ใบผัก | วันไนท์ และผู้ชายที่เป็นกัปตัน

“ฉันเผลอมีเซ็กส์กับผู้ชายคนนึงว่ะแก”

“หา! แกใช้คำว่าเผลอเหรอ?” ฉันพยักหน้าทำตาละห้อย เพื่อบอกให้เพื่อนรู้ว่าฉันไม่ได้ตั้งใจทำแบบนั้นจริง ๆ

“แกจำวันที่ฉันรีบเก็บกระเป๋าไปเกาหลีกับเจ้านายเก่าได้มั้ย พอดีว่าคุณวาเลนคบกับผู้ช่วยนักบินคนนึงแล้วเขาก็มีเพื่อนสนิทที่เป็นกัปตันไฟลท์นั้น”

“ละ แล้วไงต่อ” นานะดูสนใจมาก มันขยับลงมานั่งกับฉันที่พื้นแล้วจ้องฉันไม่ละสายตา

“คืนนั้นเราไปดื่มด้วยกันสี่คน มีฉัน คุณวาเลน ผู้ชายของคุณวาเลน และคนนั้นกัปตัน โซล เขาก็ไปด้วย”

นานะพยักหน้า แล้วกะพริบตาปริบ ๆ แหม... เรื่องฉิบหายของกูเนี่ยตั้งใจฟังจริง ๆ

“ต่อดิวะ” แถมเร่งด้วย

“เออ ๆ ฉันไม่เคยดื่มโซจูไง อินกับซีรี่ย์เกาหลีมาก แบบ Itaewon Class เลยยกพรวด ๆ แต่มันแรงมากแม่ คุณวาเลนเมา ฉันเมา และวันนั้นหนาวมากฉันจำได้ลาง ๆ ว่าตัวเองกำลังขี่หลังผู้ชายคนนึง แล้วภาพมันก็ตัดมาตอนที่ฉันตื่น คือฉันแก้ผ้าอยู่บนเตียงกับเขาคนนั้น ซึ่งเขาคือ... คือ... คือ...”

“คือใคร? โอ๊ยอย่าบอกนะผู้ชายของเจ้านายแก!”

ฉันส่ายหน้ารัว

“คือกัปตันไฟลท์นั้นเว้ย! ซึ่งสุดท้ายเราก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะถึงฉันจะโกรธจะชกเขาไป เขาก็เฉยเมยใส่ ฉันเองก็อยากลืมเลยไม่ถามอะไร แต่ทุกวันนี้พอไม่ได้เจอ อยู่ ๆ ก็นึกได้ว่าคืนนั้นฉันทำอะไรไปบ้าง ซึ่งฉันไม่ชอบ ฉันอายว่ะ”

นานะจับมือฉันแล้วบีบเบา ๆ จนฉันมองหน้ามันทันที

“เอาน่าเรื่องมันผ่านไปแล้ว ลืม ๆ ไปเถอะนะ แกเองก็โดนเลิกจ้างแล้วไม่ใช่เหรอ? เดี๋ยวได้เจ้านายใหม่แกก็ลืมเองแหละ”

“ไหนล่ะเจ้านายใหม่? หายากจะตาย กว่าฉันจะหาได้ ฉันว่างจนฟุ้งซ่านจำได้ทุกท่าพอดี”

เท่านั้นแหละ เพื่อนสนิทฉันก็ทำตาเป็นประกายวิบวับ!

“เอ้อ แล้วที่จำ ๆ ได้ มันเสียวมั้ยแก?”

คำถามนั้นเหมือนกุญแจไขเข้าไปในคืนอันหนาวเหน็บ ทันทีที่ฉันคิดก็เห็นภาพผุดขึ้นมาอีกระลอก

ให้ตายเถอะ... เขาถอดเสื้อผ้า ถอดกางเกง จับไอ้นั่นดันเข้ามา มันหวิววาบไปหมดเลยแม่จ๋า

“ฉะ ฉันไม่รู้เว้ย แต่เท่าที่จำได้คือ... ฉันร้องเสียงแปลก ๆ”

พอฉันตอบอาย ๆ นานะก็ไม่สนทนาใด ๆ กับฉันเลย มันกลับหยิบมือถือมาเข้าเว็บโป๊ แล้วเปิดคลิปให้ฉันฟังแทน

“นี่ แบบนี้ป่ะ”

‘อ๊ะ อ๊ะ อ๊า... อ๊า...’

