ไม่เอาแล้วพระเอก ขอเป็นนางร้ายผู้ร่ำรวยเงินทองดีกว่า

แค่มีเงินทองใช้อย่างสุขสบาย ชีวิตก็ไม่ต้องการอะไรแล้ว

นั่นเป็นสิ่งที่เธอคิดก่อนจะเข้ามาอยู่ในร่างของ ‘เปลว’ นางร้ายเกรดต่ำในนิยายน้ำเน่าที่เก็บได้จากกองขยะ

พอลองอ่านถึงได้เข้าใจว่าทำไมหนังสือเล่มนี้ถึงได้นอนกองอยู่กับเศษขนมปังเน่า แทนที่จะอยู่บนชั้นหนังสือ เพราะตัวละครในเรื่องช่างน่ารำคาญ ไม่ว่าจะเป็นนางเอกผู้แสนอ่อนแอ โดนแตะนิดแตะหน่อยไม่ได้ ข้อเท้าพลิกเป็นว่าเล่น แค่ฉากร้องไห้ของนางก็ปาไปครึ่งเล่มแล้ว เอาน้ำตาไปบรรจุขวดขายน่าจะสร้างกำไรได้มหาศาล

แล้วยังมีนางร้ายนามว่า เปลว หรือก็คือเธอในตอนนี้ น่าจะเรียกได้ว่าเป็นนางร้ายสูตรสำเร็จในนิยายคร่ำครึเมื่อหลายสิบปีก่อน คือเอาแต่แหกปากร้องกรี๊ด ๆ ขนาดเธอเป็นผู้อ่านยังรู้สึกคอตีบตันไปกับนางด้วย โผล่มาทีไรมีแต่คำว่ากรี๊ดเต็มหน้ากระดาษ นึกเสียดายต้นไม้ที่สละชีพให้กับข้อความพวกนี้เลยทีเดียว แถมขี้อิจฉาเป็นที่หนึ่ง ซึ่งตรงนี้เธอไม่เข้าใจ เกิดมาสวยและรวยขนาดนี้ยังต้องการอะไรอีก แทบจะยืนอยู่ในจุดที่ผู้หญิงค่อนโลกต่างแหงนหน้ามอง และบอกกับตัวเองว่าฉันอยากเกิดมาเป็นแบบนางบ้าง

แต่ในเมื่อตอนนี้เธอมาอยู่ในร่างของเปลวแล้ว บางทีอาจพอเข้าใจนิด ๆ ว่าทำไมนางถึงเป็นแบบนั้น

เปลวเป็นลูกสาวของผู้หญิงเหลวแหลกคนหนึ่งที่บังเอิญเกิดในตระกูลร่ำรวย ตระกูลโชติวัตรเป็นเจ้าของบริษัทออดิทชื่อดัง แม่ของเปลวหอบนางกลับบ้านตั้งแต่เกิดได้เพียงสามวัน ในสภาพไร้ชื่อพ่อในสูติบัตร นิยายเขียนไว้ว่าแม่ของเปลวเป็นความอัปยศของวงศ์ตระกูล ทั้งเคยยักยอกเงินบริษัท อาละวาดขว้างปาข้าวของจนทำคุณยายบาดเจ็บ วีรกรรมมากมายนับไม่ถ้วน สุดท้ายหนีหายไปหนึ่งปี ก่อนกลับมาพร้อมมารหัวขนที่ไม่มีใครต้องการ

ไม่นานแม่ก็ชิงตายไปเสียก่อน แล้วกิจการก็ผลัดเปลี่ยนมาอยู่ในมือพี่ชายของแม่ หรือคุณลุงนิธิ คุณลุงจำใจต้องรับเลี้ยงเปลวเสมือนลูกคนหนึ่ง ก็แค่เสมือนแต่ไม่เหมือนลูกในไส้จริง ๆ สายตาลุงนิธิมองเปลวด้วยความรังเกียจเดียดฉันท์ ไม่เหมือนกับที่มอง ‘นิตา’ นางเอกของเรื่อง ลูกสาวแท้ ๆ ระหว่างเขากับป้าสะใภ้

ในนิยายกล่าวถึงอดีตของเปลวเพียงเท่านี้

ทว่า เบื้องหลังมันยังไม่หมดแค่นั้น

ตอนเธอเข้ามาอยู่ในร่างนี้ สิ่งแรกที่รู้สึกคือความเจ็บปวดบนศีรษะ เมื่อสำรวจดูถึงพบว่าตามเนื้อตัวมีรอยเขียวจ้ำ เหมือนเพิ่งถูกใครทำร้ายมา

