Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
5 ลอง
“คิดถึงคุณยายจังเลยครับ” เด็กชายตัวน้อยที่พึ่งกลับมาจากโรงเรียนวิ่งไปกอดผู้เป็นยายทันที อย่างอ้อน ๆ
“คิดถึงยายหรือคิดถึงของฝากกันแน่หืม”
“คิดถึงยายค้าบ ของฝากแค่ของแถมมา คิก ๆ” ว่าแล้วก็หัวเราะน้อย ๆ แต่มือก็ยังกอดยายไม่ปล่อย
“อ้อนยายเก่งจังเลยนะเรา”
“ก็ตะวันรักคุณยายนี่ครับ”
“ครับยายก็รักตะวันเหมือนกันครับ แล้วแม่รินของเรากับลุงอาทิตย์ล่ะไปไหน ตั้งแต่ยายมายายยังไม่เห็นใครเลย”
“น่าจะทำงานอยู่ในไร่ครับ เมื่อวานกว่าจะกลับก็เย็นเลย”
“งั้นหรอ งั้นมาดูของฝากรอแม่เรากันดีกว่า ยายซ้ำมาเยอะเลย”
“ครับ” สองยายหลานช่วยกันดูของฝากอยู่สักพัก ก่อนจะเห็นอาทิตย์เดินเข้าบ้านมา
“น้องล่ะตาอาทิตย์”
“ผมเดินเข้ามาแทนที่แม่จะถามผมว่าทำงานเป็นไงบ้าง กลับถามหาคนอื่น แบบนี้มันน่าน้อยใจนะครับ”
“จะสามสิบอยู่แล้ว น้อยใจไม่เข้าเรื่อง จริงไหมตะวันของยาย”
“แฮะ ๆ” คนกลางได้แต่ส่งยิ้มแห้ง ๆ ให้เท่านั้น
“สรุปว่าน้องไปไหน แกไม่ได้ทิ้งน้องไว้ที่ไร่หรอกใช่ไหม”
“โธ่แม่ครับ ใครจะไปกล้าทิ้ง กล้าแกล้งลูกสาวสุดที่รักของคุณแม่ได้”
“หึ ก็อย่าให้ฉันรู้แล้วกัน”
“นั่นไงครับคุณยาย แม่รินมาแล้ว”
“สวัสดีค่ะคุณป้า”
“ไหว้พระเถอะจ้ะ มาลูกนั่ง ๆ”
“ดูสิคนสวยของป้าหน้าดำหน้าแดงหมดแล้ว ไปช่วยงานพี่เขาไม่กี่วัน”
“แกไม่ได้แกล้งหรือรังแกอะไรน้องแน่ใช่ไหมตาอาทิตย์”
“แม่ก็ถามลูกสาวคนโปรดแม่ดูสิครับว่าผมแกล้งอะไรเธอรึเปล่า” ชายหนุ่มเลือกที่จะไม่ตอบ เขากลับโยนคำถามไปให้เธอแทน ซึ่งคำตอบของเธอเขารู้อยู่แล้ว
“ว่าไงหนูริน”
“เปล่าค่ะ พี่อาทิตย์ไม่ได้แกล้งอะไรริน”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวก่อนนะครับ” เห็นแม่ดูมีความสุขดีกับลูกเลี้ยง อาทิตย์ก็ไม่อยากอยู่ขัดขวาง เขาเลือกที่จะขึ้นห้องไปอาบน้ำ ไปหาอะไรทำ
“เดี๋ยวถึงเวลาอาหารแม่ให้น้องไปตามแล้วกัน”
“มาแล้วหรอ...” มือที่เปิดประตูชะงักข้างทันที เมื่อคนที่ยืนอยู่หน้าประตูไม่ใช่คนที่รอ กลับกลายเป็นคนหน้าเหมือนเธอฉบับย่อส่วนแทน
“คุณยายให้มาตามคุณลุงไปทานข้าวครับ”
“ครับ”
“เมื่อกี้คุณลุงทำอะไรอยู่หรอครับ ตะวันเคาะประตูเรียกตั้งนานคุณลุงก็ไม่ตอบตะวันเลย”
