ไฟสวาทน้องเมีย

มะลิยืนงงอยู่กลางถนนทางเข้าบ้าน เมื่อสภาพแวดล้อมที่เธออยู่กลายเป็นซากปรักหักพังใต้กองเพลิงที่เพิ่งมอดดับ ขาทั้งสองข้างสั่นระริก แทบจะทรงตัวไม่อยู่ ข้าวของมีค่าต่างๆ ความทรงจำต่างๆ มอดไหม้ไปกับกองเพลิงไม่มีเหลือสักชิ้น

หญิงสาวไม่มีแม้น้ำตาที่หยาดหยดลงมา มันซึมลึกเข้าไปถึงข้างในจนไม่รับรู้สิ่งรอบข้างอีกแล้ว

“อีมะลิ ทำไมเอ็งมาจนป่านนี้ บ้านเอ็งเหลือแต่เสาบ้าน ไม่มีคนเข้าไปขนของให้เอ็งทันเลย”

“จ้ะป้า”

มะลิพูดได้คำเดียวก็นิ่งไป ใครต่อใครหลายคนเดินขวักไขว่ไปมา บางคนเหลียวดู บางคนตบบ่าปลอบโยน และบางคนผ่านเลยไป เพราะเรื่องของตัวเองก็แทบจะเอาตัวไปรอด

ทุกคนเนื้อตัวขะมุกขะมอม กลิ่นตัวเต็มไปด้วยควันไฟคละคลุ้ง ทุกสิ่งทุกอย่างวุ่นวายไปหมด และตัวเธอเองก็ไม่รู้จะหันไปหาใครได้

“มะลิ”

เธอหันกลับไปเห็นพี่สาวที่ยืนถือของพะรุงพะรังเดินตรงเข้ามา น้ำตาที่เก็บกลั้นมานานก็ปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใคร อ้อมกอดของพี่น้องสองคนกอดกันแน่น ความรู้สึกสูญเสียถูกถ่ายทอดออกมาโดยไม่ต้องใช้คำพูดใดๆ

“ไป...ไปอยู่กับพี่ ไปเริ่มต้นใหม่กัน”

ชบา พี่สาวปลอบน้องเบาๆ ก่อนจะจูงมือออกไปจากที่นั่น มะลิหันมองจุดที่เคยเป็นบ้านด้วยความอาลัยอาวรณ์เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนตัดใจจากมันมาด้วยหัวใจที่แตกสลาย

******

บ้านสวนของภูผา เป็นสถานที่ที่มะลิไม่คิดจะเหยียบมาก่อน สิ่งที่เธอเกลียดชังเป็นที่สุดคือพี่เขยตัวแสบ ภูผาเคยเป็นคนรักเก่าของเธอ ภูผากับมะลิคบหากันมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม ก่อนที่ภูผาจะเข้าไปเรียนมหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯ กลับมาที่บ้านพร้อมใบปริญญา เขาเสมอต้นเสมอปลายกับมะลิ จนครอบครัวเริ่มหาฤกษ์แต่งงานให้คนทั้งคู่ แต่จู่ๆ ก็เหมือนฟ้าผ่าเปรี้ยงลงมากลางใจ เมื่อพ่อกับแม่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตทั้งคู่ ทิ้งให้เธออยู่กับพี่สาวตามลำพัง

การแต่งงานเลื่อนออกไปไม่มีกำหนด กระทั่งวันหนึ่งที่เธอกลับจากเรียน แล้วพบว่าชบานั่งอยู่กับภูผาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

ชบาท้อง!

มะลิแทบเป็นบ้ากับการทรยศของคนทั้งคู่ เธอไล่อ้ายอีทั้งคู่ออกจากบ้านอย่างโกรธจัด ภูผาพยายามขอโทษเธอ และขอให้เธออภัยให้เขา แต่มะลิไม่ยอมใจอ่อน ชบาร้องไห้แทบเป็นสายเลือด มะลิก็ไม่เคยให้อภัย สองพี่น้องขาดจากกันนับแต่นั้น

“น้องเต้ ไปอยู่กับพี่เลี้ยงน่ะ พี่ส่งเขาไปเรียนที่นั่นด้วย จะได้ไม่เพิ่มภาระให้พี่ภู”

มะลิขมวดคิ้วสงสัย แต่ปากหนักไม่ยอมถาม เธอรู้ว่าพี่สาวเป็นพยาบาลที่ต้องขึ้นลงเวรไม่เป็นเวลา อาจจะทำให้การดูแลลูกชายคนเดียวลำบาก ยิ่งตอนนี้ภูผายังมาเจ็บอีกคน

“มะลิมาอยู่ที่นี่ก็ดี จะได้ช่วยดูแลพี่ภูด้วย”

