7.เสียเวลา

เธอช้อนสายตามองหน้าเขาคล้ายจะเอ่ยถามว่าเธอควรจะทำอย่างไรต่อไปดี แม้แต่สัมผัสเขาเธอยังไม่กล้าเลย แล้วจะให้ทำเรื่องเช่นนั้นได้อย่างไรกัน

“...กลัวอย่างนั้นหรือ?”

จีเซลคนเก่ากลับมาอีกแล้ว จีเซลที่หวาดกลัวกลับมาแล้ว แววตาที่มองมามันสั่นระริกไปด้วยความรู้สึกหวาดหวั่น ร่างกายของเธอสั่นเทาพอๆ กับริมฝีปากที่ขบเม้มไปมา

“เมื่อครู่เจ้ายังบอกเล่าถึงความลุ่มหลงที่เจ้ามีต่อข้าออกมาอยู่เลยจีเซล แล้วเหตุใดในยามนี้เจ้าถึงไม่กล้าแม้แต่จะสัมผัสข้าล่ะ”

เขาเลิกคิ้วถามเธอด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเย้ยหยัน

นั่นเขาไม่รู้จริงๆ หรือว่าต้องการแกล้งเธอกันนะ หากว่าทำได้ในยามนี้จีเซลอยากจะแทรกแผ่นดินหนีให้กับการกระทำที่แสนน่าอายของเธอให้รู้แล้วรู้รอดไปซะ!!

“นายท่านครับ!!”

ช่วงเวลาแสนสนุกของเขาดูเหมือนว่าจะจบลงโดยเร็วจนน่าหงุดหงิด..เสียงเรียกที่ด้านหน้าประตูคือเสียงเรียกของคอลตัน และหากให้เขาเดา ตาแก่พวกนั้นที่เห็นว่าเขาไม่ได้เข้าร่วมประชุมคงแห่กันมาที่นี่เพื่อกดดันเขาอย่างแน่นอน..

“เดี๋ยวข้าออกไป!”

การตัดใจต่อสิ่งที่เย้ายวนเช่นนี้ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้โดยง่ายเลย เขาใช้ปลายนิ้วไล้ลงไปบนริมฝีปากของเธอก่อนจะสอดปลายนิ้วเข้าไปริมฝีปากเล็กๆ นั่น..

“แลบลิ้นออกมา”

น้ำเสียงของฟาเบียนนั้นช่างแผ่วเบาจนเหมือนกับว่าเขากำลังกระซิบกับจีเซลอยู่ และเมื่อเขามองเห็นเรียวลิ้นเล็กๆ นั่นที่ยื่นออกมาเขาก็จับเข้าที่กลางลำแกร่งแล้วยัดส่วนปลายสีลูกพีชเข้าไปในนั้น..

ฟาเบียนกัดกรามแน่นจนเป็นสันนูนขึ้นมา เขากำลังหงุดหงิดแทบบ้าให้ตายสิ..หากรู้ว่าพอเริ่มแล้ว จะทำให้เขาหงุดหงิดเช่นนี้เขาคงไม่เริ่มมันขึ้นมาหรอก

“คืนนี้ไปนอนที่ห้องของข้า..แต่ถ้าหากเจ้าไม่ไป ข้าจะมานอนที่นี่แทน..อย่าเห็นแก่ตัวสิจีเซล ข้าใช้ลิ้นของข้าพาเจ้าไปถึงสรวงสวรรค์แล้วเพราะฉะนั้นเจ้าช่วยใช้ปากเล็กๆ นี่พาข้าขึ้นไปบ้างสิ”

จีเซลถอนหายใจอย่างโล่งอกเพราะดูเหมือนว่าเรื่องมันจะจบลงแล้วสินะ แต่ทว่านี่เขายังสั่งให้เธอไปที่ห้องของเขาอีกอย่างนั้นหรือ?

“นายท่านคะ คือว่า..”

“ข้ารู้แล้วว่าเจ้าอันตรายจริงๆ ในช่วงเวลาที่เจ้าหลับ ไม่ต้องเป็นห่วงเพราะว่าข้ารับมือเจ้าได้แน่ๆ แล้วก็วันนี้เจ้าทำผิดเรื่องที่เจ้าไม่ได้ไปปลุกข้าตามสัญญา..คนที่ทำผิดก็ต้องถูกลงโทษนะจีเซล..”

เมื่อกล่าวจบฟาเบียนก็สวมเสื้อคลุมอาบน้ำ..เขาจ้องมองไปที่เธออีกครั้ง ขณะที่เขากำลังจะเดินออกไปจากห้องนี้ ฟาเบียนกลับหยุดฝีเท้าลงที่ด้านหน้าจีเซลอีกครั้ง

เขาประคองใบหน้าเธอเอาไว้ก่อนจะจุมพิตลงไปอย่างช้าๆ เธอทำได้แค่เกาะแขนของเขาเอาไว้เพราะมันราวกับว่าเธอจะยืนไม่อยู่

ฝ่ามือใหญ่ไล้ไปตามผิวเนื้อเปลือยเปล่าที่สั่นเทาน้อยๆ ก่อนจะเลื่อนลงไปตามสีข้าง เอวจนถึงระหว่างขา

“อื้อ!!”

