องศาระยะทางที่2.2

"เอาล่ะเด็กๆขอแนะนำพี่อีกคนนึงนะ พี่เค้าชื่อซออู้ หรือเรียกง่ายๆว่าพี่ซอก็ได้ พี่เค้าเป็นเดือนสาขาปีที่แล้วจะมาช่วยคัดเลือกดาวเดือนสาขาปีนี้ด้วยนะ ถึงปีที่แล้วพี่เค้าจะตกรอบได้คะแนนบ๊วยก็เถอะนะ"นาวเอ่ยแนะนำตัวผมไปก่อนที่ผมจะลุกขึ้นส่งรอยยิ้มให้น้องๆทุกคน ก็ไม่วายโดนนาวผมแซวเรื่องที่ตกรอบเมื่อปีที่แล้ว

"สวัสดีครับ พี่ชื่อซอ ยังไงวันนี้ฝากตัวด้วยนะเด็กๆทุกคน"ผมเอ่ยจบก็ส่งยิ้มให้กับเด็กๆปีหนึ่งทุกคนอยากเป็นมิตร ก่อนที่จะไปสะดุดตากับเด็กคนหนึ่งที่มองผมและส่งยิ้มหวานมาให้

"ส่วนพี่ชื่อนาวเป็นดาวของคณะแพทย์ปีที่แล้วค่ะวันนี้ก็จะมาคัดเลือกดาวเดือนสาขาด้วย"สิ้นเสียงของผมนาวก็แนะนำต่อ

"อย่างแรกนะพี่จะให้พวกเราเดินออกมาทีละคนแนะนำตัวให้พวกพี่รู้จักหน่อยนะ"ผมเอ่ยขึ้นก่อนที่จะนั่งลงที่เดิม

"สวัสดีค่ะชื่อพิมพ์ วรภา สุขดี นักศึกษาแพทย์ปีหนึ่งค่ะ"

"สวัสดีค่ะชื่อพลอย......"

"สวัสดีครับพี่ๆผมชื่อตาวครับ ทศวรรษ โชติเลิศสกุล นักศึกษาแพทย์ปีหนึ่งครับผมขอฝากตัวด้วยนะครับพี่นาวและพี่ซออู้..."เมื่อน้องคนสุดท้ายแนะนำตัวจบก็ส่งยิ้มมาให้ผม

"นาว...เกณฑ์การวัดดาวเดือนสาขาปีนี้ของเราใช้อะไรวัดนะเราลืมอ่ะ"ผมแอบไปกระซิบนาวถามเรื่องเกณฑ์การคัดเลือกดาวเดือนสาขา 

"มึงนี่สมองปลาทูที่จริงๆ! สอบหมอมาได้ไงเนี่ย เกณฑ์การวัดก็ดูบุคลิก การพูดจา หน้าตาโดดเด่น ทัศนคติที่ดี "นาวเอ่ยกระซิบก่อนที่นาวจะให้ใบประเมินกับผมมา

"เอาละครับน้องๆพี่จะให้น้องน้องแนะนำข้อดีและข้อเสียของตัวเองให้ฟังหน่อยครับ และเหตุผลที่อยากเป็นดาวเดือน"ผมเอ่ยกับน้องๆดาวเดือนก่อนที่จะนั่งฟังเด็กๆพูดถึงข้อดีข้อเสียของตัวเองจนมาถึงคนสุดท้ายน้องตาวที่มองผมแล้วยิ้มแปลกๆส่งมาให้ผม

"ข้อดีของผมก็คือผมเป็นคนที่คิดยังไงก็พูดยังงั้นปากตรงกับใจไม่มีโลเลแน่นอนครับ ส่วนข้อเสียของผมก็คงเป็นคนใจร้อนมากครับ เวลาอยากได้อะไรมาครอบครองก็อยากได้มันมาเดี๋ยวนั้นเลย.."เด็กที่ชื่อตาวเอ้ยตอบก่อนที่จะมองผม 

"โอเค เดี๋ยวพี่จะปล่อยเราไปพัก สิบห้านาทีเดี๋ยวจะมาประกาศผลนะคะว่าใครจะได้เป็นดาวเดือนของสาขาเรา"นาวเอ่ยขึ้นก็จะปล่อยให้เด็กๆไปพักผ่อนส่วนผมกับนาวและรุ่นพี่อีกสองคนก็ช่วยกันคัดดาวเดือนกันต่อจนได้ดาวเดือนที่เห็นตรงกันว่าเหมาะสมมา

"เอาละค่ะเดี๋ยวพี่จะประกาศนะคะรายชื่อที่ได้เป็นดาวเดือนของสาขาเรา เริ่มที่ดาวก่อนเนาะพี่ขอแสดงความยินดีกับน้องเนยด้วยค่ะ ส่วนเดือนของเราพี่ขอแสดงความยินดีกับน้องตาวด้วยนะคะเพราะสองคนนี้จะได้รับเลือกในการไปคัดเลือกดาวเดือนของคณะแพทย์ค่ะ"รุ่นพี่คนนึงที่เป็นกรรมการตัดสินวันนี้เอ่ยบอกคนที่ได้เป็นดาวเดือนประจำสาขา

"ส่วนคนที่ไม่ได้ไม่ต้องเสียใจไปนะคะเราก็มีดีของเราแต่วันนี้แค่ไม่ใช่แบบของเราแค่นั้น เอาล่ะคนที่ไม่ได้ผ่านเข้ารอบกลับบ้านได้เลยค่ะส่วนคนที่พี่ประกาศรอคุยกับพี่แป๊บนึงก่อน แยกย้ายกันได้ค่ะ"