มะลิหันขวับทันที ทำไมเธอต้องดูแลเขา เธอนั่งคิดมาตลอดทางว่า เมื่อไม่มีบ้านจะอยู่ เธอก็จะสร้างใหม่ ที่เธอยอมมาอยู่กับชบาก็แค่ชั่วคราวเท่านั้น

“อย่าเพิ่งมองพี่อย่างนั้น ถ้าพี่ภูแข็งแรงเหมือนปกติ พี่จะไม่พูดอย่างนี้”

“เขาเป็นอะไร”

มะลิถามเมินๆ หวั่นๆ ราวไม่ใส่ใจ แต่ในใจอยากรู้เรื่องของเขาบ้าง แต่ก็ทำใจแข็ง เพราะแรงโกรธยังมีอยู่ รักมากก็เสียใจมากเป็นธรรมดา

“พี่ภูประสบอุบัติเหตุ รถคว่ำ...”

ชบาบอกน้องสาวแล้วพยายามจับท่าทีของเธอ มะลิใจหายวาบ...แต่ยังนิ่งเก็บอาการ

“ฉันไม่ยักรู้เรื่อง ทำไมพี่ไม่ส่งข่าวไป”

ชบามองน้องสาว รู้ว่าน้องเจ็บ แต่เธอกับเขาก็ทำผิดไปแล้ว ตลอดเวลาเธอทำทุกอย่างเพื่อที่จะให้น้องสาวให้อภัย แต่ไม่มีประโยชน์อะไรเลย มะลิเลือกที่จะเมินเฉยกับทุกอย่าง อยู่ใกล้กัน จังหวัดเดียวกัน แต่เหมือนดูไกลกันคนละขอบโลก

“พี่ภู ไม่ให้ส่งข่าว กลัวว่าเอ็งจะตกใจ”

“เขา...จะต้องใส่ใจฉันทำไม”

น้ำเสียงของเธออ่อนลง ภูผารถคว่ำไม่รู้ว่าอาการของเขาหนักแค่ไหน

“พี่ภูยังรักเอ็งอยู่นะมะลิ รักไม่เคยลืม”

“คนที่ทรยศต่อความรัก คำพูดของเขาไม่มีค่าอะไรหรอก ไม่ต้องไปฟัง”

“มะลิ เอ็งเปิดใจหน่อยเถอะ เรื่องมันก็ผ่านมาแล้วนะ”

ชบาพยายามตะล่อมน้องสาว เธอเองก็เจ็บไม่แพ้มะลิ เพราะเธอได้แต่ตัวของภูผามา แต่ไม่เคยได้หัวใจของเขาเลย

“ฉันเจ็บแล้วจำ ถ้าฉันไม่จำก็ควายดีๆ นี่เอง”

มะลิมองชบาด้วยความเย็นชา ก่อนจะกวาดสายตาไปรอบๆ บ้านไม้กลางสวน

“แล้วพี่จะให้ฉันพักห้องไหน”

“ห้องมุมตรงโน้นก็แล้วกัน ลมผ่านเข้าออกสะดวก เสื้อผ้าใช้ของพี่ไปก่อน เดี๋ยวพี่จะขนจากห้องพี่ไปให้ ค่ำนี้พี่ต้องเข้าเวร”

มะลิปรายตามองพี่สาว บ้านสวนอยู่ไม่ไกลจากตัวอำเภอ พี่สาวของเธออาศัยที่บ้านสวนนี้มาตลอด โชคดีที่พี่เขยมีฐานะ จึงซื้อรถให้ขับไปทำงานได้อย่างสบายๆ ถึงแม้ว่าเขาจะเลือกทำการเกษตร แต่ฐานะของเขาก็มั่นคง

“พี่ภู น่าจะอยู่ในห้อง มะลิไปหาพี่ภูหน่อยไหม? พี่ภูมีพยาบาลดูแลอยู่”

“ไม่! ฉันอยากอยู่เงียบๆ ฉันมีเรื่องให้คิดตั้งหลายอย่าง”

ชบาตบบ่าน้องเบาๆ อย่างเห็นใจ

“เอาเถอะ เอ็งไปพักที่ห้องก่อน เรื่องบ้านจะว่ายังไงก็ค่อยคิดกัน พี่พอมีทุนอยู่บ้าง ถ้าสร้างใหม่คงไม่กระไร แต่อันที่จริงมาอยู่ที่นี่กับพี่ก็ได้ เราเหลือกันเพียงเท่านี้”

มะลิไม่ตอบ แต่เดินเข้าห้องเก็บตัวเงียบ ชบาได้แต่ถอนใจยาว เธอไม่โกรธ ไม่โทษน้องสาว สิ่งที่เธอทำมาทั้งหมดในอดีต มันไม่มีอะไรที่แก้ตัวทั้งสิ้น