จุดเริ่มต้น 1

หมาวเสี่ยวหลินหรือเสี่ยวหลินเชฟสาววัยยี่สิบแปดปี มองจานข้าวตรงหน้าพลางถอนหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่าย จานที่สิบของวันแล้วที่เธอต้องทำอาหารให้ผู้เป็นนายที่ยังหาเรื่องให้เธอทำอาหารมากมายเพียงนี้

“คุณจางซือเฉินรบกวนชิมให้ฉันด้วยค่ะ"

เป็นเชฟมาห้าปีหมาวเสี่ยวหลินไม่เคยเจอเจ้านายที่เอาแต่ใจแบบนี้มาก่อน ถ้าไม่ติดว่ามีสัญญางานติดตัวอีกหนึ่งปีเธอคงลาออกไปแล้ว แต่ที่ยังทนอยู่เพราะไม่อยากให้มีชื่อเสียงไม่ดี เวลาทำงานที่ใหม่จะได้ไม่มีประวัติด่างพร้อย

"คุณเสี่ยวหลินยังสวยเหมือนครั้งแรกที่เจอกันเลยนะครับ" อีกฝ่ายกลับไม่ได้สนใจอาหารตรงหน้าแถมยังมองเชฟสาวตาเยิ้ม

หมาวเสี่ยวหลินถอนหายใจ "เงื่อนไขของการทำงานฉันต้องช่วยที่ร้านพัฒนาเมนู ถ้าคุณจางซือเฉินไม่ยอมลองชิมคาดว่าที่ร้านคงไม่ได้เมนูเพิ่มค่ะ"

คิดว่าเธอไม่รู้หรือว่าเขาพิศวาสเธอน่ะ แต่หมาวเสี่ยวหลินเป็นเพียงนักศึกษาโภชนาการจบใหม่ยังไม่มีต้นทุน ทำให้เธอหาประสบการณ์ด้วยการสมัครเข้าร่วมบริษัทจัดหางานด้านอาหาร และทุก ๆ เดือนจะมีคนถูกส่งออกไปหางาน

อย่างหมาวเสี่ยวหลินเช่นเดียวกัน เธอถูกนายจ้างจ้างงานเพียงระยะสั้น ๆ แต่ได้รับคำชมอย่างล้นหลาม เพราะส่วนมากจะเป็นลูกค้าชาวต่างประเทศที่เข้ามาท่องเที่ยว มาทำงานเพียงไม่นาน บอกได้เลยว่าตลอดห้าปีที่ทำงานบนเส้นทางเชฟเธอร่วมงานกับคนมานับร้อย

แต่ว่าล่าสุดเมื่อปีที่แล้วมีลูกค้าติดต่อเข้ามาพร้อมกับให้เงินเดือน เดือนละหกหลักที่หมาวเสี่ยวหลินรีบตกลงโดยที่ไม่ดูเงื่อนไข เป็นเหตุให้ต้องติดแหง็กกับคนแบบนี้ ตอนนั้นเธอไม่น่าเห็นแก่เงินเลย แต่ก็อย่างว่าอดีตไม่อาจกลับไปแก้ไขได้ ได้แต่พยายามทำวันนี้ให้ดีที่สุดเท่านั้น

จางซือเฉินถือว่าเป็นนายจ้างที่ดีในมุมมองของลูกน้อง เพราะเขาปิดร้านอาหารเลี้ยงพนักงานในวันที่เงินเดือนออกทุกเดือน แต่สำหรับคนทั่วไปหมาวเสี่ยวหลินค่อนข้างที่คิดว่าเขาโรคจิต

"เอาน่า ยังเหลือเวลาอีกเป็นปี คุณเสี่ยวหลินนั่นแหละมีคิวว่างให้ผมหรือยัง"

หมาวเสี่ยวหลินกรอกตารอบที่เท่าไรของวันแล้วก็ไม่รู้ ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"ยังไม่มีค่ะ และคาดว่าคงจะไม่ได้ทำอาหารให้ชิมในเร็ว ๆ นี้ ผู้จัดการร้านให้ฉันเตรียมตัวไปสอนเชฟสาขาใหม่ที่ต่างประเทศ"

นี่คือสิ่งที่ทำให้เธอสามารถเลี่ยงอีกฝ่ายได้บ่อยครั้ง เพราะต้องเดินทางไปยังสาขาอื่น ๆ เพื่อสอนงานเชฟที่เข้ามาใหม่หรือเมนูของร้านที่เป็นสูตรเฉพาะ นอกจากจะหลีกเลี่ยงผู้ชายคนนี้ได้แล้วยังมีค่าตอบแทนต่อการเดินทางที่สูงขึ้น

เมื่อเขาไม่ชิมหมาวเสี่ยวหลินก็ไม่คิดที่จะอยู่ต่อ เธอเริ่มเก็บของไม่ได้สนใจจานอาหารที่วางอยู่ เพราะมันไม่ใช่หน้าที่ของเธอที่ต้องมาเก็บกวาด เนื่องจากมีพนักงานของร้านอยู่แล้ว

ชีวิตของหมาวเสี่ยวหลินช่างเรียบง่ายหลังเลิกงานเธอตรงกลับไปที่บ้านพักใจกลางเมืองทันที ตั้งแต่จำความได้ครอบครัวของเธอก็เริ่มหายไป เสียชีวิตบ้าง แต่งงานใหม่แบ่งแยกครอบครัว จากบ้านใหญ่ ๆ กลายเป็นว่ามีเพียงเธอคนเดียวที่เหลือ แม้ว่าพ่อกับแม่จะยังมีชีวิตแต่ก็ไม่ได้ติดต่อกันมาก เพราะพวกเขาจะติดต่อมาเพียงช่วงต้องการเงินไปให้ลูกคนใหม่ให้พวกเขาเท่านั้น

"เฮ้อ ถ้าตาแก่นั่นไม่มาฉันคงได้ทำอาหารกลับมากินที่บ้านแล้ว" หมาวเสี่ยวหลินบ่นเมื่อรู้สึกหิว ปกติเธอจะทำอาหารกลับมากินที่บ้านด้วย แต่พอเจอหน้าเขาก็ไม่อยากทำออกมา แต่หากเธอไม่ทำอะไรกินคงนอนไม่หลับแน่ ๆ

เตาแก๊สที่นาน ๆ เปิดทีกลับเปิดไม่ออก "เอ๊ะ ฉันจำได้ว่าเดือนที่แล้วก็เปิดใช้อยู่นี่น่า ทำไมวันนี้มันเปิดไม่ได้ล่ะ หมดเหรอ ไม่สิ ฉันเติมล่าสุดแค่ หะ ห้าเดือน!"

ตู้มมม!

สิ้นเสียงหมาวเสี่ยวหลินจู่ ๆ เตาแก๊สกลับเปิดได้แต่ว่ามันมาพร้อมแรงระเบิดที่คาดไม่ถึง เธอเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ แรงกระแทกจากแรงอัดทำให้เธอกระเด็นติดผนังห้องอย่างแรง คาดว่าซี่โครงเธอน่าจะหัก ความร้อนแผดเผาไหม้ร่างกายอย่างรวดเร็วจนกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ร่างบางกระเสือกกระสนอย่างทุกข์ทรมานเพียงไม่นานก็ไม่มีความรู้สึกอะไรอีกเลย...