“เมื่อกี้ลุงอ่านหนังสืออยู่น่ะ” อาทิตย์ตอบ แต่จริง ๆ เขาไม่ได้ยินเสียงเรียก เขาคิดว่าเป็นภารินเลยเลื่อนมือถือเล่น เพื่อจะแกล้งให้เธอยืนรอ
“ตะวันไม่ได้กวนคุณลุงใช่ไหมครับ”
“ไม่ครับ ไม่ได้กวน”
“ลงมากันแล้วหรอ”
“ครับคุณยาย”
“วันนี้แม่ทำกับข้าวเอง อาจจะไม่อร่อยสู้ฝีมือหนูรินเค้านะ”
“ถ้าแม่กลัวอร่อยไม่สู้ ทำไมแม่ไม่ให้ลูกสาวคนโปรดแม่ทำล่ะครับ”
“ก็มีคนแถวนี้ ใช้งานลูกสาวแม่หนักเกินไป” เมื่อลูกชายประชดให้ภารินเป็นลูกสาวอีกคนของเธอ ดุจดาวก็พร้อมรับ ยังไงซะเธอก็เอ็นดูภารินเหมือนลูกอยู่แล้ว
“ผมเองก็ทำงาน แม่ไม่เห็นจะห่วงผมบ้างเลย”
“รินว่าเราทานข้าวกันดีกว่าไหมคะ เดี๋ยวเย็นแล้วมันจะชืดเอา”
“ใช่ครับ ตะวันก็เริ่มหิวแล้ว”
สองแม่ลูกช่วยกันห้ามศึก
พอได้เริ่มทานอาหารอาทิตย์ก็รู้ตัวว่าตัวเองพูดอะไรผิดไป หลังจากได้ดูอาหารดี ๆ ที่แม่ทำส่วนใหญ่มันก็มีแต่ของเขาทั้งนั้น ส่วนรสชาติมันก็เป็นรสที่เขาชอบ นานเท่าไหร่แล้วนะ ที่เขาไม่ได้ทานฝีมือแม่
มือหนาตักอาหารใส่จานให้ผู้เป็นแม่โดยไม่พูดอะไร ซึ่งการกระทำของบุตรชายก็ทำให้ดุจดาวอมยิ้มน้อย ๆ ลูกชายเธอก็แบบนี้บทจะใจร้อนก็ไม่ดูไม่ฟังอะไร เหมือนพ่อไม่ผิด ก็ขอให้ใจร้อนแค่เรื่องแบบนี้แล้วกัน อย่าให้ใจร้อนกับเรื่องอื่นจนต้องมาเสียใจทีหลังเลย
“พรุ่งนี้ตะวันหยุดใช่ไหมลูก”
“ครับคุณยาย”
“งั้นวันนี้มานอนกับยายนะ”
“ได้ครับ ตะวันก็คิดถึงคุณยายเหมือนกัน”
“ปากหวานจริง ๆ หลานยาย”
“คิก ๆ กับข้าวคุณยายวันนี้ก็อร่อยครับ ใช่ไหมครับคุณลุง”
อาทิตย์ที่กำลังกินข้าวเงี่ยหูฟังแม่กับหลานคุยกันอยู่ ๆ ก็เกือบสำลัก เมื่อหลานโยนมาให้แบบนี้ เขาจึงพยักแล้วส่งยิ้มตอบหลานไป
การทานมื้อค่ำวันนี้ถือเป็นการทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา ที่คนแก่อย่างดุจดาวมีความสุข นานเท่าไหร่แล้วนะที่เธอไม่นั่งกินข้าวกับลูกชายแบบนี้ แถมยังมีหลานชายตัวน้อยคอยพูดเจื้อยแจ้วสร้างบรรยากาศให้อีก จะผิดปกติไปก็แต่หลานสาวที่วันนี้ไม่ค่อยพูดค่อยจาอะไรเลย
“ถ้าพี่เขาทำอะไร แกล้งอะไร รินบอกป้าได้เลยนะไม่ต้องกลัว” ดุจดาวพูดพลางนอนก้มหน้าในภารินนวดให้ เรื่องที่ภารินมานวดนั้นเธอไม่เคยร้องขอเลย เวลาเธอกลับมาจากเที่ยวหรือไปทำงานต่างจังหวัด ภารินมักจะมานวดให้เสมอ ครั้งนี้เธอปฏิเสธไปแล้วเพราะกลัวว่าภารินจะเหนื่อยจากงานในไร่ แต่หญิงสาวก็ยังยืนยันว่าจะนวด
