5 ความทรงจำ

หลังจากดื่มกันไปได้สักพัก คนอกหักก็มีท่าทีสดชื่นขึ้น เหมือนลืมเรื่องราวไม่สบายใจไปแล้ว หยูเจี้ยนจึงแนะนำคนข้างตัวด้วยท่าทีเรื่อยเปื่อยเหมือนเพิ่งจะนึกขึ้นได้

“ถ้ามีแฟนสาวแล้วมันยุ่งยาก นายก็ลองหาแฟนหนุ่มดูสิ เผื่อจะเจอคนที่รักนายจริงๆ”

“อือ...” เสี่ยวเชียนพยักหน้าเออออไปกับไหล่คนข้างๆ ด้วยความมึนเมา อย่างไม่ได้คิดอะไรมาก

“ใช่ไหมล่ะ อย่างน้อยนายก็ไม่ต้องปรับตัวมาก คบเป็นเพื่อนทั้งเป็นแฟนในคนคนเดียว” หยูเจี้ยนให้เหตุผลอย่างอารมณ์ดี เมื่อเพื่อนพยักหน้าเห็นด้วย พูดจบ ก็หยิบเบียร์ขวดใหม่มาดื่ม ก่อนจะหันไปสั่งเบียร์มาเพิ่มอีก

“อืม” เสี่ยวเชียนส่งเสียงออกมาคำหนึ่ง หัวที่พิงซบคนข้างตัวอยู่ ก็ค่อยๆ ตกลงไปยังตักของอีกฝ่าย แล้วนิ่งเงียบไป

"หลับแล้ว? " หยูเจี้ยนมองคนบนตักตัวเองด้วยท่าทีจนใจ ก่อนจะสอดมือเข้าไปในเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนนุ่มของอีกฝ่าย แล้วเสยขึ้น เพื่อไม่ให้ตกระใบหน้า และจ้องมองอยู่อย่างนั้นด้วยความหลงใหล

จนกระทั่งพนักงานนำเบียร์มาเสิร์ฟให้ จึงละสายตาออกจากคนบนตัก แล้วหยิบบัตรสีดำใบเล็กจากกระเป๋าสตางค์ออกมายื่นส่งให้พนักงาน เพื่อคิดเงิน

เมื่อพนักงานร้านจากไปแล้ว จึงหยิบเบียร์ที่เพิ่งจะนำมาเสิร์ฟขึ้นดื่มอีกครั้ง ทั้งก้มมองคนบนตักไปด้วยอีกหน พร้อมพึมพำเสียงเบา "ขอโทษนะเสี่ยวเชี่ยน" ขอโทษที่ฉันวางแผนกับนาย ทำลายความมั่นใจของนาย

พลางไล้มือแผ่วเบาไปตามกรอบหน้าได้รูปอย่างอ้อยอิ่ง รอคอยร้านคิดเงินให้

หลังจากพนักงานร้านนำบัตรมาคืน หยูเจี้ยนจึงออกแรงยกตัวคนขึ้นจากตัก และทันทีที่ยกตัวคนขึ้นมา เพื่อประคองออกจากร้าน อีกฝ่ายก็ชวนดื่มต่อทันที

"มา มาดื่มอีก ม่ายยมาววม่ายยกลับ" เสี่ยวเชี่ยนงึมงำ ทั้งชูมือขึ้นสูงด้วย

"ไม่ดื่มแล้ว เมาแล้ว" หยูเจี้ยนประคองคนเมาลุกออกจากโต๊ะ

"ม่ายยยเมา ฉันยังม่ายมาวว เอิ้ก! " เสี่ยวเชี่ยนแย้งเสียงยืดยาน ก่อนจะเรอออกมา แล้วคอพับลงไปกับไหล่เพื่อนทันที

"อือ ไม่เมา แต่ไม่ไหว" คนประคองส่ายหัว พลางพาคนเมาเดินออกมานอกร้าน

โชคดีที่ลูกค้าภายในร้าน เริ่มบางตาลงแล้ว ดังนั้นหยูเจี้ยน จึงประคองคนเมาออกมาได้อย่างไม่ลำบากมากนัก เมื่อมาถึงหน้าร้าน รถสปอร์ตสีเทาเข้มคันหรูก็ขับเข้ามาจอดเทียบตรงหน้า ก่อนที่คนขับรถวัยใกล้เคียงกับผู้เป็นนาย จะลงมาเปิดประตูรถให้ และช่วยดันตัวคนไม่ได้สติเข้ารถไปด้วย จนกระทั่งเสร็จเรียบร้อยถึงขึ้นไปนั่งประจำตำแหน่งของตัวเอง

