ตอนที่ 1 การเจอกันที่แสนประทับใจ (มั้ง) (2)

ตอนที่ 1

การเจอกันที่แสนประทับใจ (มั้ง) (2)

"จะเข้าไหม ถ้าไม่เข้าก็หลบหน่อย.. ขวางทาง เกะกะ" ทันทีที่น้ำเสียงเย็นยะเยือกของเขาเอ่ยออกมา มันทำให้ผู้หญิงด้านหน้านั้นตกใจจนร่างกายของเธอสะดุ้งโหยงจนเห็นได้ชัดก่อนจะหันหน้ากลับไปมองเขาในทันที ดวงตาของเธอเบิกกว้างอย่างคนที่ตกตะลึงในความหล่อ แต่เพราะเธอนั้นยังยืนนิ่งไม่ขยับไปไหนนั่นจึงทำให้อี้เฉินรู้สึกหงุดหงิดกับผู้หญิงคนนี้ไม่น้อย

"หลบ!" เขายังคงย้ำกับเธออีกครั้งก่อนจะใช้นิ้วชี้ค่อยๆ แตะไปที่แขนของเธอ แล้วดันให้ออกจากประตูราวกับนึกรังเกียจ

"คุณ! เอ่อ.. คุณเข้าไปด้านในได้หรอคะ" ถึงแม้ว่าใบหน้าของเธอจะเฉิ่มไปนิดดูเหมือนมนุษย์ป้าไปหน่อย แต่ทันทีที่เธอเอ่ยออกมานั้นน้ำเสียงช่างดูหวานจับใจ เขาจ้องมองใบหน้าของผู้หญิงคนนี้อย่างพิจารณาอีกครั้งราวกับคนที่พิจารณาซื้อของ แต่ไม่ว่าเขาจะพิจารณาอย่างไร นอกจากน้ำเสียงของเธอที่ดูจากไพเราะเพราะพริ้งนั่นแล้ว ทุกอย่างที่อยู่บนร่างกายเธอช่างไม่มีอะไรน่าดึงดูดเลยสักกระติ๊ด

"แล้ว.. ทำไมฉันจะเข้าไปไม่ได้" เขาไม่ได้ตอบคำถามของเธออย่างดีทำได้เพียงแค่ตั้งคำถามใหม่ขึ้นมาอย่างไม่เข้าใจ หรือว่าผู้หญิงคนนี้จะไม่รู้ว่าเขาคือใคร พอคิดได้อย่างนี้ก็ทำให้ความรู้สึกของอี้เฉินนั้นไม่ถูกใจสักเท่าไหร่ ทั้งที่เขาดังระเบิดระซีรีส์ขนาดนี้ผู้หญิงคนนี้กลับไม่รู้จักงั้นหรอ หรือว่านี่จะเป็นแค่มารยาร้อยเล่มเกวียนที่คิดจะใกล้ชิดเขากันแน่

"ฉันอยากได้ลายเซ็นของพี่หวังฟางไห่! คุณพอจะช่วยให้ฉันเข้าไปข้างในได้ไหมคะ" ใบหน้าของสาวน้อยคนนี้ดูมีความหวังขึ้นมาทันตาเห็น เธอกำลังมองเขาด้วยสายตาเป็นประกายอย่างมีความหวัง หากเป็นคนอื่นอี้เฉินก็อาจจะพิจารณาเป็นรายบุคคล แต่เมื่อเธอบอกว่าต้องการลายเซ็นของไอ้ผู้ชายคนนั้น เขาจึงเลือกปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด

"ไม่ได้! จะหลบได้หรือยัง"

"ทำไมถึงไม่ได้ล่ะ! ในเมื่อนายก็เข้าไปได้นี่นา นาย.. พาฉันเข้าไปด้วยคนนะ! นะ.. นะ~"

"ก็บอกว่าไม่ได้ไง! เธอรู้ไหมว่าวันนี้มันงานระดับไหน.. เธอจะแต่งตัวเป็นมนุษย์ป้าเฉิ่มๆ อย่างนี้เข้าไปในงานงั้นหรอ แล้วรู้ไหมหากไม่มีบัตรเชิญไม่ว่าใครหน้าไหนก็เข้าไม่ได้ทั้งนั้นแหละ.. ถอย!"

