เกิดใหม่เป็นสะใภ้สามผู้อ่อนแอ

บรรยากาศที่เย็นและเงียบสร้างความอึดอัดให้แก่

คนที่หลับอยู่ เปลือกตาสีไข่ขยับไปมาก่อนลืมตาขึ้นในความมืด ร่างกายเจ็บปวดระบมอย่างหนัก เฉินซือหยู่พยุงตัว

ขึ้นนั่งพิงบริเวณหัวเตียง หลังจากได้รับแรงกระแทกจากการทดลองเธอหมดสติไปทันที ตอนนี้คงถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล แต่แล้วสิ่งที่ทำให้ไม่เข้าใจก็คือ ที่นี่คือที่ไหน!

โรงพยาบาลที่ตั้งอยู่ใกล้ศูนย์เพาะพันธุ์ที่สุดคือโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง ทำไมตอนนี้มันถึงได้มืดและมีกลิ่นอับขนาดนี้ได้กัน มือทั้งสองข้างยกขึ้นนวดขมับด้วยความปวดเมื่อมีความทรงจำที่ไม่ใช่ของตัวเองหลั่งไหลเข้ามาอย่างต่อเนื่อง

ตอนนี้เธอไม่ใช่นักวิทยาศาสตร์ชื่อดังเรื่องการเพาะพันธุ์กล้วยไม้ แต่เป็นเฉินซือหยู่ลูกสะใภ้สามของบ้านจางในปี 1978 ต่างหาก! ความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมทำให้เฉินซือหยู่ต้องส่ายหน้า

ประชากรชาวจีนเพิ่งได้รับการจัดสรรแบ่งที่ดินในการทำกินแต่ในเมื่อประเทศเพิ่งเริ่มปฏิรูป ยังเป็นช่วงที่ข้าวยากหมากแพงค่าใช้จ่ายไม่เพียงพอต่อครอบครัว

บ้านจางได้รับจัดสรรแบ่งที่ดินจำนวนหนึ่ง พวกเขาทำนาและปลูกผัก เพื่อนำไปแลกของในสหกรณ์ ยังไม่มี

การแบ่งแยกครอบครัว ทุกวันสะใภ้ของบ้านต้องเก็บผัก

และนำเข้าไปแลกของใช้ของกินในสหกรณ์ เพราะตอนนี้

ยังไม่มีการค้าเสรี ปัจจุบันเฉินซือหยู่คือลูกสะใภ้สาม

ของบ้านจางที่มีสามีเป็นทหาร และเขาจะกลับมาที่บ้านเพียงปีละครั้งทำให้เจ้าตัวถูกครอบครัวของสามีข่มเหง โดยเฉพาะแม่สามีกับพี่สะใภ้ใหญ่ที่บังคับเฉินซือหยู่

ทุกอย่าง ยิ่งสะใภ้สามไม่มีลูกให้สามียิ่งทำนางหลี่ซินหราน

ผู้เป็นแม่สามีรังแกลูกสะใภ้ กล่าวหาว่าเป็นแม่ไก่ไม่ออกไข่ทั้งที่ลูกชายแยกกับลูกสะใภ้อยู่

พ่อจางแม่จางมีลูกชายสี่คนและลูกสาวคนเล็กที่ยังไม่ได้แต่งงาน ลูกชายคนโตมีภรรยาและมีหลานชายให้บ้านสามีทำให้แม่จางรักครอบครัวบ้านใหญ่ที่สุด

ครอบครัวลูกชายคนรองของบ้าน มีชะตาไม่ต่างจากเฉินซือหยู่เท่าไร เพราะสะใภ้รองมีเพียงลูกสาวไม่ได้มีหลานชายให้แม่สามีตามความต้องการ คงโชคดีกว่าสะใภ้สามหน่อยที่มีสามีคอยปกป้องอยู่

บ้านสามมีเพียงจางซือหยวนผู้เป็นสามีและ

เฉินซือหยู่ลูกสะใภ้ผู้น่าสงสารที่ต้องห่างสามี เนื่องจาก

ลูกชายสามของบ้านจางเป็นทหารเขาจะลาพักร้อนกลับมาบ้านปีละครั้งเท่านั้น พวกเธอแต่งงานมาได้สองปีแล้วและ

ไม่มีลูกด้วยกัน

บ้านสี่เป็นบ้านของลูกชายสี่ที่แต่งงานและมีลูกชายทำให้เป็นอีกบ้านที่ได้รับความดูแลเอาใจใส่จากแม่สามีพ่อสามี ยิ่งตอนนี้บ้านสี่มีลูกสาวคนเล็กเพิ่มเข้ามานาง

หลี่ซินหรานเลี้ยงหลานสาวแบบผู้ดี น้องสาวคนเล็กของบ้านปีนี้อายุสิบเจ็ดปีแล้วหล่อนเรียนโรงเรียนมัธยมปลายในตำบล เพราะนางหลี่ซินหรานอยากให้ลูกสาวแต่งกับคนมีเงินจึงยอมส่งลูกสาวเรียน

“ชีวิตจริงยิ่งกว่าละคร”

เดิมทีตัวเธอเองเป็นนักวิทยาศาตสร์ไม่เชื่อในเรื่องแบบนี้หากไม่เกิดขึ้นกับตัวเองจริง ๆ ไม่รู้ว่าผู้ช่วยคนสองคนนั้นจะรอดหรือไม่แต่ว่าเฉินซือหยู่ภาวนาไม่ให้พวกเขาเสียชีวิตอย่างเธอ

ถ้าจำไม่ผิดพวกเขามีแม่และพ่อที่แก่ชรารอให้กลับบ้านอยู่ ส่วนตัวของเฉินซือหยู่เธอเป็นลูกสาวของนางแบบ

ที่เสียชีวิตจากการถูกรถชนตั้งแต่เรียนจบ ทำให้ไม่ต้อง

เป็นห่วงเรื่องที่จะมีคนรออยู่ ส่วนพ่อเสียชีวิตก่อนที่เธอ

จะเกิดซะอีก

“ฉันคิดว่าฉันอาภัพแล้วยังมีคนน่าสงสารกว่าฉันอีก”

ในความทรงจำที่ได้รับมาเฉินซือหยู่แต่งงานตั้งแต่

สิบแปดเพราะตอนนั้นพี่ชายต้องการนำเงินไปแต่งภรรยา

ที่ีจริงความสัมพันธ์ของเฉินซือหยู่ไม่ได้แย่และเป็นตัวเธอเองที่เสนอแต่งงานเพื่อนำเงินให้พี่ชายได้แต่งภรรยา แต่พอแต่งออกมาแม่สามีไม่ต้องการให้ติดต่อบ้านเดิมหล่อนจึงไม่ได้ติดต่อกับครอบครัวอีก

เฉินซือหยู่ถอนหายใจเรื่องนี้ยากจะยอมรับ และเธอรู้ดีว่าร่างของเธอถูกแรงระเบิดจากการทดลอง ไม่มีทางที่มันจะเป็นความฝัน เพื่อความอยู่รอดต่อไปคงต้องหาทางทำให้บ้านจางไม่วุ่นวายกับเธอแต่วันนี้คงต้องพักก่อน เปลือกตาปิดลงอย่างรวดเร็วเมื่อคิดได้ว่าพรุ่งนี้ยังมีหลายอย่างที่ต้องจัดการ เพื่อความอยู่รอดในยุคข้าวยากหมากแพงและยังมีแม่สามีใจร้ายอีกด้วยฉะนั้นเธอต้องเก็บแรงเอาไว้รับมือกับวันพรุ่งนี้...