Chapter 2

“ฝากน้องด้วยนะพี่ใหญ่” มัลลิกาเอ่ยฝากฝังลูกสาวของเธอกับไอศูรย์ทันที โดยที่มัลลิกาไม่เอ่ยถามลูกสาวของเธอเลยแม้แต่น้อย

“ครับ”

“ม้าคะ...แต่หนูไม่...”

“ไม่มีแต่จ้ะ” มัลลิกาและดาราเอ่ยพูดออกมาพร้อมกันราวกับนัดหมายกันเอาไว้

“...” มัดหมี่ได้แต่ลอบถอนหายใจอย่างหนักใจ เพราะเธอไม่มีสิทธ์ตัดสินใจกับการฝึกงานของตัวเองเลยแม้แต่น้อย ใบหน้าสวยหวานเบือนหน้าหนีหันไปทางอื่น เมื่อเธอหันไปสบตากับดวงตาคมกริบที่จ้องมองเธออยู่พอดี...

สองเดือนต่อมา...

ติ่ง! เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกชั้นสูงสุดของตึกบริษัทส่งออก ขาเรียวเล็กก้าวเดินตามฝ่ายบุคคลไปทางฟากฝั่งทางห้องประธานบริษัท BZ และเมื่อเดินมาถึงหน้าห้องของท่านประธานร้าย ใจดวงน้อยของเด็กฝึกงานป้ายแดงก็เต้นโครมครามแทบจะทะลุออกมา เมื่อต้องเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้ง หลังจากที่ได้สัมผัสความร้ายกาจของเขาในงานการกุศลในตอนนั้นจนเธอแทบจะรับมือไม่ไหว

ก๊อก! ก๊อก!

“ขออนุญาตค่ะท่านประธาน” ฝ่ายบุคคลเอ่ยขออนุญาตคนในห้องด้วยน้ำเสียงสุภาพ

“เชิญครับ”

แกร๊ก!

“ท่านประธานคะ เมี่ยงพาน้องฝึกงานมาส่งค่ะ” ฝ่ายบุคคลเอ่ยบอกท่านประธานบริษัทพร้อมกับยื่นแฟ้มประวัติของมัดหมี่ให้เขา เพื่อทำตามขั้นตอนของบริษัท ถึงแม้จะรู้แล้วว่านักศึกษาฝึกงานคนนี้เป็นเด็กฝึกงานเส้นใหญ่ก็ตามที

“งั้น...คุณเมี่ยงลงไปทำงานได้เลยนะ”

“รับทราบค่ะ” ฝ่ายบุคคลพยักหน้าและก้มศีรษะให้ท่านประธานเล็กน้อย ก่อนที่ฝ่ายบุคคลจะเดินออกจากห้อง

ไอศูรย์หยัดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินไปล็อกประตูห้องทำงานเสียงดัง กึก! และจากนั้นขาแกร่งก็เดินเข้าไปประชิดเด็กฝึกงานที่ยืนบีบมือตัวเองด้วยท่าทางประหม่า

“ถะ...ถอยไปนะคะ พี่ใหญ่จะทำอะไรหนู” มัดหมี่เอ่ยถามเสียงสั่น พร้อมกับเอามือเล็กดันหน้าท้องแกร่งเอาไว้ เมื่อเขาจงใจเบียดตัวและไล่ต้อนให้เธอไปยืนด้านหน้าโต๊ะทำงานตัวใหญ่ จากนั้นเขาก็แทรกตัวไปยืนตรงกลางหว่างขาสวย จนสะโพกมนเกยขึ้นไปนั่งบนโต๊ะทำงานตัวใหญ่ อีกทั้งกระโปรงตัวสั้นยังร่นขึ้นจนเกือบเห็นแพนตี้ตัวจิ๋ว จนมือเล็กต้องดึงรั้งกระโปรงลง แต่ก็ไม่เป็นดั่งใจคิด เมื่อไอศูรย์กักขังเธอเอาไว้แน่นด้วยแขนแกร่งของเขา จนยากจะขยับตัว

“แล้วเราจะทำอะไรกันดีล่ะ?” ไอศูรย์เอาใบหน้าหล่อเหลาไปประชิดใกล้ใบหน้าสวยหวาน จนเหลือช่องว่างเพียงนิดปากหยักได้รูปก็จะสัมผัสที่ริมฝีปากอวบอิ่มอยู่แล้ว

“...” ริมฝีบางอวบอิ่มเม้มเข้าหากันแน่นจนเป็นเส้นตรง เพราะถ้าเธอขยับปากพูด ปากของเธอคงสัมผัสกับปากของเขาอย่างแน่นอน ซึ่งเธอไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น

“ไปกินอะไรมา ปากถึงได้เลอะแบบนี้” ไอศูรย์เอ่ยถามพร้อมกับมองริมฝีปากอวบอิ่มที่น่าลิ้มลองความหวานของมันด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

“ฮะ! อื้อ!” ปากเล็กอ้าปากหวอเพราะหลงกลกับคำถามของเขา จนเปิดโอกาสให้คนตัวสูงประกบจูบและสอดลิ้นเข้าไปเกี่ยวตวัดดูดชิมความหวานในโพรงปากเล็กอย่างหนักหน่วง

จ๊วบ! จ๊วบ!

ตุ้บ! ตุ้บ!

“อ่อย (ปล่อย)...อื้อ!” มือเล็กทุบไปที่หลังแกร่งอย่างแรง

“ความหวานมันติดที่ปากของเธอ ฉันเอาออกให้ละ” เขาตวัดลิ้นเลียขอบปากตัวเองอย่างหื่นกระหาย ก่อนจะผละตัวออกจากคนตัวเล็ก แล้วเดินไปนั่งเก้าอี้พนักสูงตามเดิม

“หนูจะฟ้อง คุณน้าดารา!” มัดหมี่มองเขาน้ำตาคลอเบ้า เมื่อโดนเขาจู่โจมขโมยจูบแรกอย่างหนักหน่วงโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว นี่นับว่าเป็นครั้งที่สองที่เขาจู่โจมเธออย่างป่าเถื่อนราวกับโจรปล้นสวาท

“แล้วเธออยากมีเรื่องฟ้องแม่ของฉันมากกว่าเรื่องจูบไหมล่ะ?” คิ้วเข้มเลิกคิ้วขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์เจ้ากล แล้วทำท่าจะหยัดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ จนทำให้คนตัวเล็กต้องรีบถอยหลังกรูดไปที่ประตู ดวงตากลมโตตวัดมองค้อนเขาอย่างไม่พอใจ ก่อนที่เธอจะรีบปลดล็อกประตู แล้วรีบออกไปจากห้องทำงานของเขาทันที...