“นวดให้คุณป้าไม่เหนื่อยอะไรเลยค่ะ รินอยากทำให้” นี่คือสิ่งที่ภารินตอบกลับมา จะไม่ให้เธอรัก เธอเอ็นดูยังไงไหว
“ค่ะคุณป้า”
“แล้วนี่ตะวันไปเล่นกับลุงเขาจะเป็นยังไง ป้าล่ะนึกภาพไม่ออกเลย” ดุจดาวชวนคุย หลังจากที่ภารินพาตะวันกลับบ้านไปอาบน้ำก็พากลับมาอีกครั้ง ภารินขอมานวดให้เธอ ส่วนตะวันเมื่อเห็นว่ายายมีเพื่อนแล้วก็ขอไปเล่นกับลุง
“นั่นสิคะ รินเองก็นึกไม่ออกเหมือนกัน” เธอไม่เคยเห็นเขาเล่นกับเด็กมาก่อน และเด็กที่เขากำลังเล่นอยู่ด้วยตอนนี้ก็เป็นลูกของเขาจริง ๆ หวังว่าสัมพันธ์พ่อลูกจะช่วยทำให้เขาใจดีกับลูกชายเธอบ้าง ไม่ใจร้ายกับเธอเหมือนในอดีต
“เราไปแอบดูกันดีไหม”
“รินว่าอย่าดีกว่าค่ะ ถ้าพี่อาทิตย์แกล้งตะวัน ป่านนี้ตะวันคงวิ่งมาฟ้องคุณยายแล้ว” เพราะก่อนไปคุณยายดุจดาวย้ำสุด ๆ หากคุณลุงแกล้งให้มาฟ้องได้ในทันที ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น คุณยายจะปกป้อง จะจัดการให้เอง
“ก็จริงอย่างที่เราว่า”
“คุณยายยย”
“นั่นไง พูดถึงก็มาพอดีเลย”
“ไม่เล่นกับลุงเขาแล้วหรอหื้ม คนเก่งของยาย”
“ตะวันง่วงแล้วครับ ก็เลยขอมานอนกับคุณยาย ไว้เล่นกับลุงใหม่วันหลัง”
“ครับ ๆ”
“ถ้างั้นรินขอตัวกลับก่อนนะคะ”
“นอนห้องเดินของรินก็ได้นะ นี่ก็มืดแล้วเดินกลับคนเดียวอันตราย ไร่เราก็อยู่กลางเขาไม่รู้จะมีสัตว์มีพิษอะไรรึเปล่า” ห้องที่ดุจดาวพูดถึงก็คือห้องนอนที่อยู่ตรงข้ามกับห้องนอนของอาทิตย์
“ไม่เป็นไรค่ะคุณป้า ทางแค่นี้เอง อีกอย่างก็มีไฟส่องสว่างตลอดทาง”
“ถือว่าเป็นคำขอเพราะความเป็นห่วงของคนแก่เถอะนะ”
“แต่ว่า”
“นะครับแม่ครับ ตะวันก็เป็นห่วงแม่เหมือนกัน”
“ถ้ารินไม่อยากนอนนี่จริง ๆ เดี๋ยวป้าจะวานพี่เขาไปส่ง”
“ไม่ต้องกวนพี่อาทิตย์หรอกค่ะ รินนอนนี่ก็ได้” สุดท้ายภารินก็ต้องรับคำอย่างเลี่ยงไม่ได้ ขืนให้ไปตามเขา ไปบอกให้เขาไปส่งคนปากร้ายอย่างเขาไม่วายพูดเหน็บแนมเธอตลอดทางแน่
“เยส//เยส” อยู่ ๆ สองยายหลานก็ยกมือขึ้นแตะกันอย่างไม่ได้นัดหมาย จนแทบยกลงเก็บอาการกันไม่ทัน
ส่วนภารินที่เห็นแบบนั้นก็ได้แต่อมยิ้มส่ายหัวไปมาน้อย ๆ ก่อนจะขอตัวออกไป
