ตอนที่3/1 เจ็บอีกแล้ว

ตอนที่3/1 เจ็บอีกแล้ว

Part นับสอง

“นะม๊า...ช่วยคุยกับป๊าให้หมวยหน่อยนะคะ”

ฉันกอดเอวของม๊า ออดอ้อนท่าน ขอให้ม๊าไปคุยกับป๊าเพื่อให้ยกเลิกบอดี้การ์ด ไม่ให้เฝ้าหน้าห้องอีก มันอึดอัด ขืนยังเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ฉันต้องเป็นโรคซึมเศร้าแน่ๆ เพราะถูกจับตามองมากเกินไป นั่นคือคำที่ฉันใช้เป็นข้ออ้าง ต้องพูดให้เวอร์ ๆ ไว้ก่อนนั่นแหละดี...^^

“ก็ได้ ๆ เดี๋ยวม๊าจะช่วยพูดให้ แล้วนี่อาหมวยของม๊าจะนอนที่บ้านไหมคะวันนี้ เดี๋ยวตอนเย็นม๊าจะทำของโปรดไว้ให้” ม๊าลูบหัวฉันเบาๆ พร้อมถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ค่ะ หมวยกลับคอนโดวันพรุ่งนี้ แต่ว่าตอนเย็นหมวยว่าจะไปที่สนามแข่งของเฮีย ไปลองรถคันใหม่ซักหน่อย...แต่หมวยจะกลับมาให้ทันมื้อเย็นแน่นอนค่ะ”

“อาหมวย ม๊าบอกกี่ครั้งแล้วว่ามันอันตราย เมื่อไหร่จะเลิกทำตัวเหมือนเด็กผู้ชายซักทีลูก”

ม๊าพูดอย่างอ่อนอกอ่อนใจ เพราะเคยขอฉันหลายครั้งแล้ว แต่ฉันก็ยังดื้อดึง

“โธ่! ม๊าขา...หมวยไม่ได้ลงแข่งซักหน่อย แค่ขับเล่นๆ เอง เหมือนขับรถทั่วไปเลย แล้วสนามแข่งของเฮียก็มีระบบรักษาความปลอดภัยอย่างดี ไม่อันตรายแน่นอนค่ะ ม๊าอย่าห้ามเลยนะคะ...หมวยแค่ไปขับเล่นแก้เบื่อเอง นะคะ นะๆๆ”

ฉันกอดแขนม๊า ใช้ลูกอ้อน และน้ำเสียงอดอ้อน อย่างที่เคยทำ สุดท้ายม๊าก็ใจอ่อนทุกที ถึงม๊าไม่ให้ไป ฉันก็แอบไปอยู่ดีนั่นแหละ

.

.

# ช่วงบ่ายสามของวัน

ณ สนามแข่งรถของเฮียโนอาร์ (เป็นหนึ่ง)

ฉันขึ้นมาที่ชั้นบนสุด ซึ่งเป็นห้องส่วนตัวที่เฮียโนอาร์ทำไว้สำหรับกลุ่มแก๊งของเขานั่นแหละ มีห้องนอนสี่ห้อง...ห้องนั่งเล่นเป็นกระจกใสรอบด้าน เพื่อชมการแข่งขันแบบทั่วทุกมุมสนาม และที่ฉันชอบที่สุดก็คือมีบาร์เครื่องดื่มนี่แหละ

“เฮียโน อะ....”

ฉันเปิดประตูเข้าไปภายในห้อง เรียกชื่อเฮียเสียงดัง แต่ก็ต้องชะงักไปกับภาพตรงหน้า...เอาอีกแล้ว...เจ็บอีกแล้วสินะ :(

“หมวย...จะมาทำไมไม่บอกเฮียก่อน”

เฮียโนอาร์เงยหน้าขึ้นมาถามฉัน แต่ฉันนี่สิได้แต่ยืนอึ้งอยู่ มันจุก มันพูดไม่ออก เพราะเฮียโนอาร์ไม่ได้อยู่คนเดียว ยังมีพี่กันต์ และพี่ขุนเขาอยู่ด้วย

แต่ที่ทำให้ฉันสะตั้นไป ก็คือบนตักของพี่กันต์และพี่ขุนเขา มีผู้หญิงนั่งอยู่แถมเสื้อเกาะอกที่พวกหล่อนใส่มันล่นลงมาแทบจะครึ่งเต้าแล้ว

“อะ เอ่อ คะ คือ...หมวยมาลองรถคันใหม่อ่ะเฮีย”

ฉันค่อยๆ เดินไปนั่งข้างเฮียโนอาร์พร้อมพูดเสียงเบา

“เดี๋ยวกูมา...”