และใครที่ว่านั่นคือนิธิ คุณลุงแท้ ๆ ของเธอ

แต่อย่างว่า เธอมารู้ทีหลังว่า ‘เธอ’ เพิ่งแกล้งสาดน้ำใส่นิตาระหว่างมื้ออาหารเช้า จึงถูกคุณลุงลงโทษด้วยการทุบตี

ทำตัวเองแท้ ๆ เลยคุณนางร้าย

เปลวไม่เคยได้รับความรัก ถูกปรนเปรอด้วยบัตรเครติดอัลลิมิตไม่จำกัดวงเงิน แลกกับการไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกับบริษัท ซึ่งถือเป็นเรื่องดี เพราะชาติก่อนเธอเป็นแค่เด็กในสลัมที่ต้องคอยเลี้ยงตาแก่ ๆ ติดเหล้า จึงไม่ค่อยมีความรู้เกี่ยวกับเรื่องไกลตัวอย่างการทำธุรกิจเท่าไหร่ ชีวิตเอาแต่หาเงินงก ๆ สมัยเรียนก็เรียนไม่ค่อยรู้เรื่อง เพราะสมองเบลอจากการนอนดึก ส่วนครอบครัวเธอน่ะเหรอ นู้น พ่อหนีหนี้ไปทำงานในเมือง ไม่รู้ทำงานท่าไหนถึงไม่เคยส่งเงินกลับมาสักแดง ส่วนแม่ได้ข่าวว่ากำลังฟ้องหย่ากับผัวคนที่สี่

เธอเจอนิยายเรื่องนี้ตอนกำลังคุ้ยหาของในถังขยะ และเพราะไม่ค่อยมีอะไรให้อ่าน มันถึงกลายเป็นเพื่อนเธอตั้งแต่นั้นมา

จำได้ว่าเธอเผลอหลับตอนนอนอ่านนิยายข้าง ๆ ไอ้บ้วย หมาขี้เรื้อนที่ชอบมาคุ้ยหากระดูกใต้ถุนบ้าน ก่อนกลายมาเป็นนางร้ายในนิยาย

ตอนนั้นถึงได้รู้ว่าคนในบ้านมองเปลวอย่างไร เรื่องถูกมองเป็นภาระของบ้านก็ดี เรื่องชอบผู้ชายคนเดียวกันกับนางเอกก็ดี เหล่านี้ไม่ใช่สิ่งสำคัญของเธอเลย แค่ได้มีเงินใช้อย่างสุขสบาย ไม่ต้องอดมื้อกินมื้อ มีที่ซุกหัวนอนอุ่น ๆ ยามค่ำคืน เท่านี้ก็เรียกว่าสวรรค์บนดินได้แล้ว

ถึงอย่างนั้น เธอก็ไม่ชอบสิ่งที่ลุงนิธิปฏิบัติกับเธอ หากต้องการเป็นอิสระอย่างแท้จริง เธอต้องหนีออกจากบ้านหลังนี้ และไม่ใช่หนีไปแบบตัวเปล่า ต้องหนีไปแบบเป็นล่ำเป็นสัน มีเงินใช้ไม่ขาดมือตลอดชีวิต

ลุงนิธิไม่ยอมให้เธอออกไป เพราะกลัวจะไปสร้างเรื่องเสียชื่อเสียงเหมือนแม่ของเธออีก ดังนั้นหนทางที่จะหนีได้มีแค่อย่างเดียว คือการแต่งงาน

ตัวเลือกมีไม่มาก เพราะต้องเป็นคนที่คู่ควรกับตระกูลโชติวัตรเท่านั้นลุงนิธิถึงยอมรับ ซึ่งตัวเลือกมีไม่มาก หรือพูดให้ถูกก็มีแค่สองตัวเลือก คือพระเอก หรือไม่ก็ตัวร้ายฝ่ายชาย

นาวิน พระเอกสายแบด ขึ้นอย่างหงส์ลงอย่างหมา เดิมทีไม่เคยมีความรักให้ใคร แม้กระทั่งกับเปลว ซึ่งปัจจุบันเป็นคู่ขาของเขา แต่พอได้เจอนิตา ชะตารักก็เปลี่ยนผัน ถูกใจอะไรนางนักหนามิทราบ อยากเอาชนะถึงขนาดทำเรื่องเลว ๆ หลายครั้ง จนสุดท้ายถูกทิ้ง กลายเป็นหมาโบ้ ตามง้อนางเอกต้อย ๆ

ภาคี ตัวละครก้ำกึ่งระหว่างพระรองกับตัวร้าย เข้าหานางเอกเพราะผลประโยชน์ หลังจากนั้นคงเดินตกบ่อน้ำตานางเข้าให้ จนไปกระตุ้นสัญชาตญาณอยากปกป้อง กระโดดเข้าร่วมศึกชิงนางกับพระเอกจนกระทั่งจบเรื่อง