“กลับบ้าน” หยูเจี้ยนบอกกับคนขับรถ โดยมีเสี่ยวเชี่ยนนั่งพิงไหล่อยู่ในอ้อมกอด

"ครับ คุณชาย" คนขับตอบรับอย่างแข็งขัน ก่อนจะทำหน้าที่ของตัวเองไปเงียบๆ แต่ก็ไม่วายมองคนในอ้อมกอดของผู้เป็นนายไปด้วยเป็นระยะ เมื่อเห็นท่าทีอ่อนโยนที่ผู้เป็นนายแสดงออก ก็ได้แต่ส่ายหัวให้ด้วยความอ่อนอกอ่อนใจ ด้วยรู้ว่าเจ้านายของตนนั้นยึดติดกับชายหนุ่มในอ้อมกอดนี้มากเพียงไหน

เจ้านายของเขาคือ เฉินหยูเจี้ยน บุตรชายคนรองของตระกูลเกาที่โด่งดังในเมือง H ตัวคนนั้นปักใจกับคนในอ้อมกอดมาก ด้วยตอนที่ยังเป็นเด็กทั้งสองเคยเล่นผูกพันกัน แต่พออายุเกือบเก้าขวบ คนในอ้อมกอดก็ถูกผู้เป็นแม่ พามายังเมือง S ที่ห่างไกลโดยไม่รู้สาเหตุ นั่นจึงทำให้เจ้านายของเขาคาใจมาก จึงดั้นด้นมาตามหาถึงที่ ทว่าเมื่อมาถึง อีกฝ่ายกลับจำเจ้านายไม่ได้เสียอย่างนั้น กระนั้นคนถูกลืมก็ไม่ยอมถอดใจ ยังคอยวนเวียนอยู่ใกล้ๆ อย่างมีความหวัง ว่าสักวันหนึ่งคนในอ้อมกอดจะจำตัวเองได้ โดนไม่สนใจคนทางบ้านที่เร่งรัดให้กลับเมือง H เลยแม้แต่น้อย

ทางด้านคนยึดติด ตอนนี้ก็กำลังประคองกอดคนข้างตัวด้วยความรักและหวงแหน มือก็สอดประสานกับอีกฝ่ายด้วยความคาดหวัง อยากให้จำตัวเองได้เร็วๆ เนื่องจากตอนนี้ ตัวเขาถูกทางบ้านเร่งรัดให้กลับไปแล้ว หลังจากเรียนจบมานาน เพราะบ้านของเขามีธุรกิจมากมาย ที่รอให้เขาและพี่ชายฝาแฝดอีกคนเข้าไปช่วยงานอยู่

"เสี่ยวเชี่ยน เมื่อไหร่นายจะจำฉันได้สักที" หยูเจี้ยนเอ่ยเสียงเศร้า ทั้งบีบมือที่ประสานกับอีกฝ่ายไปด้วย ก่อนจะจรดริมฝีปากลงไปยังเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนนุ่มที่อยู่ใกล้ๆ นั่นอีกต่างหาก

"คุณชาย..." คนในอ้อมกอดงึมงำกับตัวเองแผ่วเบา หลังจากขึ้นรถมาแล้ว สติอันน้อยนิดของเขาก็ได้ยินคำว่า คุณชาย ที่คนขับรถเอ่ยออกมา

ในความเป็นจริง เขาไม่ได้ติดใจกับคำว่าคุณชายเท่าใดนัก ทว่าจิตใต้สำนึก กลับคลับคล้ายคลับคลา เหมือนว่าตัวเองเคยได้ยินและได้เรียกใครอย่างนี้ที่ไหนมาก่อน จึงทวนซ้ำๆ อยู่อย่างนั้นด้วยความสงสัย