"ถ้าอย่างนั้นก็ให้ฉันเข้าไปพร้อมคุณสิ.. บอกว่าฉันมากับคุณก็ได้ แค่นี้ก็เข้าได้แล้ว" ขนมผิง นักศึกษาแลกเปลี่ยนปี1เพิ่งจบหมาด ๆ ที่บ้าคลั่งดาราจนเรียกได้ว่าแทบจะเป็นซาแซง เธอคลั่งไคล้ดารามาเกือบทั้งวงการที่เธอนั้นดูซีรีส์ สามีของเธอจะเปลี่ยนไปตามซีรีส์ที่เธอดูในวันนั้นๆ และวันนี้เธอรู้ว่าดาราที่เธอหลงรักเมื่อ 3 อาทิตย์ก่อนนั้นได้รับรางวัลนักแสดงชายยอดเยี่ยมนั่นจึงทำให้เธอนั้นอยากเข้ามาถ่ายรูปและขอลายเซ็นเป็นอย่างมาก เพื่อเป็นความทรงจำก่อนที่เธอนั้นจะบินกลับไทย แต่สิ่งที่เธอทำไม่ได้คือการหาบัตรเชิญเพื่อจะเข้าไปในงานนั้น

"ไม่เอา" อี้เฉินปรายตามองผู้หญิงเฉิ่มเบอะคนนี้อีกครั้ง ด้วยสายตาที่กวาดมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าเรียกว่านี่คือการเสียมารยาทก่อนจะจ้องหน้าเธอนิ่ง

"ถ้าอย่างนั้นคุณช่วยไปขอลายเซ็นให้ฉันหน่อยได้ไหม เดี๋ยวฉันก็ต้องกลับไทยแล้ว ฉันอาจจะไม่ได้มาที่นี่อีกบ่อยๆ" แต่ความพยายามของเธอนั้นไม่เคยลดละ ไม่ถือสากับสายตาที่ผู้ชายอย่างเขาดูแคลนเธอเลยแม้แต่น้อย

"ก็แล้วทำไมต้องเป็นมันล่ะ ถ่ายกับฉันไม่ได้หรอ" ขนมผิงชะงักมองใบหน้าของชายคนนี้ด้วยสายตาไม่เข้าใจ ก่อนจะขยับแว่นของตัวเองแล้วถอยหลังออกห่าง 2-3 ก้าว เธอถึงเห็นได้ชัดว่าผู้ชายคนนี้เองก็มีใบหน้าที่หล่อเหลาไม่ต่างจากหวังฟางไห่ เธอขยับแว่นตาอีกครั้งก่อนจะยื่นหน้าไปใกล้เพื่อมองเขาให้ถนัดอีกครั้ง

"ถ้าเทียบความหล่อแล้ว.. นายก็สูสีกับเขาอยู่ ก็ได้งั้นฉันถ่ายรูปกับนายก็ได้ ว่าแต่นายชื่ออะไรล่ะ ฉันชื่อขนมผิงเป็นสาวไทยที่มาเรียนที่นี่และกำลังจะกลับไทยแล้ว.. ยินดีที่ได้รู้จักนะ" สาวน้อยคนนี้พูดจบ ก็ยกกล้องถ่ายรูปของตัวเองขึ้นมาตั้งกล้องเพื่อหวังจะถ่ายรูปของเธอและเขา แต่สำหรับอี้เฉินแล้วการที่เธอรู้จักและติดตามหวังฟางไห่ยังไม่เจ็บใจเท่าผู้หญิงคนนี้ไม่รู้จักแม้แต่ชื่อเขา

"ไม่ถ่ายแล้ว.. น่าเบื่อ" เขาเอ่ยออกมาเสียงเบาในตอนท้าย ก่อนจะดันให้เธอนั้นขยับออกห่างจากประตูเพื่อที่จะเข้าไปด้านในงานอีกครั้ง แต่เพราะว่าความที่เธอนั้นไม่ทันได้ตั้งตัวขาทั้งสองข้างของเธอจึงได้พันกันเล็กน้อยก่อนจะเสียหลักและหงายหลังล้มลงไปก้นจ้ำเบ้าที่พื้นยังรุนแรง

ปึก!

“โอ๊ย!”

แชะ! แชะ!