องศาระยะทางที่1.2

"ลูกค้าโชคดีมากเลยนะคะปกติเจ้าชาดำไม่ได้ออกมาให้ลูกค้า แตะตัวหรือลูบขนเล่นแบบนี้น้องเป็นแมวที่อินดี้นะค่ะไม่ค่อยออกมาจากที่นอนซักเท่าไหร่ นอกจากตอนหิว"พนักงานหญิงเอ่ยขึ้นพลางยิ้มให้กับผมก่อนที่จะก้มมองเจ้าชายดำในอ้อมกอดผม

"งั้นเหรอครับ ผมก็ว่าไม่เคยเห็น"ผมเอ่ยตอบพนักงานผู้หญิงไป

"ใช่ค่ะปกติไม่เคยเห็นอ้อนแบบนี้กับลูกค้าคนไหน ก็เลยแอบแปลกใจเพราะปกติแล้วน้องชาดำจะอ้อนแค่คุณเทียน เพียงคนเดียวค่ะ"พนักงานหญิงเอ่ย มองไปยังชาดำที่อยู่ในอ้อมกอดของผม

"อ้อ..... ครับผม"ผมไม่ได้พูดอะไรต่อได้แต่พยักหน้ารับและส่งยิ้มให้พนักงานผู้หญิงเพียงเท่านั้น

"ยังไงก็ขอตัวก่อนนะคะขอให้ทานเค้กอย่างมีความสุขค่ะ"พนักงานหญิงเอ่ยจบก็เดินออกไปทำงานอย่างอื่นต่อ

"ให้อุ้มแต่ พี่เทียนงั้นเหรอ? อย่าบอกนะ! ว่าแกก็ชอบพี่เทียนเหมือนกับผมนะ ไม่ได้นะ แกเป็นแมวจะชอบพี่เทียนได้ยังไงกัน...."ผมเอ่ยกับเจ้าชาดำก่อนที่จะ เงยหน้าขึ้นมองไปยังที่พี่เทียนนั่งก็พบว่าพี่เทียนกำลังนั่งยิ้ม ให้กับโทรศัพท์อยู่เป็นรอยยิ้มที่ชวนมองดูแล้วน่าหลงไหล

"ดูอะไรอยู่นะพี่เทียน ถึงได้ยิ้มได้กว้างขนาดนั้น?"ผมพูดออกมาเสียงเบา ก่อนที่จะยกยิ้มขึ้นมา มองใบหน้าของพี่เทียนที่เปื้อนรอยยิ้มไปจนถึงดวงตา ดวงความหลงใหล

"ถือเป็นวันดีๆที่วันนี้ผมได้เห็นพี่ยิ้มกว้างกว่าทุกวันแล้วกันนะ"ผมเอ่ยกับตัวเอง พลางมองพี่เทียนยิ้มกว้างอยู่ไกลๆ

เมี๊ยว.....

"นี่แน่! จะว่าไปแกก็น่าอิจฉานะ ที่ได้ใกล้พี่เทียนมากกว่าผมซะอีก ได้ถูกลูบหัว ได้ถูกสัมผัสตัว โดยที่ผมนั้นไม่เคยแม้แต่จะมีความกล้า"ผมเอ่ยกับเจ้าชาดำก่อนที่จะ จิ้มพุงของมันเล่นอย่างอิจฉาเจ้าแมวอ้วนสีดำ

แง่ม....

"แกกล้ากัดคนที่เป็นเพื่อนเล่นแกตอนนี้งั้นเหรอ?"ผมเอ่ยออกมาอย่างไม่จริงจังเพราะชาดำ มางับนิ้วที่ผมจิ้มพุงของมันเล่นอยู่ ด้วยความอิจฉา

Rrr....

