EP02 [ดอกท้อผลิบาน]

เทียนเหอ เซียนหนุ่มรูปงามที่ได้บังเอิญมาพบกับหลี่เซี่ยน เมื่อคราที่เขานั้นได้เดินทางมาเข้าร่วมพิธีขึ้นทะเบียนเซียนใหม่ในรอบสิบปีที่ยอดเขาคุนหลุน เมื่อพิธีทั้งหลายเสร็จสิ้นลงไปแล้ว เทียนเหอก็ได้ลงมาพักผ่อนพร้อมเที่ยวชมแดนมนุษย์ที่อยู่ที่เนินเขาด้านล่าง และขณะนั้นหลี่เซี่ยนเองก็มาเที่ยวเดินเล่นเฉกเช่นที่เจ้าตัวนั้นได้กระทำอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันเช่นกัน

ด้วยบุพเพสันนิวาสนำพา เมื่อทั้งสองได้พานพบ ดอกท้อดอกเล็ก ๆ ของหลี่เซี่ยนนี้ก็ได้เริ่มผลิบาน

หลี่เซี่ยนเป็นผู้ชื่นชอบการท่องเที่ยวไปในแดนมนุษย์มากที่สุด หากแต่เมื่อคราที่อยู่ในร่างของจิ้งจอกน้อยนั้น เขาจำต้องหลีกหนีและเร้นกายให้ห่างไกลจากผู้คนให้มากที่สุด

เมื่อช่วงเวลาที่ตนเฝ้ารอคอยมาถึง ครั้นได้ร่างมนุษย์นี้มาครอบครอง หลี่เซี่ยนก็ออกเที่ยวเล่นไปยังเมืองที่อยู่ข้างเคียงไม่เว้นแต่ละวัน โดยในแดนมนุษย์นั้นสิ่งที่หลี่เซี่ยนชื่นชอบและต้องตาต้องใจเป็นที่สุดแล้วเห็นจะเป็นการไปเฝ้าชมงิ้วที่โรงน้ำชาของเหล่ามนุษย์นั่นเอง

ตลอดระยะเวลาที่หลี่เซี่ยนและเทียนเหอนั้นได้คบหาดูใจ เทียนเหอที่เป็นเพียงเซียนผู้น้อยของเผ่าสวรรค์ กว่าจะปลีกตัวละหน้าที่มาหาหลี่เซี่ยนได้ ย่อมต้องเฝ้ารอเวลา 

โดยในทุกๆเดือนนั้น เทียนเหอจะมีเวลาที่เว้นว่างและลงมาอาศัยอยู่ที่ดินแดนมนุษย์แห่งนี้ได้เพียงหนึ่งวันเท่านั้น แต่ถึงจะอย่างไร หลี่เซี่ยนที่อยู่ลำพังมาเนิ่นนานก็ปลื้มใจกับช่วงเวลาที่ได้อยู่ร่วมกันเป็นอย่างมาก

เมื่อยามที่ดอกท้อดอกแรกนั้นได้ผลิบาน ทุกๆ ความใส่ใจที่ได้รับจากอีกฝ่ายล้วนตราตรึงแน่นหนาอยู่ในใจของหลี่เซี่ยนอย่างไม่รู้คลาย

ด้วยว่าหลี่เซี่ยนผู้ไม่เคยมีรัก เมื่อได้รักแล้วเขานั้นจึงรักมากและวางทั้งใจไว้ในมืออีกฝ่ายอย่างไม่คิดเผื่อใจแม้แต่น้อย

เพียงแค่อีกฝ่ายแสดงความห่วงใยออกมา แม้จะเป็นเพียงความห่วงใยที่เล็กน้อยสักปานใด หลี่เซี่ยนก็เฝ้าปลาบปลื้มถึงความห่วงใยที่ได้รับนั้นอยู่เป็นเนิ่นนาน

หลี่เซี่ยนที่เมื่อตกอยู่ในห้วงแห่งความรักนั้น เจ้าตัวก็ยิ่งปรารถนาที่จะข้ามขั้นขึ้นไปเป็นเซียนให้ได้ในเร็ววัน ทั้งนี้ก็เพื่อที่ตนและเทียนเหอนั้นจะได้มีคืนวันที่ดีและสามารถใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันได้อย่างคู่รักคู่อื่นจริงๆเสียที

ในตลอดระยะเวลายี่สิบปีที่ผ่านมานี้ ทุกๆหนึ่งเดือน เทียนเหอนั้นก็ได้นำตำราต่างๆ มาให้หลี่เซี่ยนศึกษาอยู่เป็นเสมอๆ อีกทั้งเมื่อว่างเว้นจากการบำเพ็ญเพียรของหลี่เซี่ยน เทียนเหอก็จะพาหลี่เซี่ยนไปเปิดหูเปิดตายังแดนมนุษย์ที่อยู่ห่างไกลออกไป

ทุกๆ อย่างนั้นล้วนวนเวียนอยู่เช่นนี้ วันแล้ววันเล่า จนในที่สุดแล้ว ภายในระยะเวลาเพียงสิบปีให้หลัง หลี่เซี่ยนนั้นก็ได้บำเพ็ญเพียรจนบรรลุขึ้นไปเป็นเซียนได้สมดั่งที่ใจเฝ้าปรารถนาเสียที

หลี่เซี่ยนไม่เคยเอื้อนเอ่ยถามถึงเบื้องหลังของเทียนเหอให้มากความ เนื่องด้วยหากเขากล่าวว่าตนนั้นเป็นเพียงเซียนชั้นผู้น้อยของเผ่าสวรรค์ หลี่เซี่ยนที่รักและปักใจในตัวเขามากมายถึงปานนั้นก็ ย่อมเชื่อคำพูดของอีกฝ่ายหมดใจได้อย่างง่ายดาย

อนิจจา...ดอกท้อดอกแรกนี้ที่ยังไม่ทันจะผลิบานได้เต็มที่ บัดนี้ก็มีอันต้องร่วงหล่นจากต้นเสียแล้วหนอ