ส่วนเปลวน่ะเหรอ ก็คือคนที่มาทำให้เรื่องยุ่ง ๆ ยิ่งวุ่นวายเข้าไปใหญ่ ลองนึกถึงตัวร้ายยุค 90 ในละครทีวี ทาปากแดง ๆ โบ๊ะหน้าหนา ๆ จิกตาทีเล่นเอาแตงโมพรุนทั้งสวน นั่นแหละภาพลักษณ์ของเธอในนิยายเรื่องนี้

แต่ใครจะสนกัน ตอนนี้เธอไม่ได้อิจฉานางเอกผู้บอบบางคนนั้น ส่วนพระเอกเลว ๆ ใครอยากได้ก็เอาไป ผู้ชายหล่อกินไปก็ไม่อิ่มท้อง เงินสิของแท้ยั่งยืน

ปัญหาวกกลับมาเรื่องเดิม ทำยังไงถึงจะได้แต่งงานออกจากบ้านหลังนี้ หนีไปใช้ชีวิตอยู่อย่างสุขสบาย

ปัจจุบันเธออยู่ในสถานะคู่ขากับนาวิน พระเอกของเรื่อง

มันไม่ใช่สถานะพิเศษอะไร แค่คนแก้เหงา เบื่อเมื่อไหร่ก็โทรมา อยากเมื่อไหร่ก็เรียกไป ถึงเปลวในต้นฉบับจะบูชาความสัมพันธ์นี้ประหนึ่งสมบัติล่ำค่า แต่สำหรับเธอมันไม่ใช่ มองว่าเป็นความสัมพันธ์ที่ยุ่งยากน่ารำคาญเสียมากกว่า

เธออยากจบความสัมพันธ์นี้ซะ ติดว่ายังไม่สามารถทำได้ เพราะพระเอกนางเอกยังไม่ได้เจอกัน นาวินเป็นพวกหมาหวงก้าง ถ้าเธอรีบปลีกตัวออกห่างตอนนี้ เกรงว่าจะเกิดปัญหาใหญ่ตามมา

ต้องให้นิตากับนาวินได้พบกันเสียก่อน ซึ่งก็คือวันนี้แหละ พวกเขาจะได้เจอกันในงานวันเกิดของเพื่อนลุงนิธิ พอนาวินไปตามก้อร่อก้อติกนิตา เธอถึงสามารถปลีกตัวออกมาได้โดยไม่เป็นที่น่าสงสัย

หลังจากนั้นเธอจะยื่นเสนอข้อเสนอแต่งงานกับภาคี กี่เดือนกี่ปีก็ว่ากันไป ให้เขาได้ใช้ประโยชน์จากครอบครัวเธอได้ตามต้องการ หลังจากนั้นค่อยขอหย่าไปเสวยสุขตัวคนเดียว เธอเริ่มวาดฝันกับตัวเอง อาจไปซื้อบ้านสักหลังในต่างจังหวัด ปลูกพืชผักแปลงเล็ก ๆ เป็นของตัวเอง คิดถึงตรงนี้ก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา เธอไม่เคยมีอะไรเป็นของตัวเองมาก่อน เพราะเงินทุกบาททุกสตางค์ต้องเอาไปใช้หนี้ และถูกตายึดเอาไปซื้อเหล้าเที่ยวเมาหัวราน้ำ ให้เธอคอยตามเช็ดอวกไปวัน ๆ

มันค่อนข้างอันตรายสักหน่อยที่ต้องเอาตัวไปเกี่ยวข้องกับภาคี แต่ตัวร้ายจับคู่กับตัวร้ายมันก็ออกจะสมเหตุสมผล หากผลประโยชน์ลงตัว เธอไม่เห็นปัญหาอะไรที่ภาคีต้องปฏิเสธข้อเสนอนี้

เปลว หรือ ปาวรินทร์ โชติวัตร ก้มสำรวจตัวเอง เธอสวมชุดราตรีสีดำเรียบหรู ใส่เครื่องประดับเพชรพอไม่ให้คนอื่นดูแคลนว่าครอบครัวโชติวัตรไม่มีอันจะกิน ความจริงไม่มีใครกล้าดูถูกหรอก เพราะเป็นอันรู้กันว่าตระกูลเราร่ำรวยอยู่แล้ว วันนี้เธอแต่งตัวเรียบกว่าปกติเพราะ หนึ่ง นาวินไม่ชอบผู้หญิงจืด ๆ น่าเบื่อ สอง นิตาควรได้เป็นดาวเด่นของงานวันนี้ จะได้ดึงความสนใจของนาวินได้ในทันทีที่พบ

เธอมองนาฬิกา ก่อนก้าวออกจากห้องเพื่อไปงานเลี้ยงพร้อมกันกับครอบครัว