ปลิงดูดเงิน

ทุกวันนี้เธอได้มาอยู่บ้านหลังเล็กที่ลูกชายของคุณภพกูลซื้อเอาไว้เพื่อที่เขาจะได้สามารถพาผู้หญิงของเขามาหลับนอนได้อย่างสะดวก เธอทำได้แค่มองทั้งสองคนเดินเข้าออกบ้านราวกับคู่รัก ส่วนเธอก็เป็นเหมือนแม่บ้านหรือคนใช้...

" วันนี้แยมจะมากินข้าวที่บ้านทำกับข้าวรสชาติอ่อนๆไว้ด้วยแยมไม่กินเผ็ด" เอกดนัยสั่งผู้หญิงที่เขาเกลียดจนแทบอาเจียน เห็นหน้ากี่ครั้งก็ทำให้เขารู้สึกพะอืดพะอมทุกครั้ง.... เกลียดเขาเกลียดผู้หญิงคนนี้มาก เป็นเพราะยันผู้หญิงทุเรศคนนี้ทำให้เขาจำใจต้องแต่งงานด้วย เพราะคุณพ่อของเขาเอาเรื่องมรดกมาขู่ และมันทำให้น้องแยมถึงกับร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจเพราะเธอดันไปรู้ว่าเขากับยัยผู้หญิงน่าเกลียดคนนี้แต่งงานกัน...

"มันคือเรื่องของพวกคุณค่ะ ไม่เกี่ยวกับฉัน พวกคุณอยากกินอะไรพวกคุณก็หากินกันเอาเอง ฉันขอตัว ฉันมีงานอย่างอื่นที่จะต้องทำ" แพทตี้กระชับกระเป๋าสะพายของเธอแล้วเดินออกไปจากบ้านที่ทุเรศทุรังหลังนี้ทันที เธอไม่กล้าบอกคุณลุง เพราะเธอยังเป็นห่วงพ่อของเธออยู่ เขาเอาพ่อของเธอมาขู่ ว่าถ้าเธอไปบอกคุณลุงเรื่องของเขา เขาจะให้คนมาเก็บพ่อของเธอ แล้วจากนิสัยและสันดารของเขาที่เธอเฝ้าระวังมาสักพักใหญ่ เธอคิดว่าเขาคงจะทำจริงแน่ เขาเป็นคนที่น่าเกลียด เธอไม่มีทางที่จะรักผู้ชายเลวๆแบบเขาแน่นอน...

" เธอกล้าเดินหนีฉันเหรอ? ห๊ะ ยัยผู้หญิงหน้าเงิน หน้าด้าน ไร้ยางอาย " เอกดนัยถึงกับหัวเสียไม่เคยมีใครเดินหนีเขา ไม่มีเลย มีแต่เขาเท่านั้นที่จะทำมันได้คนอื่นไม่มีสิทธิ์...

"ปล่อยค่ะ ฉันจะต้องไปทำงานตอนนี้มันสายมากแล้ว คุณจะพาใครมา มันคือเรื่องของคุณ ฉันไม่ว่าพอที่จะมาเล่นสงครามประสาทกับคุณ คุณปล่อยฉันได้แล้วค่ะ สายแล้ว..." แพทตี้พยายามขัดขืนจากการบีบของเขา เธอขัดขืนมากเท่าไร เขาก็บีบที่แขนเธอแรงมากขึ้นกว่าเก่า จนในที่สุดเสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นแรงบีบของเขาก็ยังไม่มีท่าทีที่จะเบาลงมาได้เลย...

"คะคุณลุง แพทกำลังจะไปค่ะ ค่ะแล้วเจอกันนะคะ คะสวัสดีค่ะ... ปล่อยค่ะ คุณลุงภพกูลรอฉันอยู่..." แพทตี้ขัดขืนอีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่าเขาก็ยังคงเป็นบ้าไม่ยอมปล่อยเธออีก....

"ฉันขอร้องค่ะ ฉันมีงานต้องทำ ฉันไม่ได้ว่างเหมือนพวกคุณที่วันๆไม่คิดจะทำงานทำการกันเลย ฉันขอนะคะ ถ้าคุณต้องการจะกวนประสาทหรือใช้งานฉันรอให้ฉันทำงานประจำของฉันเสร็จก่อนจะได้ไหมคะ " แพทตี้ถึงกับต้องถอนหายใจออกมา เธอเหนื่อยมากกับไอ้อารมณ์ที่เหมือนเด็กน้อยก้าวร้าวโดนแย่งของเล่นของเขา คุณเอกดนัย

ตุบ!!!!

เอกดนัยสะบัดสลัดมือออกจากผู้หญิงหน้าเงินพร้อมกับออกแรงผลักแค่นิดหน่อย เท่านั้นยัยปลิงดูดเงินก็ล่วงลงไปกองที่พื้น....

หึ....

" ฉันจัดการเธอแน่ถ้าเธอกลับมา ไสหัวไปซะ ฉันเกลียดขี้หน้าเธอเต็มแก่แล้ว ยัยปลิงดูดเงิน..." เอกดนัยก็ยังคงว่ากล่าวด้วยถ้อยคำที่ทำให้ใครต่อใครเจ็บช้ำน้ำใจได้เสมอ เขาไม่จำเป็นต้องสนใจผู้หญิงเช่นนี้ ผู้หญิงที่ทำทุกอย่างได้ก็เพื่อเงิน

แพทตี้ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ถึงแม้ว่าเธอจะล้มก้นจ้ำเบ้าลงไปที่พื้นปูนแข็งๆ แต่เธอก็ไม่อยากแสดงอาการเจ็บปวดหรือเสียใจออกมาให้เขาเห็นนัก เพราะเธอเคยทำครั้งนึง มันทำให้เขาถึงกับหัวเราะเยาะเธอราวกับเธอเป็นตัวตลก และผู้หญิงของเขาก็เช่นกัน ถึงแม้ว่าจะพยายามแสร้างว่าเธอสุดแสนจะเป็นห่วงเป็นใย แต่เพียงแค่เธอคนนั้นประจันหน้ากับเธอ ผู้หญิงที่ผู้ชายโง่เง่าเช่นเขาก็ถึงกับใช้คำพูดคำจาที่สุดแสนจะเจ็บปวด ดังนั้นเธอไม่จำเป็นที่จะต้องแสดงความอ่อนแอออกมาให้คนพวกนี้เห็น ถึงแม้ว่ามันจะยากลำบากขนาดไหน... แต่เธอก็ต้องอดทน