ขอเงิน 2

“อ้อ หักข้าวโพดเดือนละ 5 หยวน กวาดบ้านแบบหยาบ ๆ จนฉันต้องมากวาดเองนี่นะทำจนเสร็จ” ถ้าเป็นเมื่อก่อนถังเยว่ถิงจะมองว่าหล่อนแค่กวาดไม่สะอาด แต่ความเป็นจริงคือขี้เกียจและรู้ว่าสุดท้ายเธอก็จะกวาดเอง เลยทำเพียงลวก ๆ

“งานในโรงงานมันจะไปเหนื่อยอะไรเท่างานในไร่” แม่เฒ่าจางเข้าข้างหลานสาวจากบ้านเดิม ตำหนิสะใภ้เสียงแข็ง ไม่รู้ว่าวันนี้ถังเยว่ถิงไปกินดีเสือที่ไหนมาถึงได้กล้ามาต่อต้านหล่อนแบบนี้

“ถ้าเสียนตงเรียนจบเขาจะได้เป็นครู เธอไม่อยากมีหน้ามีตาเหรอ ส่งเงินให้เขาเถอะ”

จางฮุ่ยพยายามใช้ไม้อ่อนเพราะที่ผ่านมาหล่อนรู้ว่าสะใภ้คนนี้ชอบให้พูดดีด้วย แต่หล่อนก็จะพูดตอนที่จะเอาเงินเท่านั้น เพราะไม่จำเป็นต้องเอาใจสะใภ้คนนี้

เพราะความจริงเธอมีสะใภ้ที่ดีและมีคุณสมบัติมากกว่าอยู่แล้ว แต่เพื่อเงินและคนทำงานจึงได้อดทนมาตลอดและพวกเขาสามารถทำได้เป็นอย่างดีจนผู้หญิงโง่ๆ อย่างถังเยว่ถิงไม่รู้อะไรเลยตลอดสิบปีมานี้

บ้านหลิวไม่ได้มีเงินเพราะพวกเขาทำงานไม่ดี เงินที่ได้ก็เพียงพอแค่ซื้อกินในบ้าน ตอนที่ถังเยว่ถิงมาอยู่กับสามีเป็นช่วงที่เขากำลังเรียนมัธยมปลาย โดยที่ให้เธอส่งเขาเรียน หลังจากเรียนจบรอฟื้นฟูการสอบเข้ามหาวิทยาลัยอีกฝ่ายก็ทำงานโรงงานเดียวกันกับเธอ

แต่เขาไม่เคยมีเงินเก็บเพราะว่าให้ไป๋เสวี่ยหลานหมด และขอเงินกับถังเยว่ถิงทุกวัน

“นี่มันเงินของฉัน ทำไมฉันต้องให้คนอื่นด้วย อีกอย่างหลายปีมานี้ฉันเอาเงินเดือนให้แม่หมด แม่เอาไปทำอะไร ไม่เก็บไว้ให้ลูกชายไปเรียน ไม่สิ ที่ผ่านมาเอาเงินเดือนของฉันไปก็บอกแบบนั้นไม่ใช่เหรอ” ถังเยว่ถิงยิ้มบาง ๆ แต่สายตาของเธอมองพวกเขาด้วยความเย็นชา

แม่เฒ่าจางกับหลานสาวหน้าซีด เพราะเงินตรงนั้นถูกบ้านใหญ่ถลุงไปจนหมด ไหนจะส่งลูกสาวคนเล็กของบ้านเรียนอีกแม้หล่อนจะต้องแต่งออกไปก็ตาม “มันหมดแล้ว”

“แต่ไม่ใช่หน้าที่ของฉัน”

ถังเยว่ถิงมองทั้งสองด้วยสายตาเย็นชาก่อนเดินเข้าห้องนอน เป็นเวลาเดียวกับที่ลูกทั้งสองคนเดินออกจากห้องไปหาย่าของพวกเขา ก่อนนำฟูกในตู้ออกมาปูกลางห้อง พอรู้ความจริงเตียงที่ต้องนอนร่วมกันทำให้เธอไม่อยากนอนกับเขาด้วยซ้ำ เสียงร้องโวยวายของคนบ้านหลิวไม่ได้ทำให้เธอสนใจอีก

“แม่ ไหนเงินของพ่อล่ะ”

ระหว่างที่ถังเยว่ถิงกำลังจะนอนหลับ เป็นลูกสาวที่เข้ามาสะกิด

“เงินอะไร ฉันไม่มีให้หรอกนะ บอกย่าของลูกว่าให้ตายก็ไม่มีทางได้เงินพวกนี้”

“ถ้าแม่ไม่ส่งเงินแล้วพ่อจะใช้ชีวิตยังไง ไหนบอกแม่ต้องส่งเงินให้พ่อเยอะ ๆ ไม่ใช่เหรอ” หลิวเหว่ยเฉียงเอ่ยถามด้วยความกังวล ก่อนหน้านี้เขาออกจากห้องไปคุยกับย่า พบว่าแม่ไม่ยอมส่งเงินให้พ่อแล้วแบบนี้เขากับน้องสาวยังจะได้ของดี ๆ จากพ่ออีกเหรอ

“อยากได้เงินเหรอ” ถังเยว่ถิงยกยิ้มมุมปาก “ไปทำงานสิ ไม่ทำงานแล้วจะได้เงินไหม”

สายตาดุดันและน้ำเสียงเย็นชาของมารดาทำให้ทั้งสองผงะตกใจ พวกเขาไม่เคยเห็นแม่เป็นแบบนี้มาก่อนแต่สายตาคู่นั้นก็ทำให้ทั้งคู่รู้สึกหวาดกลัว ก่อนจะเดินออกไปหาย่าอย่างน้อยอกน้อยใจ

“ได้ไหม”

แม่เฒ่าจางยืนอยู่หน้าห้องนอนของลูกชายคนรอง พอหลานทั้งสองเดินออกมาจากห้องด้วยสีหน้าเครียด หล่อนก็รีบลากเขาเข้าห้องก่อนเอ่ยถามทันที

หลิวเหว่ยถงส่ายหน้า “ไม่ได้ค่ะ พวกเราจะทำยังไงกันดีคะคุณย่า พ่อต้องรีบใช้เงินแน่ ๆ”

พวกเขาทำหน้าเครียดออกมาตามกันทันที จางหงเยี่ยนกล่าว “แม่ พวกเราไม่ต้องส่งเงินให้เขาก็ได้นะ สัปดาห์หน้าเขาจะกลับบ้าน ถึงตอนนั้นค่อยบอกว่าภรรยาเขาไม่ให้เงิน ให้เขาจัดการภรรยาของเขาซะ”

“แต่เขาเป็นลูกชายของฉันนะ”

จางหงเยี่ยนแสดงสีหน้าหงุดหงิด “ถ้าแม่ไม่ทำอย่างนี้ลูกชายของแม่คงแหกอกพวกเรา เดือนก่อนที่ส่งไปแม่ก็ส่งไป 30 หยวน ที่บ้านไม่พอใช้ด้วยซ้ำ”

“ย่าครับ แต่พ่อจะไม่มีเงินใช้นะ” หลิวเหว่ยเฉียงบอก

“แล้วยังไง” แม่เฒ่าจางมีสีหน้าอมทุกข์ “ใช้ไม่ได้จริง ๆ แค่นี้ก็เอาเงินจากแม่ของแกไม่ได้”

สองพี่น้องก้มหน้าด้วยความรู้สึกผิด นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาอยากได้สิ่งไหนแล้วแม่ปฏิเสธ แถมยังถูกย่าต่อว่าแบบที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนอีกด้วย