"น้องตาวกับน้องเนยเดี๋ยวพรุ่งนี้เตรียมตัวในการคัดเลือกดาวเดือนคณะแพทย์นะเดี๋ยวพี่จะส่งว่าเค้าให้ทำอะไรบ้างลงในกลุ่มไลน์นะ เดี๋ยวพี่ขอไลน์น้องทั้งสองคนหน่อยจ้ะ"พูดจบเขาก็ให้เนยและตาวเค้าแอดไลน์ เข้ากลุ่มไป

"มีอะไรจะถามก็สอบถามมาได้เลยนะมีอะไรสงสัยก็บอกพี่ได้เลย"นาวเอ่ยหากน้องๆมีอะไรไม่เข้าใจจะได้บอกเลย เพราะถ้ามาบอกพรุ่งนี้เวลาเตรียมตัวก็จะมีน้อยลงกว่าเดิม

"ผมมีคำถามครับพี่นาว อย่างเนยก็มีพี่นาวเป็นพี่เลี้ยงดาวเดือนใช่ไหมครับแล้วผมล่ะครับมีพี่เลี้ยงดาวเดือนไหม?"ตาวเอ่ยถาม

"มีครับ น้องตาวก็มีพี่เป็นพี่เลี้ยงดาวเดือนครับ ยังไงมีอะไรไม่เข้าใจก็ถามพี่มาได้เลยนะ"ผมเอ่ยตอบตาวไปเพราะผมได้ถูกนาวบังคับให้ไปเป็นพี่เลี้ยงดาวเดือนด้วยเพราะว่านาวจะได้มีเพื่อนอยู่ด้วยกันตอนคัดเลือกดาวเดือนนั่นเอง

"จริงเหรอครับพี่จะมาเป็นพี่เลี้ยงผมใช่มั้ยดีใจจัง"ตาวเอ่ยยิ้มๆ

"โอเค ถ้าไม่มีอะไรแล้วอยากย้ายได้ค่ะเจอกันพรุ่งนี้นะอย่าสายละเด็กๆ"

"แกจะไปไหนต่อไหมเนี่ยซอ"เมื่อออกมายังห้องประชุมนาวก็ถามผมว่าจะไปไหนต่อ

"ก็มีนะ เรามีที่ๆหนึ่งที่ต้องไปก่อนนะ ตอนเนี่ยยังไงก็แยกย้ายก็แล้วกันนะ เจอกันพรุ่งนี้นะนาว"ผมเอ่ยตอบนาวไปก่อนที่จะบอกมือลาเพื่อนสาวแล้วเดินออกมารอรถบัสเพื่อออกนอกมหาลัย

ใช้เวลาไม่นานรถบัสก็มาจอดที่หน้าคณะแพทย์ผมก็ได้ถือโอกาสขึ้นรถก่อนที่จะนั่งรถออกมาส่งที่เดิมที่ผมนั่งกลับเข้าไปในตอนบ่าย ก่อนที่ผมจะเรียกวินไปส่งยังที่ๆหนึ่งที่ผมมาประจำในช่วงนี้

คลินิก แจ่มใส

"มาแล้ว... พี่เทียน"ผมใช้เวลายืนรอตรงป้ายรถเมล์ไม่นานผมก็เห็นร่างสูงของพี่เทียนลงจากรถคันหรูของตัวเอง ลงมาก่อนที่จะเดินตรงไปยังคลินิกตรงหน้าของผม

ใช่แล้วผมแค่อยากมาเห็นหน้าพี่เทียนก็เท่านั้นถึงแม้จะเห็นเพียงแค่ด้านข้างของเค้า ผ่านจากฝั่งถนนสี่เลนตรงนี้อย่างน้อยผมก็ได้มองเขา แต่ก็คงได้แค่มองพี่เทียน จากการยืนอยู่ตรงนี้ที่ป้ายรถเมล์ตรงข้ามฝั่งกับคลินิกที่พี่เทียนกำลังจะเข้าคงได้แค่มอง

"คุยกับใครอยู่นะพี่เทียนดูพี่ยิ้มสิ กว้างมากเลย"ผมออกมาเสียงเบา เพราะระหว่างที่พี่เทียนกำลังเดินเข้าคลินิกเหมือนมีใครโทรมาหาพี่เทียนจนพี่เทียนต้องหยุดยืนอยู่ตรงหน้าคลินิกและรับโทรศัพท์ ทันทีที่รับโทรศัพท์คุยไปไม่นานพี่เทียนก็ยิ้มออกมารอยยิ้มที่ผมวาดฝันว่าอยากได้รับสักครั้งหนึ่งในชีวิตแต่ก็เพียงได้แค่คิดเท่านั้น

ไม่นานเพราะพี่เทียนคุยโทรศัพท์เสร็จก็เดินเข้าไปในคลินิก

"ถึงแม้พี่จะยิ้มให้กับคนอื่น แต่ผมขอขโมยรอยยิ้มนั้นแอบมาเก็บไว้ในหัวใจของผมเองแค่นี้มันก็พองโตมากพอที่ผมจะดำเนินชีวิตแล้ว"ผมเอ่ยยิ้มๆก่อนที่จะกระชับกระเป๋าเป้แล้วเดินจากไป....