พี่กันต์พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ มองหน้าฉันด้วยสายตานิ่งเฉย เหมือนไม่มีความรู้สึกใดๆต่อกัน ก่อนจะจูงมือผู้หญิงที่นั่งอยู่บนตักเดินเข้าห้องรับรองไป...คงไม่ต้องบอกว่าเข้าไปทำอะไรกัน

“มึงอ่ะ ไม่ตามไปอีกคน...จะมานั่งทำอะไรประเจิดประเจ้ออยู่ตรงนี้ น้องกูยังเด็ก...”

เฮียโนอาร์ถามพี่ขุนเขาน้ำเสียงราบเรียบ เพราะพี่ขุนเขายังคงนั่งนิ่ง ไม่พากันลุกไปเข้าห้องเหมือนคู่ก่อนหน้า

“ไม่ล่ะ เดี๋ยวกูนั่งเป็นเพื่อนอาหมวยน้อยดีกว่า...เธอออกไปได้แล้ว”

พี่ขุนเขาหันมายิ้มให้ฉัน พูดหยอกเหมือนทุกครั้ง แต่ฉันรู้ว่าพี่ขุนเขาไม่ได้คิดอะไรหรอก เขาก็แค่อยากกวนประสาทเฮียโนอาร์เฉยๆ แล้วเขาก็หันไปบอกแม่สาวทรงโตให้ออกไป

“ไอ้สัส หยุดมองน้องกูแบบนั้น...น้องกูยังเด็กอยู่” เฮียโนอาร์ตวัดสายตาใส่พี่ขุนเขาอย่างคาดโทษ

“เฮีย...น้องไม่เด็กแล้วนะ ดูสิ นมใหญ่จะตาย”

ฉันแกล้งจับหน้าอกตัวเองแล้วส่ายไปมาให้เฮียดู พร้อมกับยิ้มทะเล้น เพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกที่อยู่ส่วนลึกลงไปในใจ

“หมวย!...ทะลึ่ง รู้จักอายผู้ชายบ้าง”

เฮียโนอาร์หันมาทำสายตาดุ พร้อมนำหมอนอิงใบใหญ่มาวางที่ตักฉันเพื่อปิดไว้

“มึงจะหวงน้องมันอะไรนักหนาวะ น้องมันโตเป็นสาวแล้ว ปล่อยให้มีแฟนบ้างเถอะ” พี่ขุนเขาถามขึ้น

“ถ้ามีแฟนแล้วไปเจอคนเหี้ยๆ แบบพวกมึง...ไม่ต้องมีซะดีกว่า” เฮียโนอาร์ก็รีบตอบกลับทันที

“ไอ้สัส เจ็บชิบหาย” พี่ขุนเขายิ้มขำ ก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม

และในระหว่างที่พวกพี่ชายทั้งสองคนคุยกัน ฉันก็หันกลับไปมองทางประตู ที่พี่กันต์เพิ่งจะพาแม่สาวดาวยั่วคนนั้นเข้าไป สองมือกำกันแน่นจนรู้สึกเจ็บ...เจ็บทั้งใจ เจ็บทั้งมือ พยายามเม้มปาก กลั้นก้อนสะอื้นเอาไว้ ไม่ให้น้ำตามันไหลรินออกมา พร้อมภาพเหตุการณ์ต่างๆ ของวันวานก็ไหลย้อนเข้ามาในหัวสมองให้ได้เจ็บซ้ำๆ....

เชิญสาปส่งอิพี่กันต์ได้เต็มที่เลยค่ะแม่ๆ

และตอนหน้าจะเป็นตอนที่นับสองย้อนคิดถึงเรื่องราวในอดีตนะคะ

รอติดตาม และอยู่ด้วยกันจนจบเรื่องเลยน๊าาา

รักน๊าาา...

.

.

.

.