“จะกลับแล้วหรอ” เสียงที่ดังขึ้น ทำคนที่กำลังลงบันไดไปหาน้ำกินสะดุ้งน้อย ๆ แต่ก็ตอบเขาไป
“เปล่าค่ะ รินแค่จะลงไปกินน้ำ วันนี้รินนอนที่นี่”
“งั้นก็ลงไปสิ ฉันเองก็หิวน้ำเหมือนกัน”
“ค่ะ” ถึงจะอยากเถียงเขาไปว่าบันไดก็กว้างเขาจะเดินสวนเธอลงมาก่อนก็ได้ แต่ก็เก็บปากเงียบเดินลงไปก่อนเขา เพราะไม่อยากมีปากมีเสียงกับเขา
“น้ำค่ะ” หลังจากรินให้ตัวเองแล้ว ก็ไม่ลืมที่จะรินเผื่อเขาด้วย ซึ่งคำขอบคุณของเขาก็ทำเธออึ้ง ๆ ไปเหมือนกัน
“ขอบใจ”
“จะตกใจอะไรขนาดนั้น ตรงบันไดก็ทีนึงแล้ว ฉันถามจริงเถอะภารินเธอจะกลัวฉันทำไมนักหนา” จากที่ยืนอยู่ตรงข้ามเธอก็เดินเข้ามาใกล้ก่อนที่มือจากวางลงบนเคาท์เตอร์ข้าง ๆ ตัวเธอ ส่วนอีกมือที่ถือแก้วก็วางที่ข้างตัวเธออีกฝั่ง ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก จนเธอไม่สามารถหนีเขาได้ทัน ได้แต่ยืนอยู่ใต้ร่างเขาแบบนั้น
“พี่อาทิตย์ปล่อยรินค่ะ รินจะกินน้ำ”
“ก็กินไปสิ ฉันเอามือปิดปากเธอไว้รึไง”
“แต่กินแบบนี้รินไม่ถนัด”
“ลองดูก่อน”
“แต่ว่า”
“ลอง” เสียงเข้มกดต่ำลงแกมบังคับ พร้อมกับใบหน้าคมของเขาที่โน้มมาใกล้ ๆ เรื่อย ๆ เช่นกัน จนเธอต้องเอนหลังหนี ก่อนสองมือจะประคองแก้วแล้วยกขึ้นดื่ม เมื่อไม่อาจทนต่อสายตาของเขาได้
“อรึก อรึก” ระหว่างกินน้ำเธอก็แอบมองเขาไปด้วย อย่างหวั่น ๆ ก่อนจะรีบหลบสายตาเมื่อเขามองเธออยู่เช่นกัน
“ร รินกินเสร็จแล้วค่ะ ทีนี้พี่อาทิตย์จะปล่อยรินได้แล้วยังคะ”
“ฉันว่าเรามาหาอะไรสนุก ๆ ทำดีกว่า ฉันก็โสด เธอก็ไม่มีใคร...” รอยยิ้มร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้า พร้อมกับสายตาที่ไล่มองคนตัวเล็กใต้ล่าง จนเธอต้องรีบเอามือมาปิดหน้าอกตัวเองไว้
“พี่อย่าคิดจะทำอะไรบ้า ๆ อีกนะ ไม่งั้นรินจะร้องดัง ๆ ให้คุณป้าตื่นจริง ๆ ด้วย”
“เอาสิร้องสิ” เขาว่าอย่างท้าทาย พร้อมกับโน้มตัวมาใกล้หน้าเธอเรื่อย ๆ จนเธอต้องหลับตาปี๋ ไม่มองหน้าสบตาเขาอีก ก่อนจะเตรียมตัวร้องเมื่อเริ่มสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ของเขาที่มันเริ่มรดใบหน้าเธอใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ จนเธอรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งหน้า