เนิ่นนานผ่านไป ก็ยังนึกไม่ออก ก่อนจะรู้สึกเหมือนโดนช้อนตัวอุ้มออกมาจากรถ จึงฝืนเปิดเปลือกตาขึ้นมอง ก็เห็นว่าเป็นเพื่อนของตัวเอง กำลังอุ้มจะพาเขาเดินเข้าบ้านหลังใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า และก็เห็นว่ามีใครอีกคนรีบเดินเข้ามาหาด้วย จึงปิดตาลงอย่างฝืนต่อไปไม่ไหวแล้ว

“คุณชายกลับมาแล้ว” ชายวัยกลางคนทักทายผู้เป็นนายอย่างนอบน้อม พลางส่งสัญญาณให้คนรับใช้ที่อยู่ใกล้เข้ามารับตัวเสี่ยวเชี่ยนไปจากเจ้านายด้วย

“ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันพาไปเอง” หยูเจี้ยนบอก ทั้งเบี่ยงตัวออกจากพ่อบ้านวัยกลางคนของตัวเองด้วย เพื่อพาคนในอ้อมแขนเข้าไปพักในบ้าน

“แต่ว่าคุณชาย คุณเซียวคนสนิทของนายท่านรองมารอนานแล้วนะครับ” พ่อบ้านทำหน้าลำบากใจ ทั้งตามผู้เป็นนายเข้าบ้านด้วย

ได้ยินอย่างนั้นหยูเจี้ยนจึงชะงักไป ก่อนจะหันกลับมามองคนพูด “อาเซียวมาเหรอ”

“ครับ ตอนนี้นั่งรออยู่ที่โถงรับแขกแล้วครับ” พ่อบ้านตอบ ทั้งส่งยิ้มแห้งๆ ให้ ที่ไม่ได้โทรไปรายงาน เนื่องจากถูกผู้มาเยือนสั่งห้ามไม่ให้รายงานคนตรงหน้า

คาดว่าเจ้านายของผู้มาเยือน คงจะกลัวว่าลูกชายจะหนีหน้าไปไม่ยอมเข้าบ้านเป็นแน่ ถึงได้มาอย่างไม่บอกไม่กล่าวกันก่อนอย่างนี้ ด้วยรู้ดีว่าตัวลูกชายนั้นดื้อดึงไม่อยากจะกลับบ้านเกิดมากเพียงใด เนื่องจากภารกิจจีบคนในอ้อมแขนยังไม่บรรลุผล เจ้าตัวเลยยังไม่อยากจะกลับ … พ่อบ้านคาดเดาในใจอย่างรู้ใจผู้เป็นเจ้านายตัวเองและเจ้านายของผู้มาเยือน

“อืม” หยูเจี้ยนส่งเสียงตอบรับ แล้วออกเดินอีกครั้ง ทั้งถอนหายใจออกมาด้วยความหนักใจด้วย เพราะคราวนี้พ่อของเขาถึงกับส่งคนสนิทมากดดันให้กลับบ้านกันเลยทีเดียว

คนสนิทของพ่อเขาคือเซียวหยาง เป็นคนเก่าแก่ที่ทำงานในตระกูลเกามานานหลายปี เขามีพ่อสองคนคือเกาเจี้ยนหาน ผู้นำตระกูลเกาคนปัจจุบัน อีกคนคือเฉินซิน ชายผู้ให้กำเนิดเขาและเป็นนายท่านรองของบ้านด้วย

ตัวเขาเกิดจากยาสมปรารถนา ที่ชายแก่คนหนึ่งนำมาใช้หนี้แทนเงินที่กู้ยืมไป ซึ่งยาสมปรารถนานี้คือยาที่ทำให้ผู้ชายท้องได้ และแซ่เฉินของเขาก็มาจากเฉินซิน ชายผู้เป็นคนให้กำเนิดเขานั่นเอง

เมื่อเดินเข้ามาในบ้านหลังใหญ่แล้ว หยูเจี้ยนก็เห็นชายวัยห้าสิบต้นๆ หน้าตาเข้มขรึม นั่งตัวตรงแน่วรออยู่ที่โซฟารับแขก

