม่ได้วะ พูดไม่ฟังเอง”

ตุบ! พีรภัทรหันไปตามเสียง

“เปิดประตู!”

มือหนาทำตามสิ่งที่หญิงสาวในห้องตะโกนอย่างไว

“พีท! นายทำบ้าอะไรห๊ะ” ร่างบางเดินตรงดิ่งออกจากห้องมาหาคู่กรณี

โดยหลังร้านที่เป็นพื้นที่ต้องห้ามตอนนี้มีแค่พีรภัทร เดียร์น่า และการ์ดในร้านอีกสองคน

“ก่อนหน้านี้ฉันพูดว่าไง” พีรภัทรเลิกคิ้วถามทวนดี ๆ

“ไม่ใช่พ่อ…อย่าสั่ง” ทว่าเดียร์น่ากลับไม่ไว้หน้า ตะคอกดังลั่น ทำเอาการ์ดวัยฉกรรจ์ต้องก้มหน้าหรือแสมองไปทางอื่นอย่างไม่กล้ายุ่งเรื่องเจ้านาย

หมับ!

พีรภัทรรวบร่างบางเข้าหาตัวอย่างแรงด้วยความโมโหกับความอวดดีจากเดียร์น่า

“ฉันเตือนไว้ก่อนนะ ว่าฉันมันประเภทความอดทนต่ำ จะพูดอะไรช่วยระวังปากไว้หน่อย” ดวงตาคมตอนนี้นัยน์ตาเปลี่ยนเป็นแดงก่ำยากที่จะควบคุม

ทว่า…ร่างบางไม่ได้กลัวสักนิด สะบัดตัวให้หลุดพ้นแล้วเงยหน้าขึ้นไปสบตา

“นายมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย” เดียร์น่าเอ่ยนิ่ม ๆ อย่างชัดถ้อยชัดคำ

ก่อนที่ปากหนาจะก้มลงมาบดขยี้โดยไม่มีคำว่าปราณี ร่างบางไม่สามารถสู้แรงได้เมื่อมือใหญ่ผลักดันร่างของเธอเข้าไปในห้องเหมือนเดิมอีกครั้ง โดยที่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นได้ถูกบันทึกไว้ทั้งภาพและวิดีโอ

รุ่งเช้าวันต่อมา

ตึกตึก…ร่างแบบบางของโบว์ลิ่งควงแขนร่างสูงอย่างพีรภัทรออกจากลิฟต์ผ่านล็อบบี้คอนโด เวลาเช้าขนาดนี้โอกาสน้อยมากที่จะมีใครผ่านมาเห็น แต่ทว่าจังหวะนั่นกลับอยู่ในสายตาของหญิงสาวอีกคนที่มองทั้งคู่จนสุดสายตาแถมยังหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูปแล้วส่งไลน์หาบุคคลที่คุ้นเคยกับคู่รักที่เดินควงผ่านไปเมื่อกี้

คนหนึ่งก็เพื่อนสนิท

อีกคนก็เด็กในค่าย

อิงลดา : (ส่งรูป)

อิงลดา : ไม่ธรรมดานะเนี่ย นางเอกค่ายแก คู่ควงแซ่บม๊ากกก

อิงลดา : (ส่งสติ๊กเกอร์ตาว้าว)

อิงลดา : ว่าแต่ยัยนางเอกไม่กลัวเป็นข่าวรึไง ถึงได้ลากมากินที่คอนโดตัวเอง?

เวลาเช้าแบบนี้อิงลดาไม่ได้ต้องการให้เดียร์น่าตื่นมาตอบกลับ แค่อยากส่งไปแซวเพื่อนสนิทของเดียร์น่าตามประสาคนชอบเม้าท์แบบไม่คิดอะไร

…

ลานจอดรถ

“พี่พีท วันนี้ไปส่งโบว์ลิ่งที่กองถ่ายได้ไหมคะ” หญิงสาวยังไม่ละความพยายามที่จะออดอ้อนให้ร่างสูงไปส่งเธอ

เพราะตั้งแต่ตื่นนอนจนถึงตอนนี้เธอยังคงวนเวียนอยู่กับประโยคเดิมซ้ำ ๆ

“เราคุยกันแล้วนะ” พีรภัทรบอกอย่างใจเย็น

“ก็อยากให้พี่พีทไปส่ง”

“ไม่กลัวนักข่าวรึไง”

“เราลงลิฟต์คอนโดมาพร้อมกันแบบนี้ สักวันก็ต้องเป็นข่าว” โบว์ลิ่งปลดมือจากแขนกำยำแล้วกอดอกเอ่ยด้วยท่าทีที่คาดเดาสถานการณ์เอาไว้

“พี่บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่ต้องลงมาส่ง”