อีกใจก็อยากร้องดัง ๆ แต่ก็ยังรู้สึกกลัว กลัวว่าหากคุณป้ารู้เรื่องจริง ๆ แล้วเธอไม่รู้จะทำตัวยังไง จะตอบคำถามคุณป้ายังไง แล้วอีกอย่างหากเธอฟ้องไปแล้ว แล้วเขาตอบคุณป้าว่าเธออ่อยเขาล่ะ คุณป้าจะต้องเข้าข้างลูกชายเพียงคนเดียวของท่านอยู่แล้ว ท่านคงไม่เชื่อเด็กกำพร้าที่ท่านรับเลี้ยงอย่างเธอหรอก
หัวสมองน้อย ๆ ตีรวนกันได้ไม่นานก็คิดวิธีได้ คือเธอจะแกล้งทำเป็นร้องกรี๊ดเพื่อให้เขาหยุด แต่ไม่คิดว่าจะเป็นเธอเองที่ต้องหยุดเหมือนถูกแช่แข็งเอง เมื่ออยู่ ๆ ริมฝีปากหนาของเขาก็กดทับลงมาบนริมฝีปากบางของเธอ
“อื้อออ” ดวงตากลมสวยที่ปิดอยู่เบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจทันที
ด้านคนตัวสูงจากทีแรกที่คิดจะแกล้งคนตัวเล็กเท่านั้น ทว่าพออยู่ใกล้ ๆ เธอ ริมฝีปากบางอมชมพูทำให้เขาห้ามใจไม่อยู่ ยิ่งโน้มตัวเข้าไปใกล้ก็ยังได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกไม้จากตัวเธอ ให้ความรู้สึกสดชื่นและน่าค้นหา แล้วพอได้สัมผัสมันก็ยิ่งต้องการ ความหอมหวานทำให้เขาไม่อยากผละออก เขาใช้ประสบการณ์ที่มีทำให้เธอเคลิ้มตามและเปิดรับสัมผัสจากเขาไม่ยาก แต่ทำไมรสจูบนี้มันกลับคุ้นเคยในความรู้สึกเขาอย่างประหลาด เหมือนเขาเคยได้รับความหอมหวานนุ่มลึกแบบนี้จากที่ไหน แต่เขาก็นึกไม่ออกเลยจริง ๆ
“ค คุณลุงกับแม่ริน...” ด้านเด็กชายที่ลืมของไว้ที่ห้องของคุณลุง ขอคุณยายออกมาเอาของ แต่เพราะได้ยินเสียงดังมาจากข้างล่างจึงลงไปดู ก่อนจะเห็นคุณลุงกับแม่ของตัวเองยืนจูบกันอยู่ มือเล็ก ๆ ยกขึ้นปิดปากทันทีกลัวว่าตัวเองจะเผลอส่งเสียงออกมา ไหนจะภาพตรงหน้านี่อีก เด็กชายรีบเดินกลับขึ้นบ้านไปในทันที เมื่อรู้ตัวว่าตัวเองเห็นภาพอะไรที่ไม่ควรเห็น
“แล้วทำไมวิ่งมาอย่างนั้นล่ะลูก เดี๋ยวก็หกล้ม ยายเป็นห่วงนะ”
“ตะวัน ก กลัวผีครับคุณยาย”
ได้ยินหลานชายว่าแบบนั้นดุจดาวก็ส่ายหัวน้อย ๆ อย่างนึกเอ็นดู ก่อนจะถามถึงของที่หลานขอไปเอา
“แล้วไหนของล่ะลูก”
“ม เหมือนค คุณลุงนอนไปแล้วครับ ตะวันเลยไม่กล้าเคาะนาน”
“อย่างนั้นหรอ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยเข้าไปเอาแล้วกัน ยายว่ามานานดีกว่า ดึกแล้ว”
“ครับคุณยาย”
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
