บทนำ

เสียงเพลงอัดกระแทกใส่ผนังจนสั่นสะเทือนเป็นจังหวะ กระตุ้นให้ผู้ที่ได้ยินเป็นต้องขยับเท้าเต้นตาม

เหล่านักท่องราตรีโยกย้ายร่างกายอยู่ท่ามกลางแสงไฟหลากสี บนฟลอร์เต้นรำแน่นขนัดราวฝูงมด

ในม่านเงาสลัว เสียงหัวเราะและบทสนทนาที่แทบจับใจความไม่ได้ดังแทรกเป็นระยะ คล้ายฟองอากาศผุดขึ้นกลางน้ำ ลอยขึ้นมาแตกตัวแล้วหายไป

กลิ่นแอลกอฮอล์ผสานควันนิโคตินลอยคละคลุ้ง แซมความหวานฉุนของน้ำหอมราคาแพง ปะปนกับกลิ่นเหงื่อจาง ๆ จากร่างกายหลายสิบที่เบียดเสียดกันอยู่กลางฟลอร์

ตรงมุมหนึ่งที่ความจอแจและเสียงอึกทึกคืบคลานไปไม่ถึง ร่างสูงโปร่งกำยำเหยียดกายเอนพิงพนักโซฟา ลมหายใจถูกถอนออกมายาวเหยียด เหมือนระบายความเบื่อหน่ายที่กัดกินอยู่ภายในเงียบ ๆ

ดวงตาคมกวาดมองภาพตรงหน้าแบบผ่าน ๆ ไม่ได้โฟกัสรายละเอียดใด ไม่ได้แยกแยะด้วยซ้ำว่าใครเป็นใคร

ในที่ที่แสง สี เสียง รวมตัวกลายเป็นความยุ่งเหยิง บางครั้งมันก็เหมือนนั่งอยู่กลางความเงียบที่อึกทึก

บรรยากาศเช่นนี้เคยเป็นสิ่งที่ เซบัสเตียน โปรดปรานที่สุด มันสนุก เร้าใจ และไม่เงียบเหงา

แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรคืนนี้จึงดูซ้ำซากไปซะทั้งหมด ทุกอย่างมันกลับให้ความรู้สึก… ว่างเปล่า

“พี่เซบขา ดื่มอีกหน่อยสิ~”

เสียงหวานดังขึ้นข้างตัว

ดวงตาคมเหลือบมองเพียงหางตา จนผู้ที่เพิ่งมาใหม่รับรู้ได้ถึงความเย็นชาที่แผ่ซ่าน

รุ่นน้องปีสองชะงักเล็กน้อย ก่อนปลุกความกล้าทิ้งกายลงนั่งชิดข้าง

กลิ่นน้ำหอมแผ่วเบาลอยมากระทบปลายจมูก สายเดี่ยวลูกไม้สีดำรัดรูปเว้าลึกจนเห็นเนินอกอิ่มแนบชิด กระโปรงสั้นเหนือเข่าเผยให้เห็นเรียวขาขาวเนียน ที่เกือบจะยกเกยหน้าตักมั่นคง

ตรงสเปคแทบทุกจุด แต่แปลกที่ตอนนี้หัวใจเขากลับนิ่งเฉย

เธอยื่นแก้วมาให้ ยิ้มบาง ส่งสายตาหวานหยดอย่างออดอ้อน เว้าวอนให้อีกฝ่ายสานสัมพันธ์

เซบรับมาถือไว้ มือใหญ่แทบกลืนแก้วเล็ก ๆ ไว้ทั้งใบ แต่แทนที่จะยกขึ้นดื่ม เขากลับเททิ้งลงในกระถางต้นไม้ข้างโซฟาช้า ๆ

เสียงของเหลวกระทบใบไม้แห้งฟังแผ่วเบา แต่กลับสะเทือนดังในโสตประสาทจนร่างอวบอิ่มสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนเกิดปฏิกิริยาตัวชาหน้าเสีย

“โทษทีนะ เบื่อแล้ว”

เสียงทุ้มเอ่ยออกมาเรียบ ๆ อย่างไม่ใส่ใจความรู้สึกของคนฟัง

เซบวางแก้วเปล่าลงบนโต๊ะไม้ ผิวแก้วเย็นจัดสัมผัสกับโต๊ะจนเกิดเสียงกระทบเบา ๆ ก่อนเสียงนั้นจะถูกกลืนหายไปกับเสียงเพลงรอบกาย

หญิงสาวเงียบไปชั่วอึดใจ ไม่นานริมฝีปากที่เคลือบลิปสติกสีแดงสดก็กระตุกยิ้มบางกลบเกลื่อน ลุกขึ้นเดินหายไปในความวุ่นวาย

เซบพ่นลมหายใจยาว วางข้อศอกพาดเข่า โน้มตัวหยิบบุหรี่ออกจากกระเป๋ากางเกง ทันใดนั้นบางอย่างถูกเกี่ยวติดออกมาด้วย

เสียงเหล็กหล่นกระทบพื้นดึงความสนใจ เขาก้มเก็บมันขึ้นมา

พวงกุญแจลูกฟุตบอลหนังสีซีด เย็บปะอย่างหยาบ ๆ จนขอบแตกจนเกือบขาด

สายตาของเซบัสเตียนค้างอยู่กับมันชั่ววูบ ภาพอดีตแล่นกลับมาในหัวเป็นฉาก ๆ

เด็กอ้วนดำ หน้าตาดุดัน แต่ชอบอมยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ มักวิ่งมากระโดดกอดคอเขาทุกครั้งที่พบหน้า

‘เฮ้ยเซบ! ไปเตะบอลกัน!’

เสียงหัวเราะของเพื่อนวัยเด็กดังลั่นในความทรงจำ

มุมปากหยักยกขึ้นเล็กน้อย รอยยิ้มบางเหมือนพระจันทร์เสี้ยวกลางท้องฟ้ายามราตรี

ร่างสูงกำยำลุกขึ้นยืนทันที โบกมือลาขอแยกตัว เสียงเพื่อนในกลุ่มแซวตามไล่หลัง

“ไอ้เซบ! กลับแล้วเหรอวะ ยังไม่ตีสองเลยนะ!”

ดีแลน เพื่อนร่วมคณะร้องเรียกด้วยความแปลกใจ

ปกติสหายนักดื่มคนนี้ไม่เคยทิ้งเพื่อนเอาไว้ข้างหลัง อยู่เก็บกวาดเป็นคนสุดท้ายเสมอ แต่นี่มันกำลังจะชิงกลับก่อนชาวบ้าน

“คืนนี้ไม่เอาใครกลับไปกกด้วยเหรอวะ?”

เรน เพื่อนอีกคนแซวเสียงขำ

ไม่เคยมีสักครั้งที่เบาะมอเตอร์ไซค์ของเซบจะว่าง นอกเสียจากมันกินจนอิ่มในห้องน้ำผับ ก่อนทิ้งซากให้หาทางกลับบ้านเอง โคตรชั่ว!