มือที่เกาะแขนของเขาเอาไว้พลันกำแน่น เมื่อปลายนิ้วของฟาเบียนกดแทรกเข้าไปในร่องเล็กนั่น เขาหมุนวนข้อมือเบาๆ สลับกับขยับมือเข้าออก

“วันนี้เจ้าไม่ต้องออกไปทำงานก็ได้ จะนอนต่อหรือว่าจะจัดการอารมณ์ที่ข้าทำค้างเอาไว้ก็แล้วแต่เลยนะจีเซล”

เขาดึงรั้งปลายนิ้วนั้นออกไป ก่อนจะยกนิ้วที่เปียกไปด้วยน้ำหวานนั้นขึ้นมาให้เธอดู ฟาเบียนแลบลิ้นออกมาเลียลงไปบนนิ้วเบาๆ โดยที่สายตาของเขาไม่ละจากใบหน้าเธอเลย

“ก็..หวานดี เอาไว้เจอกันคืนนี้นะจีเซล ข้าจะตั้งตารอ”

วินาทีที่ท่านเคาน์เดินออกไปจากประตูห้องนอนของเธอ จีเวลก็ทรุดตัวลงในทันที

อุณหภูมิในร่างกายยังคงร้อนราวกับว่าปลายนิ้วของเขายังคงฝังลึกเข้ามาในร่างกาย เธอหอบหายใจรุนแรงออกมา..สาเหตุคงมาจากหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะมันจึงทำให้ร่างกายของเธอเสียสมดุลอย่างน่าประหลาด

เธอยกมือขึ้นมาแตะลงไปที่หัวใจของตัวเอง ก่อนจะหลับตาลงช้าๆ ..

นี่มันแย่แล้ว แย่มากๆ แย่ที่สุดเลยให้ตายเถอะ! เธอจะมีชีวิตอย่างไรให้รอดไปถึงตอนเย็นนะ แล้ว..เขาเป็นตัวร้ายไม่ใช่เรอะ!! แถมเขายังคิดจะฆ่าเธอด้วยซ้ำ แล้วหัวใจมัน..เต้นแรงขนาดนี้ได้ยังไงกันนะ

....................

เป็นอย่างที่คิดเอาไว้ ตาแก่พวกนี้กำลังพูดคุยเรื่องราวน่าเบื่อกันอย่างไม่หยุดหย่อน

“เรื่องภาษีที่ประชาชนต้องเสียนั้นมันมากเกินไปนะครับ และพวกเราควรจะยื่นเรื่องนี้แก่พระราชวังเพื่อให้องค์จักรพรรดิทรงพิจารณา..”

เรื่องของประชาชนพวกนั้นแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเขาด้วยนะ หากคนพวกนี้ไม่แห่มา เขาคงจะได้ลิ้มรสของจีเซลไปแล้ว ไม่ต้องมานั่งข่มอารมณ์เช่นนี้หรอก..

“อยากให้ข้าสังหารหมู่พวกเขาไหม?”

“...ก็ดี แต่หลังจากที่เจ้าทำแล้วข้าคิดเหตุผลที่จะโยนความผิดให้คนอื่นไม่ออกเนี่ยนะสิ”

ปีศาจตนนั้นหัวเราะออกมาเสียงดัง

“เจ้ากำลังหวั่นไหวนะฟาเบียน สาวใช้ที่ต้องกลายมาเป็นเครื่องบรรณาการให้ข้าทำเจ้าเปลี่ยนไปขนาดนี้เลยอย่างนั้นหรือ?”

คำถามนั้นทำเอาฟาเบียนเงียบไปพักหนึ่ง เขาแค่นหัวเราะในลำคอก่อนจะหลับตาลง

“นางงดงาม..และสิ่งที่ข้ากำลังกระทำมันไม่ใช่ความหวั่นไหวแต่เป็นการเล่นสนุกต่างหาก ข้าเคย..สนใจสตรีคนไหนเกินสามวันด้วยอย่างนั้นหรือ หลังจากเล่นสนุกกับนางจนหนำใจข้าจะ..ส่งนางให้เจ้าอย่างแน่นอน”

ปีศาจไร้หน้ายื่นมือมาสัมผัสลงไปบนหน้าผากของฟาเบียน

“อย่าคืนคำก็แล้วกันฟาเบียน เพราะราคาที่เจ้าต้องจ่ายให้ข้าเมื่อผิดสัญญา มันแพงมากเลย เรื่องนั้นเจ้ารู้ใช่ไหม”

ก็แค่สังหารสตรีผู้หนึ่งเท่านั้น มีเรื่องอะไรที่เขาจะผิดสัญญาที่ให้เอาไว้กับปีศาจกันล่ะ

“ท่านเคาน์มีความเห็นว่าอย่างไรกันครับเรื่องของภาษีพวกนี้”

ฟาเบียนปัดมือเบาๆ เพื่อไล่ปีศาจที่กำลังกวนใจเขาออกไป

“ข้ามีความเห็นว่า..เราควรจะช่วยเหลือประชาชนสิครับ ข้าเห็นด้วยและยินดีลงนามให้แก่ทุกท่าน”

เพราะฉะนั้นรีบๆ ไสหัวกลับไปได้แล้ว เขาจะได้ไปเล่นสนุกกับจีเซลสักที

“ท่านเคาน์เองก็คิดเหมือนกับท่านดยุคเดเมี่ยนเลยนะครับ ครั้งหน้าทั้งสองท่านจะต้องได้พบเจอกันอย่างแน่นอน ขุนนางหนุ่มไฟแรงผู้เห็นแก่ประชาชนทั้งสองท่านจะได้เจอกัน และช่วยกันนำพาจักรวรรดิไปให้ไกล..แค่คิดขุนนางแก่ๆ อย่างพวกเราก็มีความสุขแล้วครับ”

ดยุคเดเมี่ยน นิกซ์..เขาเคยได้ยินชื่อมานานแต่ทว่ายังไม่มีโอกาสได้พบเจอกันเลยสักครั้ง

“ด้วยความยินดีครับ ข้ายินดีช่วยเหลือจักรวรรดิอยู่แล้ว”

ช่วยให้ล่มจมน่ะนะ