“ก็โบว์ลิ่งอยากลงมานี่คะ อยากอยู่กับพี่พีทนาน ๆ” นางเอกซีรีส์ประจบประแจง โดยการโน้มไปเกาะแขนเจ้าของผับซบใบหน้าที่แขนแล้วเงยขึ้นไปสบสายตา

“เมื่อคืนเราก็อยู่ด้วยกันทั้งคืน” ใบหน้าหล่อก้มลงมาเอ่ยในสิ่งที่เขาทำลงไป

“ทั้งคืนอะไรกันคะ พี่พีทมาหาเกือบจะตีหนึ่งแล้ว แล้วนี่ก็เพิ่งจะตีห้า พี่พีทก็จะกลับอีกแล้ว พี่ไม่เคยมีเวลาให้โบว์ลิ่งเลย มีแต่โบว์ลิ่งที่พยายามหาเวลาว่างสำหรับเราตลอด” นางเอกซีรีส์เอ่ยอย่างน้อยใจ

การที่เธอและเขาจะมีเวลาอยู่ด้วยกันมันยากมากนัก ไหนเธอต้องเรียน ต้องถ่ายซีรีส์ ถ่ายแบบ เสร็จจากทำงานเธอก็แทบจะไม่มีเวลาได้พัก ต่างจากเขาที่ทำงานแค่เฉพาะกลางคืน แต่ไม่เคยหาเวลามาเจอกันได้เลย

โดยเฉพาะเดือนนี้ที่เขาและเธอไม่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันเลย…นอกจากเมื่อคืนที่เขายอมมาค้างคืนด้วย

“พี่พีทไม่เคยแคร์ความรู้สึกโบว์ลิ่งเลย”

“ถ้ายังงอแงแบบนี้ ทีหลังพี่จะไม่มาค้างที่นี่อีก” น้ำเสียงเข้มพูดอย่างเด็ดขาด

“แต่พี่แค่มะ…” ไม่ทันที่โบว์ลิ่งจะเอ่ยจบประโยค

“โบว์ลิ่ง!”

ร่างสูงตะคอกเตือนสติพร้อมกับกวาดสายตามองรอบลานจอดรถ “พี่กลับก่อนนะ” จากนั้นจึงเอ่ยตัดบทเพราะไม่อยากจะทะเลาะในที่สาธารณะอย่างนี้ ยิ่งโบว์ลิ่งเป็นคนดังยิ่งง่ายต่อการจับตามอง เขาจึงเอื้อมมือเปิดประตูรถเพื่อจะได้จบปัญหา

หมับ! มือเล็กรีบเลื่อนมากุมไว้

“คืนนี้จะมาค้างห้องโบว์ลิ่งอีกไหมคะ” ก่อนที่ร่างแบบบางจะส่งแววตาออดอ้อนเปลี่ยนจากงอแง

“ขอดูก่อน”

“จะปฏิเสธตรง ๆ ก็ได้นะคะ ไม่ต้องอ้อมค้อม”

“โบว์ลิ่ง!” เสียงเข้มเอ่ยชื่ออย่างไม่พอใจอีกครั้ง

“โบว์ลิ่งขอโทษ~”

“ที่ไม่รับปากเพราะไม่อยากให้รอ” เจ้าของผับอธิบาย

“ค่ะ แต่ยังไงห้องของโบว์ลิ่งก็ยังเป็นห้องของเราเสมอ” คราวนี้แววตาน่ารักน่าเอ็นดูไม่ได้แค่ดูอ่อนหวานแต่แววตานั้นแฝงไปด้วยความเย้ายวนสื่อความต้องการอย่างชัดเจน “โบว์ลิ่งรอนะคะ” ไม่ว่าเปล่า มือเล็กเลื่อนจากมือหนาลงมาที่ขอบกางเกงยีนลูบไล้เบา ๆ แต่เธอยั้งไว้แค่นั้นไม่ได้เลื่อนลงต่ำอย่างที่ใจอีกคนคิด

หมับ!

มือหนาแกะมือเล็กออกแล้วเปิดประตูรถไปนั่งตำแหน่งคนขับ

ก๊อก ๆ

ไม่วายนางเอกซีรีส์ยังเคาะกระจกไม่ยอมให้กลับง่าย ๆ พีรภัทรจึงต้องเลื่อนกระจกลง

จุ๊บ! หญิงสาวยื่นหน้ามาจูบเรียวปากหนา ก่อนจะถอดริมฝีปากออกด้วยรอยยิ้มหวาน ๆ

“ขับรถกลับดี ๆ นะคะ”

พีรภัทรพยักหน้ารับแล้วเลื่อนกระจกปิดกลับเหมือนเดิม จากนั้นจึงขับรถออกไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง