บทที่ 6 พรหมลิขิต 2

บทที่ 3

พรหมลิขิต

"กูจำเป็นต้องพูดดีกับมึงเหรอ หลบ!!!" ผมชักจะเซ็งแล้วน่ะ ไปทางไหนก็เจอ ไปทางไหนก็ได้ยินแต่เรื่องของคนพวกนี้ แถมยังมายิ้มหล่อใส่ผมอีก หมั่นไส้ชะมัด 

"หึ ก็ไม่จำเป็น ดุจริง ที่บ้านให้กินอาหารเปียกหืออาหารเม็ดครับ" ไอ้คนหล่อตรงหน้ามันกวนตีนผม พร้อมกับส่งยิ้มหล่อๆ มาให้ กวนตีน!!! จริงๆ เลย

"หลบ!!!" ผมจ้องตากลับ ผมไม่เคยกลัวการมีเรื่องแค่ไม่ชอบ แต่ถ้าทำผมก่อนผมก็ไม่ยอมเหมือนกัน 

"หึ ท้องแล้วมั่ง" แฟนใหม่มุกพูดขึ้นมา 

"สัส เปา" ฉันท์หันไปคุยกับคนคนนั้น ชื่อเปานี่เอง 

"มึงจะยื่นขว้างทางชาวบ้านกันอีกนานไหม นู้นโต๊ะ ไปนั่ง หรือจะไปยื่นจ้องตากันให้มีลูกเป็นโขยงก็ไปยื่นตรงนู้น สัสส" เพื่อนอีกคนของคนตัวสูงพูดขึ้นมา 

หมับ 

เพื่อนพูดจบไอ้หล่อนี้ก็ไม่รอช้า ดึงแขนผมหลบทางเดินมายืนข้างมัน ก่อนที่จะโค้งหัวขอโทษคนที่มารอเข้าร้านสะดวกซื้อ นั้นทำให้ผมทำตามพวกมันอย่างอัตโนมัติ 

"ฉันท์มึงรู้ใช่ไหมว่าเพื่อนมึง มันชอบกินอะไร" ผมจำได้ว่า คนนี้ชื่ออเล็กเป็นเพื่อนกับไอ้ฉันท์ มาตั้งแต่เด็ก 

"เออรู้ ไมว่ะ" ฉันท์ถามเพื่อนมัน ไอ้ฉันท์มันจะไม่รู้ได้ไงว่าผมอยากกินอะไร ก็เดินคุยกันมาว่าจะกินอะไร จนมาเจอพวกมันนี่ไง

"งั้นไปซื้อกับกู" ไอ้อเล็กซ์พูดจบก็ดึงมือเพื่อนผม ให้เดินตามมันเข้าร้านสะดวกซื้อไป ทิ้งผมเอาไว้กับเด็กเกษตรอีกสี่คน แล้วถ้าพวกมันกระทืบผมละ ผมจะสู้พวกมันได้ไหมห๊ะไอ้ฉันท์ กลับมาก่อน ผมได้แต่ยืนเอ๋อกับเหตุการณ์นี้ และเหตุการณ์ถัดมา 

"กูชื่ออั่งเปานะ" อยู่ๆ แฟนใหม่ของมุกก็พูดขึ้นมา สวนทำไมผมไม่เดินตามไอ้ฉันท์เข้าไปในร้านเพราะไอ้พวกห่านี่ มันยืนดักผมทุกทางเลยนะสิครับ 

"ส่วนไอ้นี่ชื่อ อาร์ม แล้วก็นั้นคนที่เคยต่อยกับพวกมึงปีที่แล้วมันชื่อมาร์ช และไอ้หล่อข้างๆ มึง มันชื่อไออุ่น กูรู้ว่ามึงคงคิดว่าใครถามสิน่ะ มึงไม่ได้ถามหรอก แต่พวกกูอยากบอก" มันหยักคิ้วกวนตีนส่งมาให้ผม เอ่อว่ะพอมาคุยแบบนี้มันก็น่าหมั่นไส้จริงๆ อย่างที่ไอ้พีพูดจริงด้วย 

"จะจับแขนกูอีกนานไหม" ผมหันไปถามไอ้หล่อข้างๆ ที่เนียนจับแขนผมไม่ปล่อยสักที 

"เพื่อนมึงเป็นไงบ้าง" อั่งเปามัันหันมาถามผม อย่าบอกน่ะว่ามันหมายถึงพี 

"มึงถามทำไม" หรือว่ามันจะกวนตีนผม 

"กูก็แค่อยากบอกว่า เรื่องเมื่อปีที่แล้วกูไม่รู้จริงๆ ว่ามันคบกับมุกอยู่" 

"แล้ว" ผมไม่ได้กวนตีนมันน่ะครับ ไม่แปลกใจที่มันจะไม่รู้ เพราะผู้หญิงเองก็คงไม่อยากให้มันรู้หรอก 

"ก็ไม่แล้วไง กวนตีนเหมือนกันน่ะมึงอะ" ไอ้เปามันว่าผมพร้อมกับหยักไหล่ส่งมาให้ผม  

"ทำอย่างกับมึงไม่กวนตีนเลยมั้ง" ผมย้อนมันกับ แล้วไอ้ฉันท์มันจะเลือกของอีกนานไหมครับ ทิ้งให้ผมผู้ใส่ช็อปน้ำเงินมายืนอยู่ในดงช็อปแดง จนคนที่เขาเดินผ่านไปผ่านมา มองมาที่พวกผมกันใหญ่แล้วเนี่ยย

"กูถามได้ป่ะ" ไอ้หล่อที่ยืนเงียบมาสักพักแล้ว อยู่ๆ มันก็พูดขึ้นมา 

"จะถามเหี้ยไรก็ถามมา ส่วนจะตอบไมก็เป็นเรื่องของกู" ผมหันไปจ้องตาไอ้หล่อ ที่ยิ้มเก่งเป็นบ้าเลย

"ดุสัส นี่สรุปว่าที่บ้านเลี้ยงด้วยอาหารเม็ดหรืออาหารเปียกว่ะ กูจะได้เอาไปเลี้ยงลูกชายที่บ้านกูบ้าง" 

"กวนตีน กูคนไม่ใช่หมา" นี่รอบที่สองแหละที่มันหาว่าผมเป็นหมา 

"เอ้า ก็กูเห็นมึงดุขนาดนี้นึกว่า..." 

"นี่มึง!!! กวนตีนกูเหรอ" ผมชักจะหมั่นไส้ไอ้หล่อที่เอาแต่ยิ้มนี้ซะแล้วสิ 

"มีแฟนยัง" 

"ห๊ะ !!!" อะไรของมันว่ะ กวนตีนอยู่ดีๆ เปลี่ยนมาถามว่าผมมีแฟนยังได้ไง

"เสร็จแล้ว" ไอ้ฉันท์ ที่เดินเข้ามาพร้อมกับถุงขนมเต็มไม้เต็มมือมันไปหมด 

"เหมือนกูเข้ามาผิดคิวเลยว่ะ" ไอ้อล็กซ์ หันไปมองเพื่อนมันอีกสามคนที่พยักหน้าพร้อมกัน 

"ไปเถอะ เดี๋ยวอาจารย์ก็มาแล้ว" ผมหันไปหาไอ้ฉันท์ แบ่งของจากมือมันมาช่วยเพื่อนถือบ้างบางส่วน 

"ไม่ตอบกูก่อนเหรอ" ไออุ่นมันยังไม่ลดล่ะความพยายามที่จะเอาคำตอบจากผม มันจะอยากรู้ไปทำไม

"เสือก!!!" ผมตอบแค่นั้นแล้วพาไอ้ฉันท์เดินออกมาจากพวกมัน ได้ยินเสียงหัวเราะเยาะ ไอ้หล่อที่เพิ่งจะโดนผมด่า ตามไล่หลังมา 

ทางด้านเด็กเกษตร

"เอาเงินมาขนมสองถุงนั้นกูจ่ายเงิน" ไอ้อเล็กซ์แบมือขอเงินจากผมที่เพิ่งโดนคนตัวบางด่ามา แบบไม่ไว้หน้าหล่อๆ ของผมเลยสักนิด