"ฮัลโหล... ว่ายังไงนาว"ไม่นานโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงผมก็สั่น พอหยิบขึ้นมาก็พบว่านาวเพื่อนสนิทของผมโทรมา

(อยู่ไหนคะคุณซอ?) เสียงของนาวดังขึ้นในสาย

"อยู่หน้ามหาลัยนาวมีอะไรหรือเปล่า?"ผมเอ่ยถามนาวไป

(มี วันนี้คลาสอาจารย์ลุงถวิลยกคลาสนะเพราะพวกอาจารย์มีประชุมเร่งด่วน)นาวเอ่ย

"อ้าวเหรอเรายังไม่ได้เข้าไปดูในไลน์เลยก็เลยไม่รู้"ผมเอ่ยขึ้น ก่อนจะหยิบไอแพดออกมาเข้าไลน์ดูก็พบว่าคลาสที่จะเจ้าเรียนถูกยกเลิกไป

(ก็รู้แล้วนี่ไง แล้วมึงก็ต้องมาช่วยกูคัดเลือกดาวเดือนปีนี้ด้วย เข้าใจไหมคะคุณเดือนสาขา)นาวเอ่ยขึ้นเน้นย้ำให้ผมรู้ว่าวันนี้มีงานอื่นต้องทำอีก

"ไม่ลืมหรอก...อะ!!"ผมที่กำลังคุยกับหนาวอยู่ก็ตกใจที่จู่ๆเจ้าชาดำก็กระโดดลงจากตักผมไป ก่อนจะเดินไปยังหน้าร้านแล้วหยุดตรงที่กางเกงของใครคนนึง

(แกอย่ามาสายล่ะ แล้วก็......)เสียงของนาวดังขึ้นมาจากในโทรศัพท์แต่ผมไม่ได้สนใจจนไม่รู้ว่านาวพูดอะไรกับผมบ้างเพราะผมสนใจแต่คนตรงหน้าของผมเพียงเท่านั้น

"หึ....? ว่า ไงชาดำ อ้วนขึ้นหรือเปล่าเนี่ย"เสียงพี่ เทียนเอ่ยพูดขึ้นหลังจากที่ก้มลงมองดูที่เท้าก็พบว่าเจ้าชาดำเข้ามาอ้อนอยู่

เมี๊ยว.....

(มึงได้ยินที่กูพูดไหม อิซอ!! ฮัลโหล!) เสียงนาวตะโกนใส่หูผมดังลั่นจนผม ต้องยกโทรศัพท์ออกห่างจากหู

"ดะ... ได้ยินแล้วว"ผมเอ่ยตอบไป

(โอเคเจอกันที่ห้องประชุมอย่าเลทละ)

"อืม......"ผมตอบไปแต่สายตาของผม มองไปยังตรงหน้าก็พบว่าพี่เทียนกำลังอุ้มชาดำ ขึ้นมากอดเอาไว้

"อ้วนขึ้นจริงๆด้วยสินะ"เสียงพี่เทียนเอ่ยพลางลูบพุงของเจ้าชาดำเล่น

"น่า... น่าอิจฉาเจ้าชาดำจริงๆ"ผมเอ่ยยิ้มๆ คนอะไรอิจฉาแมว แต่ก็นะน่าอิจฉาจริงๆนั้นแหละ...ที่เจ้าชาดำได้รับอ้อมกอดจากพี่เทียน

"หน้าของแกจะมีความสุขมากเกินไปแล้วนะเจ้าชาดำ"ผมเอ่ยขึ้นเมื่อพี่เทียนก้มลงหอมหัวเจ้าชาดำ มันจะเกินไปแล้ว วาสนาดีเกินไปแล้วนะเจ้าชาดำ!

แชะ..

"หน้าหมั่นไส้!"ผมเอ่ยอย่างไม่จริงจังนักก่อนที่จะมองรูปในโทรศัพท์ที่เป็นรูปพี่เทียนเล่นกับชาดำ

จะโทษก็ต้องโทษที่ตัวของผมที่ใจมันไม่กล้าพอ ที่จะก้าวเข้าไปหาพี่เทียนมากกว่านี้ ทำได้แค่มองเพียงเสี้ยวหน้าของพี่เทียนจากที่ไกลๆด้านหลังแบบนี้ เราคงจะต่างกันเกินไป

หากผมมีความกล้ามากกว่านี้ กล้าเข้าไปหาพี่เทียนมันจะเป็นยังไงนะ

"มันจะดีหรือไม่ดีกันนะพี่เทียน..."ผมพูดกับตัวเองแต่ก็ได้แค่คิด คิดมาตลอดแต่ก็ไม่กล้าที่จะเข้าไปไกลมากกว่านี้จริงๆ.......