“คุณชายรอง เกิดอะไรขึ้นครับ” คนนั่งรอถามด้วยความตกใจแกมสงสัย คิ้วขมวดกันแน่น

“เมาน่ะครับ อาเซียวรอสักครู่นะครับ” หยูเจี้ยนส่งยิ้มจนใจให้คนถาม พูดจบ ก็เดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสองทันที เพื่อพาคนเมาไปนอนพักยังห้องรับรองแขก โดยมีพ่อบ้านเดินตามหลังมาเพื่อคอยอำนวยความสะดวกให้ด้วย

ทางด้านคนเมาที่กำลังหลับตาพิงซบอยู่กับแผ่นอกของคนอุ้มอยู่นั้น หลังจากได้ยินเสียงพ่อบ้านเรียกคุณชาย เมื่อสักครู่ ตัวเขาก็ยิ่งคุ้นเคยหนัก ทว่าอย่างไรก็นึกไม่ออก จนกระทั่งเสียงเรียกคุณชายรอง ดังขึ้น ในหัวของเขาก็สว่างวาบขึ้นมาทันที ก่อนที่ภาพเด็กชายฝาแฝดตัวน้อยสองคนกับเด็กชายตัวอวบอ้วนอีกหนึ่งคนกำลังเล่นของเล่นกันอยู่ในห้องเล่นเด็ก จะปรากฏขึ้นมาในหัวด้วย

โดยแฝดคนหนึ่ง นอนเล่นหุ่นยนต์อยู่บนพื้น ด้วยท่าทางเพลิดเพลิน ส่วนแฝดอีกคน ก็ขับรถคันเล็กเล่นไป รอบๆ ห้อง ทว่า เมื่อแฝดคนที่ขี่รถเล่นขับผ่านมาใกล้ๆ แฝดอีกคน ก็เกิดอยากจะเล่นหุ่นยนต์ขึ้นมาด้วยเหมือนกัน จึงปรี่เข้ามาแย่งทันที

แน่นอนว่า คนที่กำลังเล่นอยู่ย่อมไม่ยินยอม จึงเกิดการยื้อแย่งกัน ดังนั้นเด็กชายตัวอวบอ้วนอีกคนในห้อง จึงเดินเข้าไปใกล้ หวังไกล่เกลี่ย ตามที่ผู้เป็นแม่คอยสั่งสอนว่าไม่ให้ทั้งสองแฝดทะเลาะกัน

แต่เพียงแค่เข้าไปใกล้ ก็ถูกลูกหลงเสียแล้ว เพราะเมื่อคนเข้าไปแย่ง ออกแรงกระชากสุดกำลัง จนหุ่นยนต์หลุดออกจากมืออีกฝ่าย แล้วชูมือขึ้นสูงไปด้านข้าง เพื่อไม่ให้แฝดมาแย่งคืนไปได้ และจังหวะนี้เอง หุ่นยนต์ที่อยู่ในมือก็ไปโดนหน้าเด็กชายตัวอวบอ้วนที่เข้ามาห้ามอย่างแรงโดยไม่ได้ตั้งใจ ทำให้คนแย่ง รีบหันไปถามไถ่อาการด้วยความห่วงใยทันที ทั้งทิ้งหุ่นยนต์คืนให้แฝดตัวเองไปแต่โดยดีด้วย ซึ่งคนที่ได้ของเล่นคืน ก็ได้เดินเข้ามาถามอาการเด็กตัวอวบอ้วนด้วยอีกคน

ทว่า เมื่อถามไปพร้อมกับสำรวจดูใบหน้าที่โดนกระแทกไปด้วย คนแย่งกลับยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มเด็กชายตัวอวบอ้วนตรงหน้าเสียอย่างนั้น ด้วยท่าทีเคลิบเคลิ้มพึงพอใจ ยิ่งเห็นสีหน้าตื่นตะลึงทั้งเขินอายของคนที่ถูกหอม คนหอมกลับยิ่งถูกใจและชอบใจยิ่งกว่าเดิม จึงยื่นหน้าเข้าไปหอมอย่างไม่รู้จักพอ

จนทำให้แฝดที่ยื่นอยู่ข้างกันได้แต่มองตาปริบๆ ก่อนจะยื่นมือเข้าไปจับแก้มเด็กชายตัวอวบอ้วนด้วย ทว่ายังไม่ทันได้จับ ก็ถูกแฝดตัวเองปัดมือออกด้วยท่าทางหวงก้างเสียอย่างนั้น