"รู้งานน่ะมึงอ่ะ" อั่งเปาหันไปบอกเพื่อน อเล็กซ์เลยหยักคิ้วกลับมาเป็นการบอกว่า ของมันแน่อยู่แล้ว 

"เอาไป ที่เหลือถือว่าเป็นค่าเหล้า ที่มึงรู้งาน" พวกมันโห่แซวผมที่มองตามคนตัวบางไปไกลแสนไกล 

"มันชอบชาเขียวมะลิ แบบหวานน้อย" อยู่ๆ ไอ้อเล็กซ์มันก็พูดขึ้น และนั้นทำให้พวกมันทั้งสี่มองมาที่ผมพร้อมกัน

"มึงอยากได้อะไรไอ้เพื่อนรัก" ผมที่เห็นว่าคนตัวบางพ้นสายตาแล้วหันมากอดคอเพื่อน ที่รู้งานเป็นอย่างดี 

"โถ่ๆๆๆๆพ่อคุณ แล้วทำมาบอกว่าไม่อะไรกับเขา" อั่งเปาเปิดประเด็นในเรื่องคนตัวบางที่เพิ่งจะเดินจากพวเราไป ขึ้นมาอีกครั้ง ในระหว่างที่พวกเรากำลังจะไปแปลงเกษตร 

"มองจนลับสายตามึงว่ามันไม่อะไรจริงเหรอว่ะ" มาร์ชเองก็เห็นไม่ต่างจากทุกคน ว่าสายตาของผมที่มองตามไม้โทไปแบบไม่วางสายตา จะให้วางได้ไงละครับ ก็น่ารักซะขนาดนั้น

"แถวบ้านกูให้ใช้คำว่าจ้องจะแดกเขาไปเลยดีกว่า" มาร์ชที่สมทบกับเพื่อนทั้งสองคน 

"ก็ไม่ขนาดนั้น ก็กูบอกว่าแค่สนใจไง" 

"สนใจมากไหม" อเล็กซ์สวนเพื่อนตัวสูงทันที 

"ก็มากอยู่" รอยยิ้มผุดขึ้นมาบนใบหน้าของเพื่อนทั้งสี่ 

"ไม่ต้องบอกพวกกูก็ดูออก ยิ้มมึงกว้างมากอ่ะไอ้ไออุ่น" อั่งเปาเอาโทรศัพท์เปิดกล้อง แล้วจ่อมาที่หน้าของเพื่อนที่กำลังยิ้มกว้าง แบบไม่รู้ตัว 

สัสสส 

ไออุ่นได้แต่อุทานในใจ นี่เขายิ้มกว้างเกินไปไหม แค่ได้คุย ได้กวน ได้แกล้ง ได้หยอกแค่นิดเดียวเอง ทำไมคนตัวบาง ถึงทำให้เขายิ้มกว้างได้ขนาดนี้กันน่ะ สงสัยคนตัวบางจะมีพลังงานในการดึงดูดคนแล้วแหละ 

"เอ้าๆๆยิ้มไปไกลกว่าเก่าอีก" อั่งเปาหมั่นไส้มากเข้าไปอีก 

"ไปเรียนเถอะพวกมึงอ่ะ" ไออุ่นเปลี่ยนเรื่องคุย โดยตัวเขาไม่ได้สนอยู่แล้วว่าเพื่อนจะแซวเขาหรือว่าอะไร แต่ว่าเหลืออีกสิบนาทีพวกเขาก็จะไปแปลงเกษตรสายแล้วน่ะสิ นั้นทำให้เด็กเกษตรทั้งห้าต้องเปลี่ยนจากเดิน มาเป็นวิ่งไปแทน ฝากเอาไว้ก่อนเถอะตัวบาง เจอกันคราวหน้า ไออุ่นคนนี้จะต้องทำให้คนตัวบางยอมตอบให้ได้ว่า มีแฟนรึยัง

โปรดติดตามตอนต่อไป

ช่องทางการติดต่อไรต์

Facebook : เยว่ทู่

Twitter : เยว่ทู่

Tiktok : เยว่ทู่