กรี๊ดนังนานะ!

“อื้อ! แต่แกจะเปิดให้ฉันฟังทำไมวะ อิเพื่อนเลว ฉันบอกอยู่ว่าไม่อยากคิดถึงมัน!”

นานะส่ายหน้าเบา ๆ แล้วเก็บโทรศัพท์ ก่อนที่มันจะนั่งจ้องฉันด้วยสายตาที่แปลกไปกว่าเดิม

ไม่ใช่สายตาสงสารนะ แต่เป็นสายตาเวทนากูค่ะ

“แกหนีความจริงไม่พ้นหรอก ถ้าเสียไปแล้วก็ให้เสียไป จำได้ก็ให้จำไป ปวดหอย เอ้ย... ปวดหัวเปล่า ๆ”

เออ อันแรกปวดจริงๆนั่นแหละ วันนั้นฉันเดินขาลากเลยทีเดียว แถมยังปวดใจต้องนั่งเครื่องบินที่ผู้ชายคนนั้นเป็นคนขับกลับด้วย

“แกอย่าบอกใครนะนานะ ฉันอายว่ะ” นานะเบ้ปากใส่

“บอกใครวะ นอกจากมึงกูก็ไม่มีใครคบแล้ว”

เออจริง อันนี้ก็น่าเวทนาชะมัด

หลังจากนานะรู้ว่าเพื่อนคนเดียวของนาง(เผลอ)เสียสาวให้กัปตันตอนเมา นางก็ไม่ได้ปลอบอะไรฉันอีกเลย แต่นางสอนให้ฉันกินเหล้าค่ะ!

คืนนั้นเพื่อนฉันไปซื้อโซจูมาสิบขวดถ้วน แล้วสอนให้ฉันดื่มเพื่อรู้ลิมิตของตัวเอง นานะเป็นคนเก่ง เข้มแข็ง รู้หลบหลีก ขนาดทำงาน N ก็ไม่เคยพลาดเสียตัวให้แขกเลยสักครั้งเดียว เพราะนางใช้วิธีนี้

รู้ว่าตัวเองเมาคือพอ ไม่ทิ้งแก้วไว้แล้วหนีไปเข้าห้องน้ำสุ่มสี่สุ่มห้า ถ้าจะกินดื่มอะไรทุกอย่างต้องอยู่ในระดับสายตา เหมือนสุภาษิตที่ว่า อย่าไว้ใจทาง อย่าวางใจคน

จนจบการทดสองฉันเมาเพราะโซจูแค่สองขวด ฉันก็ขอตัวกลับเข้าห้องด้วยสภาพโซซัดโซเซ ก่อนที่ถึงเตียงนุ่ม ๆ จะหันหลัง และทิ้งตัวนอนลงไป ฟุบ! อย่างรวดเร็ว

ค่ะ เพียงเท่านั้น ภาพก็เด้งขึ้นมาทันตา

ฉันจำมันได้ทุกฉาก เห็นตัวเองปรือตามองภาพที่สลัว ๆ เห็นหน้าเขาสลับกับไอดอลที่ตัวเองชอบ เห็นเขาถอดเสื้อผ้าออก แล้วจากนั้น... ก้มลงที่ยอดหน้าอกทีละข้าง

ลิ้นร้อน ๆ นุ่ม ๆ มือใหญ่ที่เคล้นคลึง แทบจะหลอมละลายฉัน

ฉันไม่ต่อต้าน ไม่ขอให้เขาพอ แถมยังนอนบิดตัวกระเส่า มอบมันให้เขาอย่างเสียวซ่าน

แล้วเมื่อเขาเคลื่อนมือต่ำลงไปอีก ลงไปอีกกลางหว่างขาฉัน ฉันก็ได้เรียนรู้ที่จะได้เหยียบพื้นสวรรค์ครั้งแรก เสียว และเสร็จ มันเป็นแบบนี้นี่เอง

บางอย่างที่กระตุ้นกลางหว่างขา มันพรรณนาออกมาไม่ได้ แต่ริมฝีปากฉันกลับเปล่งเสียงครางใส แอ่นอกแอ่นเอวร่อนใส่ไม่ลดละ

ต้องการอีก ต้องการมาก ๆ เมื่อไหร่ฉันจะถึงจุดที่ตัวเองพรั่งพรูออกมา แถมยังอยากจูบอยากให้เขาลดหน้าลงไปกลางหว่างขา เพื่อมอบความวาบหวามอีกเท่าตัว

แต่ทว่าเขาไม่ทำ ในความร้อนเร่านั้นมีเส้นบาง ๆ กั้นอยู่

ฉันไม่ถูกทะนุถนอม ไม่ถูกปลอบโยน แต่กลับถูกบางสิ่งดันเข้าใส่อย่างจังด้วยความรวดเร็ว มันเจ็บปวดมาก ทรมานที่สุด

แต่ก็แปลก... ที่ฉันไม่ขัดขืนเลย ฉันยอมเขาทุกอย่าง แถมในโสตประสาทการรับรู้ก็ดึงฉันข้ามผ่านอย่างรวดเร็ว

จนฉันพยายามไขว่คว้าดึงเขาลงมากอด สัมผัสใบหน้าหล่อที่ตัวเองนึกถึงขณะนั้น แต่ดันถูกจับข้อมือไว้มั่น และบีบแน่นราวกับฉันเป็นแค่ที่รองรับอารมณ์

แล้วจากนั้นทุกอย่างก็แทบดับวูบ เพราะเขารั้งแขนฉันก่นกระแทกอย่างสุดแรง

‘ปึก ปึก ปึก’

ซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่ฉันถูกปู้ยี่ปู้ยำ ฉันเปลี่ยนไปคว่ำ ถูกยกขา ถูกทำทุกอย่างจนตัวเองถึงสวรรค์หลายครั้ง ตอนนั้นมันดีมาก และฉันก็ตะเกียกตะกายต้องการมันอยู่ซ้ำ ๆ จนเราไม่ได้มีเซ็กส์กันแค่ครั้งเดียว

เรามีกันจนถุงยางหมด และเขา... ก็เอาออกมาปล่อยข้างนอกใส่หน้า ใส่ตัวฉัน ก่อนที่จะปิดท้ายความทุเรศด้วยประโยคสั้น ๆ นั่นก็คือ...

‘โง่จริง ๆ ว่ะ’

‘ครืน... ครืน...’

เสียงโทรศัพท์ที่สั่นข้าง ๆ หู ดึงฉันออกมาจากฝันร้ายได้ทัน ก่อนที่จะควานหามากดรับด้วยความสะลึมสะลือ และไม่ดูชื่อปลายสาย

“ค่ะ คุณวาเลน ฉันตื่นแล้วค่ะ”

(สวัสดีค่ะคุณบัตเลอร์ บัวบูชา รหัส 2144499 ดิฉันปรารถนา จากบริษัทบัตเลอร์เซอร์วิสค่ะ)

ฉันเปิดตาพรึบแล้วลุกขึ้นนั่งทันที ก่อนที่จะทุบหัวที่หนัก ๆ ของตัวเองไล่ความมึนออกไป เพื่อตั้งใจฟัง

“ค่ะ ๆ ฉันพูดสายอยู่”

(ตอนนี้มีลูกค้าติดต่อให้เราจัดหาบัตเลอร์ดูแลส่วนตัวแล้วค่ะ ไม่ทราบว่าคุณบัวบูชายังสนใจมั้ยคะ)

หา? ทำไมเร็วจัง เมื่อวานฉันยังเคว้งคว้างอยู่เลย

“ขอถามได้ไหมคะ ทำไมมันเร็วขนาดนี้?”

(พอดีบัตเลอร์คนอื่น ๆ ต้องการแค่งานโรงแรมค่ะ แต่ลูกค้ารายนี้ต้องการบัตเลอร์ส่วนตัว เพื่อติดตามไปต่างประเทศอาทิตย์ละสองครั้ง งานหลัก ๆ ที่แจ้งมาคือ จัดกระเป๋า และคุมความประพฤติค่ะ)

คุมความประพฤติ? เหอะ ฉันได้เคสดูแลเด็กเอาแต่ใจอีกแล้วสินะ

“อ๋อ ลูกค้าผู้หญิงหรือผู้ชายคะ?”

(ผู้หญิงค่ะ ถ้าสนใจวันนี้บ่ายโมงตรง มาติดต่อสัมภาษณ์กับลูกค้าที่บริษัทได้เลยนะคะ)

เยส! จัดไป!

“สนใจค่ะ ฉันจะรีบไปเลย!”